Psalmen 78

1 Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;

Nimm zu Ohren, mein Volk, mein Gesetz, zu meines Mundes Reden neigt euer Ohr!

2 Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!

Ich will in Sprüchen meinen Mund auftun, ich lasse aus der Vorzeit Rätsel hervorquellen.

3 Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,

Was wir gehört und erkannt, und unsere Väter uns erzählt,

4 Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.

Nicht wollen wir es verhehlen ihren Söhnen, wollen dem späteren Geschlecht Jehovahs Lob erzählen, und Seine Stärke und Seine Wunder, die Er getan hat.

5 Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,

Und Er richtete ein Zeugnis auf in Jakob und setzte ein Gesetz in Israel ein, das unseren Vätern Er gebot, sie ihren Söhnen zu wissen zu tun.

6 Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.

Auf daß es erkennete das spätere Geschlecht, die Söhne, die geboren werden, daß sie aufstünden und es ihren Söhnen erzähleten.

7 Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;

Und daß sie auf Gott ihr Zutrauen setzeten, und nicht der Taten Gottes vergäßen, und Seine Gebote bewahrten.

8 Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.

Und nicht wie ihre Väter würden ein aufrührerisches und widerspenstiges Geschlecht, dessen Herz nicht fest war, und dessen Geist nicht treu war mit Gott.

9 Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.

Die Söhne Ephraims waren bewaffnete Bogenschützen, die am Tage des Kampfes sich umkehrten.

10 Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.

Sie hielten den Bund Gottes nicht, und weigerten sich, in Seinem Gesetz zu wandeln.

11 Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.

Und sie vergaßen Seiner Taten und Seiner Wunder, die Er sie sehen ließ.

12 Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:

Vor ihren Vätern tat Er Wunder im Lande Ägypten, in Zoans Gefilde.

13 Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.

Er spaltete das Meer und führte sie hindurch, und stellte die Wasser wie einen Haufen auf.

14 Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.

Und Er führte sie am Tag in einer Wolke, und die ganze Nacht im Lichte des Feuers.

15 Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;

Er spaltete in der Wüste Felsen, und tränkte sie viel wie aus Abgründen.

16 Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.

Und Bächlein ließ Er aus der Felsklippe ausgehen, und Wasser wie Flüsse herabflie-ßen.

17 Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;

Und noch fuhren sie fort zu sündigen gegen Ihn, sich in der Dürre dem Höchsten zu widersetzen.

18 Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.

Und sie versuchten Gott in ihrem Herzen, und fragten um Speise für ihre Seele.

19 En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"

Und sie redeten wider Gott, sie sagten: Kann Gott in der Wüste einen Tisch zurichten?

20 "Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"

Siehe, Er schlug den Felsen und Wasser floß und Bäche fluteten; wird Er auch Brot geben können? wird Er Fleisch bereiten Seinem Volk?

21 Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:

Darum hörte Jehovah, und Er wütete, und Feuer loderte auf gegen Jakob, und Zorn stieg auch auf wider Israel.

22 Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.

Weil sie an Gott nicht glaubten und auf Sein Heil nicht vertrauten.

23 Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;

Und Er gebot den Ätherkreisen oben und öffnete des Himmels Türen.

24 Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:

Und Er ließ Manna auf sie regnen, zu essen, und gab ihnen Korn des Himmels.

25 De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.

Brot der Gewaltigen aß der Mann, Zehrung sandte Er ihnen zur Sättigung.

26 Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:

Und Er ließ herfahren am Himmel den Ostwind, und trieb in Seiner Stärke den Südwind her.

27 Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;

Und ließ Fleisch regnen auf sie wie Staub, und wie Sand der Meere das geflügelte Gevögel.

28 Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.

Und ließ sie fallen mitten in sein Lager, rings um seine Wohnungen.

29 Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;

Und sie aßen und wurden sehr satt. Er brachte ihnen, wonach sie gelüsteten.

30 Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,

Sie waren ihren Gelüsten nicht entfremdet, ihre Speise war noch in ihrem Munde,

31 Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.

Da stieg auf wider sie der Zorn Gottes. Und Er würgte unter ihren Fetten, und streckte nieder Israels Jünglinge.

32 Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.

Bei all dem sündigten sie noch und glaubten nicht an Seine Wunder.

33 Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.

Und Er ließ ihre Tage sich verzehren in Nichtigkeit, und ihre Jahre in Bestürzung.

34 Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.

Wenn Er sie würgte, fragen sie nach Ihm, und kehrten zurück und verlangten frühe nach Gott.

35 Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,

Und sie gedachten, daß Gott ihr Fels und Gott, der Allerhöchste, ihr Erlöser sei.

36 Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.

Und sie beredeten Ihn mit ihrem Munde und redeten Ihm Falsches mit ihrer Zunge.

37 Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.

Ihr Herz aber war nicht fest bei Ihm und waren nicht treu in Seinem Bund.

38 Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:

Er aber ist erbarmungsvoll, Er sühnte die Missetat und verdarb sie nicht, und kehrte vielmals zurück von Seinem Zorn und erweckte nicht all Seinen Grimm.

39 Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.

Und Er gedachte, daß Fleisch sie sind, ein Hauch, der hingeht und nicht zurückkehrt.

40 Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;

Wie oft waren sie widerspenstig wider Ihn in der Wüste, machten Ihm Schmerzen im Wüstenland.

41 Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?

Und sie versuchten wieder Gott, und machten Kummer dem Heiligen Israels.

42 Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.

Sie gedachten nicht Seiner Hand des Tages, da Er aus der Drangsal sie einlöste.

43 En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!

Wie Er tat Seine Zeichen in Ägypten und Seine Wahrzeichen in Zoans Gefilde.

44 Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;

Und Er verwandelte in Blut ihre Ströme und ihre Bächlein, daß sie nicht trinken konnten.

45 Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.

Er sandte wider sie das Ungeziefer und es fraß sie, und den Frosch und er verdarb sie.

46 Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;

Und Er gab dem Käfer ihr Gewächs und ihren Erwerb der Heuschrecke.

47 Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;

Er zerschlug mit Hagel ihren Weinstock und mit Schloßen ihre Maulbeerfeigenbäume.

48 Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.

Und ihr Getier gab Er dem Hagel preis und ihre Viehherden den Glühkohlen.

49 En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:

Er sandte wider sie Seines Zornes Glut, Wut und Unwille und Drangsal, eine Entsendung böser Engel.

50 Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.

Er ebnete Seinem Zorn den Steig, und hielt ihre Seele nicht zurück vom Tod, und gab der Pest ihr Leben preis.

51 Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.

Und Er schlug alle Erstgeburt in Ägypten, die Erstlinge der Vollkraft in den Zelten Chams.

52 Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;

Und wie Schafe ließ Er aufbrechen Sein Volk und geleitete es wie eine Herde in der Wüste.

53 Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.

Und Er führte sie sicher, daß sie vor nichts schauderten; und ihre Feinde deckte das Meer.

54 Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.

Und brachte sie zur Grenze Seines Heiligtums, zum Berge da, den Seine Rechte hat erworben.

55 Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.

Und trieb die Völkerschaften aus vor ihnen, und ließ es ihnen zufallen, nach dem Stricke als Erbe, und ließ die Stämme Israels in ihren Zelten wohnen.

56 Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.

Sie aber versuchten und erbitterten Gott, den Allerhöchsten, und hielten nicht Seine Zeugnisse.

57 Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;

Und wichen zurück und wurden treulos wie ihre Väter, und kehrten sich ab wie ein trüglicher Bogen;

58 Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.

Und reizten Ihn durch ihre Opferhöhen, und erregten Ihn zum Eifer mit ihren Schnitzbildern.

59 God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:

Gott hörte es und wütete, und verschmähte Israel sehr;

60 Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;

Er gab dahin die Wohnung Schilos, das Zelt, darin unter Menschen Er wohnte,

61 Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.

Und gab Seine Stärke in Gefangenschaft, und Seinen Schmuck in des Drängers Hand;

62 Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:

Er überantwortete Sein Volk dem Schwerte und wütete wider Sein Erbe.

63 Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;

Es fraß das Feuer Seine Jünglinge, und Seine Jungfrauen wurden nicht gefreit.

64 Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.

Es fielen Seine Priester durch das Schwert, und Seine Witwen weinten nicht.

65 Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:

Aber der Herr erwachte, wie ein Schlafender, wie ein Held aufjauchzt vom Wein.

66 Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.

Und schlug Seine Dränger von hinten, und ewige Schmach legte Er auf sie.

67 Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!

Aber Er verschmähte Josephs Zelt, und wählte den Stamm Ephraim nicht.

68 Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;

Und Er erwählte Jehudahs Stamm, den Berg Zion, den Er liebte.

69 Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.

Und baute wie die Höhen Sein Heiligtum, wie die Erde, die auf ewig Er gegründet hat.

70 En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,

Und erwählte David, Seinen Knecht, und nahm ihn von der Schafe Hürden.

71 En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.

Hinter den Milchschafen weg brachte Er ihn, daß er weide Jakob, Sein Volk, und Israel, Sein Erbe.

72 Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!

Und er weidete sie nach der Rechtschaffenheit seines Herzens, und führte sie nach der Einsicht seiner Hände.