Psalmen 22

1 Voor muziekbegeleiding; wijze: De hinde van de dageraad. Een psalm van David. Mijn God, mijn God, zie op mij neer; Waarom hebt Gij mij verlaten? Waarom houdt Gij U ver van mijn hulp, Ver van mijn jammerklachten, mijn God?

En Psalm Davids, till att föresjunga, om hindena som bittida jagad varder. Min Gud, min Gud, hvi hafver du öfvergifvit mig? Jag ryter; men min hjelp är fjerran.

2 Ik roep overdag, Gij antwoordt niet; Des nachts, maar ik vind geen rust.

Min Gud, om dagen ropar jag, så svarar du intet; och om nattena tiger jag ock intet.

3 Toch troont Gij in het heiligdom, Gij, Israëls hoop!

Men du äst helig, du som bor ibland Israels lof.

4 Op U hebben onze vaderen vertrouwd, Op U zich verlaten, Gij hebt ze verlost;

Våre fäder hoppades uppå dig; och då de hoppades, halp du dem ut.

5 Tot U geroepen, ze werden gered, Op U gerekend, ze zijn niet beschaamd.

Till dig ropade de, och vordo hulpne; de hoppades på dig, och vordo icke till skam.

6 Doch ik ben maar een worm en geen mens, Door de wereld bespot, veracht door het volk;

Men jag är en matk, och icke menniska; menniskors gabberi, och folks föraktelse.

7 Al die mij zien, lachen mij uit, Grijnzen, en schudden meewarig het hoofd:

Alle de som mig se, bespotta mig, gapa upp med munnen, och rista hufvudet:

8 "Hij heeft op Jahweh vertrouwd. Laat Die hem nu helpen, En hem verlossen, wanneer Hij hem liefheeft!"

Han klage det Herranom; han hjelpe honom ut, och undsätte honom, om han hafver lust till honom.

9 Ja, Gij zijt het, die mij uit de schoot hebt genomen, Die mij veilig deedt rusten aan de borst mijner moeder;

Ty du hafver dragit mig utu mitt moderlif; och vast min tröst, då jag än vid mine moders bröst låg.

10 Bij mijn geboorte werd ik op uw knieën gelegd, Gij zijt mijn God van de moederschoot af.

På dig är jag kastad utaf moderlifvet; du äst min Gud, allt ifrå mine moders lif.

11 Blijf dus niet verre van mij, Want de nood is nabij, en er is niemand die helpt!

Var icke långt ifrå mig; ty ångest är hardt när; ty här är ingen hjelpare.

12 Bonkige stieren staan om mij heen, Buffels van Basjan omsingelen mij;

Store stutar hafva belagt mig; fete oxar hafva omhvärft mig.

13 Ze sperren hun muil naar mij open Als verscheurende, brullende leeuwen.

De uppgapa med sin mun emot mig, såsom ett glupande och rytande lejon.

14 Als water ben ik uitgegoten, Al mijn beenderen zijn ontwricht; Mijn hart is als was, Smelt weg in mijn borst.

Jag är utgjuten såsom vatten; all min ben hafva skiljts åt; mitt hjerta i mitt lif är såsom ett smält vax.

15 Mijn keel is droog als een scherf, Mijn tong kleeft aan mijn gehemelte vast; En in het stof van de dood Strekt Gij mij neer.

Mina krafter äro borttorkade, såsom ett stycke af en potto; och min tunga lådar vid min gom, och du lägger mig uti dödsens stoft.

16 Dan komen honden om mij heen, Een bende boosdoeners houdt mij omlegerd; Ze doorboren mijn handen en voeten,

Ty hundar hafva kringhvärft mig, och de ondas rote hafver ställt sig omkring mig; mina händer och fötter hafva de genomborrat.

17 Al mijn beenderen kan ik tellen. Ze werpen begerige blikken, En gluren mij aan;

Jag måtte tälja all min ben; men de skåda och se sin lust på mig.

18 Verdelen mijn kleren onder elkander, En loten om mijn gewaad.

De byta min kläder emellan sig, och kasta lott om min klädnad.

19 O Jahweh, blijf toch niet in de verte; Mijn Sterkte, snel mij te hulp!

Men du, Herre, var icke fjerran; min starkhet, skynda dig till att hjelpa mig.

20 Bescherm mijn leven tegen het zwaard, Het enige, dat mij nog rest, tegen de honden;

Fria mina själ ifrå svärdet, mina ensamma ifrå hundarna.

21 Red mij uit de muil van den leeuw, Mij arme, van de hoornen der buffels.

Hjelp mig utu lejonens mun, och fria mig ifrån enhörningarna.

22 Dan zal ik uw Naam aan mijn broeders verkonden, In de kring der gemeente U prijzen:

Jag vill predika ditt Namn minom brödrom; jag vill prisa dig i församlingene.

23 "Looft Jahweh, gij die Hem vreest, Heel Jakobs geslacht; Brengt Hem ere en siddert voor Hem, Alle kinderen van Israël!"

Lofver Herran, I som frukten honom; honom äre all Jacobs säd, och honom vörde all Israels säd.

24 "Want nimmer heeft Hij versmaad of veracht De ellende van den verdrukte; Zijn aanschijn voor hem niet verborgen, Maar hem verhoord, als hij Hem riep!"

Ty han hafver icke föraktat eller försmått dens fattiga eländhet; och icke förskylt sitt ansigte för honom; och då han ropade till honom, hörde han det.

25 Dit zal mijn danklied voor U zijn In de grote gemeente! Dan zal ik ook mijn belofte vervullen Aan hen, die Hem vrezen:

Dig vill jag prisa, uti den stora församlingene; jag vill betala mitt löfte inför dem som frukta honom.

26 De armen zullen eten, En worden verzadigd; Die Jahweh zoeken, zullen Hem loven. En hun hart zal eeuwig worden verkwikt.

De elände skola äta, att de mätte varda; och de som efter Herran fråga, skola prisa honom; edart hjerta skall lefva evinnerliga.

27 Alle grenzen der aarde zullen het gedenken, En zich tot Jahweh bekeren, Alle stammen der heidenen Hem aanbidden!

Tänke derpå alla verldenes ändar, och omvände sig till Herran; och alla Hedningars slägter tillbedje för honom.

28 Want Jahweh komt het koningschap toe, Hij is de Heerser der volken;

Herren hafver ett rike, och han råder ibland Hedningarna.

29 Hem alleen moeten huldigen alle machten der aarde! Dan buigen zich ook voor Hem neer, die in het stof zijn gezonken, En geen leven meer hebben.

Alle fete på jordene skola äta, och tillbedja; för honom skola knäböja alle de som i stoft ligga, och de der med bekymmer lefva.

30 Dan zal ook mijn zaad Hem dienen, En van den Heer gaan vertellen aan het volgend geslacht,

Han skall få ena säd, den honom tjenar; om Herran skall man förkunna intill barnabarn.

31 Zijn goedheid verhalen aan het volk, dat nog geboren moet worden: Dat het Jahweh was, die het volbracht!

De skola, komma och predika hans rättfärdighet de folke, som födas skall, att han det gör.