Psalmen 17

1 Gebed van David. Jahweh, hoor naar de stem van het recht, Luister naar mijn smeken; Verhoor mijn gebed, Van eerlijke lippen gevloeid.

Ei bøn av David. Herre, høyr på rettvis sak, lyd etter mitt rop, vend øyra til mi bøn frå saklause lippor!

2 Van uw aanschijn gaat mijn oordeel uit, Uw ogen zien scherp;

Lat min rett ganga ut frå ditt andlit, dine augo skoda kva rett er!

3 Gij peilt mijn hart, doorzoekt het des nachts, Beproeft mij: maar iets verkeerds vindt Gij niet.

Du prøver mitt hjarta, gjestar det um natti, du ransakar meg, du finn ingen ting; min tanke vik ikkje av frå min munn.

4 Ik overtrad uw gebod niet, zoals de mensen dat doen, Maar volbracht het bevel uwer lippen;

Mot det som menneskje hev gjort meg, hev eg etter ordet frå dine lippor teke meg i vare for valdsmanns stigar.

5 Op het pad uwer wetten heb ik mijn schreden gezet, Mijn voet heeft nooit op uw wegen gewankeld.

Mine stig heldt seg stødt til dine farvegar, mine føtar snåva ikkje.

6 Nu roep ik tot U; want Gij zult mij verhoren, o God; Luister naar mij, en hoor naar mijn smeken!

Eg ropar til deg, for du svarar meg, Gud! Bøyg ditt øyra til meg, høyr mitt ord!

7 Doe wonderen van goedheid, o Redder van die op U hopen, En die op uw rechterhand steunen.

Vis di underfulle miskunn, du som frelsar deim som flyr til deg, frå deim som stend imot di høgre hand!

8 Behoed mij als de appel van uw oog, Verberg mij in de schaduw uwer vleugelen:

Vakta meg som din augnestein! gøym meg i skuggen av dine vengjer

9 Voor de bozen, die mij bespringen, Voor mijn vijanden, die mij woedend omringen.

for dei ugudlege som øydelegg meg, mine fiendar til dauden, som kringset meg!

10 Ze hebben hun hart met vet afgesloten, En blijven zwetsen met hun mond;

Dei let sitt feite hjarta att, med sin munn talar dei i ovmod.

11 Ze omsingelen mij, waar ik ook ga, Loerend, om mij ter aarde te werpen.

Kvar me gjeng, kringgjeng dei oss no; sine augo set dei på å støyta meg ned til jordi.

12 Ze zijn als een leeuw, die hunkert naar buit, Als een leeuwenwelp, dat in hinderlaag ligt.

Han er lik ei løva som stundar etter å riva sund, og ei ungløva som ligg i løyne.

13 Op, Jahweh, hem tegemoet, stort hem neer, En red mijn ziel van den boze!

Statt upp, Herre, stig fram imot honom, støyt honom ned, frels mi sjæl frå den ugudlege med ditt sverd,

14 Uw zwaard moge ze doden, Jahweh, uw hand ze van de aarde verdelgen! Dit zij hun deel in het leven; En hebt Gij nog meer, vul er hun buik mee; Laat hun zonen er zich aan vergasten, En de rest aan hun kinderen vermaken.

frå menner med di hand, Herre, frå menner av denne verdi, som hev sin lut i dette liv, og som du fyller buken på med dine skattar, dei som er rike på søner og let sine avleivor etter seg til sine born!

15 Maar laat mij door mijn gerechtigheid uw aanschijn aanschouwen, Mij aan uw glorie verzadigen na het ontwaken!

Eg skal i rettferd skoda ditt andlit, eg skal, når eg vaknar, mettast av di åsyn.