Psalmen 132

1 Een bedevaartslied. Blijf David gedenken, o Jahweh, En alle moeite, die hij zich troostte,

En visa i högre choren. Tänk, Herre, uppå David, och uppå allt hans lidande;

2 Omdat hij Jahweh had gezworen, Jakobs Sterke had beloofd:

Hvilken Herranom svor, och lofvade dem mägtiga i Jacob:

3 Ik zal mijn woontent niet ingaan, Mijn legerstede niet beklimmen,

Jag vill icke gå i mins hus hyddo, eller lägga mig på mine sängs lägre;

4 Mijn ogen geen slaap gunnen, Mijn wimpers geen sluimer:

Jag vill icke låta mina ögon sofva, eller mina ögnalock sömnoga vara;

5 Voordat ik een plaats heb gevonden voor Jahweh, Voor Jakobs Sterke een woning!

Tilldess jag må finna ett rum för Herranom, till en boning dem mägtiga i Jacob.

6 Zie, wij hoorden, dat zij in Efráta was, Wij vonden haar weer in de velden van Jáar;

Si, vi höre derom i Ephrata; vi hafve funnit det på skogsmarkene.

7 Laat ons naar zijn Woning gaan, En ons voor zijn voetbank werpen!

Vi vilje gå in uti hans boningar, och tillbedja inför hans fotapall.

8 Jahweh, trek op naar uw rustplaats, Gij zelf en de ark uwer glorie!

Herre, statt upp till dina ro, du och din magts ark.

9 Mogen uw priesters met gerechtigheid worden bekleed, En uw vromen een jubellied zingen!

Låt dina Prester kläda sig med rättfärdighet, och dina heliga glädja sig.

10 Om wille van David, uw dienaar, Wijs het gebed van uw gezalfde niet af!

Tag icke bort dins smordas regemente, for din tjenare Davids skull.

11 En Jahweh heeft aan David gezworen, Een trouwe Belofte, waarvan Hij niet afwijkt: Van de vrucht van uw schoot Zet Ik er een op uw troon!

Herren hafver svorit David en sannan ed, der skall han intet ifrå träda: Jag skall sätta dig dins lifs frukt uppå din stol.

12 En zo uw zonen mijn verbond onderhouden, En de vermaningen, die Ik hun gaf, Dan zullen ook hùn zonen voor eeuwig Op uw troon blijven zitten!

Om dina barn hålla mitt förbund, och min vittnesbörd, som jag dem lärandes varder, så skola ock deras barn sitta på dinom stol evinnerliga.

13 Want Jahweh heeft Sion verkoren, En Zich tot woning begeerd!

Ty Herren hafver utvalt Zion, och hafver lust till att bo der.

14 "Hij is mijn rustplaats voor eeuwig; Hier wil Ik wonen, want hèm heb Ik verkoren!

Detta är min hvila evinnerliga, här vill jag bo; ty här behagar mig väl.

15 Zijn mondkost zal Ik ruimschoots zegenen, Zijn armen verzadigen met brood;

Jag vill välsigna dess spis, och gifva dess fattigom bröd nog.

16 Zijn priesters zal Ik met heil bekleden. Zijn vromen zullen een jubellied zingen!

Dess Prester vill jag bekläda med salighet, och dess helige skola glädja sig.

17 Hier zal Ik David een Hoorn doen ontspruiten, Een lamp ontsteken voor mijn Gezalfde;

Dersammastäds skall uppgå Davids horn; jag hafver tillredt minom smorda ena lykto.

18 Zijn vijanden zal Ik met schande bedekken, Mijn kroon zal schitteren op zijn hoofd!"

Hans fiendar vill jag bekläda med skam; men öfver honom skall hans krona blomstras.