Psalmen 129

1 Een bedevaartslied. Van jongs af heeft men wreed mij mishandeld, Mag Israël wel zeggen;

En visa i högre choren. De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; så säge Israel;

2 Mij hardvochtig gekweld sinds mijn jeugd, Maar nooit mij gebroken.

De hafva ofta trängt mig, allt ifrå min ungdom; men de vordo mig icke öfvermägtige.

3 Ploegers hebben mijn rug beploegd, En lange voren getrokken;

De plöjare hafva plöjt på min rygg, och dragit sina fårar långa.

4 Maar Jahweh bleef trouw: De riemen der bozen sneed Hij stuk.

Herren, som rättfärdig är, hafver de ogudaktigas rep afhuggit.

5 Beschaamd moeten vluchten Alle haters van Sion.

Ack! att på skam komma måtte och tillbakavända, alle de som Zion hätske äro.

6 Ze zullen worden als gras op de daken, Dat vóór het opschiet, verdort;

Ack! att de måtte vara såsom gräs på taken, hvilket förtorkas, förr än det uppskärs;

7 Waarmee geen maaier zijn hand kan vullen, Geen hooier zijn arm.

Af hvilkom skördemannen icke uppfyller sina hand, ej heller han, som binder kärfvarna, sin famn;

8 En niemand zal in het voorbijgaan zeggen: "De zegen van Jahweh over u; Wij zegenen u in Jahweh’s Naam!"

Och de, som framom gå icke säga: Herrans välsignelse vare öfver eder; vi välsigne eder i Herrans Namn.