Spreuken 1
1 Spreuken van Salomon, den zoon van David, Den koning van Israël:
Detta är Salomos Ordspråk, Davids sons, Israels Konungs;
2 Ze leren u kennen wijsheid en tucht, Ze geven u begrip voor verstandige woorden;
Till att deraf lära vishet och tukt;
3 Ze voeden u op tot heilzame tucht, Rechtschapenheid, plichtsbesef en oprechtheid.
Förstånd, klokhet, rättfärdighet, dom och fromhet;
4 Aan de onnozelen schenken ze ervaring, Aan jonge mensen doordachte kennis.
Att de fåkunnige måga varda vise, och de ynglingar förnuftige och försigtige.
5 Als een wijze ze hoort, zal hij zijn inzicht verdiepen, Een verstandig mens zal er ideeën door krijgen;
Den der vis är, han hörer till, och förbättrar sig; och den der förståndig är, han tager vid råd;
6 Spreuk en strikvraag zal hij doorzien, De woorden der wijzen en hun problemen.
Att han skall förstå ordspråk, och deras uttydelse; de visas läro, och deras gåtor.
7 Het ontzag voor Jahweh is de grondslag der wijsheid; Maar ongelovigen lachen om wijsheid en tucht.
Herrans fruktan är begynnelsen till att lära; de galna förakta vishet och tuktan.
8 Mijn zoon, luister dus naar de wenken van uw vader, Sla niet in de wind, wat uw moeder u leerde;
Min son, hör dins faders tuktan, och förlåt icke dine moders bud;
9 Want het siert uw hoofd als een krans, Uw hals als een snoer.
Ty detta är dino hufvude en skön prydning, och en kedja om din hals.
10 Mijn zoon, als zondaars u willen verleiden, stem niet toe,
Min son, om skalkar locka dig, så följ icke;
11 Als ze u zeggen: Ga met ons mee, Laat ons loeren op bloed, Laat ons zo maar onschuldigen belagen,
Om de säga: Gack med oss, vi vilje vakta efter blod, och gildra för den oskyldiga utan sak;
12 Gelijk de onderwereld hen levend verslinden, Als zij, die ten grave dalen, geheel en al; (Sheol h7585)
Vi vilje dem uppsluka lefvande, såsom helvetet; och de fromma, såsom dem der neder i grafvena fara; (Sheol h7585)
13 Allerlei kostbare schatten zullen we vinden, Onze huizen vullen met buit;
Vi vilje finna stora ägodelar; vi vilje fylla vår hus med rof;
14 Ge moogt meeloten in onze kring, Eén buidel zullen we samen delen!
Vågat med oss; en pung skall vara allas våras.
15 Mijn zoon, ga dan niet met hen mee, En houd uw voet af van hun pad;
Min son, vandra intet den vägen med dem; vakta din fot för deras stig.
16 Want hun voeten ijlen naar het kwade, En haasten zich, om bloed te vergieten.
Ty deras fötter löpa till det ondt är, och skynda sig till att utgjuta blod.
17 Maar zoals het niet geeft, of het net wordt gespannen, Terwijl alle vogels het zien:
Ty det är fåfängt utkasta nät för foglarnas ögon;
18 Zo loeren ze slechts op hun eigen bloed, En belagen ze hun eigen leven!
Och vakta de sjelfve efter hvarsannars blod; och den ene står efter den andras lif.
19 Zo gaat het allen, die uit zijn op oneerlijke winst: Deze beneemt zijn bezitters het leven.
Alltså göra alle girige, att den ene tager dem andra lifvet bort.
20 De wijsheid roept luid in de straten, Op de pleinen verheft ze haar stem;
Visheten klagar ute, och låter höra sig på gatomen.
21 Ze roept op de tinne der muren, En spreekt aan de ingang der poorten:
Hon ropar i partomen ut för folket; hon talar sin ord i stadenom:
22 Hoe lang nog, dommen, blijft gij liever onnozel, Blijven de eigenwijzen verwaand, Willen de dwazen van geen wijsheid horen?
Huru länge viljen I, fåkunnige, fåkunnige vara; och de bespottare lust hafva till gabberi, och de galne hata lärdom?
23 Keert u tot mijn vermaning; Dan stort ik mijn geest over u uit, En maak u mijn woorden bekend.
Vänder eder till mitt straff; si, jag vill utsäga eder min anda, och göra eder min ord kunnig.
24 Maar zo ge weigert, als ik roep, En niemand er op let, als ik mijn hand verhef;
Efter jag nu kallar, och I neken det; jag räcker mina hand ut, och ingen aktar dertill;
25 Zo ge mijn raad geheel en al in de wind slaat, En van mijn vermaning niet wilt weten:
Och I låten fara all min råd, och viljen icke mitt straff;
26 Zal ik lachen, wanneer het u slecht gaat, Zal ik spotten, wanneer uw verschrikking komt als een onweer;
Så vill jag ock le åt edro ofärd, och begabba eder, när det kommer som I frukten;
27 Wanneer uw ongeluk nadert als een orkaan, Wanneer benauwdheid en angst u overvallen!
När öfver eder kommer, såsom en storm, det I frukten, och edor ofärd såsom ett väder; när öfver eder kommer ångest och nöd.
28 Dan zal men mij roepen, maar zal ik niet antwoorden, Zal men mij zoeken, maar mij niet vinden!
Då skola de åkalla mig, men jag skall intet svara; de skola bittida söka mig, och intet finna;
29 Omdat ze van wijsheid niets wilden weten, En het ontzag voor Jahweh niet hebben verkozen,
Derföre, att de hatade lärdom, och ville icke hafva Herrans fruktan;
30 Van mijn raad niets moesten hebben, En al mijn vermaan in de wind hebben geslagen:
Ville icke mitt råd, och lastade all min straff.
31 Zullen ze eten de vrucht van hun wandel, Verzadigd worden met wat ze beraamden.
Så skola de äta af sins väsendes frukt, och af sin råd mätte varda;
32 Want de onnozelen komen door hun onverschilligheid om, De dwazen storten door hun lichtzinnigheid in het verderf;
Att de fåkunnigas luste dräper dem, och de galnas lycka förgör dem.
33 Maar die naar mij luistert, zal in veiligheid wonen, Bevrijd van de vrees voor de rampen!
Men den mig hörer, han skall säker blifva, och nog hafva, och för intet ondt frukta.
