Job 9
1 Job antwoordde, en sprak:
А Јов одговори и рече:
2 Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
Заиста, знам да је тако; јер како би могао човек бити прав пред Богом?
3 Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
Ако би се хтео прети с Њим, не би Му могао одговорити од хиљаде на једну.
4 Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
Мудар је срцем и јак снагом; ко се је опро Њему и био срећан?
5 Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
Он премешта горе, да нико и не опази; превраћа их у гневу свом;
6 Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
Он креће земљу с места њеног да јој се ступови дрмају;
7 Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
Он кад запрети сунцу, не излази; Он запечаћава звезде;
8 Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
Он разапиње небо сам, и гази по валима морским;
9 Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
Он је начинио звезде кола и штапе и влашиће и друге југу у дну;
10 Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
Он чини ствари велике и неиспитиве и дивне, којима нема броја.
11 Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
Гле, иде мимо мене, а ја не видим; прође, а ја га не опазим.
12 Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
Гле, кад ухвати, ко ће Га нагнати да врати? Ко ће Му казати: Шта радиш?
13 God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
Бог не устеже гнева свог, падају пода Њ охоли помоћници.
14 Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
А како би Му ја одговарао и бирао речи против Њега?
15 Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
Да сам и прав, нећу Му се одговорити, ваља да се молим судији свом.
16 En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
Да Га зовем и да ми се одзове, још не могу веровати да је чуо глас мој.
17 Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
Јер ме је вихором сатро и задао ми много рана низашта.
18 Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
Не да ми да одахнем, него ме сити горчинама.
19 Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
Ако је на силу, гле, Он је најсилнији; ако на суд, ко ће ми сведочити?
20 Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
Да се правдам, моја ће ме уста осудити; да сам добар, показаће да сам неваљао.
21 Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
Ако сам добар, нећу знати за то; омрзао ми је живот мој.
22 Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
Свеједно је; зато рекох: и доброг и безбожног Он потире.
23 Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
Кад би још убио бич наједанпут! Али се смеје искушавању правих.
24 Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
Земља се даје у руке безбожнику; лице судија њених заклања; ако не Он, да ко?
25 Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
Али дани моји бише бржи од гласника; побегоше, не видеше добра.
26 Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
Прођоше као брзе лађе, као орао кад лети за храну.
27 Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
Ако кажем: Заборавићу тужњаву своју, оставићу гнев свој и окрепићу се;
28 Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
Страх ме је од свих мука мојих, знам да ме нећеш оправдати.
29 En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
Бићу крив; зашто бих се мучио узалуд?
30 Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
Да се измијем водом снежницом, и да очистим сапуном руке своје,
31 Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
Тада ћеш ме замочити у јаму да се гаде на ме моје хаљине.
32 Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
Јер није човек као ја да Му одговарам, да идем с Њим на суд;
33 Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
Нити има међу нама кмета да би ставио руку своју међу нас двојицу.
34 Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
Нека одмакне од мене прут свој, и страх Његов нека ме не страши;
35 Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
Тада ћу говорити, и нећу Га се бојати; јер овако не знам за себе.
