Job 9
1 Job antwoordde, en sprak:
Aa hoe ty natoi’ Iobe:
2 Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
Toe apotako ty hatò izay: fe aia te ho to añatrefan’ Añahare ondatio?
3 Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
Naho teo ty nipay hifandietse ama’e, tsy ho toiñe’e indraik’ ami’ty arivo.
4 Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
Mahihitse añ’Arofo, fatratse an-kaozarañe, ia ty nanjehatse ama’e tsy aman-joy?
5 Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
Aveve’e o vohitseo, tsy apota’ iareo te avali-hoho’e an-kaviñerañe.
6 Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
Akofikofi’e tsy an-toe’e ty tane toy, le mitroetroe o faha’eo;
7 Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
Lilie’e tsy hanjirike i àndroy, agobo’e o vasiañeo;
8 Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
Ie avao ty namelatse o likerañeo, naho mandialia o onjan-driakeo;
9 Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
Ie ty nañoreñe i Arktorose naho i Telo-milahatsey, i Bode naho i Koto-kede atimoy.
10 Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
Ie i manao halatsàñe tsy onim-biribiriy, raha tsitantane tsy taka-voliliy.
11 Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
Ie miary amako, tsy ho treako: Naho ihelaña’e tsy ho rendreko.
12 Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
Ie mandrirotse, ia ty hisebañe. Hanoa’ ia ty hoe, Ino o anoe’oo?
13 God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
Tsy hampolin’ Añahare ty haviñera’e; mitsolofìñe ama’e ka o mpañimba’ i Rahabeo.
14 Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
Akore arè ty hahatoiñako aze, ty hijoboñe o volañe hitaroñakoo;
15 Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
Ndra te to i ahikoy, tsy ho nahatoiñe; ho nihalalieko tretre i Mpizakakoy.
16 En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
Naho nikanjy raho vaho nanoiñe ahiko re, tsy ho niantofako te nihaoñe’e ty feoko.
17 Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
Vinonotrobo’e an-tio-bey raho, indrae’e tsy amam-poto’e o ferekoo.
18 Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
Tsy hapo’e hikofòke raho, te mone atsafe’e afero;
19 Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
Ty amo haozarañeo, Inao! Ie ty Maozatse! Le ty hatò: Ia ty hifamotoañe ama’e?
20 Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
Naho naniom-batan-draho, ho nanisý ahy ty vavako; ndra t’ie tsy an-kila, ho tsarae’e te mengoke.
21 Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
Malio tahin-draho, tsy haoñe’ ty troko, ho farieko ty fiaiko;
22 Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
Toe raike iaby avao: aa hoe raho: Songa rotsahe’e ty mahity naho ty lo-tsereke.
23 Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
Naho manjamañe aniany ty angorosy, le kizahe’e ty famoeañ’ay o vañoñeo.
24 Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
Ie atolots’an-taña’ o lo-tserekeo ty tane, le takone’e ty lahara’ o mpizakao; aa naho tsy ie, le ia ka?
25 Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
Masìka te amo mpanao tsikiaviavio o androkoo, mihelañe tsy ahaisahan-kasoa.
26 Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
Mitsiritsioke hoe lakam-bezo, hoe tsimalaho mañao-tsindroke.
27 Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
Aa naho nanao ty hoe raho, handikofako i halalikoy, hapoko ty tareheko lonjetse toy, vaho hisomilake;
28 Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
Ihembañako o fanaintaiñakoo, apotako t’ie tsy ho haha’o;
29 En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
Aa kanao atao lo-tsereke raho; ino ty ifanehafako tsy vente’e?
30 Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
Naho miandro an-dranom-panala, naho kotriñeko an-tsokay o tañakoo;
31 Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
Mbe hagodo’o an-davak’ ao, vaho halaim-bintañe ahy o sikikoo.
32 Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
Toe tsy ondaty manahak’ ahy re hahatoiñako, t’ie hifañatrek’ an-jaka.
33 Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
Tsy amam-pañalañalañe ty añivo’ay ao, ze mete ho nanazok’ anay roroe.
34 Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
Ehe te hasita’e amako i kobai’ey, vaho tsy hampangebahebak’ ahy i fañeveñañe ama’ey;
35 Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
Le ho nivolan-draho, vaho tsy ho nianifañe ama’e; fa toe tsy zay ty an-troko ao.
