Job 6

1 Job antwoordde, en sprak:

Job reprit la parole et dit:

2 Ach, mocht mijn wrevel worden gewogen, Maar tegelijk met mijn leed op de weegschaal gelegd:

Ah! Si seulement on pesait mon chagrin, en mettant en même temps mon malheur dans la balance!

3 Want omdat het zwaarder is dan het zand aan de zee, Daarom gingen ook mijn woorden de perken te buiten.

Assurément, ils seraient plus lourds que le sable des mers; voilà pourquoi mes paroles sont pleines de trouble.

4 Ja, de pijlen van den Almachtige blijven in mij steken, Mijn geest zuigt er het gif van op; De verschrikkingen Gods Stellen zich tegen mij in slagorde op!

C’Est que les flèches du Tout-Puissant m’ont transpercé, mon âme en a bu le venin. Les terreurs de Dieu sont rangées en bataille contre moi.

5 Balkt soms de woudezel bij het gras Of loeit het rund bij zijn kribbe?

Est-ce que l’âne sauvage se met à braire en présence de l’herbe? Le bœuf mugit-il devant sa pitance?

6 Kan het laffe zonder zout worden gegeten, Of is er smaak aan het wit van een ei?

Peut-on manger un mets insipide sans y mettre du sel? Trouve-t-on quelque saveur au blanc de l’œuf?

7 Neen, ik weiger, het aan te raken, Ze zijn voor mij een walgelijke spijs!

Mon âme refuse d’y goûter; c’est pour moi comme une répugnante nourriture.

8 Ach, dat mijn bede werd verhoord, En dat God mijn wens mocht vervullen;

Ah! Qui me donnera que ma demande soit agréée et môn espoir réalisé par Dieu?

9 Dat het God behaagde, mij te verpletteren, Zijn hand zich bewoog, om mij weg te maaien.

Oui, que Dieu consente à me broyer, qu’il brandisse la main et me mette en pièces!

10 Dat zou een troost voor mij zijn, En ik danste ondanks mijn leed: "Hij spaart mij niet, Omdat ik den Heilige mijn wens niet verzweeg!".

Il me resterait du moins cette consolation qui me ferait sauter de joie au fort de souffrances sans rémission de n’avoir pas renié les paroles du Très-Haut.

11 Want wat is mijn kracht, dat ik nu nog zou wachten, Wat mijn uitzicht, dat ik langer zou leven?

Quelle est donc ma force pour que je reste dans l’attente? Quelle doit être ma fin pour que je prenne patience?

12 Is mijn kracht soms als die van een steen, Is mijn vlees soms van brons?

Ma force est-elle la force des pierres? Ma chair est-elle d’airain?

13 Ben ik niet geheel van redding verstoken, Is iedere hulp mij niet ontzegd?

N’Est-il pas vrai que je suis privé de tout secours, et que tout espoir de salut m’est arraché?

14 Maar wie zijn vriend barmhartigheid weigert, Verzaakt de vrees voor den Almachtige!

A celui qui se consume de chagrin devrait aller la sympathie de ses amis, eût-il même renoncé à la crainte de Dieu.

15 Toch zijn mijn broeders als een beek onbetrouwbaar, Als een stortbeek, die wegstroomt:

Mes amis, à moi, se montrent perfides comme un torrent, comme des cours d’eau pleins à déborder,

16 Die bedekt zijn met ijs, Of bedolven onder sneeuw;

qui deviennent troubles par l’affluence des glaçons et grossissent par la fonte des neiges:

17 Zodra de hitte komt, drogen zij uit, Zodra het warm wordt, zijn ze verdwenen.

viennent les chaleurs, ils se réduisent à rien; quand le soleil brûle, ils s’évanouissent sur place.

18 Ze buigen af van de weg, die ze gaan, En verliezen zich in de woestijn;

A cause d’eux, les caravanes se détournent de leur route, s’enfoncent dans le désert et y périssent.

19 De karavanen van Tema zien er naar uit, De convooien van Sjeba hebben er hun hoop op gevestigd:

Les caravanes de Têma les cherchent du regard, les convois de Saba y mettent leur espoir.

20 Maar ze worden in hun verwachting beschaamd, Staan bij hun aankomst te schande.

Mais ils sont déçus dans leur confiance; arrivés sur les lieux, ils sont pleins de confusion.

21 Zo zijt gij voor mij nu geworden: Gij aanschouwt mijn ellende, en beangst deinst gij terug!

Certes, c’est là ce que vous êtes devenus pour votre ami: à la vue de ma ruine, vous avez eu peur.

22 Heb ik gevraagd: Geeft mij iets ten geschenke, Of staat mij van uw vermogen iets af;

Vous ai-je donc dit: "Donnez-moi! Avec un peu de votre bien, gagnez quelqu’un en ma faveur;

23 Of redt mij uit de hand van den vijand, Bevrijdt mij uit de greep der tyrannen?

et délivrez-moi de la main du persécuteur; du pouvoir des tyrans affranchissez-moi!"

24 Neen, onderricht mij, en dan zal ik zwijgen; Laat mij inzien, waarin ik heb gedwaald!

Instruisez-moi, et je garderai le silence; expliquez-moi en quoi j’ai erré.

25 Hoe zoet zijn woorden, die oprecht zijn gemeend, Maar hoe grievend de berisping van u!

Qu’elles sont pénétrantes les paroles de la vérité! Mais que prouvent vos arguments à vous?

26 Meent gij, mijn woorden te moeten berispen: Woorden van een wanhopige, die in de wind zijn gesproken?

Prétendez-vous critiquer des mots? Mais dans l’air se dissipent les discours d’un désespéré!

27 Wilt gij het lot over een onschuldige werpen, En de staf breken over uw vriend?

L’Orphelin lui-même, vous seriez capables de le prendre comme enjeu, comme vous trafiqueriez de votre ami.

28 Welnu dan, wilt mij aanhoren: Ik lieg u toch niet in het gezicht.

Maintenant donc, daignez vous tourner vers moi: je ne saurais vous mentir en face.

29 Bezint u, en laat er geen onrecht geschieden; Bezint u, mijn onschuld zal blijken!

Oui, revenez de grâce, que l’injustice ne s’accomplisse pas; encore une fois, revenez, mon innocence sera manifeste.

30 Is er soms onrecht op mijn tong, Of kan mijn gehemelte de rampen niet proeven;

Y a-t-il quelque iniquité sur mes lèvres? Mon palais ne sait-il pas discerner ce qui est mal?