Job 4
1 Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:
Därefter tog Elifas från Teman till orda och sade:
2 Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?
Misstycker du, om man dristar tala till dig? Vem kan hålla tillbaka sina ord?
3 Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;
Se, många har du visat till rätta, och maktlösa händer har du stärkt;
4 Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:
dina ord hava upprättat den som stapplade, och åt vacklande knän har du givit kraft.
5 Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!
Men nu, då det gäller dig själv, bliver du otålig, när det är dig det drabbar, förskräckes du.
6 Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?
Skulle då icke din gudsfruktan vara din tillförsikt och dina vägars ostrafflighet ditt hopp?
7 Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?
Tänk efter: när hände det att en oskyldig fick förgås? och var skedde det att de redliga måste gå under?
8 Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!
Nej, så har jag sett det gå, att de som plöja fördärv och de som utså olycka, de skörda och sådant;
9 Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:
för Guds andedräkt förgås de och för en fnysning av hans näsa försvinna de.
10 Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;
Ja, lejonets skri och rytarens röst måste tystna, och unglejonens tänder brytas ut;
11 De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!
Det gamla lejonet förgås, ty det finner intet rov, och lejoninnans ungar bliva förströdda.
12 Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.
Men till mig smög sakta ett ord, mitt öra förnam det likasom en viskning,
13 Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:
När tankarna svävade om vid nattens syner och sömnen föll tung på människorna,
14 Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;
då kom en förskräckelse och bävan över mig, med rysning fyllde den alla ben i min kropp.
15 Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.
En vindpust for fram över mitt ansikte, därvid reste sig håren på min kropp.
16 Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:
Och något trädde inför mina ögon, en skepnad vars form jag icke skönjde; och jag hörde en susning och en röst:
17 Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?
"Kan då en människa hava rätt mot Gud eller en man vara ren inför sin skapare?
18 Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.
Se, ej ens på sina tjänare kan han förlita sig, jämväl sina änglar måste han tillvita fel;
19 Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,
huru mycket mer då dem som bo i hyddor av ler, dem som hava sin grundval i stoftet! De krossas sönder så lätt som mal;
20 Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;
när morgon har bytts till afton, ligga de slagna; innan man aktar därpå, hava de förgåtts för alltid.
21 Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!
Ja, deras hyddas fäste ryckes bort för dem, oförtänkt måste de dö."
