Job 37

1 Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.

Patiesi, par to trīc mana sirds un uzlec no savas vietas.

2 Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.

Klausiet, jel klausiet, kā Viņa pērkons rūc, un kāda balss no Viņa mutes iziet.

3 Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.

Viņš to izlaiž pa visām debesīm, un Savu spīdumu pa visiem zemes galiem.

4 Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.

Pēc tam rūc Viņa balss, Viņš liek pērkonam rībēt ar varenu skaņu un neaiztur tos (zibeņus), kad Viņa balss nāk dzirdama.

5 Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!

Tas stiprais Dievs ar Savu balsi liek pērkonam rūkt brīnišķi, Viņš dara lielas lietas, ko neizprotam.

6 Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!

Jo Viņš saka uz sniegu: krīti uz zemi, un uz stipro lietu, tad stiprais lietus ir klāt ar varu.

7 Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;

Viņš aizzieģelē visu cilvēku roku, lai Viņu pazīst visi ļaudis, ko viņš radījis.

8 Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.

Zvēri iet savā alā un paliek savā vietā.

9 Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;

No dienvidu puses nāk vētra un no ziemeļa puses aukstums.

10 Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;

Caur tā stiprā Dieva pūšanu nāk salna, ka platas upes aizsalst.

11 Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.

Viņš arī apkrauj ar ūdeņiem biezos mākoņus un izplēš Savus ugunīgos padebešus.

12 Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:

Tie griežas apkārt pēc Viņa gudrā prāta, ka tie padara visu, ko Viņš tiem pavēl pa visu plato pasauli,

13 Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.

Vai par rīksti savai zemei, vai par labu Viņš tā liek notikt.

14 Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!

Liec to vērā, Ījab, stāvi klusu, un apdomā tā stiprā Dieva brīnumus.

15 Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;

Vai tu zini, kad Dievs nodomājis, Savu debesu spīdumam likt spīdēt?

16 Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?

Vai tu zini padebešu lidināšanos, tā Visuzinātāja brīnumus?

17 Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:

Tu, kam drēbes paliek karstas, kad Viņš zemi svilina dienas vidus bulā.

18 Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?

Vai tu ar Viņu esi izpletis tos spožos padebešus, kas cieti stāv kā liets spieģelis?

19 Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!

Stāsti mums, ko mums Viņam būs sacīt, jo aiz tumsības mēs nekā nevaram izdarīt.

20 Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?

Vai Viņam lai saka, ka es runāšu? Jo kurš cilvēks vēlētos, lai viņu aprij!

21 Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:

Un nu gan saules gaismu neredz, kas pie debesīm spoži spīd, bet kad vējš pūš, tā skaidrojās.

22 En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:

No ziemeļiem nāk zelts, - bet Dievs mājo bijājamā godībā.

23 Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!

To Visuvareno, to mēs nepanāksim, kas liels spēkā, bet tiesu un taisnības pilnību Viņš negroza.

24 Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!

Tāpēc cilvēki Viņu bīstas, Viņš neuzlūko nevienu pašgudru.