Job 37

1 Ja, hierover siddert mijn hart, En springt op van zijn plaats.

Da, od toga i moje srce drhti i s mjesta svoga iskočiti hoće.

2 Hoort, hoort het bulderen van zijn stem, Het gebrom, dat komt uit zijn mond.

Čujte, čujte gromor glasa njegova, tutnjavu što mu iz usta izlazi.

3 Langs heel de hemel slingert Hij zijn bliksem, En tot de grenzen der aarde.

Gle, munja lijeće preko cijelog neba - i sijevne blijesak s kraja na kraj zemlje -

4 Zijn stem gromt achter Hem aan, Hij dondert met zijn machtige kreet; Hij houdt de bliksem niet terug, Wanneer zijn stem zich laat horen.

iza nje silan jedan glas se ori: to On gromori glasom veličajnim. Munje mu lete, nitko ih ne priječi, tek što mu je glas jednom odjeknuo.

5 Maar ook wonderen wrocht God door zijn stem, Doet grote, onbegrijpelijke dingen!

Da, Bog gromori glasom veličajnim, djela velebna, neshvatljiva stvara.

6 Hij spreekt tot de sneeuw: Val op aarde neer; Tot de regenstromen: Weest hevig!

Kad snijegu kaže: 'Zasniježi po zemlji!' i pljuskovima: 'Zapljuštite silno!'

7 Dan sluit Hij alle mensen op, Opdat ieder sterveling zijn werk erkent;

svakom čovjeku zapečati ruke da svi njegovo upoznaju djelo.

8 Ook de dieren zoeken hun schuilplaats op, En leggen zich neer in hun holen.

U brlog se tad zvijeri sve uvuku i na svojem se šćućure ležaju.

9 Uit zijn kamer komt de wervelwind, Uit zijn voorraadschuren de koude;

S južne se strane podiže oluja, a studen vjetri sjeverni donose.

10 Door de adem Gods wordt het ijs gestolten, De watervlakte in boeien gelegd;

Već led od daha Božjega nastaje i vodena se kruti površina.

11 Het zwerk belaadt Hij met dampen, En spreidt zijn lichtende wolken uit.

I opet vodom puni on oblake, i sijevat' stanu oblaci munjama;

12 Ze zweven naar alle kanten rond, En gaan, zoals Hij het beschikt, Om te volbrengen, wat Hij hun gebiedt, Op de oppervlakte der aarde:

kruže posvuda po volji njegovoj, što im naloži, to će izvršiti na licu cijelog kruga zemaljskoga.

13 Is het tot straf, ze volbrengen zijn wil; Is het tot zegen, ze voeren hem uit.

Šalje ih - ili da kazni narode, ili da ih milosrđem obdari.

14 Job, schenk er uw aandacht aan, Houd op, en let op Gods wonderen!

Poslušaj ovo, Jobe, umiri se i promotri djela Božja čudesna.

15 Begrijpt ge, hoe God ze gebiedt, En het licht van zijn wolken doet flitsen;

Znaš li kako Bog njima zapovijeda, kako munju iz oblaka svog pušta?

16 Begrijpt ge iets van het zweven der wolken, Van de wonderwerken van den Alwetende?

Znaš li o čem vise gore oblaci? Čudesna to su znanja savršenog.

17 Gij, wiens kleren te warm zijn, Als de aarde amechtig van de zuidenwind ligt:

Kako ti gore od žege haljine u južnom vjetru kad zemlja obamre?

18 Kunt gij, evenals Hij, het zwerk tot een uitspansel strijken, Vast als een spiegel van gegoten metaal?

Zar si nebesa s njim ti razapeo, čvrsta poput ogledala livenog?

19 Laat mij weten, wat wij Hem zullen zeggen, Wij, die door de duisternis hulpeloos staan!

DÓe naputi me što da mu kažemo: zbog tmine se ne snalazimo više.

20 Zal deze wijken wanneer ik het zeg; Worden weggevaagd, als de mens het beveelt?

Zar ćeš mu reći: 'Hoću govoriti'? Ili na propast vlastitu pristati?

21 Neen, thans aanschouwt men geen licht, Het is door de wolken verduisterd; Maar een wind steekt op, en bezemt ze weg:

Tko, dakle, može u svjetlost gledati na nebesima što se sja blistavo kada oblake rastjeraju vjetri?

22 En uit het Noorden breekt de goudglans door! God is van ontzagwekkende luister omringd:

Sa sjevera k'o zlato je bljesnulo: veličanstvom strašnim Bog se odjenu!

23 Wij dringen dus niet tot den Almachtige door! Hij is groot in kracht en gerechtigheid; Hij is de Heer van het recht, die nimmer verdrukt!

Da, Svesilnog doseći ne možemo, neizmjeran je u moći i sudu, velik u pravdi, nikog on ne tlači.

24 Daarom moeten de mensen Hem vrezen, Doorgronden Hem al de wijzen niet!

Zato ljudi svi neka ga se boje! Na mudrost oholu on i ne gleda!”