Job 30
1 Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;
Bvt now they that are yonger then I, mocke me: yea, they whose fathers I haue refused to set with the dogges of my flockes.
2 Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,
For whereto shoulde the strength of their handes haue serued mee, seeing age perished in them?
3 Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;
For pouertie and famine they were solitary, fleeing into the wildernes, which is darke, desolate and waste.
4 Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;
They cut vp nettels by the bushes, and the iuniper rootes was their meate.
5 Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.
They were chased forth from among men: they shouted at them, as at a theefe.
6 Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;
Therfore they dwelt in the clefts of riuers, in the holes of the earth and rockes.
7 Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;
They roared among the bushes, and vnder the thistles they gathered themselues.
8 Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.
They were the children of fooles and the children of villaines, which were more vile then the earth.
9 En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.
And now am I their song, and I am their talke.
10 Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.
They abhorre me, and flee farre from mee, and spare not to spit in my face.
11 Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.
Because that God hath loosed my corde and humbled mee, they haue loosed the bridle before me.
12 Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,
The youth rise vp at my right hand: they haue pusht my feete, and haue trode on me as on the paths of their destruction.
13 En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,
They haue destroyed my paths: they tooke pleasure at my calamitie, they had none helpe.
14 Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold
They came as a great breach of waters, and vnder this calamitie they come on heapes.
15 Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.
Feare is turned vpon mee: and they pursue my soule as the winde, and mine health passeth away as a cloude.
16 En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!
Therefore my soule is nowe powred out vpon me, and the dayes of affliction haue taken holde on me.
17 Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;
It pearceth my bones in the night, and my sinewes take no rest.
18 Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.
For the great vehemencie is my garment changed, which compasseth me about as the colar of my coate.
19 God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.
He hath cast me into the myre, and I am become like ashes and dust.
20 Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.
Whe I cry vnto thee, thou doest not heare me, neither regardest me, when I stand vp.
21 Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;
Thou turnest thy selfe cruelly against me, and art enemie vnto mee with the strength of thine hand.
22 Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.
Thou takest me vp and causest mee to ride vpon the winde, and makest my strength to faile.
23 Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.
Surely I knowe that thou wilt bring mee to death, and to the house appoynted for all the liuing.
24 Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?
Doubtles none can stretch his hand vnto the graue, though they cry in his destruction.
25 Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?
Did not I weepe with him that was in trouble? was not my soule in heauinesse for the poore?
26 Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.
Yet when I looked for good, euill came vnto me: and when I waited for light, there came darkenesse.
27 Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.
My bowels did boyle without rest: for the dayes of affliction are come vpon me.
28 Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!
I went mourning without sunne: I stood vp in the congregation and cryed.
29 Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;
I am a brother to the dragons, and a companion to the ostriches.
30 Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;
My skinne is blacke vpon me, and my bones are burnt with heate.
31 Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!
Therefore mine harpe is turned to mourning, and mine organs into the voyce of them that weepe.
