Job 24
1 Job antwoordde, en sprak Waarom zijn er door den Almachtige dan geen tijden bepaald, En aanschouwen zij, die Hem kennen, zijn dagen niet?
Times are not hid from the Almighty: but they that know him, know not his days.
2 Waarom verzetten dan de bozen de grensstenen, En beroven zij kudde en herder?
Some have removed landmarks, have taken away flocks by force, and fed them.
3 Ze voeren den ezel der wezen weg, En leggen beslag op het rund van de weduwe;
They have driven away the ass of the fatherless, and have taken away the widow’s ox for a pledge.
4 De berooiden worden van de weg gedrongen, De armen in het land moeten zich allen verbergen;
They have overturned the way of the poor, and have oppressed together the meek of the earth.
5 Als wilde ezels in de woestijn Trekken ze uit, om te zwoegen. Ze zoeken tot de avond naar buit, Maar geen brood voor hun kinderen!
Others like wild asses in the desert go forth to their work: by watching for a prey they get bread for their children.
6 Ze roven des nachts de oogst van het veld, En zoeken de wijngaard der rijken af.
They reap the field that is not their own, and gather the vintage of his vineyard whom by violence they have oppressed.
7 Naakt overnachten zij, zonder kleed, En zonder dekking tegen de kou;
They send men away naked, taking away their clothes who have no covering in the cold:
8 Ze worden nat door de stortvloed der bergen, Drukken zich tegen de rotsen, omdat de schuilplaats ontbreekt
Who are wet, with the showers of the mountains, and having no covering embrace the stones.
9 Ze rukken den wees van de moederborst af En nemen den zuigeling der armen tot pand.
They have violently robbed the fatherless, and stripped the poor common people.
10 Naakt lopen ze rond, ongekleed, Zelf hongerig, moeten ze schoven torsen;
From the naked and them that go without clothing, and from the hungry they have taken away the ears of corn.
11 Ze persen de olie tussen twee stenen, Treden de perskuip, maar lijden dorst.
They have taken their rest at noon among the stores of them, who after having trodden the winepresses suffer thirst.
12 Uit de stad stijgt het kermen der stervenden op, En roept de ziel der gewonden om hulp; Maar God luistert niet naar hun smeken, Hùn schenkt Hij geen aandacht!
Out of the cities they have made men to groan, and the soul of the wounded hath cried out, and God doth not suffer it to pass unrevenged.
13 En schuwen het licht; Ze kennen zijn wegen niet, En blijven niet op zijn paden.
They have been rebellious to the light, they have not known his ways, neither have they returned by his paths.
14 Eer het licht wordt, maakt zich de moordenaar op, Om armen en berooiden te doden; En terwijl het nog nacht is, Sluipt hij rond als een dief.
The murderer riseth at the very break of day, he killeth the needy, and the poor man: but in the night he will be as a thief.
15 Het oog van den overspeler maakt van de schemering gebruik; Hij denkt: Geen oog, dat mij ziet; Hij slaat zich een sluier voor het gezicht,
The eye of the adulterer observeth darkness, saying: No eye shall see me: and he will cover his face.
16 En breekt in het donker de huizen in. Maar zij sluiten zich op overdag, En willen van het daglicht niet weten;
He diggeth through houses in the dark, as in the day they had appointed for themselves, and they have not known the light.
17 Voor hen allen is de morgen als de schaduw des doods, Zodra het licht wordt, overvalt hen de doodschrik!
If the morning suddenly appear, it is to them the shadow of death: and they walk in darkness as if it were in light.
18 Die anderen vluchten weg voor de dag Zijn erfdeel ligt vervloekt in het land, Geen druiventreder trekt naar zijn wijnberg;
He is light upon the face of the water: cursed be his portion on the earth, let him not walk by the way of the vineyards.
19 Zoals droogte en hitte het sneeuwwater slurpen, Zo slurpt de onderwereld den zondaar op. (Sheol h7585)
Let him pass from the snow waters to excessive heat, and his sin even to hell. (Sheol h7585)
20 Door de moederschoot wordt hij vergeten, De wormen smullen van hem; Zijn naam wordt niet langer herdacht, Zijn ongerechtigheid geknakt als een boom.
Let mercy forget him: may worms be his sweetness: let him be remembered no more, but be broken in pieces as an unfruitful tree.
21 Hij mishandelt de onvruchtbare, haar die niet baart, En behandelt de weduwe niet goed:
For he hath fed the barren that beareth not, and to the widow he hath done no good.
22 Maar Hij, die tyrannen verplettert, Zal het wreken door zijn kracht!
He hath pulled down the strong by his might: and when he standeth up, he shall not trust to his life.
23 Hij is van zijn leven niet zeker, Gebroken de steun, waarop hij zich stut, En op zijn wegen ellende:
God hath given him place for penance, and he abuseth it unto pride: but his eyes are upon his ways.
24 Een korte tijd rijst hij omhoog, dan is hij niet meer. Hij verdort als een kwijnende plant, Verlept als de top van een aar!
They are lifted up for a little while and shall not stand, and shall be brought down as all things, and shall be taken away, and as the tops of the ears of corn they shall be broken.
25 Is het niet waar, wie overtuigt mij van leugen, En wie ontzenuwt mijn betoog?
And if it be not so, who can convince me that I have lied, and set my words before God?
