Job 20
1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
And Zophar the Naamathite answereth and saith: —
2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
Therefore my thoughts cause me to answer, And because of my sensations in me.
3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
The chastisement of my shame I hear, And the spirit of mine understanding Doth cause me to answer:
4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
This hast thou known from antiquity? Since the placing of man on earth?
5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
That the singing of the wicked [is] short, And the joy of the profane for a moment,
6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
Though his excellency go up to the heavens, And his head against a cloud he strike —
7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
As his own dung for ever he doth perish, His beholders say: 'Where [is] he?'
8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
As a dream he fleeth, and they find him not, And he is driven away as a vision of the night,
9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
The eye hath not seen him, and addeth not. And not again doth his place behold him.
10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
His sons do the poor oppress, And his hands give back his wealth.
11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
His bones have been full of his youth, And with him on the dust it lieth down.
12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
Though he doth sweeten evil in his mouth, Doth hide it under his tongue,
13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
Hath pity on it, and doth not forsake it, And keep it back in the midst of his palate,
14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
His food in his bowels is turned, The bitterness of asps [is] in his heart.
15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
Wealth he hath swallowed, and doth vomit it. From his belly God driveth it out.
16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
Gall of asps he sucketh, Slay him doth the tongue of a viper.
17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
He looketh not on rivulets, Flowing of brooks of honey and butter.
18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
He is giving back [what] he laboured for, And doth not consume [it]; As a bulwark [is] his exchange, and he exults not.
19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
For he oppressed — he forsook the poor, A house he hath taken violently away, And he doth not build it.
20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
For he hath not known ease in his belly. With his desirable thing he delivereth not himself.
21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
There is not a remnant to his food, Therefore his good doth not stay.
22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
In the fulness of his sufficiency he is straitened. Every perverse hand doth meet him.
23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
It cometh to pass, at the filling of his belly, He sendeth forth against him The fierceness of His anger, Yea, He raineth on him in his eating.
24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
He fleeth from an iron weapon, Pass through him doth a bow of brass.
25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
One hath drawn, And it cometh out from the body, And a glittering weapon from his gall proceedeth. On him [are] terrors.
26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
All darkness is hid for his treasures, Consume him doth a fire not blown, Broken is the remnant in his tent.
27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
Reveal do the heavens his iniquity, And earth is raising itself against him.
28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
Remove doth the increase of his house, Poured forth in a day of His anger.
29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!
This [is] the portion of a wicked man from God. And an inheritance appointed him by God.
