Job 20

1 Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:

Odpovídaje pak Zofar Naamatský, řekl:

2 Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,

Z příčiny té myšlení má k odpovídání tobě nutí mne, a to abych rychle učinil,

3 Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.

Že kárání k zahanbení svému slyším, pročež duch můj osvícený nutí mne, aťbych odpovídal.

4 Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,

Zdaž nevíš o tom, že od věků, a jakž postavil Bůh člověka na zemi,

5 Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?

Plésání bezbožných krátké jest, a veselí pokrytce jen na chvílku?

6 Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:

Byť pak vstoupila až k nebi pýcha jeho, a hlava jeho oblaku by se dotkla,

7 Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?

Však jako lejno jeho na věky zahyne. Ti, kteříž jej vídali, řeknou: Kam se poděl?

8 Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;

Jako sen pomine, aniž ho naleznou; nebo uteče jako vidění noční.

9 Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.

Oko, kteréž ho vídalo, již ho nikdy neuzří, aniž více patřiti bude na něj místo jeho.

10 Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;

Synové jeho budou přízně u nuzných hledati, a ruce jeho musejí zase vraceti loupež svou.

11 En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.

Kosti jeho naplněny jsou hříchy mladosti jeho, a s ním v prachu lehnou.

12 Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,

A ačkoli zlost sladne v ústech jeho, a chová ji pod jazykem svým;

13 Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:

Kochá se v ní, a nepouští jí, ale zdržuje ji u prostřed dásní svých:

14 Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;

Však pokrm ten ve střevách jeho promění se; bude jako žluč hadů nejlítějších u vnitřnostech jeho.

15 Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.

Zboží nahltané vyvrátí, z břicha jeho Bůh silný je vyžene.

16 Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;

Jed hadů lítých ssáti bude, zabije ho jazyk ještěrčí.

17 Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.

Neuzří pramenů potoků a řek medu a másla.

18 Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;

Navrátí úsilé cizí, a nezažive ho, vedlé nátisku svého rozličného; nebude na ně vesel.

19 Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.

Nebo utiskal a opouštěl nuzné, dům zloupil a nestavěl ho.

20 Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,

Pročež nesezná nic pokojného v životě svém, aniž které nejrozkošnější své věci bude moci zachovati.

21 En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!

Nic mu nepozůstane z pokrmu jeho, tak že nebude míti, čím by se troštoval.

22 Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;

Byť pak i dovršena byla hojnost jeho, ssoužení míti bude; každá ruka trapiče oboří se na něj.

23 Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.

By měl čím naplniti břicho své, dopustí na něj Bůh prchlivost hněvu svého, kterouž na něj dštíti bude i na pokrm jeho.

24 Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,

Když utíkati bude před zbrojí železnou, prostřelí ho lučiště ocelivé.

25 Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,

Střela vyňata bude z toulu a vystřelena, nadto meč pronikne žluč jeho; a když odcházeti bude, přikvačí jej hrůzy.

26 De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.

Všeliká neštěstí jsou polečena v skrýších jeho, zžíře jej oheň nerozdmýchaný, zle se povede i pozůstalému v stanu jeho.

27 De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;

Odkryjí nebesa nepravost jeho, a země povstane proti němu.

28 Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!

Rozptýlena bude úroda domu jeho, rozplyne se v den hněvu jeho.

29 Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!

Tenť jest podíl člověka bezbožného od Boha, to, pravím, dědictví vyrčené jemu od Boha silného.