Job 15

1 Elifaz van Teman nam het woord en sprak:

Då svarade Eliphas af Thema, och sade:

2 Antwoordt een wijze met bluf, En blaast hij zich op met oostenwind;

Skall en vis man tala så i vädret, och uppfylla sin buk med väder?

3 Verdedigt hij zich met beuzelpraat En met holle frasen?

Du straffar med onyttigom ordom, och ditt tal kommer intet till gagns.

4 Gij breekt zowaar de godsvrucht af, En verstoort de overpeinzing voor het aanschijn van God.

Du hafver bortkastat räddhågan, och talar förakteliga för Gudi;

5 Daar uw schuldig geweten uw mond onderricht, En gij de taal van bedriegers kiest,

Ty så lärer din ondska din mun, och du hafver utvalt ena skalkatungo.

6 Is het uw eigen mond, die u vonnist: niet ik, Zijn het uw eigen lippen, die tegen u getuigen.

Din mun skall fördöma dig, och icke jag; dina läppar skola svara dig.

7 Zijt gij als eerste der mensen geboren, Nog vóór de heuvelen ter wereld gebracht;

Äst du den första menniska, som född är? Äst du för all berg aflader?

8 Luistert ge toe in de raad van God, En hebt ge beslag op de Wijsheid gelegd?

Hafver du hört Guds hemliga råd? Och är sjelfva visdomen ringare än du?

9 Wat weet gij, wat wij niet weten, Wat begrijpt gij, wat wij niet verstaan?

Hvad vetst du, det vi icke vete? Hvad förstår du, det som icke är när oss?

10 Ook onder ons zijn bejaarden en grijsaards, Ouder van dagen nog dan uw vader!

Gråhårote och gamle äro när oss, som länger hafva lefvat än dine fäder.

11 Zijn soms voor ú de vertroostingen Gods te gering, Het woord, met zachtheid tot u gesproken?

Skulle Guds hugsvalelse så ringa aktas för dig? Men du hafver något hemligit stycke när dig.

12 Hoe sleept uw hartstocht u mee, En hoe rollen uw ogen:

Hvad tager ditt hjerta före? Hvi ser du så stolt ut?

13 Dat ge uw wrevel tegen God durft keren, En zulke woorden aan uw mond laat ontglippen!

Hvi sätter ditt sinne sig emot Gud, att du låter sådana ord gå af dinom mun?

14 Wat is een mens, dat hij rein zou zijn, Rechtschapen, die uit een vrouw is geboren?

Hvad är en menniska, att hon skulle vara ren; och att han skulle vara rättfärdig, som af qvinno född är?

15 Zie, zelfs op zijn Heiligen kan Hij niet bouwen, En de hemel is niet rein in zijn oog;

Si, ibland hans helga är ingen ostraffelig, och himlarna äro icke rene för honom.

16 Hoeveel minder de mens, afschuwelijk, bedorven, Die de ongerechtigheid als water drinkt!

Huru mycket mer menniskan, som är stygg och ond; den der orättfärdighetena dricker såsom vatten?

17 Ik zal het u tonen, luister naar mij; Wat ik gezien heb, u gaan vertellen.

Jag vill visa dig det, hör mig; jag vill förtälja dig, hvad jag sett hafver;

18 Het is hetzelfde, wat de wijzen verkonden, En wat hun vaderen hun niet hadden verborgen,

Hvad de vise sagt hafva, och för deras fader icke hafver fördoldt varit;

19 Aan wie alleen het land was geschonken, En bij wie nog geen vreemde was binnengedrongen

Hvilkom allena landet gifvet är, så att ingen främmande må gå ibland dem.

20 De goddeloze verkeert heel zijn leven in angst, De tyran al de jaren, die voor hem zijn bedongen;

En ogudaktig bäfvar i alla sina lifsdagar, och enom tyrann är hans åratal fördoldt.

21 Schrikgeluiden treffen zijn oren, In volle vrede stormt de plunderaar op hem af.

Hvad han hörer, det förskräcker honom; och ändå att frid är, så hafver han dock den sorg, att han skall förderfvas.

22 Hij hoopt niet eens, aan de duisternis te ontsnappen, En is bestemd voor het zwaard;

Han tror icke, att han skall kunna undfly olyckona, och förmodar sig alltid svärdet.

23 Hij wordt als een aas voor de gieren geworpen, En weet, dat sombere dagen hem wachten.

När han far ut hit och dit efter sin näring, så tycker honom att hans olyckos tid är för handene.

24 Benauwdheid en angst grijpt hem aan, Als een koning ten aanval gereed:

Ångest och nöd förskräcka honom, och slå honom ned, såsom en Konung med enom här;

25 Want hij heeft zijn hand tegen God opgeheven, Den Almachtige durven trotseren;

Ty han hafver utsträckt sina hand emot Gud, och emot den Allsmägtiga förstärkt sig.

26 Is met trotse nek op Hem afgestormd, Met zijn zwaar beslagen rondas!

Han löper med hufvudet emot honom, och står halsstyf emot honom.

27 Omdat hij zijn gelaat met vet heeft bedekt, En een vetlaag gelegd op zijn lenden:

Han hafver upphäfvit sig emot honom, och satt sig hårdt emot honom.

28 Daarom vestigt hij zich in verwoeste steden, In onbewoonbare huizen, die tot puin zijn vervallen;

Men han skall bo i nederslagna städer, der inga hus äro; utan ligga i enom hop.

29 Hij blijft niet rijk, En zijn vermogen houdt geen stand;

Han skall icke varda rik, och hans gods skall icke förökas; och skall icke utspridas i landena.

30 Zijn schaduw breidt zich niet uit op de grond, En hij ontsnapt de duisternis niet; Het vuur zal zijn loten verschroeien, De wind zijn bloesem verwaaien!

Han skall icke undfly olycko; eldslågen skall förtorka hans grenar; och skall varda borttagen af hans muns anda.

31 Laat hem niet op zijn gestalte vertrouwen, Hij komt bedrogen uit, ze is enkel schijn.

Han är så bedragen, att han icke tror att det skall varda värre med honom.

32 Zijn ranken verdorren vóór de tijd, En zijn twijgen groenen niet meer;

Han får en ända, när honom obeqvämt är; och hans gren skall icke grönskas.

33 Hij is als de wijnstok, die zijn druiven laat vallen, En als de olijf, die zijn bloesem verliest!

Han varder afhemtad såsom en omogen drufva af vinträt, och såsom ett oljoträ bortfaller sitt blomster.

34 Ja, de bent der goddelozen is onvruchtbaar, En het vuur verteert de tenten der omkoperij;

Ty de skrymtares församling skall blifva ensam, och elden skall förtära hans hus, som gåfvor tager.

35 Ze gaan zwanger van ellende, en baren onheil, Hun schoot draagt ontgoocheling!

Han anar olycko, och föder vedermödo; och deras buk bär list fram.