Salme 137

1 Ved Babels Floder, der sad vi og græd, når Zion randt os i hu.

Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

2 Vi hængte vore Harper i Landets Pile.

Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

3 Thi de, der havde bortført os, bad os synge, vore Bødler bad os være glade: "Syng os af Zions Sange!"

Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

4 Hvor kan vi synge HERRENs Sange på fremmed Grund?

Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

5 Jerusalem, glemmer jeg dig, da visne min højre!

Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

6 Min Tunge hænge ved Ganen, om ikke jeg ihukommer dig, om ikke jeg sætter Jerusalem over min højeste Glæde!

Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

7 HERRE, ihukom Edoms Sønner for Jerusalems Dag, at de råbte: "Nedbryd, nedbryd lige til Grunden!"

Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

8 Du Babels Datter, du Ødelægger! Salig den, der gengælder dig, hvad du gjorde imod os!

Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

9 Salig den, der griber dine spæde og knuser dem mod Klippen!

Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!