Job 4
1 Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:
Ket simmungbat ni Elifaz a Temanita ket kinunana,
2 Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?
No padasen ti siasinoman a makisarita kenka, agladingitka kadi? Ngem siasino ti makalapped kenkuana nga agsao?
3 Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,
Kitaem, adu ti sinursurwam; pinapigsam dagiti nakapsut nga ima.
4 dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.
Sinaranay dagiti sasaom isuna a matmatnag, pinatibkermo dagiti nalupoy a tumeng.
5 Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!
Ngem ita dimteng kenka ti riribuk, ket maupayka; sagsagidenaka, ket marirriribukanka.
6 Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?
Saan aya a ti panagbutengmo ti Dios ti mangted koma kenka iti kinatalged? Saan aya a ti kinapudno dagiti wagasmo ti mangted koma kenka ti namnama?
7 Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?
Panunotem daytoy, ipakpakaasik kenka: siasino iti napukaw nga awan basolna? Wenno kaano a naputed ti nalinteg a tao?
8 Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.
Segun iti napaliiwko, dagiti agarado iti basol ken agmula iti riribuk, isu met laeng ti apitenna.
9 For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.
Mapukawda babaen iti anges ti Dios; maibusda babaen iti gil-ayab ti pungtotna.
10 Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;
Ti panagngernger ti leon, ti timek iti narungsot a leon, dagiti ngipen dagiti urbon a leon—natuppoldan.
11 Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.
Mapukaw ti nataengan a leon gapu iti kinaawan dagiti natiliw: naiwarawara dagiti urbon ti kabaian a leon iti sadinoman.
12 Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken
Ita, sililimed a naiyeg kaniak ti maysa a banag; nakangngeg ti lapayagko ti arasaas maipanggep iti daytoy.
13 i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;
Kadagiti panpanunot manipud kadagiti sirmata iti rabii, idi sumamay ti narnekan a pannaturog kadagiti tattao.
14 Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;
Immay kaniak ti panagbuteng ken panagpigerger, ket pinagkintayegna dagiti amin a tulangko.
15 et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.
Kalpasanna, limmabas ti maysa nga espiritu iti sangoanak; simgar dagiti buok ti lasagko.
16 Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:
Nagtakder ti espiritu a saan nga agkutkuti, ngem saanko a mailasin ti langana. Adda maysa a ladawan iti sangoanan dagiti matak; adda iti panagulimek, ket nakangngegak iti timek a nagkuna,
17 "Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?
“Mabalin kadi a nalinlinteg ti maysa a tao ngem ti Dios? Mabalin kadi a nasinsin-aw ti tao ngem ti Nangaramid kenkuana?
18 End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,
Kitaem, no saan nga agtalek ti Dios kadagiti adipenna; no pabasolenna dagiti anghel iti kinamaag,
19 endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!
kasano nga ad-adda a pudno daytoy kadagiti agnanaed kadagiti pitak a balay, a ti pundasyonda ket adda iti tapuk, a nabibiit a marumek ngem iti akot-akot?
20 De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.
Madadaelda iti nagbaetan ti agsapa ken ti rabii; mapukawda iti agnanayon nga awan ti siasinoman a makadlaw kadakuada.
21 Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."
Saan kadi a nauyos dagiti galut ti toldada iti nagtetengngaanda? Matayda; matayda nga awanan ti kinasirib.
