Job 3

1 Derefter oplod Job sin Mund og forbandede sin Dag,

دوای ئەمە ئەیوب دەمی کردەوە و نەفرەتی لەو ڕۆژە کرد کە تێیدا لەدایک بووە.

2 og Job tog til Orde og sagde:

ئەیوب دەستی بە قسە کرد و گوتی:

3 Bort med den Dag, jeg fødtes, den Nat, der sagde: "Se, en Dreng!"

«با لەناوبچێت ئەو ڕۆژەی تێیدا لەدایک بووم، ئەو شەوەش کە گوترا:”کوڕێک لەدایک بوو!“

4 Denne Dag vorde Mørke, Gud deroppe spørge ej om den, over den stråle ej Lyset frem!

با ئەو ڕۆژە تاریک بێت، نە خودا لە سەرەوە بایەخی پێ بدات و نە ڕۆژی بەسەردا هەڵبێت.

5 Mulm og Mørke løse den ind, Tåge lægge sig over den, Formørkelser skræmme den!

با تاریکی و سێبەری مەرگ لەسەری بێت، با هەور دایبگرێت، با ڕۆژ تاریک دابێت و بیتۆقێنێت.

6 Mørket tage den Nat, den høre ej hjemme blandt Årets Dage, den komme ikke i Måneders Tal!

ئەو شەوە، با شەوەزەنگ بیگرێت، لەناو ڕۆژانی ساڵ دڵخۆش نەبێت نەیەتە ناو ژمارەی مانگەکان.

7 Ja, denne Nat vorde gold, der lyde ej Jubel i den!

با ئەو شەوە نەزۆک بێت، هاواری خۆشی تێدا نەبێت.

8 De, der besværger Dage, forbande den, de, der har lært at hidse Livjatan";

بەر نەفرەتی ئەوانە بکەوێت کە نەفرەت لە ڕۆژگار دەکەن، ئەوانەی ئامادەن لیڤیاتان بەئاگا بهێنن.

9 dens Morgenstjerner formørkes, den bie forgæves på Lys, den skue ej Morgenrødens Øjenlåg,

با ئەستێرەکانی بەرەبەیان تاریک دابێن، چاوەڕوانی ڕووناکی بێت و نەیەت، با گزنگی بەیان نەبینێت،

10 fordi den ej lukked mig Moderlivets Døre og skjulte Kvide for mit Blik!

چونکە دەرگاکانی سکی لەسەر من دانەخست و چەرمەسەری لە چاوەکانم نەشاردەوە.

11 Hvi døde jeg ikke i Moders Liv eller udånded straks fra Moders Skød?

«بۆ لە بار دایکم نەچووم، کە لەدایک بووم، بۆ ڕۆحم بەدەستەوە نەدا؟

12 Hvorfor var der Knæ til at tage imod mig, hvorfor var der Bryster at die?

بۆچی ئەژنۆکان هەڵیانگرتم، بۆ مەمک هەبوو تاکو شیر بدرێم؟

13 Så havde jeg nu ligget og hvilet, så havde jeg slumret i Fred

چونکە ئێستا ڕاکشابووم و بێدەنگ ببووم، ئەو کاتە بە ئاسوودەیی دەخەوتم،

14 blandt Konger og Jordens Styrere, der bygged sig Gravpaladser,

لەگەڵ پاشایان و ڕاوێژکارانی زەوی، ئەوانەی ئەو کۆشکانەیان بۆ خۆیان بنیاد نا کە ئێستا بوونەتە کەلاوە،

15 blandt Fyrster, rige på Guld, som fyldte deres Huse med Sølv.

یان لەگەڵ میران کە زێڕیان هەیە، ئەوانەی ماڵەکانیان لە زیو پڕکردووە،

16 Eller var jeg dog som et nedgravet Foster. som Børn, der ikke fik Lyset at se!

یان وەک لەبارچووێکی لەخاکنراو، ئینجا نەدەبووم، وەک کۆرپەیەک ڕووناکی نەبینیوە.

17 Der larmer de gudløse ikke mer, der hviler de trætte ud,

لەوێ خراپەکاران لە ئاژاوەنانەوە دەوەستن لەوێ ماندووان پشوو دەدەن،

18 alle de fangne har Ro, de hører ej Fogedens Røst;

دیلەکان تێکڕا ئاسوودە دەبن، گوێیان لە دەنگی سەرکار نابێت،

19 små og store er lige der og Trællen fri for sin Herre.

لەوێ بچووک وەک گەورە وایە، کۆیلەش ئازادە لە دەستی گەورەکەی.

20 Hvi giver Gud de lidende Lys, de bittert sørgende Liv,

«بۆ ڕووناکی دەدرێتە ڕەنجدەران و ژیانیش بۆ ئەوەی تاڵاوی تێدایە،

21 dem, som bier forgæves på Døden, graver derefter som efter Skatte,

ئەوانەی چاوەڕوانی مردن دەکەن و نییە، لە گەنجینە زیاتر بەدوایدا دەگەڕێن،

22 som glæder sig til en Stenhøj, jubler, når de finder deres Grav

هەتا ئەوپەڕی شادمانی دڵخۆشن، دڵشادن کە گۆڕێک دەبیننەوە؟

23 en Mand, hvis Vej er skjult, hvem Gud har stænget inde?

بۆ ژیان دەدرێتە پیاوێک کە ڕێگای شاردراوەتەوە، خوداش بە چواردەوریدا پەرژینی لێ داوە؟

24 Thi Suk er blevet mit daglige Brød, mine Ve råb strømmer som Vand.

لەبەر ئەوەی ئاخ هەڵکێشانم بووەتە نانی ڕۆژانەم، هەنسکیشم وەک ئاو دەڕژێت.

25 Thi hvad jeg gruer for, rammer mig, hvad jeg bæver for, kommer over mig.

ئەوەی دەمتۆقێنێت هاتە سەر ڕێگام، ئەوەی لێی دەترسام بەسەرم هات.

26 Knap har jeg Fred, og knap har jeg Ro, knap har jeg Hvile, så kommer Uro!

ئاسوودە نەبووم و بێدەنگ نەبووم، پشووم نەدا و ئاژاوە هات.»