Job 29

1 Og Job vedblev at fremsætte sit Tankesprog:

Əyyub yenə misal çəkərək dedi:

2 Ak, havde jeg det som tilforn, som dengang Gud tog sig af mig,

«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,

3 da hans Lampe lyste over mit Hoved, og jeg ved hans Lys vandt frem i Mørke,

Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.

4 som i mine modne År, da Guds Fortrolighed var over mit Telt,

Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,

5 da den Almægtige end var hos mig og mine Drenge var om mig,

Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,

6 da mine Fødder vaded i Fløde, og Olie strømmede, hvor jeg stod,

Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.

7 da jeg gik ud til Byens Port og rejste mit Sæde på Torvet.

Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən

8 Når Ungdommen så mig, gemte deo sig, Oldinge rejste sig op og stod,

Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.

9 Høvdinger standsed i Talen og lagde Hånd på Mund,

Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.

10 Stormænds Røst forstummed, deres Tunge klæbed til Ganen;

Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.

11 Øret hørte og priste mig lykkelig, Øjet så og tilkendte mig Ære.

Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.

12 Thi jeg redded den arme, der skreg om Hjælp, den faderløse, der savned en Hjælper;

Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.

13 den, det gik skævt, velsignede mig, jeg frydede Enkens Hjerte;

Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.

14 jeg klædte mig i Retfærd, og den i mig, i Ret som Kappe og Hovedbind.

Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.

15 Jeg var den blindes Øje, jeg var den lammes Fod;

Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,

16 jeg var de fattiges Fader, udreded den mig ukendtes Sag;

Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,

17 den lovløses Tænder brød jeg, rev Byttet ud af hans Gab.

Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.

18 Så tænkte jeg da: "Jeg skal dø i min Rede, leve så længe som Føniksfuglen;

Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.

19 min Rod kan Vand komme til, Duggen har Nattely i mine Grene;

Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.

20 min Ære er altid ny, min Bue er altid ung i min Hånd!"

Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.

21 Mig hørte de på og bied, var tavse, mens jeg gav Råd;

İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.

22 ingen tog Ordet, når jeg havde talt, mine Ord faldt kvægende på dem;

Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.

23 de bied på mig som på Regn, spærred Munden op efter Vårregn.

Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,

24 Mistrøstige smilte jeg til, mit Åsyns Lys fik de ej til at svinde.

Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.

25 Vejen valgte jeg for dem og sad som Høvding, troned som Konge blandt Hærmænd, som den, der gav sørgende Trøst.

Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.