Job 41
1 Zar loviš Levijatana udicom? Zar ćeš mu jezik zažvalit' užetom?
Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?
2 Zar mu nozdrve trskom probost' možeš ili mu kukom probiti vilicu?
Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?
3 Hoće li te on preklinjat' za milost, hoće li s tobom blago govoriti?
Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?
4 I zar će s tobom savez on sklopiti da sveg života tebi sluga bude?
Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?
5 Hoćeš li se s njim k'o s pticom poigrat' i vezat' ga da kćeri razveseliš?
Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?
6 Hoće li se za nj cjenkati ribari, među sobom podijelit' ga trgovci?
Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?
7 Možeš li kopljem njemu kožu izbost ili glavu mu probiti ostima?
Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?
8 Podigni de ruku svoju na njega: za boj se spremi - bit će ti posljednji!
Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.
9 Zalud je nadu u njega gojiti, na pogled njegov čovjek već pogiba.
Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.
10 Junaka nema da njega razdraži, tko će mu se u lice suprotstavit'?
Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?
11 Tko se sukobi s njim i živ ostade? Pod nebesima tog čovjeka nema!
Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.
12 Prešutjet neću njegove udove, ni silnu snagu, ni ljepotu stasa.
Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.
13 Tko mu smije razodjenut' odjeću, tko li kroz dvostruk prodrijeti mu oklop?
Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?
14 Tko će mu ralje rastvorit' dvokrilne kad strah vlada oko zubi njegovih?
Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.
15 Hrbat mu je od ljuskavih štitova, zapečaćenih pečatom kamenim.
Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;
16 Jedni uz druge tako se sljubiše da među njima dah ne bi prošao.
Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;
17 Tako su čvrsto slijepljeni zajedno: priljubljeni, razdvojit' se ne mogu.
Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.
18 Kad kihne, svjetlost iz njega zapršti, poput zorinih vjeđa oči su mu.
Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.
19 Zublje plamsaju iz njegovih ralja, iskre ognjene iz njih se prosiplju.
El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.
20 Iz nozdrva mu sukljaju dimovi kao iz kotla što kipi na vatri.
El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.
21 Dah bi njegov zapalio ugljevlje, jer mu iz ralja plamenovi suču.
Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.
22 U šiji leži sva snaga njegova, a ispred njega užas se prostire.
Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.
23 Kad se ispravi, zastrepe valovi i prema morskoj uzmiču pučini.
La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.
24 Poput pećine srce mu je tvrdo, poput mlinskoga kamena otporno.
Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.
25 Pregibi tusta mesa srasli su mu, čvrsti su kao da su saliveni.
Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.
26 Zgodi li ga mač, od njeg se odbije, tako i koplje, sulica i strijela.
Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.
27 Poput slame je za njega željezo, mjed je k'o drvo iscrvotočeno.
Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.
28 On ne uzmiče od strelice s luka, stijenje iz praćke na nj k'o pljeva pada.
Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.
29 K'o slamčica je toljaga za njega, koplju se smije kad zazviždi nad njim.
Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.
30 Crepovlje oštro ima na trbuhu i blato njime ore k'o drljačom.
Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.
31 Pod njim vrtlog sav k'o lonac uskipi, uspjeni more k'o pomast u kotlu.
Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.
32 Za sobom svijetlu ostavlja on brazdu, regbi, bijelo runo bezdan prekriva.
La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.
33 Ništa slično na zemlji ne postoji i niti je tko tako neustrašiv.
Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.
34 I na najviše on s visoka gleda, kralj je svakome, i najponosnijim.”
Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.
