约伯记 7
1 人在世上岂无争战吗？ 他的日子不像雇工人的日子吗？
“A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?
2 像奴仆切慕黑影， 像雇工人盼望工价；
Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,
3 我也照样经过困苦的日月， 夜间的疲乏为我而定。
kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.
4 我躺卧的时候便说： 我何时起来，黑夜就过去呢？ 我尽是反来复去，直到天亮。
Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.
5 我的肉体以虫子和尘土为衣； 我的皮肤才收了口又重新破裂。
Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.
6 我的日子比梭更快， 都消耗在无指望之中。
Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.
7 求你想念，我的生命不过是一口气； 我的眼睛必不再见福乐。
Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.
8 观看我的人，他的眼必不再见我； 你的眼目要看我，我却不在了。
Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.
Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)
10 他不再回自己的家； 故土也不再认识他。
nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.
11 我不禁止我口； 我灵愁苦，要发出言语； 我心苦恼，要吐露哀情。
Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.
12 我对 神说：我岂是洋海， 岂是大鱼，你竟防守我呢？
A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?
13 若说：我的床必安慰我， 我的榻必解释我的苦情，
Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,
14 你就用梦惊骇我， 用异象恐吓我，
ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;
15 甚至我宁肯噎死，宁肯死亡， 胜似留我这一身的骨头。
kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.
16 我厌弃性命，不愿永活。 你任凭我吧，因我的日子都是虚空。
Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.
17 人算什么，你竟看他为大， 将他放在心上？
Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,
18 每早鉴察他， 时刻试验他？
dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?
19 你到何时才转眼不看我， 才任凭我咽下唾沫呢？
Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?
20 鉴察人的主啊，我若有罪，于你何妨？ 为何以我当你的箭靶子， 使我厌弃自己的性命？
Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?
21 为何不赦免我的过犯， 除掉我的罪孽？ 我现今要躺卧在尘土中； 你要殷勤地寻找我，我却不在了。
Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.
