Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

By the waters of Babylon there we sat, and we wept at the thought of Zion.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

There on the poplars we hung our harps.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

For there our captors called for a song: our tormentors, rejoicing, saying: ‘Sing us one of the songs of Zion.’

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

How can we sing the Lord’s song in the foreigner’s land?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

If I forget you, Jerusalem, may my right hand wither.

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

May my tongue stick to the roof of my mouth, if I am unmindful of you, or don’t set Jerusalem above my chief joy.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Remember the Edomites, Lord, the day of Jerusalem’s fall, when they said, ‘Lay her bare, lay her bare, right down to her very foundation.’

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Babylon, despoiler, happy are those who pay you back for all you have done to us.

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Happy are they who seize and dash your children against the rocks.