Əyyub 7
1 İnsanın yer üzündəki həyatı ağır xidmət deyilmi? Keçirdiyi günlərin muzdur ömründən fərqi nədir?
Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.
2 Kölgəyə həsrət qalan kölə kimidir, Muzdunu gözləyən fəhlə kimidir,
Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius praestolatur finem operis sui:
3 Bəli, irs olaraq mənə boş aylar verildi, Qismətimə sıxıntılı gecələr düşdü.
Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
4 Yatanda düşünürəm: “Görəsən nə vaxt qalxacağam?” Gecə isə hey uzanır, Mən gün doğana qədər yerimdə qurcalanıram.
Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
5 Bədənimə qurd düşüb, qabıqlanır, Çatlayan dərimdən irin axır.
Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.
6 Günlərim toxucunun məkikindən də sürətli gedir, Ümidsiz sona çatır.
Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
7 Ey Allah, yada sal, həyatım bir nəfəsdir, Gözüm yenidən yaxşılıq görməyəcək.
Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
8 Bu anda mənə baxan gözlər məni təzədən görməyəcək, Sənin gözlərin üzərimdə olacaq, amma mən olmayacağam.
Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.
Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
10 Bir daha evinə qayıtmaz, Olduğu yer artıq onu tanımaz.
Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.
11 Ona görə sakitləşməyəcəyəm, Ruhumun sıxıntısını dilə gətirəcəyəm, Canımın ağrısından şikayət edəcəyəm.
Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animae meae.
12 Dənizəmmi, dəniz əjdahasıyammı? Niyə üzərimdə nəzarətçi qoyursan?
Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
13 Düşündüm ki, bəlkə yatağım məni rahatlar, Döşəyim şikayətimi azaldar.
Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
14 Məni yuxularla qorxudursan, Röyalarla canıma vəlvələ salırsan.
Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
15 Canım boğulub-ölməyi yaşamaqdan üstün tutur, Quru cəsəddə qalmaqdansa ölüm mənə xoşdur.
Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
16 Həyatımdan bezmişəm, Uzun ömür istəmirəm. Məndən əlini çək, Ömrümün mənası getdi.
Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
17 İnsan nədir ki, onu bu qədər böyüdürsən, Qayğısını çəkirsən.
Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
18 Ona hər səhər baş çəkirsən, Hər an onu sınayırsan.
Visitas eum diluculo, et subito probas illum:
19 Nə vaxtadək nəzərini üzərimdən çəkməyəcəksən? Mənə udqunmağa imkan verməyəcəksən?
Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
20 Ey insan nəzarətçisi, nədir günahım? Mən Sənə nə etmişəm? Məni niyə Özünə hədəf etdin? İndi öz yükümü çəkə bilmirəm.
Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
21 Niyə üsyankarlığımı əfv etmirsən, Təqsirimi bağışlamırsan? Bir azdan torpaq altda yatacağam, Axtarsan da, məni tapmayacaqsan».
Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quaesieris, non subsistam.
