Əyyub 30
1 Amma indi yaşca məndən kiçiklər Mənə lağ edirlər. Vaxtı ilə atalarını heç bir işə layiq görməzdim, Sürümün itlərinin yanına belə, qoymazdım.
But now the youngest have laughed me to scorn, now they reprove me in [their] turn, whose fathers I set at nought; whom I did not deem worthy [to be with] my shepherd dogs.
2 Çünki taqətdən düşmüşdülər, Biləklərinin gücü getmişdi, Heç biri işimə yaramırdı.
Yea, why had I the strength of their hands? for them the full term [of life] was lost.
3 Onlar yoxsulluqdan, aclıqdan zəifləmişdi, Gecələr çöl-biyabanda bitki kökü gəmirirdi.
[One is] childless in want and famine, [such as] they that fled but lately the distress and misery of drought.
4 Kollardan duzlu bitkilər toplayırdılar, Süpürgə kollarının köklərini yeyirdilər.
Who compass the salt places on the sounding [shore], who had salt [herbs] for their food, and were dishonorable and of no repute, in want of every good thing; who also ate roots of trees by reason of great hunger.
5 Xalq arasından qovulurdular, Üstlərinə elə çığırırdılar ki, Elə bil ki oğrudurlar.
Thieves have risen up against me,
6 Vadi yataqlarında, yerin dəliklərində, Qaya ovuqlarında yaşayırdılar.
whose houses were the caves of the rocks, who lived under the wild shrubs.
7 Kollar arasında bağırırdılar, Qara tikan kolu altında daldalanırdılar.
They will cry out among the rustling [bushes].
8 Axmaqların, adsız-sansız insanların övladlarıdır, Ölkədən qovulmuşdular.
[They are] sons of fools and vile men, [whose] name and glory [are] quenched from off the earth.
9 İndisə dillərində dastan olmuşam, Ağızlarında məsəl olmuşam.
But now I am their music, and they have me for a by-word.
10 İkrah edərək məndən gen dayanırlar, Hətta üzümə tüpürməkdən çəkinmirlər.
And they stood aloof and abhorred me, and spared not to spit in my face.
11 Çünki Allah kamanımın ipini boşaltdı, Məni zəlil elədi. Ona görə onlar gözümün qabağındaca Cilovlarını çıxarıb atdılar.
For he has opened his quiver and afflicted me: they also have cast off the restraint of my presence.
12 Bu avara gənclər sağ tərəfimdən çıxır, Ayaqlarımı büdrədir, Mənə qarşı torpaq qalağı düzəldir.
They have risen up against [me] on the right hand of [their] offspring; they have stretched out their foot, and directed against me the ways of their destruction.
13 Yolumu bərbad etdilər, Onlara dəstək verən olmasa da, Məni yox etməyə çalışırlar.
My paths are ruined; for they have stripped off my raiment: he has shot at me with his weapons.
14 Sanki geniş dəliklərdən keçib Viranəlikdən üstümə yuvarlanırlar.
And he has pleaded against me as he will: I am overwhelmed with pains.
15 Dəhşətlər üstümə doldu, Şərəfimi yel tək sovurdu, Xoşbəxtliyim bulud kimi keçib getdi.
My pains return upon [me]; my hope is gone like the wind, and my safety as a cloud.
16 İndi canım taqətdən düşdü, Dar günlər məndən bərk yapışdı.
Even now my life shall be poured forth upon me; and days of anguish seize me.
17 Gecələr sümüklərim sızıldayır, Canımı gəmirən ağrılar dayanmır.
And by night my bones are confounded; and my sinews are relaxed.
18 Allah paltarı zorla əynimdən çıxarır, Məndən cübbəmin yaxası kimi yapışır.
With great force [my disease] has taken hold of my garment: it has compassed me as the collar of my coat.
19 Məni lilə batırır, Toza, külə dönmüşəm.
And thou hast counted me as clay; my portion in dust and ashes.
20 Sənə yalvarıram, cavab vermirsən, Ayağa qalxmağıma göz qoyursan.
And I have cried to thee, but thou hearest me not: but they stood still, and observed me.
21 Mənə qarşı rəhmsizsən, Güclü əllərinlə məni əzirsən.
They attacked me also without mercy: thou hast scourged me with a strong hand.
22 Məni qaldırıb yel üstünə mindirirsən, Fırtına içinə salıb məni darmadağın edirsən.
And thou hast put me to grief, and hast cast me away from safety.
23 Bilirəm, məni ölümə, Bütün ömür sürənlər üçün təyin olunan son mənzilə aparacaqsan.
For I know that death will destroy me: for the earth is the house [appointed] for every mortal.
24 Yıxılana əl qaldırmaq olmaz, Bəlaya düşənin harayına çatan yoxdur.
Oh then that I might lay hands upon myself, or at least ask another, and he should do this for me.
25 Məgər dara düşənlər üçün ağlamırdımmı? Yoxsulların halına yanmırdımmı?
Yet I wept over every helpless man; I groaned when I saw a man in distress.
26 Mən yaxşılıq gözlədim, yamanlıq gəldi, Mən işıq umarkən qaranlıq gəldi.
But I, when I waited for good things, behold, days of evils came the more upon me.
27 Ürəyim çırpınır, rahatlığı yoxdur, Ağır günlər qarşımı kəsdi.
My belly boiled, and would not cease: the days of poverty prevented me.
28 Yoxdur bir işıq ucu, qarala-qarala gəzirəm, Camaat arasında durub fəryad edirəm.
I went mourning without restraint: and I have stood and cried out in the assembly.
29 Çaqqallara qardaş oldum, Bayquşlara yoldaş oldum.
I am become a brother of monsters, and a companion of ostriches.
30 Qaralan dərim soyulur, Qızdırmadan sümüklərim yanır.
And my skin has been greatly blackened, and my bones are burned with heat.
31 Liram yas tutub nalə çəkir, Tütəyim zar-zar inləyir.
My harp also has been turned into mourning, and my song into my weeping.
