Əyyub 29

1 Əyyub yenə misal çəkərək dedi:

Y volvió Job a tomar su propósito, y dijo:

2 «Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,

¡Quién me volviese como en los meses pasados, como en los días cuando Dios me guardaba,

3 Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.

cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, a la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;

4 Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,

como fue en los días de mi juventud, cuando Dios era familiar en mi tienda;

5 Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,

cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí;

6 Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.

cuando lavaba yo mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite!

7 Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən

Cuando salía a la puerta a juicio, y en la plaza hacía aparejar mi silla,

8 Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.

Los jóvenes me veían, y se escondían; y los viejos se levantaban, y estaban en pie.

9 Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.

Los príncipes detenían sus palabras; ponían la mano sobre su boca;

10 Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.

la voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba a su paladar;

11 Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.

cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio.

12 Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.

Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.

13 Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.

La bendición del que se iba a perder venía sobre mí; y al corazón de la viuda daba alegría.

14 Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.

Me vestía de justicia, y ella me cubría como un manto; y mi diadema era juicio.

15 Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,

Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.

16 Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,

A los menesterosos era padre; y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia.

17 Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.

Y quebraba los colmillos del inicuo, y de sus dientes hacía soltar la presa.

18 Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.

Y decía yo: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.

19 Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.

Mi raíz está abierta junto a las aguas, y en mis ramas permanecerá rocío.

20 Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.

Mi honra se renueva conmigo, y mi arco se renueva en mi mano.

21 İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.

Me oían, y esperaban; y callaban a mi consejo.

22 Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.

Tras mi palabra no replicaban, mas mi razón destilaba sobre ellos.

23 Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,

Me esperaban como a la lluvia, y abrían su boca como a la lluvia tardía.

24 Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.

Si me reía a ellos, no lo creían; y no abatían la luz de mi rostro.

25 Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.

Aprobaba el camino de ellos, y me sentaba en cabecera; y moraba como rey en el ejército, como el que consuela llorosos.