যোব 10
Mi alma es cortada en mi vida; por tanto soltaré mi queja sobre mí, y hablaré con amargura de mi alma.
Diré a Dios: No me condenes; hazme entender por qué pleiteas conmigo.
3 ৩ তুমি উপদ্ৰৱ কৰিবলৈ, তোমাৰ হাতৰ কাৰ্য তুচ্ছ কৰিবলৈ, আৰু দুষ্টবোৰৰ মন্ত্ৰণাত প্ৰসন্ন হবলৈ তুমি জানো ভাল দেখিছা?
¿Te parece bien que oprimas, y que deseches la obra de tus manos, y que resplandezcas sobre el consejo de los impíos?
¿Tienes tú ojos de carne? ¿Ves tú como ve el hombre?
¿ Son tus días como los días del hombre, o tus años como los tiempos humanos,
para que inquieras mi iniquidad, y busques mi pecado,
sobre saber tú que no soy impío, y que no hay quien de tu mano me libre?
8 ৮ তোমাৰ হাতে মোক গঠন আৰু নিৰ্ম্মাণ কৰিলে, মোৰ সৰ্ব্বাঙ্গ সংলগ্ন কৰিলে; তথাপি তুমি মোক বিনষ্ট কৰিছা।
Tus manos me formaron y me compusieron todo en contorno, ¿y así me deshaces?
Acuérdate ahora que como a lodo me diste forma; ¿y en polvo me has de tornar?
¿No me fundiste como leche, y como un queso me cuajaste?
Me vestiste de piel y carne, y me cubriste de huesos y nervios.
Vida y misericordia me concediste, y tu visitación guardó mi espíritu.
Y estas cosas tienes guardadas en tu corazón; yo sé que esto está cerca de ti.
Si pequé, ¿me acecharás, y no me limpiarás de mi iniquidad?
15 ১৫ মই দুষ্ট হলে, মোক সন্তাপ হ’ব, ধাৰ্মিক হলেও মই অপৰাধেৰে পৰিপূৰ্ণ হৈ, নিজৰ ক্লেশ দেখি মূৰ তুলিব নোৱাৰিম;
Si fuere malo, ¡ay de mí! Y si fuere justo, no levantaré mi cabeza, estando hastiado de deshonra, y de verme afligido.
16 ১৬ মূৰ তুলিলে, তুমি সিংহৰ নিচিনাকৈ মোক মৃগয়া কৰিবা, আৰু মোৰ অহিতে বাৰে বাৰে বিস্ময়জনক পৰাক্ৰম দেখুৱাবা;
Y vas creciendo, cazándome como león; tornando y haciendo en mí maravillas.
17 ১৭ তুমি মোৰ অহিতে নতুন নতুন সাক্ষী আনিবা, মোৰ অহিতে তোমাৰ ক্রোধ বঢ়াবা, আৰু মোৰ লগত নতুন নতুন সৈন্য লৈ যুদ্ধ কৰিব।
Renovando tus plagas contra mí, y aumentando conmigo tu furor, remudándose sobre mí ejércitos.
18 ১৮ তেন্তে কিয় তুমি মোক গৰ্ভৰ পৰা বাহিৰ কৰিলা? নকৰা হলে মই মৰিলেহেঁতেন আৰু কোনো চকুৱে মোক নেদেখিলেহেঁতেন।
¿Por qué me sacaste del vientre? Habría yo muerto, y no me vieran ojos.
Fuera, como si nunca hubiera sido, llevado desde el vientre a la sepultura.
20 ২০ মোৰ দিন কেইটা তাকৰ নহয়নে? তেন্তে ক্ষান্ত হোৱা। মই অকলশৰীয়া, অলপমান শান্তনা পাবলৈ মোক এৰি দিয়া;
¿No son mis días poca cosa? Cesa pues, y déjame, para que me esfuerce un poco.
Antes que vaya para no volver, a la tierra de tinieblas y de sombra de muerte;
22 ২২ সেইদেশ মাজনিশাৰ নিচিনা ঘোৰ অন্ধকাৰ, সেই দেশ মৃত্যুচ্ছায়াৰ দেশ, তাত একো সুশৃংখল ৰূপত নাই; তাত পোহৰেই অন্ধকাৰৰ নিচিনা’।”
tierra de oscuridad, y tenebrosa sombra de muerte, donde no hay orden, y que resplandece como la misma oscuridad.
