رُؤيا 1

١ 1 إِعْلَانُ يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ، ٱلَّذِي أَعْطَاهُ إِيَّاهُ ٱللهُ، لِيُرِيَ عَبِيدَهُ مَا لَابُدَّ أَنْ يَكُونَ عَنْ قَرِيبٍ، وَبَيَّنَهُ مُرْسِلًا بِيَدِ مَلَاكِهِ لِعَبْدِهِ يُوحَنَّا،

യത് പ്രകാശിതം വാക്യമ് ഈശ്വരഃ സ്വദാസാനാം നികടം ശീഘ്രമുപസ്ഥാസ്യന്തീനാം ഘടനാനാം ദർശനാർഥം യീശുഖ്രീഷ്ടേ സമർപിതവാൻ തത് സ സ്വീയദൂതം പ്രേഷ്യ നിജസേവകം യോഹനം ജ്ഞാപിതവാൻ|

٢ 2 ٱلَّذِي شَهِدَ بِكَلِمَةِ ٱللهِ وَبِشَهَادَةِ يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ بِكُلِّ مَا رَآهُ.

സ ചേശ്വരസ്യ വാക്യേ ഖ്രീഷ്ടസ്യ സാക്ഷ്യേ ച യദ്യദ് ദൃഷ്ടവാൻ തസ്യ പ്രമാണം ദത്തവാൻ|

٣ 3 طُوبَى لِلَّذِي يَقْرَأُ وَلِلَّذِينَ يَسْمَعُونَ أَقْوَالَ ٱلنُّبُوَّةِ، وَيَحْفَظُونَ مَا هُوَ مَكْتُوبٌ فِيهَا، لِأَنَّ ٱلْوَقْتَ قَرِيبٌ.

ഏതസ്യ ഭവിഷ്യദ്വക്തൃഗ്രന്ഥസ്യ വാക്യാനാം പാഠകഃ ശ്രോതാരശ്ച തന്മധ്യേ ലിഖിതാജ്ഞാഗ്രാഹിണശ്ച ധന്യാ യതഃ സ കാലഃ സന്നികടഃ|

٤ 4 يُوحَنَّا، إِلَى ٱلسَّبْعِ ٱلْكَنَائِسِ ٱلَّتِي فِي أَسِيَّا: نِعْمَةٌ لَكُمْ وَسَلَامٌ مِنَ ٱلْكَائِنِ وَٱلَّذِي كَانَ وَٱلَّذِي يَأْتِي، وَمِنَ ٱلسَّبْعَةِ ٱلْأَرْوَاحِ ٱلَّتِي أَمَامَ عَرْشِهِ،

യോഹൻ ആശിയാദേശസ്ഥാഃ സപ്ത സമിതീഃ പ്രതി പത്രം ലിഖതി| യോ വർത്തമാനോ ഭൂതോ ഭവിഷ്യംശ്ച യേ ച സപ്താത്മാനസ്തസ്യ സിംഹാസനസ്യ സമ്മുഖേ തിഷ്ഠന്തി

٥ 5 وَمِنْ يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ ٱلشَّاهِدِ ٱلْأَمِينِ، ٱلْبِكْرِ مِنَ ٱلْأَمْوَاتِ، وَرَئِيسِ مُلُوكِ ٱلْأَرْضِ: ٱلَّذِي أَحَبَّنَا، وَقَدْ غَسَّلَنَا مِنْ خَطَايَانَا بِدَمِهِ،

യശ്ച യീശുഖ്രീഷ്ടോ വിശ്വസ്തഃ സാക്ഷീ മൃതാനാം മധ്യേ പ്രഥമജാതോ ഭൂമണ്ഡലസ്ഥരാജാനാമ് അധിപതിശ്ച ഭവതി, ഏതേഭ്യോ ഽനുഗ്രഹഃ ശാന്തിശ്ച യുഷ്മാസു വർത്തതാം|

٦ 6 وَجَعَلَنَا مُلُوكًا وَكَهَنَةً لِلهِ أَبِيهِ، لَهُ ٱلْمَجْدُ وَٱلسُّلْطَانُ إِلَى أَبَدِ ٱلْآبِدِينَ. آمِينَ. (aiōn g165)

യോ ഽസ്മാസു പ്രീതവാൻ സ്വരുധിരേണാസ്മാൻ സ്വപാപേഭ്യഃ പ്രക്ഷാലിതവാൻ തസ്യ പിതുരീശ്വരസ്യ യാജകാൻ കൃത്വാസ്മാൻ രാജവർഗേ നിയുക്തവാംശ്ച തസ്മിൻ മഹിമാ പരാക്രമശ്ചാനന്തകാലം യാവദ് വർത്തതാം| ആമേൻ| (aiōn g165)

٧ 7 هُوَذَا يَأْتِي مَعَ ٱلسَّحَابِ، وَسَتَنْظُرُهُ كُلُّ عَيْنٍ، وَٱلَّذِينَ طَعَنُوهُ، وَيَنُوحُ عَلَيْهِ جَمِيعُ قَبَائِلِ ٱلْأَرْضِ. نَعَمْ آمِينَ.

പശ്യത സ മേഘൈരാഗച്ഛതി തേനൈകൈകസ്യ ചക്ഷുസ്തം ദ്രക്ഷ്യതി യേ ച തം വിദ്ധവന്തസ്തേ ഽപി തം വിലോകിഷ്യന്തേ തസ്യ കൃതേ പൃഥിവീസ്ഥാഃ സർവ്വേ വംശാ വിലപിഷ്യന്തി| സത്യമ് ആമേൻ|

٨ 8 «أَنَا هُوَ ٱلْأَلِفُ وَٱلْيَاءُ، ٱلْبِدَايَةُ وَٱلنِّهَايَةُ» يَقُولُ ٱلرَّبُّ ٱلْكَائِنُ وَٱلَّذِي كَانَ وَٱلَّذِي يَأْتِي، ٱلْقَادِرُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ.

വർത്തമാനോ ഭൂതോ ഭവിഷ്യംശ്ച യഃ സർവ്വശക്തിമാൻ പ്രഭുഃ പരമേശ്വരഃ സ ഗദതി, അഹമേവ കഃ ക്ഷശ്ചാർഥത ആദിരന്തശ്ച|

٩ 9 أَنَا يُوحَنَّا أَخُوكُمْ وَشَرِيكُكُمْ فِي ٱلضِّيقَةِ وَفِي مَلَكُوتِ يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ وَصَبْرِهِ. كُنْتُ فِي ٱلْجَزِيرَةِ ٱلَّتِي تُدْعَى بَطْمُسَ مِنْ أَجْلِ كَلِمَةِ ٱللهِ، وَمِنْ أَجْلِ شَهَادَةِ يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ.

യുഷ്മാകം ഭ്രാതാ യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ ക്ലേശരാജ്യതിതിക്ഷാണാം സഹഭാഗീ ചാഹം യോഹൻ ഈശ്വരസ്യ വാക്യഹേതോ ര്യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ സാക്ഷ്യഹേതോശ്ച പാത്മനാമക ഉപദ്വീപ ആസം|

١٠ 10 كُنْتُ فِي ٱلرُّوحِ فِي يَوْمِ ٱلرَّبِّ، وَسَمِعْتُ وَرَائِي صَوْتًا عَظِيمًا كَصَوْتِ بُوقٍ

തത്ര പ്രഭോ ർദിനേ ആത്മനാവിഷ്ടോ ഽഹം സ്വപശ്ചാത് തൂരീധ്വനിവത് മഹാരവമ് അശ്രൗഷം,

١١ 11 قَائِلًا: «أَنَا هُوَ ٱلْأَلِفُ وَٱلْيَاءُ. ٱلْأَوَّلُ وَٱلْآخِرُ. وَٱلَّذِي تَرَاهُ، ٱكْتُبْ فِي كِتَابٍ وَأَرْسِلْ إِلَى ٱلسَّبْعِ ٱلْكَنَائِسِ ٱلَّتِي فِي أَسِيَّا: إِلَى أَفَسُسَ، وَإِلَى سِمِيرْنَا، وَإِلَى بَرْغَامُسَ، وَإِلَى ثِيَاتِيرَا، وَإِلَى سَارْدِسَ، وَإِلَى فِيلَادَلْفِيَا، وَإِلَى لَاوُدِكِيَّةَ».

തേനോക്തമ്, അഹം കഃ ക്ഷശ്ചാർഥത ആദിരന്തശ്ച| ത്വം യദ് ദ്രക്ഷ്യസി തദ് ഗ്രന്ഥേ ലിഖിത്വാശിയാദേശസ്ഥാനാം സപ്ത സമിതീനാം സമീപമ് ഇഫിഷം സ്മുർണാം ഥുയാതീരാം സാർദ്ദിം ഫിലാദിൽഫിയാം ലായദീകേയാഞ്ച പ്രേഷയ|

١٢ 12 فَٱلْتَفَتُّ لِأَنْظُرَ ٱلصَّوْتَ ٱلَّذِي تَكَلَّمَ مَعِي. وَلَمَّا ٱلْتَفَتُّ رَأَيْتُ سَبْعَ مَنَايِرَ مِنْ ذَهَبٍ،

തതോ മയാ സമ്ഭാഷമാണസ്യ കസ്യ രവഃ ശ്രൂയതേ തദ്ദർശനാർഥം മുഖം പരാവർത്തിതം തത് പരാവർത്യ സ്വർണമയാഃ സപ്ത ദീപവൃക്ഷാ ദൃഷ്ടാഃ|

١٣ 13 وَفِي وَسْطِ ٱلسَّبْعِ ٱلْمَنَايِرِ شِبْهُ ٱبْنِ إِنْسَانٍ، مُتَسَرْبِلًا بِثَوْبٍ إِلَى ٱلرِّجْلَيْنِ، وَمُتَمَنْطِقًا عِنْدَ ثَدْيَيْهِ بِمِنْطَقَةٍ مِنْ ذَهَبٍ.

തേഷാം സപ്ത ദീപവൃക്ഷാണാം മധ്യേ ദീർഘപരിച്ഛദപരിഹിതഃ സുവർണശൃങ്ഖലേന വേഷ്ടിതവക്ഷശ്ച മനുഷ്യപുത്രാകൃതിരേകോ ജനസ്തിഷ്ഠതി,

١٤ 14 وَأَمَّا رَأْسُهُ وَشَعْرُهُ فَأَبْيَضَانِ كَٱلصُّوفِ ٱلْأَبْيَضِ كَٱلثَّلْجِ، وَعَيْنَاهُ كَلَهِيبِ نَارٍ.

തസ്യ ശിരഃ കേശശ്ച ശ്വേതമേഷലോമാനീവ ഹിമവത് ശ്രേതൗ ലോചനേ വഹ്നിശിഖാസമേ

١٥ 15 وَرِجْلَاهُ شِبْهُ ٱلنُّحَاسِ ٱلنَّقِيِّ، كَأَنَّهُمَا مَحْمِيَّتَانِ فِي أَتُونٍ. وَصَوْتُهُ كَصَوْتِ مِيَاهٍ كَثِيرَةٍ.

ചരണൗ വഹ്നികുണ്ഡേതാപിതസുപിത്തലസദൃശൗ രവശ്ച ബഹുതോയാനാം രവതുല്യഃ|

١٦ 16 وَمَعَهُ فِي يَدِهِ ٱلْيُمْنَى سَبْعَةُ كَوَاكِبَ، وَسَيْفٌ مَاضٍ ذُو حَدَّيْنِ يَخْرُجُ مِنْ فَمِهِ، وَوَجْهُهُ كَٱلشَّمْسِ وَهِيَ تُضِيءُ فِي قُوَّتِهَا.

തസ്യ ദക്ഷിണഹസ്തേ സപ്ത താരാ വിദ്യന്തേ വക്ത്രാച്ച തീക്ഷ്ണോ ദ്വിധാരഃ ഖങ്ഗോ നിർഗച്ഛതി മുഖമണ്ഡലഞ്ച സ്വതേജസാ ദേദീപ്യമാനസ്യ സൂര്യ്യസ്യ സദൃശം|

١٧ 17 فَلَمَّا رَأَيْتُهُ سَقَطْتُ عِنْدَ رِجْلَيْهِ كَمَيِّتٍ، فَوَضَعَ يَدَهُ ٱلْيُمْنَى عَلَيَّ قَائِلًا لِي: «لَا تَخَفْ، أَنَا هُوَ ٱلْأَوَّلُ وَٱلْآخِرُ،

തം ദൃഷ്ട്വാഹം മൃതകൽപസ്തച്ചരണേ പതിതസ്തതഃ സ്വദക്ഷിണകരം മയി നിധായ തേനോക്തമ് മാ ഭൈഷീഃ; അഹമ് ആദിരന്തശ്ച|

١٨ 18 وَٱلْحَيُّ. وَكُنْتُ مَيْتًا، وَهَا أَنَا حَيٌّ إِلَى أَبَدِ ٱلْآبِدِينَ! آمِينَ. وَلِي مَفَاتِيحُ ٱلْهَاوِيَةِ وَٱلْمَوْتِ. (aiōn g165, Hadēs g86)

അഹമ് അമരസ്തഥാപി മൃതവാൻ കിന്തു പശ്യാഹമ് അനന്തകാലം യാവത് ജീവാമി| ആമേൻ| മൃത്യോഃ പരലോകസ്യ ച കുഞ്ജികാ മമ ഹസ്തഗതാഃ| (aiōn g165, Hadēs g86)

١٩ 19 فَٱكْتُبْ مَا رَأَيْتَ، وَمَا هُوَ كَائِنٌ، وَمَا هُوَ عَتِيدٌ أَنْ يَكُونَ بَعْدَ هَذَا.

അതോ യദ് ഭവതി യച്ചേതഃ പരം ഭവിഷ്യതി ത്വയാ ദൃഷ്ടം തത് സർവ്വം ലിഖ്യതാം|

٢٠ 20 سِرُّ ٱلسَّبْعَةِ ٱلْكَوَاكِبِ ٱلَّتِي رَأَيْتَ عَلَى يَمِينِي، وَٱلسَّبْعِ ٱلْمَنَايِرِ ٱلذَّهَبِيَّةِ: ٱلسَّبْعَةُ ٱلْكَوَاكِبُ هِيَ مَلَائِكَةُ ٱلسَّبْعِ ٱلْكَنَائِسِ، وَٱلْمَنَايِرُ ٱلسَّبْعُ ٱلَّتِي رَأَيْتَهَا هِيَ ٱلسَّبْعُ ٱلْكَنَائِسِ».

മമ ദക്ഷിണഹസ്തേ സ്ഥിതാ യാഃ സപ്ത താരാ യേ ച സ്വർണമയാഃ സപ്ത ദീപവൃക്ഷാസ്ത്വയാ ദൃഷ്ടാസ്തത്താത്പര്യ്യമിദം താഃ സപ്ത താരാഃ സപ്ത സമിതീനാം ദൂതാഃ സുവർണമയാഃ സപ്ത ദീപവൃക്ഷാശ്ച സപ്ത സമിതയഃ സന്തി|

John on Patmos