رُؤيا 5

١ 1 وَرَأَيْتُ عَلَى يَمِينِ ٱلْجَالِسِ عَلَى ٱلْعَرْشِ سِفْرًا مَكْتُوبًا مِنْ دَاخِلٍ وَمِنْ وَرَاءٍ، مَخْتُومًا بِسَبْعَةِ خُتُومٍ.

อนนฺตรํ ตสฺย สิหาสโนปวิษฺฏชนสฺย ทกฺษิณเสฺต 'นฺต รฺพหิศฺจ ลิขิตํ ปตฺรเมกํ มยา ทฺฤษฺฏํ ตตฺ สปฺตมุทฺราภิรงฺกิตํฯ

٢ 2 وَرَأَيْتُ مَلَاكًا قَوِيًّا يُنَادِي بِصَوْتٍ عَظِيمٍ: «مَنْ هُوَ مُسْتَحِقٌّ أَنْ يَفْتَحَ ٱلسِّفْرَ وَيَفُكَّ خُتُومَهُ؟».

ตตฺปศฺจาทฺ เอโก พลวานฺ ทูโต ทฺฤษฺฏ: ส อุจฺไจ: สฺวเรณ วาจมิมำ โฆษยติ ก: ปตฺรเมตทฺ วิวรีตุํ ตมฺมุทฺรา โมจยิตุญฺจารฺหติ?

٣ 3 فَلَمْ يَسْتَطِعْ أَحَدٌ فِي ٱلسَّمَاءِ وَلَا عَلَى ٱلْأَرْضِ وَلَا تَحْتَ ٱلْأَرْضِ أَنْ يَفْتَحَ ٱلسِّفْرَ وَلَا أَنْ يَنْظُرَ إِلَيْهِ.

กินฺตุ สฺวรฺคมรฺตฺตฺยปาตาเลษุ ตตฺ ปตฺรํ วิวรีตุํ นิรีกฺษิตุญฺจ กสฺยาปิ สามรฺถฺยํ นาภวตฺฯ

٤ 4 فَصِرْتُ أَنَا أَبْكِي كَثِيرًا، لِأَنَّهُ لَمْ يُوجَدْ أَحَدٌ مُسْتَحِقًّا أَنْ يَفْتَحَ ٱلسِّفْرَ وَيَقْرَأَهُ وَلَا أَنْ يَنْظُرَ إِلَيْهِ.

อโต ยสฺตตฺ ปตฺรํ วิวรีตุํ นิรีกฺษิตุญฺจารฺหติ ตาทฺฤศชนสฺยาภาวาทฺ อหํ พหุ โรทิตวานฺฯ

٥ 5 فَقَالَ لِي وَاحِدٌ مِنَ ٱلشُّيُوخِ: «لَا تَبْكِ. هُوَذَا قَدْ غَلَبَ ٱلْأَسَدُ ٱلَّذِي مِنْ سِبْطِ يَهُوذَا، أَصْلُ دَاوُدَ، لِيَفْتَحَ ٱلسِّفْرَ وَيَفُكَّ خُتُومَهُ ٱلسَّبْعَةَ».

กินฺตุ เตษำ ปฺราจีนานามฺ เอโก ชโน มามวทตฺ มา โรที: ปศฺย โย ยิหูทาวํศีย: สึโห ทายูโท มูลสฺวรูปศฺจาสฺติ ส ปตฺรสฺย ตสฺย สปฺตมุทฺราณาญฺจ โมจนาย ปฺรมูตวานฺฯ

٦ 6 وَرَأَيْتُ فَإِذَا فِي وَسَطِ ٱلْعَرْشِ وَٱلْحَيَوَانَاتِ ٱلْأَرْبَعَةِ وَفِي وَسَطِ ٱلشُّيُوخِ خَرُوفٌ قَائِمٌ كَأَنَّهُ مَذْبُوحٌ، لَهُ سَبْعَةُ قُرُونٍ وَسَبْعُ أَعْيُنٍ، هِيَ سَبْعَةُ أَرْوَاحِ ٱللهِ ٱلْمُرْسَلَةُ إِلَى كُلِّ ٱلْأَرْضِ.

อปรํ สึหาสนสฺย จตุรฺณำ ปฺราณินำ ปฺราจีนวรฺคสฺย จ มธฺย เอโก เมษศาวโก มยา ทฺฤษฺฏ: ส เฉทิต อิว ตสฺย สปฺตศฺฤงฺคาณิ สปฺตโลจนานิ จ สนฺติ ตานิ กฺฤตฺสฺนำ ปฺฤถิวีํ เปฺรษิตา อีศฺวรสฺย สปฺตาตฺมาน: ฯ

٧ 7 فَأَتَى وَأَخَذَ ٱلسِّفْرَ مِنْ يَمِينِ ٱلْجَالِسِ عَلَى ٱلْعَرْشِ.

ส อุปาคตฺย ตสฺย สึหาสโนปวิษฺฏชนสฺย ทกฺษิณกราตฺ ตตฺ ปตฺรํ คฺฤหีตวานฺฯ

٨ 8 وَلَمَّا أَخَذَ ٱلسِّفْرَ خَرَّتِ ٱلْأَرْبَعَةُ ٱلْحَيَوَانَاتُ وَٱلْأَرْبَعَةُ وَٱلْعِشْرُونَ شَيْخًا أَمَامَ ٱلْخَروفِ، وَلَهُمْ كُلِّ وَاحِدٍ قِيثَارَاتٌ وَجَامَاتٌ مِنْ ذَهَبٍ مَمْلُوَّةٌ بَخُورًا هِيَ صَلَوَاتُ ٱلْقِدِّيسِينَ.

ปเตฺร คฺฤหีเต จตฺวาร: ปฺราณินศฺจตุรฺวึํศติปฺราจีนาศฺจ ตสฺย เมษศาวกสฺยานฺติเก ปฺรณิปตนฺติ เตษามฺ เอไกกสฺย กรโย รฺวีณำ สุคนฺธิทฺรไวฺย: ปริปูรฺณํ สฺวรฺณมยปาตฺรญฺจ ติษฺฐติ ตานิ ปวิตฺรโลกานำ ปฺรารฺถนาสฺวรูปาณิฯ

٩ 9 وَهُمْ يَتَرَنَّمُونَ تَرْنِيمَةً جَدِيدَةً قَائِلِينَ: «مُسْتَحِقٌّ أَنْتَ أَنْ تَأْخُذَ ٱلسِّفْرَ وَتَفْتَحَ خُتُومَهُ، لِأَنَّكَ ذُبِحْتَ وَٱشْتَرَيْتَنَا لِلهِ بِدَمِكَ مِنْ كُلِّ قَبِيلَةٍ وَلِسَانٍ وَشَعْبٍ وَأُمَّةٍ،

อปรํ เต นูตนเมกํ คีตมคายนฺ, ยถา, คฺรหีตุํ ปตฺริกำ ตสฺย มุทฺรา โมจยิตุํ ตถาฯ ตฺวเมวารฺหสิ ยสฺมาตฺ ตฺวํ พลิวตฺ เฉทนํ คต: ฯ สรฺวฺวาโภฺย ชาติภาษาภฺย: สรฺวฺวสฺมาทฺ วํศเทศต: ฯ อีศฺวรสฺย กฺฤเต 'สฺมานฺ ตฺวํ สฺวียรกฺเตน กฺรีตวานฺฯ

١٠ 10 وَجَعَلْتَنَا لِإِلَهِنَا مُلُوكًا وَكَهَنَةً، فَسَنَمْلِكُ عَلَى ٱلْأَرْضِ».

อสฺมทีศฺวรปกฺเษ 'สฺมานฺ นฺฤปตีนฺ ยาชกานปิฯ กฺฤตวำเสฺตน ราชตฺวํ กริษฺยาโม มหีตเล๚

١١ 11 وَنَظَرْتُ وَسَمِعْتُ صَوْتَ مَلَائِكَةٍ كَثِيرِينَ حَوْلَ ٱلْعَرْشِ وَٱلْحَيَوَانَاتِ وَٱلشُّيُوخِ، وَكَانَ عَدَدُهُمْ رَبَوَاتِ رَبَوَاتٍ وَأُلُوفَ أُلُوفٍ،

อปรํ นิรีกฺษมาเณน มยา สึหาสนสฺย ปฺราณิจตุษฺฏยสฺย ปฺราจีนวรฺคสฺย จ ปริโต พหูนำ ทูตานำ รว: ศฺรุต: , เตษำ สํขฺยา อยุตายุตานิ สหสฺรสหสฺตฺราณิ จฯ

١٢ 12 قَائِلِينَ بِصَوْتٍ عَظِيمٍ: «مُسْتَحِقٌّ هُوَ ٱلْخَروُفُ ٱلْمَذْبُوحُ أَنْ يَأْخُذَ ٱلْقُدْرَةَ وَٱلْغِنَى وَٱلْحِكْمَةَ وَٱلْقُوَّةَ وَٱلْكَرَامَةَ وَٱلْمَجْدَ وَٱلْبَرَكَةَ!».

ไตรุจฺไจริทมฺ อุกฺตํ, ปรากฺรมํ ธนํ ชฺญานํ ศกฺตึ เคารวมาทรํฯ ปฺรศํสาญฺจารฺหติ ปฺราปฺตุํ เฉทิโต เมษศาวก: ๚

١٣ 13 وَكُلُّ خَلِيقَةٍ مِمَّا فِي ٱلسَّمَاءِ وَعَلَى ٱلْأَرْضِ وَتَحْتَ ٱلْأَرْضِ، وَمَا عَلَى ٱلْبَحْرِ، كُلُّ مَا فِيهَا، سَمِعْتُهَا قَائِلَةً: «لِلْجَالِسِ عَلَى ٱلْعَرْشِ وَلِلْخَرُوفِ ٱلْبَرَكَةُ وَٱلْكَرَامَةُ وَٱلْمَجْدُ وَٱلسُّلْطَانُ إِلَى أَبَدِ ٱلْآبِدِينَ». (aiōn g165)

อปรํ สฺวรฺคมรฺตฺตฺยปาตาลสาคเรษุ ยานิ วิทฺยนฺเต เตษำ สรฺเวฺวษำ สฺฤษฺฏวสฺตูนำ วาคิยํ มยา ศฺรุตา, ปฺรศํสำ เคารวํ เศารฺยฺยมฺ อาธิปตฺยํ สนาตนํฯ สึหสโนปวิษฺฏศฺจ เมษวตฺสศฺจ คจฺฉตำฯ (aiōn g165)

١٤ 14 وَكَانَتِ ٱلْحَيَوَانَاتُ ٱلْأَرْبَعَةُ تَقُولُ: «آمِينَ». وَٱلشُّيُوخُ ٱلْأَرْبَعَةُ وَٱلْعِشْرُونَ خَرُّوا وَسَجَدُوا لِلْحَيِّ إِلَى أَبَدِ ٱلْآبِدِينَ.

อปรํ เต จตฺวาร: ปฺราณิน: กถิตวนฺตสฺตถาสฺตุ, ตตศฺจตุรฺวึศติปฺราจีนา อปิ ปฺรณิปตฺย ตมฺ อนนฺตกาลชีวินํ ปฺราณมนฺฯ