رُؤيا 17

١ 1 ثُمَّ جَاءَ وَاحِدٌ مِنَ ٱلسَّبْعَةِ ٱلْمَلَائِكَةِ ٱلَّذِينَ مَعَهُمُ ٱلسَّبْعَةُ ٱلْجَامَاتُ، وَتَكَلَّمَ مَعِي قَائِلًا لِي: «هَلُمَّ فَأُرِيَكَ دَيْنُونَةَ ٱلزَّانِيَةِ ٱلْعَظِيمَةِ ٱلْجَالِسَةِ عَلَى ٱلْمِيَاهِ ٱلْكَثِيرَةِ،

តទនន្តរំ តេឞាំ សប្តកំសធារិណាំ សប្តទូតានាម៑ ឯក អាគត្យ មាំ សម្ភាឞ្យាវទត៑, អត្រាគច្ឆ, មេទិន្យា នរបតយោ យយា វេឝ្យយា សាទ៌្ធំ វ្យភិចារកម៌្ម ក្ឫតវន្តះ,

٢ 2 ٱلَّتِي زَنَى مَعَهَا مُلُوكُ ٱلْأَرْضِ، وَسَكِرَ سُكَّانُ ٱلْأَرْضِ مِنْ خَمْرِ زِنَاهَا».

យស្យា វ្យភិចារមទេន ច ប្ឫថិវីនិវាសិនោ មត្តា អភវន៑ តស្យា ពហុតោយេឞូបវិឞ្ដាយា មហាវេឝ្យាយា ទណ្ឌម៑ អហំ ត្វាំ ទឝ៌យាមិ។

٣ 3 فَمَضَى بِي بِٱلرُّوحِ إِلَى بَرِّيَّةٍ، فَرَأَيْتُ ٱمْرَأَةً جَالِسَةً عَلَى وَحْشٍ قِرْمِزِيٍّ مَمْلُوءٍ أَسْمَاءَ تَجْدِيفٍ، لَهُ سَبْعَةُ رُؤُوسٍ وَعَشَرَةُ قُرُونٍ.

តតោ ៜហម៑ អាត្មនាវិឞ្ដស្តេន ទូតេន ប្រាន្តរំ នីតស្តត្រ និន្ទានាមភិះ បរិបូណ៌ំ សប្តឝិរោភិ រ្ទឝឝ្ឫង្គៃឝ្ច វិឝិឞ្ដំ សិន្ទូរវណ៌ំ បឝុមុបវិឞ្ដា យោឞិទេកា មយា ទ្ឫឞ្ដា។

٤ 4 وَٱلْمَرْأَةُ كَانَتْ مُتَسَرْبِلَةً بِأُرْجُوانٍ وَقِرْمِزٍ، وَمُتَحَلِّيَةً بِذَهَبٍ وَحِجَارَةٍ كَرِيمَةٍ وَلُؤْلُؤٍ، وَمَعَهَا كَأْسٌ مِنْ ذَهَبٍ فِي يَدِهَا مَمْلُوَّةٌ رَجَاسَاتٍ وَنَجَاسَاتِ زِنَاهَا،

សា នារី ក្ឫឞ្ណលោហិតវណ៌ំ សិន្ទូរវណ៌ញ្ច បរិច្ឆទំ ធារយតិ ស្វណ៌មណិមុក្តាភិឝ្ច វិភូឞិតាស្តិ តស្យាះ ករេ ឃ្ឫណាហ៌ទ្រវ្យៃះ ស្វវ្យភិចារជាតមលៃឝ្ច បរិបូណ៌ ឯកះ សុវណ៌មយះ កំសោ វិទ្យតេ។

٥ 5 وَعَلَى جَبْهَتِهَا ٱسْمٌ مَكْتُوبٌ: «سِرٌّ. بَابِلُ ٱلْعَظِيمَةُ أُمُّ ٱلزَّوَانِي وَرَجَاسَاتِ ٱلْأَرْضِ».

តស្យា ភាលេ និគូឍវាក្យមិទំ ប្ឫថិវីស្ថវេឝ្យានាំ ឃ្ឫណ្យក្រិយាណាញ្ច មាតា មហាពាពិលិតិ នាម លិខិតម៑ អាស្តេ។

٦ 6 وَرَأَيْتُ ٱلْمَرْأَةَ سَكْرَى مِنْ دَمِ ٱلْقِدِّيسِينَ وَمِنْ دَمِ شُهَدَاءِ يَسُوعَ. فَتَعَجَّبْتُ لَمَّا رَأَيْتُهَا تَعَجُّبًا عَظِيمًا!

មម ទ្ឫឞ្ដិគោចរស្ថា សា នារី បវិត្រលោកានាំ រុធិរេណ យីឝោះ សាក្ឞិណាំ រុធិរេណ ច មត្តាសីត៑ តស្យា ទឝ៌នាត៑ មមាតិឝយម៑ អាឝ្ចយ៌្យជ្ញានំ ជាតំ។

٧ 7 ثُمَّ قَالَ لِي ٱلْمَلَاكُ: «لِمَاذَا تَعَجَّبْتَ؟ أَنَا أَقُولُ لَكَ سِرَّ ٱلْمَرْأَةِ وَٱلْوَحْشِ ٱلْحَامِلِ لَهَا، ٱلَّذِي لَهُ ٱلسَّبْعَةُ ٱلرُّؤُوسِ وَٱلْعَشَرَةُ ٱلْقُرُونِ:

តតះ ស ទូតោ មាម៑ អវទត៑ កុតស្តវាឝ្ចយ៌្យជ្ញានំ ជាយតេ? អស្យា យោឞិតស្តទ្វាហនស្យ សប្តឝិរោភិ រ្ទឝឝ្ឫង្គៃឝ្ច យុក្តស្យ បឝោឝ្ច និគូឍភាវម៑ អហំ ត្វាំ ជ្ញាបយាមិ។

٨ 8 ٱلْوَحْشُ ٱلَّذِي رَأَيْتَ، كَانَ وَلَيْسَ ٱلْآنَ، وَهُوَ عَتِيدٌ أَنْ يَصْعَدَ مِنَ ٱلْهَاوِيَةِ وَيَمْضِيَ إِلَى ٱلْهَلَاكِ. وَسَيَتَعَجَّبُ ٱلسَّاكِنُونَ عَلَى ٱلْأَرْضِ، ٱلَّذِينَ لَيْسَتْ أَسْمَاؤُهُمْ مَكْتُوبَةً فِي سِفْرِ ٱلْحَيَاةِ مُنْذُ تَأْسِيسِ ٱلْعَالَمِ، حِينَمَا يَرَوْنَ ٱلْوَحْشَ أَنَّهُ كَانَ وَلَيْسَ ٱلْآنَ، مَعَ أَنَّهُ كَائِنٌ. (Abyssos g12)

ត្វយា ទ្ឫឞ្ដោ ៜសៅ បឝុរាសីត៑ នេទានីំ វត៌្តតេ កិន្តុ រសាតលាត៑ តេនោទេតវ្យំ វិនាឝឝ្ច គន្តវ្យះ។ តតោ យេឞាំ នាមានិ ជគតះ ស្ឫឞ្ដិកាលម៑ អារភ្យ ជីវនបុស្តកេ លិខិតានិ ន វិទ្យន្តេ តេ ប្ឫថិវីនិវាសិនោ ភូតម៑ អវត៌្តមានមុបស្ថាស្យន្តញ្ច តំ បឝុំ ទ្ឫឞ្ដ្វាឝ្ចយ៌្យំ មំស្យន្តេ។ (Abyssos g12)

٩ 9 هُنَا ٱلذِّهْنُ ٱلَّذِي لَهُ حِكْمَةٌ! اَلسَّبْعَةُ ٱلرُّؤُوسِ هِيَ سَبْعَةُ جِبَالٍ عَلَيْهَا ٱلْمَرْأَةُ جَالِسَةً.

អត្រ ជ្ញានយុក្តយា ពុទ្ធ្យា ប្រកាឝិតវ្យំ។ តានិ សប្តឝិរាំសិ តស្យា យោឞិត ឧបវេឝនស្ថានស្វរូបាះ សប្តគិរយះ សប្ត រាជានឝ្ច សន្តិ។

١٠ 10 وَسَبْعَةُ مُلُوكٍ: خَمْسَةٌ سَقَطُوا، وَوَاحِدٌ مَوْجُودٌ، وَٱلْآخَرُ لَمْ يَأْتِ بَعْدُ. وَمَتَى أَتَى يَنْبَغِي أَنْ يَبْقَى قَلِيلًا.

តេឞាំ បញ្ច បតិតា ឯកឝ្ច វត៌្តមានះ ឝេឞឝ្ចាទ្យាប្យនុបស្ថិតះ ស យទោបស្ថាស្យតិ តទាបិ តេនាល្បកាលំ ស្ថាតវ្យំ។

١١ 11 وَٱلْوَحْشُ ٱلَّذِي كَانَ وَلَيْسَ ٱلْآنَ فَهُوَ ثَامِنٌ، وَهُوَ مِنَ ٱلسَّبْعَةِ، وَيَمْضِي إِلَى ٱلْهَلَاكِ.

យះ បឝុរាសីត៑ កិន្ត្វិទានីំ ន វត៌្តតេ ស ឯវាឞ្ដមះ, ស សប្តានាម៑ ឯកោ ៜស្តិ វិនាឝំ គមិឞ្យតិ ច។

١٢ 12 وَٱلْعَشَرَةُ ٱلْقُرُونِ ٱلَّتِي رَأَيْتَ هِيَ عَشَرَةُ مُلُوكٍ لَمْ يَأْخُذُوا مُلْكًا بَعْدُ، لَكِنَّهُمْ يَأْخُذُونَ سُلْطَانَهُمْ كَمُلُوكٍ سَاعَةً وَاحِدَةً مَعَ ٱلْوَحْشِ.

ត្វយា ទ្ឫឞ្ដានិ ទឝឝ្ឫង្គាណ្យបិ ទឝ រាជានះ សន្តិះ, អទ្យាបិ តៃ រាជ្យំ ន ប្រាប្តំ កិន្តុ មុហូត៌្តមេកំ យាវត៑ បឝុនា សាទ៌្ធំ តេ រាជាន ឥវ ប្រភុត្វំ ប្រាប្ស្យន្តិ។

١٣ 13 هَؤُلَاءِ لَهُمْ رَأْيٌ وَاحِدٌ، وَيُعْطُونَ ٱلْوَحْشَ قُدْرَتَهُمْ وَسُلْطَانَهُمْ.

ត ឯកមន្ត្រណា ភវិឞ្យន្តិ ស្វកីយឝក្តិប្រភាវៅ បឝវេ ទាស្យន្តិ ច។

١٤ 14 هَؤُلَاءِ سَيُحَارِبُونَ ٱلْخَرُوفَ، وَٱلْخَرُوفُ يَغْلِبُهُمْ، لِأَنَّهُ رَبُّ ٱلْأَرْبَابِ وَمَلِكُ ٱلْمُلُوكِ، وَٱلَّذِينَ مَعَهُ مَدْعُوُّونَ وَمُخْتَارُونَ وَمُؤْمِنُونَ».

តេ មេឞឝាវកេន សាទ៌្ធំ យោត្ស្យន្តិ, កិន្តុ មេឞឝាវកស្តាន៑ ជេឞ្យតិ យតះ ស ប្រភូនាំ ប្រភូ រាជ្ញាំ រាជា ចាស្តិ តស្យ សង្គិនោ ៜប្យាហូតា អភិរុចិតា វិឝ្វាស្យាឝ្ច។

١٥ 15 ثُمَّ قَالَ لِيَ: «ٱلْمِيَاهُ ٱلَّتِي رَأَيْتَ حَيْثُ ٱلزَّانِيَةُ جَالِسَةٌ، هِيَ شُعُوبٌ وَجُمُوعٌ وَأُمَمٌ وَأَلْسِنَةٌ.

អបរំ ស មាម៑ អវទត៑ សា វេឝ្យា យត្រោបវិឝតិ តានិ តោយានិ លោកា ជនតា ជាតយោ នានាភាឞាវាទិនឝ្ច សន្តិ។

١٦ 16 وَأَمَّا ٱلْعَشَرَةُ ٱلْقُرُونِ ٱلَّتِي رَأَيْتَ عَلَى ٱلْوَحْشِ فَهَؤُلَاءِ سَيُبْغِضُونَ ٱلزَّانِيَةَ، وَسَيَجْعَلُونَهَا خَرِبَةً وَعُرْيَانَةً، وَيَأْكُلُونَ لَحْمَهَا وَيُحْرِقُونَهَا بِٱلنَّارِ.

ត្វយា ទ្ឫឞ្ដានិ ទឝ ឝ្ឫង្គាណិ បឝុឝ្ចេមេ តាំ វេឝ្យាម៑ ឫតីយិឞ្យន្តេ ទីនាំ នគ្នាញ្ច ករិឞ្យន្តិ តស្យា មាំសានិ ភោក្ឞ្យន្តេ វហ្និនា តាំ ទាហយិឞ្យន្តិ ច។

١٧ 17 لِأَنَّ ٱللهَ وَضَعَ فِي قُلُوبِهِمْ أَنْ يَصْنَعُوا رَأْيَهُ، وَأَنْ يَصْنَعُوا رَأْيًا وَاحِدًا، وَيُعْطُوا ٱلْوَحْشَ مُلْكَهُمْ حَتَّى تُكْمَلَ أَقْوَالُ ٱللهِ.

យត ឦឝ្វរស្យ វាក្យានិ យាវត៑ សិទ្ធិំ ន គមិឞ្យន្តិ តាវទ៑ ឦឝ្វរស្យ មនោគតំ សាធយិតុម៑ ឯកាំ មន្ត្រណាំ ក្ឫត្វា តស្មៃ បឝវេ ស្វេឞាំ រាជ្យំ ទាតុញ្ច តេឞាំ មនាំសីឝ្វរេណ ប្រវត៌្តិតានិ។

١٨ 18 وَٱلْمَرْأَةُ ٱلَّتِي رَأَيْتَ هِيَ ٱلْمَدِينَةُ ٱلْعَظِيمَةُ ٱلَّتِي لَهَا مُلْكٌ عَلَى مُلُوكِ ٱلْأَرْضِ».

អបរំ ត្វយា ទ្ឫឞ្ដា យោឞិត៑ សា មហានគរី យា ប្ឫថិវ្យា រាជ្ញាម៑ ឧបរិ រាជត្វំ កុរុតេ។