رُؤيا 13

١ 1 ثُمَّ وَقَفْتُ عَلَى رَمْلِ ٱلْبَحْرِ، فَرَأَيْتُ وَحْشًا طَالِعًا مِنَ ٱلْبَحْرِ لَهُ سَبْعَةُ رُؤُوسٍ وَعَشَرَةُ قُرُونٍ، وَعَلَى قُرُونِهِ عَشَرَةُ تِيجَانٍ، وَعَلَى رُؤُوسِهِ ٱسْمُ تَجْدِيفٍ.

தத​: பரமஹம்’ ஸாக³ரீயஸிகதாயாம்’ திஷ்ட²ந் ஸாக³ராத்³ உத்³க³ச்ச²ந்தம் ஏகம்’ பஸு²ம்’ த்³ரு’ஷ்டவாந் தஸ்ய த³ஸ² ஸ்²ரு’ங்கா³ணி ஸப்த ஸி²ராம்’ஸி ச த³ஸ² ஸ்²ரு’ங்கே³ஷு த³ஸ² கிரீடாநி ஸி²ர​: ஸு சேஸ்²வரநிந்தா³ஸூசகாநி நாமாநி வித்³யந்தே|

٢ 2 وَٱلْوَحْشُ ٱلَّذِي رَأَيْتُهُ كَانَ شِبْهَ نَمِرٍ، وَقَوَائِمُهُ كَقَوَائِمِ دُبٍّ، وَفَمُهُ كَفَمِ أَسَدٍ. وَأَعْطَاهُ ٱلتِّنِّينُ قُدْرَتَهُ وَعَرْشَهُ وَسُلْطَانًا عَظِيمًا.

மயா த்³ரு’ஷ்ட​: ஸ பஸு²ஸ்²சித்ரவ்யாக்⁴ரஸத்³ரு’ஸ²​: கிந்து தஸ்ய சரணௌ ப⁴ல்லூகஸ்யேவ வத³நஞ்ச ஸிம்’ஹவத³நமிவ| நாக³நே தஸ்மை ஸ்வீயபராக்ரம​: ஸ்வீயம்’ ஸிம்’ஹாஸநம்’ மஹாதி⁴பத்யஞ்சாதா³யி|

٣ 3 وَرَأَيْتُ وَاحِدًا مِنْ رُؤُوسِهِ كَأَنَّهُ مَذْبُوحٌ لِلْمَوْتِ، وَجُرْحُهُ ٱلْمُمِيتُ قَدْ شُفِيَ. وَتَعَجَّبَتْ كُلُّ ٱلْأَرْضِ وَرَاءَ ٱلْوَحْشِ،

மயி நிரீக்ஷமாணே தஸ்ய ஸி²ரஸாம் ஏகம் அந்தகாகா⁴தேந சே²தி³தமிவாத்³ரு’ஸ்²யத, கிந்து தஸ்யாந்தகக்ஷதஸ்ய ப்ரதீகாரோ (அ)க்ரியத தத​: க்ரு’த்ஸ்நோ நரலோகஸ்தம்’ பஸு²மதி⁴ சமத்காரம்’ க³த​: ,

٤ 4 وَسَجَدُوا لِلتِّنِّينِ ٱلَّذِي أَعْطَى ٱلسُّلْطَانَ لِلْوَحْشِ، وَسَجَدُوا لِلْوَحْشِ قَائِلِينَ: «مَنْ هُوَ مِثْلُ ٱلْوَحْشِ؟ مَنْ يَسْتَطِيعُ أَنْ يُحَارِبَهُ؟».

யஸ்²ச நாக³ஸ்தஸ்மை பஸ²வே ஸாமர்த்²யம்’ த³த்தவாந் ஸர்வ்வே தம்’ ப்ராணமந் பஸு²மபி ப்ரணமந்தோ (அ)கத²யந், கோ வித்³யதே பஸோ²ஸ்துல்யஸ்தேந கோ யோத்³து⁴மர்ஹதி|

٥ 5 وَأُعْطِيَ فَمًا يَتَكَلَّمُ بِعَظَائِمَ وَتَجَادِيفَ، وَأُعْطِيَ سُلْطَانًا أَنْ يَفْعَلَ ٱثْنَيْنِ وَأَرْبَعِينَ شَهْرًا.

அநந்தரம்’ தஸ்மை த³ர்பவாக்யேஸ்²வரநிந்தா³வாதி³ வத³நம்’ த்³விசத்வாரிம்’ஸ²ந்மாஸாந் யாவத்³ அவஸ்தி²தே​: ஸாமர்த்²யஞ்சாதா³யி|

٦ 6 فَفَتَحَ فَمَهُ بِٱلتَّجْدِيفِ عَلَى ٱللهِ، لِيُجَدِّفَ عَلَى ٱسْمِهِ، وَعَلَى مَسْكَنِهِ، وَعَلَى ٱلسَّاكِنِينَ فِي ٱلسَّمَاءِ.

தத​: ஸ ஈஸ்²வரநிந்த³நார்த²ம்’ முக²ம்’ வ்யாதா³ய தஸ்ய நாம தஸ்யாவாஸம்’ ஸ்வர்க³நிவாஸிநஸ்²ச நிந்தி³தும் ஆரப⁴த|

٧ 7 وَأُعْطِيَ أَنْ يَصْنَعَ حَرْبًا مَعَ ٱلْقِدِّيسِينَ وَيَغْلِبَهُمْ، وَأُعْطِيَ سُلْطَانًا عَلَى كُلِّ قَبِيلَةٍ وَلِسَانٍ وَأُمَّةٍ.

அபரம்’ தா⁴ர்ம்மிகை​: ஸஹ யோத⁴நஸ்ய தேஷாம்’ பராஜயஸ்ய சாநுமதி​: ஸர்வ்வஜாதீயாநாம்’ ஸர்வ்வவம்’ஸீ²யாநாம்’ ஸர்வ்வபா⁴ஷாவாதி³நாம்’ ஸர்வ்வதே³ஸீ²யாநாஞ்சாதி⁴பத்யமபி தஸ்மா அதா³யி|

٨ 8 فَسَيَسْجُدُ لَهُ جَمِيعُ ٱلسَّاكِنِينَ عَلَى ٱلْأَرْضِ، ٱلَّذِينَ لَيْسَتْ أَسْمَاؤُهُمْ مَكْتُوبَةً مُنْذُ تَأْسِيسِ ٱلْعَالَمِ فِي سِفْرِ حَيَاةِ ٱلْخَرُوفِ ٱلَّذِي ذُبِحَ.

ததோ ஜக³த​: ஸ்ரு’ஷ்டிகாலாத் சே²தி³தஸ்ய மேஷவத்ஸஸ்ய ஜீவநபுஸ்தகே யாவதாம்’ நாமாநி லிகி²தாநி ந வித்³யந்தே தே ப்ரு’தி²வீநிவாஸிந​: ஸர்வ்வே தம்’ பஸு²ம்’ ப்ரணம்’ஸ்யந்தி|

٩ 9 مَنْ لَهُ أُذُنٌ فَلْيَسْمَعْ!

யஸ்ய ஸ்²ரோத்ரம்’ வித்³யதே ஸ ஸ்²ரு’ணோது|

١٠ 10 إِنْ كَانَ أَحَدٌ يَجْمَعُ سَبْيًا، فَإِلَى ٱلسَّبْيِ يَذْهَبُ. وَإِنْ كَانَ أَحَدٌ يَقْتُلُ بِٱلسَّيْفِ، فَيَنْبَغِي أَنْ يُقْتَلَ بِٱلسَّيْفِ. هُنَا صَبْرُ ٱلْقِدِّيسِينَ وَإِيمَانُهُمْ.

யோ ஜநோ (அ)பராந் வந்தீ³க்ரு’த்ய நயதி ஸ ஸ்வயம்’ வந்தீ³பூ⁴ய ஸ்தா²நாந்தரம்’ க³மிஷ்யதி, யஸ்²ச க²ங்கே³ந ஹந்தி ஸ ஸ்வயம்’ க²ங்கே³ந கா⁴நிஷ்யதே| அத்ர பவித்ரலோகாநாம்’ ஸஹிஷ்ணுதயா விஸ்²வாஸேந ச ப்ரகாஸி²தவ்யம்’|

١١ 11 ثُمَّ رَأَيْتُ وَحْشًا آخَرَ طَالِعًا مِنَ ٱلْأَرْضِ، وَكَانَ لَهُ قَرْنَانِ شِبْهُ خَرُوفٍ، وَكَانَ يَتَكَلَّمُ كَتِنِّينٍ،

அநந்தரம்’ ப்ரு’தி²வீத உத்³க³ச்ச²ந் அபர ஏக​: பஸு² ர்மயா த்³ரு’ஷ்ட​: ஸ மேஷஸா²வகவத் ஸ்²ரு’ங்க³த்³வயவிஸி²ஷ்ட ஆஸீத் நாக³வச்சாபா⁴ஷத|

١٢ 12 وَيَعْمَلُ بِكُلِّ سُلْطَانِ ٱلْوَحْشِ ٱلْأَوَّلِ أَمَامَهُ، وَيَجْعَلُ ٱلْأَرْضَ وَٱلسَّاكِنِينَ فِيهَا يَسْجُدُونَ لِلْوَحْشِ ٱلْأَوَّلِ ٱلَّذِي شُفِيَ جُرْحُهُ ٱلْمُمِيتُ،

ஸ ப்ரத²மபஸோ²ரந்திகே தஸ்ய ஸர்வ்வம்’ பராக்ரமம்’ வ்யவஹரதி விஸே²ஷதோ யஸ்ய ப்ரத²மபஸோ²ரந்திகக்ஷதம்’ ப்ரதீகாரம்’ க³தம்’ தஸ்ய பூஜாம்’ ப்ரு’தி²வீம்’ தந்நிவாஸிநஸ்²ச காரயதி|

١٣ 13 وَيَصْنَعُ آيَاتٍ عَظِيمَةً، حَتَّى إِنَّهُ يَجْعَلُ نَارًا تَنْزِلُ مِنَ ٱلسَّمَاءِ عَلَى ٱلْأَرْضِ قُدَّامَ ٱلنَّاسِ،

அபரம்’ மாநவாநாம்’ ஸாக்ஷாத்³ ஆகாஸ²தோ பு⁴வி வஹ்நிவர்ஷணாதீ³நி மஹாசித்ராணி கரோதி|

١٤ 14 وَيُضِلُّ ٱلسَّاكِنِينَ عَلَى ٱلْأَرْضِ بِٱلْآيَاتِ ٱلَّتِي أُعْطِيَ أَنْ يَصْنَعَهَا أَمَامَ ٱلْوَحْشِ، قَائِلًا لِلسَّاكِنِينَ عَلَى ٱلْأَرْضِ أَنْ يَصْنَعُوا صُورَةً لِلْوَحْشِ ٱلَّذِي كَانَ بِهِ جُرْحُ ٱلسَّيْفِ وَعَاشَ.

தஸ்ய பஸோ²​: ஸாக்ஷாத்³ யேஷாம்’ சித்ரகர்ம்மணாம்’ ஸாத⁴நாய ஸாமர்த்²யம்’ தஸ்மை த³த்தம்’ தை​: ஸ ப்ரு’தி²வீநிவாஸிநோ ப்⁴ராமயதி, விஸே²ஷதோ ய​: பஸு²​: க²ங்கே³ந க்ஷதயுக்தோ பூ⁴த்வாப்யஜீவத் தஸ்ய ப்ரதிமாநிர்ம்மாணம்’ ப்ரு’தி²வீநிவாஸிந ஆதி³ஸ²தி|

١٥ 15 وَأُعْطِيَ أَنْ يُعْطِيَ رُوحًا لِصُورَةِ ٱلْوَحْشِ، حَتَّى تَتَكَلَّمَ صُورَةُ ٱلْوَحْشِ، وَيَجْعَلَ جَمِيعَ ٱلَّذِينَ لَا يَسْجُدُونَ لِصُورَةِ ٱلْوَحْشِ يُقْتَلُونَ.

அபரம்’ தஸ்ய பஸோ²​: ப்ரதிமா யதா² பா⁴ஷதே யாவந்தஸ்²ச மாநவாஸ்தாம்’ பஸு²ப்ரதிமாம்’ ந பூஜயந்தி தே யதா² ஹந்யந்தே ததா² பஸு²ப்ரதிமாயா​: ப்ராணப்ரதிஷ்டா²ர்த²ம்’ ஸாமர்த்²யம்’ தஸ்மா அதா³யி|

١٦ 16 وَيَجْعَلَ ٱلْجَمِيعَ: ٱلصِّغَارَ وَٱلْكِبَارَ، وَٱلْأَغْنِيَاءَ وَٱلْفُقَرَاءَ، وَٱلْأَحْرَارَ وَٱلْعَبِيدَ، تُصْنَعُ لَهُمْ سِمَةٌ عَلَى يَدِهِمِ ٱلْيُمْنَى أَوْ عَلَى جَبْهَتِهِمْ،

அபரம்’ க்ஷுத்³ரமஹத்³த⁴நித³ரித்³ரமுக்ததா³ஸாந் ஸர்வ்வாந் த³க்ஷிணகரே பா⁴லே வா கலங்கம்’ க்³ராஹயதி|

١٧ 17 وَأَنْ لَا يَقْدِرَ أَحَدٌ أَنْ يَشْتَرِيَ أَوْ يَبِيعَ، إِلَّا مَنْ لَهُ ٱلسِّمَةُ أَوِ ٱسْمُ ٱلْوَحْشِ أَوْ عَدَدُ ٱسْمِهِ.

தஸ்மாத்³ யே தம்’ கலங்கமர்த²த​: பஸோ² ர்நாம தஸ்ய நாம்ந​: ஸம்’க்²யாங்கம்’ வா தா⁴ரயந்தி தாந் விநா பரேண கேநாபி க்ரயவிக்ரயே கர்த்தும்’ ந ஸ²க்யேதே|

١٨ 18 هُنَا ٱلْحِكْمَةُ! مَنْ لَهُ فَهْمٌ فَلْيَحْسُبْ عَدَدَ ٱلْوَحْشِ، فَإِنَّهُ عَدَدُ إِنْسَانٍ، وَعَدَدُهُ: سِتُّمِئَةٍ وَسِتَّةٌ وَسِتُّونَ.

அத்ர ஜ்ஞாநேந ப்ரகாஸி²தவ்யம்’| யோ பு³த்³தி⁴விஸி²ஷ்ட​: ஸ பஸோ²​: ஸம்’க்²யாம்’ க³ணயது யத​: ஸா மாநவஸ்ய ஸம்’க்²யா ப⁴வதி| ஸா ச ஸம்’க்²யா ஷட்ஷஷ்ட்யதி⁴கஷட்ஸ²தாநி|