رُؤيا 10

١ 1 ثُمَّ رَأَيْتُ مَلَاكًا آخَرَ قَوِيًّا نَازِلًا مِنَ ٱلسَّمَاءِ، مُتَسَرْبِلًا بِسَحَابَةٍ، وَعَلَى رَأْسِهِ قَوْسُ قُزَحَ، وَوَجْهُهُ كَٱلشَّمْسِ، وَرِجْلَاهُ كَعَمُودَيْ نَارٍ،

അനന്തരം സ്വർഗാദ് അവരോഹൻ അപര ഏകോ മഹാബലോ ദൂതോ മയാ ദൃഷ്ടഃ, സ പരിഹിതമേഘസ്തസ്യ ശിരശ്ച മേഘധനുഷാ ഭൂഷിതം മുഖമണ്ഡലഞ്ച സൂര്യ്യതുല്യം ചരണൗ ച വഹ്നിസ്തമ്ഭസമൗ|

٢ 2 وَمَعَهُ فِي يَدِهِ سِفْرٌ صَغِيرٌ مَفْتُوحٌ. فَوَضَعَ رِجْلَهُ ٱلْيُمْنَى عَلَى ٱلْبَحْرِ وَٱلْيُسْرَى عَلَى ٱلْأَرْضِ،

സ സ്വകരേണ വിസ്തീർണമേകം ക്ഷൂദ്രഗ്രന്ഥം ധാരയതി, ദക്ഷിണചരണേന സമുദ്രേ വാമചരണേന ച സ്ഥലേ തിഷ്ഠതി|

٣ 3 وَصَرَخَ بِصَوْتٍ عَظِيمٍ كَمَا يُزَمْجِرُ ٱلْأَسَدُ. وَبَعْدَ مَا صَرَخَ تَكَلَّمَتِ ٱلرُّعُودُ ٱلسَّبْعَةُ بِأَصْوَاتِهَا.

സ സിംഹഗർജനവദ് ഉച്ചൈഃസ്വരേണ ന്യനദത് നിനാദേ കൃതേ സപ്ത സ്തനിതാനി സ്വകീയാൻ സ്വനാൻ പ്രാകാശയൻ|

٤ 4 وَبَعْدَ مَا تَكَلَّمَتِ ٱلرُّعُودُ ٱلسَّبْعَةُ بِأَصْوَاتِهَا، كُنْتُ مُزْمِعًا أَنْ أَكْتُبَ، فَسَمِعْتُ صَوْتًا مِنَ ٱلسَّمَاءِ قَائِلًا لِيَ: «ٱخْتِمْ عَلَى مَا تَكَلَّمَتْ بِهِ ٱلرُّعُودُ ٱلسَّبْعَةُ وَلَا تَكْتُبْهُ».

തൈഃ സപ്ത സ്തനിതൈ ർവാക്യേ കഥിതേ ഽഹം തത് ലേഖിതുമ് ഉദ്യത ആസം കിന്തു സ്വർഗാദ് വാഗിയം മയാ ശ്രുതാ സപ്ത സ്തനിതൈ ര്യദ് യദ് ഉക്തം തത് മുദ്രയാങ്കയ മാ ലിഖ|

٥ 5 وَٱلْمَلَاكُ ٱلَّذِي رَأَيْتُهُ وَاقِفًا عَلَى ٱلْبَحْرِ وَعَلَى ٱلْأَرْضِ، رَفَعَ يَدَهُ إِلَى ٱلسَّمَاءِ،

അപരം സമുദ്രമേദിന്യോസ്തിഷ്ഠൻ യോ ദൂതോ മയാ ദൃഷ്ടഃ സ ഗഗനം പ്രതി സ്വദക്ഷിണകരമുത്ഥാപ്യ

٦ 6 وَأَقْسَمَ بِٱلْحَيِّ إِلَى أَبَدِ ٱلْآبِدِينَ، ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلسَّمَاءَ وَمَا فِيهَا، وَٱلْأَرْضَ وَمَا فِيهَا، وَٱلْبَحْرَ وَمَا فِيهِ: أَنْ لَا يَكُونَ زَمَانٌ بَعْدُ! (aiōn g165)

അപരം സ്വർഗാദ് യസ്യ രവോ മയാശ്രാവി സ പുന ർമാം സമ്ഭാവ്യാവദത് ത്വം ഗത്വാ സമുദ്രമേദിന്യോസ്തിഷ്ഠതോ ദൂതസ്യ കരാത് തം വിസ്തീർണ ക്ഷുദ്രഗ്രന്ഥം ഗൃഹാണ, തേന മയാ ദൂതസമീപം ഗത്വാ കഥിതം ഗ്രന്ഥോ ഽസൗ ദീയതാം| (aiōn g165)

٧ 7 بَلْ فِي أَيَّامِ صَوْتِ ٱلْمَلَاكِ ٱلسَّابِعِ مَتَى أَزْمَعَ أَنْ يُبَوِّقَ، يَتِمُّ أَيْضًا سِرُّ ٱللهِ، كَمَا بَشَّرَ عَبِيدَهُ ٱلْأَنْبِيَاءَ.

കിന്തു തൂരീം വാദിഷ്യതഃ സപ്തമദൂതസ്യ തൂരീവാദനസമയ ഈശ്വരസ്യ ഗുപ്താ മന്ത്രണാ തസ്യ ദാസാൻ ഭവിഷ്യദ്വാദിനഃ പ്രതി തേന സുസംവാദേ യഥാ പ്രകാശിതാ തഥൈവ സിദ്ധാ ഭവിഷ്യതി|

٨ 8 وَٱلصَّوْتُ ٱلَّذِي كُنْتُ قَدْ سَمِعْتُهُ مِنَ ٱلسَّمَاءِ كَلَّمَنِي أَيْضًا وَقَالَ: «ٱذْهَبْ خُذِ ٱلسِّفْرَ ٱلصَّغِيرَ ٱلْمَفْتُوحَ فِي يَدِ ٱلْمَلَاكِ ٱلْوَاقِفِ عَلَى ٱلْبَحْرِ وَعَلَى ٱلْأَرْضِ».

അപരം സ്വർഗാദ് യസ്യ രവോ മയാശ്രാവി സ പുന ർമാം സമ്ഭാഷ്യാവദത് ത്വം ഗത്വാ സമുദ്രമേദിന്യോസ്തിഷ്ഠതോ ദൂതസ്യ കരാത് തം വിസ്തീർണം ക്ഷുദ്രഗ്രന്ഥം ഗൃഹാണ,

٩ 9 فَذَهَبْتُ إِلَى ٱلْمَلَاكِ قَائِلًا لَهُ: «أَعْطِنِي ٱلسِّفْرَ ٱلصَّغِيرَ». فَقَالَ لِي: «خُذْهُ وَكُلْهُ، فَسَيَجْعَلُ جَوْفَكَ مُرًّا، وَلَكِنَّهُ فِي فَمِكَ يَكُونُ حُلْوًا كَٱلْعَسَلِ».

തേന മയാ ദൂതസമീപം ഗത്വാ കഥിതം ഗ്രന്ഥോ ഽസൗ ദീയതാം| സ മാമ് അവദത് തം ഗൃഹീത്വാ ഗില, തവോദരേ സ തിക്തരസോ ഭവിഷ്യതി കിന്തു മുഖേ മധുവത് സ്വാദു ർഭവിഷ്യതി|

١٠ 10 فَأَخَذْتُ ٱلسِّفْرَ ٱلصَّغِيرَ مِنْ يَدِ ٱلْمَلَاكِ وَأَكَلْتُهُ، فَكَانَ فِي فَمِي حُلْوًا كَٱلْعَسَلِ. وَبَعْدَ مَا أَكَلْتُهُ صَارَ جَوْفِي مُرًّا.

തേന മയാ ദൂതസ്യ കരാദ് ഗ്രന്ഥോ ഗൃഹീതോ ഗിലിതശ്ച| സ തു മമ മുഖേ മധുവത് സ്വാദുരാസീത് കിന്ത്വദനാത് പരം മമോദരസ്തിക്തതാം ഗതഃ|

١١ 11 فَقَالَ لِي: «يَجِبُ أَنَّكَ تَتَنَبَّأُ أَيْضًا عَلَى شُعُوبٍ وَأُمَمٍ وَأَلْسِنَةٍ وَمُلُوكٍ كَثِيرِينَ».

തതഃ സ മാമ് അവദത് ബഹൂൻ ജാതിവംശഭാഷാവദിരാജാൻ അധി ത്വയാ പുന ർഭവിഷ്യദ്വാക്യം വക്തവ്യം|