< رُؤيا 10 >
| ثُمَّ رَأَيْتُ مَلَاكًا آخَرَ قَوِيًّا نَازِلًا مِنَ ٱلسَّمَاءِ، مُتَسَرْبِلًا بِسَحَابَةٍ، وَعَلَى رَأْسِهِ قَوْسُ قُزَحَ، وَوَجْهُهُ كَٱلشَّمْسِ، وَرِجْلَاهُ كَعَمُودَيْ نَارٍ، | ١ 1 |
फिरी मैं इक होर शक्तिशाली स्वर्गदूते जो स्वर्गे ला उतरदे दिखया कने इक बदल उदे चारो पासे था। कने इक इन्द्रधनुष उदे सिरे चारो पासे था, कने उदा मुं सूरजे सांई चमकदा था कने उदियां जंगा अग्गी दे बलदे खम्बयां सांई थियां।
| وَمَعَهُ فِي يَدِهِ سِفْرٌ صَغِيرٌ مَفْتُوحٌ. فَوَضَعَ رِجْلَهُ ٱلْيُمْنَى عَلَى ٱلْبَحْرِ وَٱلْيُسْرَى عَلَى ٱلْأَرْضِ، | ٢ 2 |
उदा सज्जा पैर समुंद्रे पर रख्या, कने उदा खबा पैर जमिना पर रख्या। उदे हथे च इक छोटा दिया कागज था।
| وَصَرَخَ بِصَوْتٍ عَظِيمٍ كَمَا يُزَمْجِرُ ٱلْأَسَدُ. وَبَعْدَ مَا صَرَخَ تَكَلَّمَتِ ٱلرُّعُودُ ٱلسَّبْعَةُ بِأَصْوَاتِهَا. | ٣ 3 |
उनी स्वर्गदूते जोरे ला पुकारया कने उदी अबाज शेरे दे गर्जणे सांई थी। जालू सै चीखया, तां सत्त तेज अबाजां उसयो जबाब दिता, जड़ी गड़ाकयां दिया अबाजा सांई थियां।
| وَبَعْدَ مَا تَكَلَّمَتِ ٱلرُّعُودُ ٱلسَّبْعَةُ بِأَصْوَاتِهَا، كُنْتُ مُزْمِعًا أَنْ أَكْتُبَ، فَسَمِعْتُ صَوْتًا مِنَ ٱلسَّمَاءِ قَائِلًا لِيَ: «ٱخْتِمْ عَلَى مَا تَكَلَّمَتْ بِهِ ٱلرُّعُودُ ٱلسَّبْعَةُ وَلَا تَكْتُبْهُ». | ٤ 4 |
जालू सत्तों गर्जणे दियां अबाजां बंद होई गियां, तां मैं जड़ा सुणया उसयो लिखणा लग्गा, पर मैं स्वर्गे ला ऐ अबाज सुणी, “जड़ियां सत्त गल्लां तू गर्जणे ने सुणियां न, उना जो छुपाई रख कने लिख मत।”
| وَٱلْمَلَاكُ ٱلَّذِي رَأَيْتُهُ وَاقِفًا عَلَى ٱلْبَحْرِ وَعَلَى ٱلْأَرْضِ، رَفَعَ يَدَهُ إِلَى ٱلسَّمَاءِ، | ٥ 5 |
जिस स्वर्गदूते जो मैं दिखया था, सै समुंदरे कने धरतिया पर खड़ोतयो था, उनी अपणा सज्जा हथ कसम खाणे तांई स्वर्गे पासे चुकया।
| وَأَقْسَمَ بِٱلْحَيِّ إِلَى أَبَدِ ٱلْآبِدِينَ، ٱلَّذِي خَلَقَ ٱلسَّمَاءَ وَمَا فِيهَا، وَٱلْأَرْضَ وَمَا فِيهَا، وَٱلْبَحْرَ وَمَا فِيهِ: أَنْ لَا يَكُونَ زَمَانٌ بَعْدُ! (aiōn ) | ٦ 6 |
कने जड़ा हमेशा-हमेशा दीकर जिन्दा रेंदा है, जिनी स्वर्ग, धरती कने समुंद्रे कने उना च रेणे बालियां सारियां चीजां जो बणाया है, उदे नाए दी कसम खाई करी उनी बोलया की, “हुण कुसी भी गल्ला तांई होर जादा इंतजार नी करणा पोंणा। हुण सै सारियां पुरियां होई जाणियां।” (aiōn )
| بَلْ فِي أَيَّامِ صَوْتِ ٱلْمَلَاكِ ٱلسَّابِعِ مَتَى أَزْمَعَ أَنْ يُبَوِّقَ، يَتِمُّ أَيْضًا سِرُّ ٱللهِ، كَمَا بَشَّرَ عَبِيدَهُ ٱلْأَنْبِيَاءَ. | ٧ 7 |
सतमें स्वर्गदूते जो तुरही बजाणे दे दिनां च, जालू उनी तुरही बजाणी है, तालू उनी जल्दी कम्म करणा है, उनी अपणिया गुप्त योजना जो पूरा करणा, जियां की उनी अपणे सेबक परमेश्वरे दे संदेश देणेबालयां जो इदा शुभसमाचार दितया था।
| وَٱلصَّوْتُ ٱلَّذِي كُنْتُ قَدْ سَمِعْتُهُ مِنَ ٱلسَّمَاءِ كَلَّمَنِي أَيْضًا وَقَالَ: «ٱذْهَبْ خُذِ ٱلسِّفْرَ ٱلصَّغِيرَ ٱلْمَفْتُوحَ فِي يَدِ ٱلْمَلَاكِ ٱلْوَاقِفِ عَلَى ٱلْبَحْرِ وَعَلَى ٱلْأَرْضِ». | ٨ 8 |
तालू मैं फिरी सै अबाज सुणी जिनी स्वर्गे च मिंजो ला गल्ल किती थी। अबाजा मिंजो ला बोलया, “जा, उसा छोटिया दिया कताबा जो लेई ले जड़ी स्वर्गदूते दे हथे खुलियो है जड़ा स्वर्गदूत समुंदर कने धरतिया पर खड़ोतया है।”
| فَذَهَبْتُ إِلَى ٱلْمَلَاكِ قَائِلًا لَهُ: «أَعْطِنِي ٱلسِّفْرَ ٱلصَّغِيرَ». فَقَالَ لِي: «خُذْهُ وَكُلْهُ، فَسَيَجْعَلُ جَوْفَكَ مُرًّا، وَلَكِنَّهُ فِي فَمِكَ يَكُونُ حُلْوًا كَٱلْعَسَلِ». | ٩ 9 |
मैं स्वर्गदूते बाल जाई करी बोलया, “ऐ छोटी देई कताब देई दे।” कने उनी मिंजो ला बोलया, “ले इसयो खाई ले; इसा दा स्वाद तां मखिरे सांई मीठा है,” पर बादे च इदिया बजा ला तेरे पेटे च तकलीफ होंणी। इस तांई मैं सै कताब लेई लि जड़ी स्वर्गदूते पकड़ियो थी कने खाई लेई कने सच्ची इदा स्वाद शेहदे सांई मीठा था, पर जालू मैं इसयो निगली लिया, तां मेरा पेट दुखणा लग्गा।
| فَأَخَذْتُ ٱلسِّفْرَ ٱلصَّغِيرَ مِنْ يَدِ ٱلْمَلَاكِ وَأَكَلْتُهُ، فَكَانَ فِي فَمِي حُلْوًا كَٱلْعَسَلِ. وَبَعْدَ مَا أَكَلْتُهُ صَارَ جَوْفِي مُرًّا. | ١٠ 10 |
| فَقَالَ لِي: «يَجِبُ أَنَّكَ تَتَنَبَّأُ أَيْضًا عَلَى شُعُوبٍ وَأُمَمٍ وَأَلْسِنَةٍ وَمُلُوكٍ كَثِيرِينَ». | ١١ 11 |
तालू मिंजो ला ऐ बोलया, “लग-लग झुंडा कने देशां कने लग-लग भाषा बोलणे बालयां लोकां जो कने राजयां जो इक बरी फिरी ला दस्स, जड़ा परमेश्वर तिजो बोलणे तांई बोलदा है।”
