مَتَّى 25
| «حِينَئِذٍ يُشْبِهُ مَلَكُوتُ ٱلسَّمَاوَاتِ عَشْرَ عَذَارَى، أَخَذْنَ مَصَابِيحَهُنَّ وَخَرَجْنَ لِلِقَاءِ ٱلْعَرِيسِ. | ١ 1 |
യാ ദശ കന്യാഃ പ്രദീപാൻ ഗൃഹ്ലത്യോ വരം സാക്ഷാത് കർത്തും ബഹിരിതാഃ, താഭിസ്തദാ സ്വർഗീയരാജ്യസ്യ സാദൃശ്യം ഭവിഷ്യതി|
| وَكَانَ خَمْسٌ مِنْهُنَّ حَكِيمَاتٍ، وَخَمْسٌ جَاهِلَاتٍ. | ٢ 2 |
താസാം കന്യാനാം മധ്യേ പഞ്ച സുധിയഃ പഞ്ച ദുർധിയ ആസൻ|
| أَمَّا ٱلْجَاهِلَاتُ فَأَخَذْنَ مَصَابِيحَهُنَّ وَلَمْ يَأْخُذْنَ مَعَهُنَّ زَيْتًا، | ٣ 3 |
യാ ദുർധിയസ്താഃ പ്രദീപാൻ സങ്ഗേ ഗൃഹീത്വാ തൈലം ന ജഗൃഹുഃ,
| وَأَمَّا ٱلْحَكِيمَاتُ فَأَخَذْنَ زَيْتًا فِي آنِيَتِهِنَّ مَعَ مَصَابِيحِهِنَّ. | ٤ 4 |
കിന്തു സുധിയഃ പ്രദീപാൻ പാത്രേണ തൈലഞ്ച ജഗൃഹുഃ|
| وَفِيمَا أَبْطَأَ ٱلْعَرِيسُ نَعَسْنَ جَمِيعُهُنَّ وَنِمْنَ. | ٥ 5 |
അനന്തരം വരേ വിലമ്ബിതേ താഃ സർവ്വാ നിദ്രാവിഷ്ടാ നിദ്രാം ജഗ്മുഃ|
| فَفِي نِصْفِ ٱللَّيْلِ صَارَ صُرَاخٌ: هُوَذَا ٱلْعَرِيسُ مُقْبِلٌ، فَٱخْرُجْنَ لِلِقَائِهِ! | ٦ 6 |
അനന്തരമ് അർദ്ധരാത്രേ പശ്യത വര ആഗച്ഛതി, തം സാക്ഷാത് കർത്തും ബഹിര്യാതേതി ജനരവാത്
| فَقَامَتْ جَمِيعُ أُولَئِكَ ٱلْعَذَارَى وَأَصْلَحْنَ مَصَابِيحَهُنَّ. | ٧ 7 |
താഃ സർവ്വാഃ കന്യാ ഉത്ഥായ പ്രദീപാൻ ആസാദയിതും ആരഭന്ത|
| فَقَالَتِ ٱلْجَاهِلَاتُ لِلْحَكِيمَاتِ: أَعْطِينَنَا مِنْ زَيْتِكُنَّ فَإِنَّ مَصَابِيحَنَا تَنْطَفِئُ. | ٨ 8 |
തതോ ദുർധിയഃ സുധിയ ഊചുഃ, കിഞ്ചിത് തൈലം ദത്ത, പ്രദീപാ അസ്മാകം നിർവ്വാണാഃ|
| فَأَجَابَتِ ٱلْحَكِيمَاتُ قَائِلاتٍ: لَعَلَّهُ لَا يَكْفِي لَنَا وَلَكُنَّ، بَلِ ٱذْهَبْنَ إِلَى ٱلْبَاعَةِ وَٱبْتَعْنَ لَكُنَّ. | ٩ 9 |
കിന്തു സുധിയഃ പ്രത്യവദൻ, ദത്തേ യുഷ്മാനസ്മാംശ്ച പ്രതി തൈലം ന്യൂനീഭവേത്, തസ്മാദ് വിക്രേതൃണാം സമീപം ഗത്വാ സ്വാർഥം തൈലം ക്രീണീത|
| وَفِيمَا هُنَّ ذَاهِبَاتٌ لِيَبْتَعْنَ جَاءَ ٱلْعَرِيسُ، وَٱلْمُسْتَعِدَّاتُ دَخَلْنَ مَعَهُ إِلَى ٱلْعُرْسِ، وَأُغْلِقَ ٱلْبَابُ. | ١٠ 10 |
തദാ താസു ക്രേതും ഗതാസു വര ആജഗാമ, തതോ യാഃ സജ്ജിതാ ആസൻ, താസ്തേന സാകം വിവാഹീയം വേശ്മ പ്രവിവിശുഃ|
| أَخِيرًا جَاءَتْ بَقِيَّةُ ٱلْعَذَارَى أَيْضًا قَائِلَاتٍ: يا سَيِّدُ، يا سَيِّدُ، ٱفْتَحْ لَنَا! | ١١ 11 |
അനന്തരം ദ്വാരേ രുദ്ധേ അപരാഃ കന്യാ ആഗത്യ ജഗദുഃ, ഹേ പ്രഭോ, ഹേ പ്രഭോ, അസ്മാൻ പ്രതി ദ്വാരം മോചയ|
| فَأَجَابَ وَقَالَ: ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُنَّ: إِنِّي مَا أَعْرِفُكُنَّ. | ١٢ 12 |
കിന്തു സ ഉക്തവാൻ, തഥ്യം വദാമി, യുഷ്മാനഹം ന വേദ്മി|
| فَٱسْهَرُوا إِذًا لِأَنَّكُمْ لَا تَعْرِفُونَ ٱلْيَوْمَ وَلَا ٱلسَّاعَةَ ٱلَّتِي يَأْتِي فِيهَا ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ. | ١٣ 13 |
അതോ ജാഗ്രതഃ സന്തസ്തിഷ്ഠത, മനുജസുതഃ കസ്മിൻ ദിനേ കസ്മിൻ ദണ്ഡേ വാഗമിഷ്യതി, തദ് യുഷ്മാഭി ർന ജ്ഞായതേ|
| «وَكَأَنَّمَا إِنْسَانٌ مُسَافِرٌ دَعَا عَبِيدَهُ وَسَلَّمَهُمْ أَمْوَالَهُ، | ١٤ 14 |
അപരം സ ഏതാദൃശഃ കസ്യചിത് പുംസസ്തുല്യഃ, യോ ദൂരദേശം പ്രതി യാത്രാകാലേ നിജദാസാൻ ആഹൂയ തേഷാം സ്വസ്വസാമർഥ്യാനുരൂപമ്
| فَأَعْطَى وَاحِدًا خَمْسَ وَزَنَاتٍ، وَآخَرَ وَزْنَتَيْنِ، وَآخَرَ وَزْنَةً. كُلَّ وَاحِدٍ عَلَى قَدْرِ طَاقَتِهِ. وَسَافَرَ لِلْوَقْتِ. | ١٥ 15 |
ഏകസ്മിൻ മുദ്രാണാം പഞ്ച പോടലികാഃ അന്യസ്മിംശ്ച ദ്വേ പോടലികേ അപരസ്മിംശ്ച പോടലികൈകാമ് ഇത്ഥം പ്രതിജനം സമർപ്യ സ്വയം പ്രവാസം ഗതവാൻ|
| فَمَضَى ٱلَّذِي أَخَذَ ٱلْخَمْسَ وَزَنَاتٍ وَتَاجَرَ بِهَا، فَرَبِحَ خَمْسَ وَزَنَاتٍ أُخَرَ. | ١٦ 16 |
അനന്തരം യോ ദാസഃ പഞ്ച പോടലികാഃ ലബ്ധവാൻ, സ ഗത്വാ വാണിജ്യം വിധായ താ ദ്വിഗുണീചകാര|
| وَهَكَذَا ٱلَّذِي أَخَذَ ٱلْوَزْنَتَيْنِ، رَبِحَ أَيْضًا وَزْنَتَيْنِ أُخْرَيَيْنِ. | ١٧ 17 |
യശ്ച ദാസോ ദ്വേ പോടലികേ അലഭത, സോപി താ മുദ്രാ ദ്വിഗുണീചകാര|
| وَأَمَّا ٱلَّذِي أَخَذَ ٱلْوَزْنَةَ فَمَضَى وَحَفَرَ فِي ٱلْأَرْضِ وَأَخْفَى فِضَّةَ سَيِّدِهِ. | ١٨ 18 |
കിന്തു യോ ദാസ ഏകാം പോടലികാം ലബ്ധവാൻ, സ ഗത്വാ ഭൂമിം ഖനിത്വാ തന്മധ്യേ നിജപ്രഭോസ്താ മുദ്രാ ഗോപയാഞ്ചകാര|
| وَبَعْدَ زَمَانٍ طَوِيلٍ أَتَى سَيِّدُ أُولَئِكَ ٱلْعَبِيدِ وَحَاسَبَهُمْ. | ١٩ 19 |
തദനന്തരം ബഹുതിഥേ കാലേ ഗതേ തേഷാം ദാസാനാം പ്രഭുരാഗത്യ തൈർദാസൈഃ സമം ഗണയാഞ്ചകാര|
| فَجَاءَ ٱلَّذِي أَخَذَ ٱلْخَمْسَ وَزَنَاتٍ وَقَدَّمَ خَمْسَ وَزَنَاتٍ أُخَرَ قَائِلًا: يا سَيِّدُ، خَمْسَ وَزَنَاتٍ سَلَّمْتَنِي. هُوَذَا خَمْسُ وَزَنَاتٍ أُخَرُ رَبِحْتُهَا فَوْقَهَا. | ٢٠ 20 |
തദാനീം യഃ പഞ്ച പോടലികാഃ പ്രാപ്തവാൻ സ താ ദ്വിഗുണീകൃതമുദ്രാ ആനീയ ജഗാദ; ഹേ പ്രഭോ, ഭവതാ മയി പഞ്ച പോടലികാഃ സമർപിതാഃ, പശ്യതു, താ മയാ ദ്വിഗുണീകൃതാഃ|
| فَقَالَ لَهُ سَيِّدُهُ: نِعِمَّا أَيُّهَا ٱلْعَبْدُ ٱلصَّالِحُ وَٱلْأَمِينُ! كُنْتَ أَمِينًا فِي ٱلْقَلِيلِ فَأُقِيمُكَ عَلَى ٱلْكَثِيرِ. اُدْخُلْ إِلَى فَرَحِ سَيِّدِكَ. | ٢١ 21 |
തദാനീം തസ്യ പ്രഭുസ്തമുവാച, ഹേ ഉത്തമ വിശ്വാസ്യ ദാസ, ത്വം ധന്യോസി, സ്തോകേന വിശ്വാസ്യോ ജാതഃ, തസ്മാത് ത്വാം ബഹുവിത്താധിപം കരോമി, ത്വം സ്വപ്രഭോഃ സുഖസ്യ ഭാഗീ ഭവ|
| ثُمَّ جَاءَ ٱلَّذِي أَخَذَ ٱلْوَزْنَتَيْنِ وَقَالَ: يا سَيِّدُ، وَزْنَتَيْنِ سَلَّمْتَنِي. هُوَذَا وَزْنَتَانِ أُخْرَيَانِ رَبِحْتُهُمَا فَوْقَهُمَا. | ٢٢ 22 |
തതോ യേന ദ്വേ പോടലികേ ലബ്ധേ സോപ്യാഗത്യ ജഗാദ, ഹേ പ്രഭോ, ഭവതാ മയി ദ്വേ പോടലികേ സമർപിതേ, പശ്യതു തേ മയാ ദ്വിഗുണീകൃതേ|
| قَالَ لَهُ سَيِّدُهُ: نِعِمَّا أَيُّهَا ٱلْعَبْدُ ٱلصَّالِحُ ٱلْأَمِينُ! كُنْتَ أَمِينًا فِي ٱلْقَلِيلِ فَأُقِيمُكَ عَلَى ٱلْكَثِيرِ. اُدْخُلْ إِلَى فَرَحِ سَيِّدِكَ. | ٢٣ 23 |
തേന തസ്യ പ്രഭുസ്തമവോചത്, ഹേ ഉത്തമ വിശ്വാസ്യ ദാസ, ത്വം ധന്യോസി, സ്തോകേന വിശ്വാസ്യോ ജാതഃ, തസ്മാത് ത്വാം ബഹുദ്രവിണാധിപം കരോമി, ത്വം നിജപ്രഭോഃ സുഖസ്യ ഭാഗീ ഭവ|
| ثُمَّ جَاءَ أَيْضًا ٱلَّذِي أَخَذَ ٱلْوَزْنَةَ ٱلْوَاحِدَةَ وَقَالَ: يا سَيِّدُ، عَرَفْتُ أَنَّكَ إِنْسَانٌ قَاسٍ، تَحْصُدُ حَيْثُ لَمْ تَزْرَعْ، وَتَجْمَعُ مِنْ حَيْثُ لَمْ تَبْذُرْ. | ٢٤ 24 |
അനന്തരം യ ഏകാം പോടലികാം ലബ്ധവാൻ, സ ഏത്യ കഥിതവാൻ, ഹേ പ്രഭോ, ത്വാം കഠിനനരം ജ്ഞാതവാൻ, ത്വയാ യത്ര നോപ്തം, തത്രൈവ കൃത്യതേ, യത്ര ച ന കീർണം, തത്രൈവ സംഗൃഹ്യതേ|
| فَخِفْتُ وَمَضَيْتُ وَأَخْفَيْتُ وَزْنَتَكَ فِي ٱلْأَرْضِ. هُوَذَا ٱلَّذِي لَكَ. | ٢٥ 25 |
അതോഹം സശങ്കഃ സൻ ഗത്വാ തവ മുദ്രാ ഭൂമധ്യേ സംഗോപ്യ സ്ഥാപിതവാൻ, പശ്യ, തവ യത് തദേവ ഗൃഹാണ|
| فَأَجَابَ سَيِّدُهُ وَقَالَ لَهُ: أَيُّهَا ٱلْعَبْدُ ٱلشِّرِّيرُ وَٱلْكَسْلَانُ، عَرَفْتَ أَنِّي أَحْصُدُ حَيْثُ لَمْ أَزْرَعْ، وَأَجْمَعُ مِنْ حَيْثُ لَمْ أَبْذُرْ، | ٢٦ 26 |
തദാ തസ്യ പ്രഭുഃ പ്രത്യവദത് രേ ദുഷ്ടാലസ ദാസ, യത്രാഹം ന വപാമി, തത്ര ഛിനദ്മി, യത്ര ച ന കിരാമി, തത്രേവ സംഗൃഹ്ലാമീതി ചേദജാനാസ്തർഹി
| فَكَانَ يَنْبَغِي أَنْ تَضَعَ فِضَّتِي عِنْدَ ٱلصَّيَارِفَةِ، فَعِنْدَ مَجِيئِي كُنْتُ آخُذُ ٱلَّذِي لِي مَعَ رِبًا. | ٢٧ 27 |
വണിക്ഷു മമ വിത്താർപണം തവോചിതമാസീത്, യേനാഹമാഗത്യ വൃദ്വ്യാ സാകം മൂലമുദ്രാഃ പ്രാപ്സ്യമ്|
| فَخُذُوا مِنْهُ ٱلْوَزْنَةَ وَأَعْطُوهَا لِلَّذِي لَهُ ٱلْعَشْرُ وَزَنَاتٍ. | ٢٨ 28 |
അതോസ്മാത് താം പോടലികാമ് ആദായ യസ്യ ദശ പോടലികാഃ സന്തി തസ്മിന്നർപയത|
| لِأَنَّ كُلَّ مَنْ لَهُ يُعْطَى فَيَزْدَادُ، وَمَنْ لَيْسَ لَهُ فَٱلَّذِي عِنْدَهُ يُؤْخَذُ مِنْهُ. | ٢٩ 29 |
യേന വർദ്വ്യതേ തസ്മിന്നൈവാർപിഷ്യതേ, തസ്യൈവ ച ബാഹുല്യം ഭവിഷ്യതി, കിന്തു യേന ന വർദ്വ്യതേ, തസ്യാന്തികേ യത് കിഞ്ചന തിഷ്ഠതി, തദപി പുനർനേഷ്യതേ|
| وَٱلْعَبْدُ ٱلْبَطَّالُ ٱطْرَحُوهُ إِلَى ٱلظُّلْمَةِ ٱلْخَارِجِيَّةِ، هُنَاكَ يَكُونُ ٱلْبُكَاءُ وَصَرِيرُ ٱلْأَسْنَانِ. | ٣٠ 30 |
അപരം യൂയം തമകർമ്മണ്യം ദാസം നീത്വാ യത്ര സ്ഥാനേ ക്രന്ദനം ദന്തഘർഷണഞ്ച വിദ്യേതേ, തസ്മിൻ ബഹിർഭൂതതമസി നിക്ഷിപത|
| «وَمَتَى جَاءَ ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ فِي مَجْدِهِ وَجَمِيعُ ٱلْمَلَائِكَةِ ٱلْقِدِّيسِينَ مَعَهُ، فَحِينَئِذٍ يَجْلِسُ عَلَى كُرْسِيِّ مَجْدِهِ. | ٣١ 31 |
യദാ മനുജസുതഃ പവിത്രദൂതാൻ സങ്ഗിനഃ കൃത്വാ നിജപ്രഭാവേനാഗത്യ നിജതേജോമയേ സിംഹാസനേ നിവേക്ഷ്യതി,
| وَيَجْتَمِعُ أَمَامَهُ جَمِيعُ ٱلشُّعُوبِ، فَيُمَيِّزُ بَعْضَهُمْ مِنْ بَعْضٍ كَمَا يُمَيِّزُ ٱلرَّاعِي ٱلْخِرَافَ مِنَ ٱلْجِدَاءِ، | ٣٢ 32 |
തദാ തത്സമ്മുഖേ സർവ്വജാതീയാ ജനാ സംമേലിഷ്യന്തി| തതോ മേഷപാലകോ യഥാ ഛാഗേഭ്യോഽവീൻ പൃഥക് കരോതി തഥാ സോപ്യേകസ്മാദന്യമ് ഇത്ഥം താൻ പൃഥക കൃത്വാവീൻ
| فَيُقِيمُ ٱلْخِرَافَ عَنْ يَمِينِهِ وَٱلْجِدَاءَ عَنِ ٱلْيَسَارِ. | ٣٣ 33 |
ദക്ഷിണേ ഛാഗാംശ്ച വാമേ സ്ഥാപയിഷ്യതി|
| ثُمَّ يَقُولُ ٱلْمَلِكُ لِلَّذِينَ عَنْ يَمِينِهِ: تَعَالَوْا يا مُبَارَكِي أَبِي، رِثُوا ٱلْمَلَكُوتَ ٱلْمُعَدَّ لَكُمْ مُنْذُ تَأْسِيسِ ٱلْعَالَمِ. | ٣٤ 34 |
തതഃ പരം രാജാ ദക്ഷിണസ്ഥിതാൻ മാനവാൻ വദിഷ്യതി, ആഗച്ഛത മത്താതസ്യാനുഗ്രഹഭാജനാനി, യുഷ്മത്കൃത ആ ജഗദാരമ്ഭത് യദ് രാജ്യമ് ആസാദിതം തദധികുരുത|
| لِأَنِّي جُعْتُ فَأَطْعَمْتُمُونِي. عَطِشْتُ فَسَقَيْتُمُونِي. كُنْتُ غَرِيبًا فَآوَيْتُمُونِي. | ٣٥ 35 |
യതോ ബുഭുക്ഷിതായ മഹ്യം ഭോജ്യമ് അദത്ത, പിപാസിതായ പേയമദത്ത, വിദേശിനം മാം സ്വസ്ഥാനമനയത,
| عُرْيَانًا فَكَسَوْتُمُونِي. مَرِيضًا فَزُرْتُمُونِي. مَحْبُوسًا فَأَتَيْتُمْ إِلَيَّ. | ٣٦ 36 |
വസ്ത്രഹീനം മാം വസനം പര്യ്യധാപയത, പീഡീതം മാം ദ്രഷ്ടുമാഗച്ഛത, കാരാസ്ഥഞ്ച മാം വീക്ഷിതുമ ആഗച്ഛത|
| فَيُجِيبُهُ ٱلْأَبْرَارُ حِينَئِذٍ قَائِلِينَ: يَارَبُّ، مَتَى رَأَيْنَاكَ جَائِعًا فَأَطْعَمْنَاكَ، أَوْ عَطْشَانًا فَسَقَيْنَاكَ؟ | ٣٧ 37 |
തദാ ധാർമ്മികാഃ പ്രതിവദിഷ്യന്തി, ഹേ പ്രഭോ, കദാ ത്വാം ക്ഷുധിതം വീക്ഷ്യ വയമഭോജയാമ? വാ പിപാസിതം വീക്ഷ്യ അപായയാമ?
| وَمَتَى رَأَيْنَاكَ غَرِيبًا فَآوَيْنَاكَ، أَوْ عُرْيَانًا فَكَسَوْنَاكَ؟ | ٣٨ 38 |
കദാ വാ ത്വാം വിദേശിനം വിലോക്യ സ്വസ്ഥാനമനയാമ? കദാ വാ ത്വാം നഗ്നം വീക്ഷ്യ വസനം പര്യ്യധാപയാമ?
| وَمَتَى رَأَيْنَاكَ مَرِيضًا أَوْ مَحْبُوسًا فَأَتَيْنَا إِلَيْكَ؟ | ٣٩ 39 |
കദാ വാ ത്വാം പീഡിതം കാരാസ്ഥഞ്ച വീക്ഷ്യ ത്വദന്തികമഗച്ഛാമ?
| فَيُجِيبُ ٱلْمَلِكُ وَيَقُولُ لَهُمُ: ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: بِمَا أَنَّكُمْ فَعَلْتُمُوهُ بِأَحَدِ إِخْوَتِي هَؤُلَاءِ ٱلْأَصَاغِرِ، فَبِي فَعَلْتُمْ. | ٤٠ 40 |
തദാനീം രാജാ താൻ പ്രതിവദിഷ്യതി, യുഷ്മാനഹം സത്യം വദാമി, മമൈതേഷാം ഭ്രാതൃണാം മധ്യേ കഞ്ചനൈകം ക്ഷുദ്രതമം പ്രതി യദ് അകുരുത, തന്മാം പ്രത്യകുരുത|
| «ثُمَّ يَقُولُ أَيْضًا لِلَّذِينَ عَنِ ٱلْيَسَارِ: ٱذْهَبُوا عَنِّي يامَلَاعِينُ إِلَى ٱلنَّارِ ٱلْأَبَدِيَّةِ ٱلْمُعَدَّةِ لِإِبْلِيسَ وَمَلَائِكَتِهِ، (aiōnios g166) | ٤١ 41 |
പശ്ചാത് സ വാമസ്ഥിതാൻ ജനാൻ വദിഷ്യതി, രേ ശാപഗ്രസ്താഃ സർവ്വേ, ശൈതാനേ തസ്യ ദൂതേഭ്യശ്ച യോഽനന്തവഹ്നിരാസാദിത ആസ്തേ, യൂയം മദന്തികാത് തമഗ്നിം ഗച്ഛത| (aiōnios g166)
| لِأَنِّي جُعْتُ فَلَمْ تُطْعِمُونِي. عَطِشْتُ فَلَمْ تَسْقُونِي. | ٤٢ 42 |
യതോ ക്ഷുധിതായ മഹ്യമാഹാരം നാദത്ത, പിപാസിതായ മഹ്യം പേയം നാദത്ത,
| كُنْتُ غَرِيبًا فَلَمْ تَأْوُونِي. عُرْيَانًا فَلَمْ تَكْسُونِي. مَرِيضًا وَمَحْبُوسًا فَلَمْ تَزُورُونِي. | ٤٣ 43 |
വിദേശിനം മാം സ്വസ്ഥാനം നാനയത, വസനഹീനം മാം വസനം ന പര്യ്യധാപയത, പീഡിതം കാരാസ്ഥഞ്ച മാം വീക്ഷിതും നാഗച്ഛത|
| حِينَئِذٍ يُجِيبُونَهُ هُمْ أَيْضًا قَائِلِينَ: يَارَبُّ، مَتَى رَأَيْنَاكَ جَائِعًا أَوْ عَطْشَانًا أَوْ غَرِيبًا أَوْ عُرْيَانًا أَوْ مَرِيضًا أَوْ مَحْبُوسًا وَلَمْ نَخْدِمْكَ؟ | ٤٤ 44 |
തദാ തേ പ്രതിവദിഷ്യന്തി, ഹേ പ്രഭോ, കദാ ത്വാം ക്ഷുധിതം വാ പിപാസിതം വാ വിദേശിനം വാ നഗ്നം വാ പീഡിതം വാ കാരാസ്ഥം വീക്ഷ്യ ത്വാം നാസേവാമഹി?
| فَيُجِيبُهُمْ قَائِلًا: ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: بِمَا أَنَّكُمْ لَمْ تَفْعَلُوهُ بِأَحَدِ هَؤُلَاءِ ٱلْأَصَاغِرِ، فَبِي لَمْ تَفْعَلُوا. | ٤٥ 45 |
തദാ സ താൻ വദിഷ്യതി, തഥ്യമഹം യുഷ്മാൻ ബ്രവീമി, യുഷ്മാഭിരേഷാം കഞ്ചന ക്ഷോദിഷ്ഠം പ്രതി യന്നാകാരി, തന്മാം പ്രത്യേവ നാകാരി|
