مَتَّى 12
| فِي ذَلِكَ ٱلْوَقْتِ ذَهَبَ يَسُوعُ فِي ٱلسَّبْتِ بَيْنَ ٱلزُّرُوعِ، فَجَاعَ تَلَامِيذُهُ وَٱبْتَدَأُوا يَقْطِفُونَ سَنَابِلَ وَيَأْكُلُونَ. | ١ 1 |
అనన్తరం యీశు ర్విశ్రామవారే శ్స్యమధ్యేన గచ్ఛతి, తదా తచ్ఛిష్యా బుభుక్షితాః సన్తః శ్స్యమఞ్జరీశ్ఛత్వా ఛిత్వా ఖాదితుమారభన్త|
| فَٱلْفَرِّيسِيُّونَ لَمَّا نَظَرُوا قَالُوا لَهُ: «هُوَذَا تَلَامِيذُكَ يَفْعَلُونَ مَا لَا يَحِلُّ فَعْلُهُ فِي ٱلسَّبْتِ!». | ٢ 2 |
తద్ విలోక్య ఫిరూశినో యీశుం జగదుః, పశ్య విశ్రామవారే యత్ కర్మ్మాకర్త్తవ్యం తదేవ తవ శిష్యాః కుర్వ్వన్తి|
| فَقَالَ لَهُمْ: «أَمَا قَرَأْتُمْ مَا فَعَلَهُ دَاوُدُ حِينَ جَاعَ هُوَ وَٱلَّذِينَ مَعَهُ؟ | ٣ 3 |
స తాన్ ప్రత్యావదత, దాయూద్ తత్సఙ్గినశ్చ బుభుక్షితాః సన్తో యత్ కర్మ్మాకుర్వ్వన్ తత్ కిం యుష్మాభి ర్నాపాఠి?
| كَيْفَ دَخَلَ بَيْتَ ٱللهِ وَأَكَلَ خُبْزَ ٱلتَّقْدِمَةِ ٱلَّذِي لَمْ يَحِلَّ أَكْلُهُ لَهُ وَلَا لِلَّذِينَ مَعَهُ، بَلْ لِلْكَهَنَةِ فَقَطْ. | ٤ 4 |
యే దర్శనీయాః పూపాః యాజకాన్ వినా తస్య తత్సఙ్గిమనుజానాఞ్చాభోజనీయాస్త ఈశ్వరావాసం ప్రవిష్టేన తేన భుక్తాః|
| أَوَ مَا قَرَأْتُمْ فِي ٱلتَّوْرَاةِ أَنَّ ٱلْكَهَنَةَ فِي ٱلسَّبْتِ فِي ٱلْهَيْكَلِ يُدَنِّسُونَ ٱلسَّبْتَ وَهُمْ أَبْرِيَاءُ؟ | ٥ 5 |
అన్యచ్చ విశ్రామవారే మధ్యేమన్దిరం విశ్రామవారీయం నియమం లఙ్వన్తోపి యాజకా నిర్దోషా భవన్తి, శాస్త్రమధ్యే కిమిదమపి యుష్మాభి ర్న పఠితం?
| وَلَكِنْ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ هَهُنَا أَعْظَمَ مِنَ ٱلْهَيْكَلِ! | ٦ 6 |
యుష్మానహం వదామి, అత్ర స్థానే మన్దిరాదపి గరీయాన్ ఏక ఆస్తే|
| فَلَوْ عَلِمْتُمْ مَا هُوَ: إِنِّي أُرِيدُ رَحْمَةً لَا ذَبِيحَةً، لَمَا حَكَمْتُمْ عَلَى ٱلْأَبْرِيَاءِ! | ٧ 7 |
కిన్తు దయాయాం మే యథా ప్రీతి ర్న తథా యజ్ఞకర్మ్మణి| ఏతద్వచనస్యార్థం యది యుయమ్ అజ్ఞాసిష్ట తర్హి నిర్దోషాన్ దోషిణో నాకార్ష్ట|
| فَإِنَّ ٱبْنَ ٱلْإِنْسَانِ هُوَ رَبُّ ٱلسَّبْتِ أَيْضًا». | ٨ 8 |
అన్యచ్చ మనుజసుతో విశ్రామవారస్యాపి పతిరాస్తే|
| ثُمَّ ٱنْصَرَفَ مِنْ هُنَاكَ وَجَاءَ إِلَى مَجْمَعِهِمْ، | ٩ 9 |
అనన్తరం స తత్స్థానాత్ ప్రస్థాయ తేషాం భజనభవనం ప్రవిష్టవాన్, తదానీమ్ ఏకః శుష్కకరామయవాన్ ఉపస్థితవాన్|
| وَإِذَا إِنْسَانٌ يَدُهُ يَابِسَةٌ، فَسَأَلُوهُ قَائِلِينَ: «هَلْ يَحِلُّ ٱلْإِبْرَاءُ فِي ٱلسُّبُوتِ؟» لِكَيْ يَشْتَكُوا عَلَيْهِ. | ١٠ 10 |
తతో యీశుమ్ అపవదితుం మానుషాః పప్రచ్ఛుః, విశ్రామవారే నిరామయత్వం కరణీయం న వా?
| فَقَالَ لَهُمْ: «أَيُّ إِنْسَانٍ مِنْكُمْ يَكُونُ لَهُ خَرُوفٌ وَاحِدٌ، فَإِنْ سَقَطَ هَذَا فِي ٱلسَّبْتِ فِي حُفْرَةٍ، أَفَمَا يُمْسِكُهُ وَيُقِيمُهُ؟ | ١١ 11 |
తేన స ప్రత్యువాచ, విశ్రామవారే యది కస్యచిద్ అవి ర్గర్త్తే పతతి, తర్హి యస్తం ఘృత్వా న తోలయతి, ఏతాదృశో మనుజో యుష్మాకం మధ్యే క ఆస్తే?
| فَٱلْإِنْسَانُ كَمْ هُوَ أَفْضَلُ مِنَ ٱلْخَرُوفِ! إِذًا يَحِلُّ فِعْلُ ٱلْخَيْرِ فِي ٱلسُّبُوتِ!». | ١٢ 12 |
అవే ర్మానవః కిం నహి శ్రేయాన్? అతో విశ్రామవారే హితకర్మ్మ కర్త్తవ్యం|
| ثُمَّ قَالَ لِلْإِنْسَانِ: «مُدَّ يَدَكَ». فَمَدَّهَا. فَعَادَتْ صَحِيحَةً كَٱلْأُخْرَى. | ١٣ 13 |
అనన్తరం స తం మానవం గదితవాన్, కరం ప్రసారయ; తేన కరే ప్రసారితే సోన్యకరవత్ స్వస్థోఽభవత్|
| فَلَمَّا خَرَجَ ٱلْفَرِّيسِيُّونَ تَشَاوَرُوا عَلَيْهِ لِكَيْ يُهْلِكُوهُ، | ١٤ 14 |
తదా ఫిరూశినో బహిర్భూయ కథం తం హనిష్యామ ఇతి కుమన్త్రణాం తత్ప్రాతికూల్యేన చక్రుః|
| فَعَلِمَ يَسُوعُ وَٱنْصَرَفَ مِنْ هُنَاكَ. وَتَبِعَتْهُ جُمُوعٌ كَثِيرَةٌ فَشَفَاهُمْ جَمِيعًا. | ١٥ 15 |
తతో యీశుస్తద్ విదిత్వా స్థనాన్తరం గతవాన్; అన్యేషు బహునరేషు తత్పశ్చాద్ గతేషు తాన్ స నిరామయాన్ కృత్వా ఇత్యాజ్ఞాపయత్,
| وَأَوْصَاهُمْ أَنْ لَا يُظْهِرُوهُ، | ١٦ 16 |
యూయం మాం న పరిచాయయత|
| لِكَيْ يَتِمَّ مَا قِيلَ بِإِشَعْيَاءَ ٱلنَّبِيِّ ٱلْقَائِلِ: | ١٧ 17 |
తస్మాత్ మమ ప్రీయో మనోనీతో మనసస్తుష్టికారకః| మదీయః సేవకో యస్తు విద్యతే తం సమీక్షతాం| తస్యోపరి స్వకీయాత్మా మయా సంస్థాపయిష్యతే| తేనాన్యదేశజాతేషు వ్యవస్థా సంప్రకాశ్యతే|
| «هُوَذَا فَتَايَ ٱلَّذِي ٱخْتَرْتُهُ، حَبِيبِي ٱلَّذِي سُرَّتْ بِهِ نَفْسِي. أَضَعُ رُوحِي عَلَيْهِ فَيُخْبِرُ ٱلْأُمَمَ بِٱلْحَقِّ. | ١٨ 18 |
కేనాపి న విరోధం స వివాదఞ్చ కరిష్యతి| న చ రాజపథే తేన వచనం శ్రావయిష్యతే|
| لَا يُخَاصِمُ وَلَا يَصِيحُ، وَلَا يَسْمَعُ أَحَدٌ فِي ٱلشَّوَارِعِ صَوْتَهُ. | ١٩ 19 |
వ్యవస్థా చలితా యావత్ నహి తేన కరిష్యతే| తావత్ నలో విదీర్ణోఽపి భంక్ష్యతే నహి తేన చ| తథా సధూమవర్త్తిఞ్చ న స నిర్వ్వాపయిష్యతే|
| قَصَبَةً مَرْضُوضَةً لَا يَقْصِفُ، وَفَتِيلَةً مُدَخِّنَةً لَا يُطْفِئُ، حَتَّى يُخْرِجَ ٱلْحَقَّ إِلَى ٱلنُّصْرَةِ. | ٢٠ 20 |
ప్రత్యాశాఞ్చ కరిష్యన్తి తన్నామ్ని భిన్నదేశజాః|
| وَعَلَى ٱسْمِهِ يَكُونُ رَجَاءُ ٱلْأُمَمِ». | ٢١ 21 |
యాన్యేతాని వచనాని యిశయియభవిష్యద్వాదినా ప్రోక్తాన్యాసన్, తాని సఫలాన్యభవన్|
| حِينَئِذٍ أُحْضِرَ إِلَيْهِ مَجْنُونٌ أَعْمَى وَأَخْرَسُ فَشَفَاهُ، حَتَّى إِنَّ ٱلْأَعْمَى ٱلْأَخْرَسَ تَكَلَّمَ وَأَبْصَرَ. | ٢٢ 22 |
అనన్తరం లోకై స్తత్సమీపమ్ ఆనీతో భూతగ్రస్తాన్ధమూకైకమనుజస్తేన స్వస్థీకృతః, తతః సోఽన్ధో మూకో ద్రష్టుం వక్తుఞ్చారబ్ధవాన్|
| فَبُهِتَ كُلُّ ٱلْجُمُوعِ وَقَالُوا: «أَلَعَلَّ هَذَا هُوَ ٱبْنُ دَاوُدَ؟». | ٢٣ 23 |
అనేన సర్వ్వే విస్మితాః కథయాఞ్చక్రుః, ఏషః కిం దాయూదః సన్తానో నహి?
| أَمَّا ٱلْفَرِّيسِيُّونَ فَلَمَّا سَمِعُوا قَالُوا: «هَذَا لَا يُخْرِجُ ٱلشَّيَاطِينَ إِلَّا بِبَعْلَزَبُولَ رَئِيسِ ٱلشَّيَاطِينِ». | ٢٤ 24 |
కిన్తు ఫిరూశినస్తత్ శ్రుత్వా గదితవన్తః, బాల్సిబూబ్నామ్నో భూతరాజస్య సాహాయ్యం వినా నాయం భూతాన్ త్యాజయతి|
| فَعَلِمَ يَسُوعُ أَفْكَارَهُمْ، وَقَالَ لَهُمْ: «كُلُّ مَمْلَكَةٍ مُنْقَسِمَةٍ عَلَى ذَاتِهَا تُخْرَبُ، وَكُلُّ مَدِينَةٍ أَوْ بَيْتٍ مُنْقَسِمٍ عَلَى ذَاتِهِ لَا يَثْبُتُ. | ٢٥ 25 |
తదానీం యీశుస్తేషామ్ ఇతి మానసం విజ్ఞాయ తాన్ అవదత్ కిఞ్చన రాజ్యం యది స్వవిపక్షాద్ భిద్యతే, తర్హి తత్ ఉచ్ఛిద్యతే; యచ్చ కిఞ్చన నగరం వా గృహం స్వవిపక్షాద్ విభిద్యతే, తత్ స్థాతుం న శక్నోతి|
| فَإِنْ كَانَ ٱلشَّيْطَانُ يُخْرِجُ ٱلشَّيْطَانَ فَقَدِ ٱنْقَسَمَ عَلَى ذَاتِهِ. فَكَيْفَ تَثْبُتُ مَمْلَكَتُهُ؟ | ٢٦ 26 |
తద్వత్ శయతానో యది శయతానం బహిః కృత్వా స్వవిపక్షాత్ పృథక్ పృథక్ భవతి, తర్హి తస్య రాజ్యం కేన ప్రకారేణ స్థాస్యతి?
| وَإِنْ كُنْتُ أَنَا بِبَعْلَزَبُولَ أُخْرِجُ ٱلشَّيَاطِينَ، فَأَبْنَاؤُكُمْ بِمَنْ يُخْرِجُونَ؟ لِذَلِكَ هُمْ يَكُونُونَ قُضَاتَكُمْ! | ٢٧ 27 |
అహఞ్చ యది బాల్సిబూబా భూతాన్ త్యాజయామి, తర్హి యుష్మాకం సన్తానాః కేన భూతాన్ త్యాజయన్తి? తస్మాద్ యుష్మాకమ్ ఏతద్విచారయితారస్త ఏవ భవిష్యన్తి|
| وَلَكِنْ إِنْ كُنْتُ أَنَا بِرُوحِ ٱللهِ أُخْرِجُ ٱلشَّيَاطِينَ، فَقَدْ أَقْبَلَ عَلَيْكُمْ مَلَكُوتُ ٱللهِ! | ٢٨ 28 |
కిన్తవహం యదీశ్వరాత్మనా భూతాన్ త్యాజయామి, తర్హీశ్వరస్య రాజ్యం యుష్మాకం సన్నిధిమాగతవత్|
| أَمْ كَيْفَ يَسْتَطِيعُ أَحَدٌ أَنْ يَدْخُلَ بَيْتَ ٱلْقَوِيِّ وَيَنْهَبَ أَمْتِعَتَهُ، إِنْ لَمْ يَرْبِطِ ٱلْقَوِيَّ أَوَّلًا، وَحِينَئِذٍ يَنْهَبُ بَيْتَهُ؟ | ٢٩ 29 |
అన్యఞ్చ కోపి బలవన్త జనం ప్రథమతో న బద్వ్వా కేన ప్రకారేణ తస్య గృహం ప్రవిశ్య తద్ద్రవ్యాది లోఠయితుం శక్నోతి? కిన్తు తత్ కృత్వా తదీయగృస్య ద్రవ్యాది లోఠయితుం శక్నోతి|
| مَنْ لَيْسَ مَعِي فَهُوَ عَلَيَّ، وَمَنْ لَا يَجْمَعُ مَعِي فَهُوَ يُفَرِّقُ. | ٣٠ 30 |
యః కశ్చిత్ మమ స్వపక్షీయో నహి స విపక్షీయ ఆస్తే, యశ్చ మయా సాకం న సంగృహ్లాతి, స వికిరతి|
| لِذَلِكَ أَقُولُ لَكُمْ: كُلُّ خَطِيَّةٍ وَتَجْدِيفٍ يُغْفَرُ لِلنَّاسِ، وَأَمَّا ٱلتَّجْدِيفُ عَلَى ٱلرُّوحِ فَلَنْ يُغْفَرَ لِلنَّاسِ. | ٣١ 31 |
అతఏవ యుష్మానహం వదామి, మనుజానాం సర్వ్వప్రకారపాపానాం నిన్దాయాశ్చ మర్షణం భవితుం శక్నోతి, కిన్తు పవిత్రస్యాత్మనో విరుద్ధనిన్దాయా మర్షణం భవితుం న శక్నోతి|
| وَمَنْ قَالَ كَلِمَةً عَلَى ٱبْنِ ٱلْإِنْسَانِ يُغْفَرُ لَهُ، وَأَمَّا مَنْ قَالَ عَلَى ٱلرُّوحِ ٱلْقُدُسِ فَلَنْ يُغْفَرَ لَهُ، لَا فِي هَذَا ٱلْعَالَمِ وَلَا فِي ٱلْآتِي. (aiōn g165) | ٣٢ 32 |
యో మనుజసుతస్య విరుద్ధాం కథాం కథయతి, తస్యాపరాధస్య క్షమా భవితుం శక్నోతి, కిన్తు యః కశ్చిత్ పవిత్రస్యాత్మనో విరుద్ధాం కథాం కథయతి నేహలోకే న ప్రేత్య తస్యాపరాధస్య క్షమా భవితుం శక్నోతి| (aiōn g165)
| اِجْعَلُوا ٱلشَّجَرَةَ جَيِّدَةً وَثَمَرَهَا جَيِّدًا، أَوِ ٱجْعَلُوا ٱلشَّجَرَةَ رَدِيَّةً وَثَمَرَهَا رَدِيًّا، لِأَنْ مِنَ ٱلثَّمَرِ تُعْرَفُ ٱلشَّجَرَةُ. | ٣٣ 33 |
పాదపం యది భద్రం వదథ, తర్హి తస్య ఫలమపి సాధు వక్తవ్యం, యది చ పాదపం అసాధుం వదథ, తర్హి తస్య ఫలమప్యసాధు వక్తవ్యం; యతః స్వీయస్వీయఫలేన పాదపః పరిచీయతే|
| يَا أَوْلَادَ ٱلْأَفَاعِي! كَيْفَ تَقْدِرُونَ أَنْ تَتَكَلَّمُوا بِٱلصَّالِحَاتِ وَأَنْتُمْ أَشْرَارٌ؟ فَإِنَّهُ مِنْ فَضْلَةِ ٱلْقَلْبِ يَتَكَلَّمُ ٱلْفَمُ. | ٣٤ 34 |
రే భుజగవంశా యూయమసాధవః సన్తః కథం సాధు వాక్యం వక్తుం శక్ష్యథ? యస్మాద్ అన్తఃకరణస్య పూర్ణభావానుసారాద్ వదనాద్ వచో నిర్గచ్ఛతి|
| اَلْإِنْسَانُ ٱلصَّالِحُ مِنَ ٱلْكَنْزِ ٱلصَّالِحِ فِي ٱلْقَلْبِ يُخْرِجُ ٱلصَّالِحَاتِ، وَٱلْإِنْسَانُ ٱلشِّرِّيرُ مِنَ ٱلْكَنْزِ ٱلشِّرِّيرِ يُخْرِجُ ٱلشُّرُورَ. | ٣٥ 35 |
తేన సాధుర్మానవోఽన్తఃకరణరూపాత్ సాధుభాణ్డాగారాత్ సాధు ద్రవ్యం నిర్గమయతి, అసాధుర్మానుషస్త్వసాధుభాణ్డాగారాద్ అసాధువస్తూని నిర్గమయతి|
| وَلَكِنْ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كُلَّ كَلِمَةٍ بَطَّالَةٍ يَتَكَلَّمُ بِهَا ٱلنَّاسُ سَوْفَ يُعْطُونَ عَنْهَا حِسَابًا يَوْمَ ٱلدِّينِ. | ٣٦ 36 |
కిన్త్వహం యుష్మాన్ వదామి, మనుజా యావన్త్యాలస్యవచాంసి వదన్తి, విచారదినే తదుత్తరమవశ్యం దాతవ్యం,
| لِأَنَّكَ بِكَلَامِكَ تَتَبَرَّرُ وَبِكَلَامِكَ تُدَانُ». | ٣٧ 37 |
యతస్త్వం స్వీయవచోభి ర్నిరపరాధః స్వీయవచోభిశ్చ సాపరాధో గణిష్యసే|
| حِينَئِذٍ أَجَابَ قَوْمٌ مِنَ ٱلْكَتَبَةِ وَٱلْفَرِّيسِيِّينَ قَائِلِينَ: «يَا مُعَلِّمُ، نُرِيدُ أَنْ نَرَى مِنْكَ آيَةً». | ٣٨ 38 |
తదానీం కతిపయా ఉపాధ్యాయాః ఫిరూశినశ్చ జగదుః, హే గురో వయం భవత్తః కిఞ్చన లక్ష్మ దిదృక్షామః|
| فَأَجابَ وَقَالَ لَهُمْ: «جِيلٌ شِرِّيرٌ وَفَاسِقٌ يَطْلُبُ آيَةً، وَلَا تُعْطَى لَهُ آيَةٌ إِلَّا آيَةَ يُونَانَ ٱلنَّبِيِّ. | ٣٩ 39 |
తదా స ప్రత్యుక్తవాన్, దుష్టో వ్యభిచారీ చ వంశో లక్ష్మ మృగయతే, కిన్తు భవిష్యద్వాదినో యూనసో లక్ష్మ విహాయాన్యత్ కిమపి లక్ష్మ తే న ప్రదర్శయిష్యన్తే|
| لِأَنَّهُ كَمَا كَانَ يُونَانُ فِي بَطْنِ ٱلْحُوتِ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ وَثَلَاثَ لَيَالٍ، هَكَذَا يَكُونُ ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ فِي قَلْبِ ٱلْأَرْضِ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ وَثَلَاثَ لَيَالٍ. | ٤٠ 40 |
యతో యూనమ్ యథా త్ర్యహోరాత్రం బృహన్మీనస్య కుక్షావాసీత్, తథా మనుజపుత్రోపి త్ర్యహోరాత్రం మేదిన్యా మధ్యే స్థాస్యతి|
| رِجَالُ نِينَوَى سَيَقُومُونَ فِي ٱلدِّينِ مَعَ هَذَا ٱلْجِيلِ وَيَدِينُونَهُ، لِأَنَّهُمْ تَابُوا بِمُنَادَاةِ يُونَانَ، وَهُوَذَا أَعْظَمُ مِنْ يُونَانَ هَهُنَا! | ٤١ 41 |
అపరం నీనివీయా మానవా విచారదిన ఏతద్వంశీయానాం ప్రతికూలమ్ ఉత్థాయ తాన్ దోషిణః కరిష్యన్తి, యస్మాత్తే యూనస ఉపదేశాత్ మనాంసి పరావర్త్తయాఞ్చక్రిరే, కిన్త్వత్ర యూనసోపి గురుతర ఏక ఆస్తే|
| مَلِكَةُ ٱلتَّيْمَنِ سَتَقُومُ فِي ٱلدِّينِ مَعَ هَذَا ٱلْجِيلِ وَتَدِينُهُ، لِأَنَّهَا أَتَتْ مِنْ أَقَاصِي ٱلْأَرْضِ لِتَسْمَعَ حِكْمَةَ سُلَيْمَانَ، وَهُوَذَا أَعْظَمُ مِنْ سُلَيْمَانَ هَهُنَا! | ٤٢ 42 |
పునశ్చ దక్షిణదేశీయా రాజ్ఞీ విచారదిన ఏతద్వంశీయానాం ప్రతికూలముత్థాయ తాన్ దోషిణః కరిష్యతి యతః సా రాజ్ఞీ సులేమనో విద్యాయాః కథాం శ్రోతుం మేదిన్యాః సీమ్న ఆగచ్ఛత్, కిన్తు సులేమనోపి గురుతర ఏకో జనోఽత్ర ఆస్తే|
| إِذَا خَرَجَ ٱلرُّوحُ ٱلنَّجِسُ مِنَ ٱلْإِنْسَانِ يَجْتَازُ فِي أَمَاكِنَ لَيْسَ فِيهَا مَاءٌ، يَطْلُبُ رَاحَةً وَلَا يَجِدُ. | ٤٣ 43 |
అపరం మనుజాద్ బహిర్గతో ఽపవిత్రభూతః శుష్కస్థానేన గత్వా విశ్రామం గవేషయతి, కిన్తు తదలభమానః స వక్తి, యస్మా; నికేతనాద్ ఆగమం, తదేవ వేశ్మ పకావృత్య యామి|
| ثُمَّ يَقُولُ: أَرْجِعُ إِلَى بَيْتِي ٱلَّذِي خَرَجْتُ مِنْهُ. فَيَأْتِي وَيَجِدُهُ فَارِغًا مَكْنُوسًا مُزَيَّنًا. | ٤٤ 44 |
పశ్చాత్ స తత్ స్థానమ్ ఉపస్థాయ తత్ శూన్యం మార్జ్జితం శోభితఞ్చ విలోక్య వ్రజన్ స్వతోపి దుష్టతరాన్ అన్యసప్తభూతాన్ సఙ్గినః కరోతి|
| ثُمَّ يَذْهَبُ وَيَأْخُذُ مَعَهُ سَبْعَةَ أَرْوَاحٍ أُخَرَ أَشَرَّ مِنْهُ، فَتَدْخُلُ وَتَسْكُنُ هُنَاكَ، فَتَصِيرُ أَوَاخِرُ ذَلِكَ ٱلْإِنْسَانِ أَشَرَّ مِنْ أَوَائِلِهِ! هَكَذَا يَكُونُ أَيْضًا لِهَذَا ٱلْجِيلِ ٱلشِّرِّيرِ». | ٤٥ 45 |
తతస్తే తత్ స్థానం ప్రవిశ్య నివసన్తి, తేన తస్య మనుజస్య శేషదశా పూర్వ్వదశాతోతీవాశుభా భవతి, ఏతేషాం దుష్టవంశ్యానామపి తథైవ ఘటిష్యతే|
| وَفِيمَا هُوَ يُكَلِّمُ ٱلْجُمُوعَ إِذَا أُمُّهُ وَإِخْوَتُهُ قَدْ وَقَفُوا خَارِجًا طَالِبِينَ أَنْ يُكَلِّمُوهُ. | ٤٦ 46 |
మానవేభ్య ఏతాసాం కథనాం కథనకాలే తస్య మాతా సహజాశ్చ తేన సాకం కాఞ్చిత్ కథాం కథయితుం వాఞ్ఛన్తో బహిరేవ స్థితవన్తః|
| فَقَالَ لَهُ وَاحِدٌ: «هُوَذَا أُمُّكَ وَإِخْوَتُكَ وَاقِفُونَ خَارِجًا طَالِبِينَ أَنْ يُكَلِّمُوكَ». | ٤٧ 47 |
తతః కశ్చిత్ తస్మై కథితవాన్, పశ్య తవ జననీ సహజాశ్చ త్వయా సాకం కాఞ్చన కథాం కథయితుం కామయమానా బహిస్తిష్ఠన్తి|
| فَأَجَابَ وَقَالَ لِلْقَائِلِ لَهُ: «مَنْ هِيَ أُمِّي وَمَنْ هُمْ إِخْوَتي؟». | ٤٨ 48 |
కిన్తు స తం ప్రత్యవదత్, మమ కా జననీ? కే వా మమ సహజాః?
| ثُمَّ مَدَّ يَدَهُ نَحْوَ تَلَامِيذِهِ وَقَالَ: «هَا أُمِّي وَإِخْوَتِي. | ٤٩ 49 |
పశ్చాత్ శిష్యాన్ ప్రతి కరం ప్రసార్య్య కథితవాన్, పశ్య మమ జననీ మమ సహజాశ్చైతే;
| لِأَنَّ مَنْ يَصْنَعُ مَشِيئَةَ أَبِي ٱلَّذِي فِي ٱلسَّمَاوَاتِ هُوَ أَخِي وَأُخْتِي وَأُمِّي». | ٥٠ 50 |
యః కశ్చిత్ మమ స్వర్గస్థస్య పితురిష్టం కర్మ్మ కురుతే, సఏవ మమ భ్రాతా భగినీ జననీ చ|
