مَرْقُس 2
| ثُمَّ دَخَلَ كَفْرَنَاحُومَ أَيْضًا بَعْدَ أَيَّامٍ، فَسُمِعَ أَنَّهُ فِي بَيْتٍ. | ١ 1 |
តទនន្តរំ យីឝៃ កតិបយទិនានិ វិលម្ព្យ បុនះ កផន៌ាហូម្នគរំ ប្រវិឞ្ដេ ស គ្ឫហ អាស្ត ឥតិ កិំវទន្ត្យា តត្ក្ឞណំ តត្សមីបំ ពហវោ លោកា អាគត្យ សមុបតស្ថុះ,
| وَلِلْوَقْتِ ٱجْتَمَعَ كَثِيرُونَ حَتَّى لَمْ يَعُدْ يَسَعُ وَلَا مَا حَوْلَ ٱلْبَابِ. فَكَانَ يُخَاطِبُهُمْ بِٱلْكَلِمَةِ. | ٢ 2 |
តស្មាទ៑ គ្ឫហមធ្យេ សវ៌្វេឞាំ ក្ឫតេ ស្ថានំ នាភវទ៑ ទ្វារស្យ ចតុទ៌ិក្ឞ្វបិ នាភវត៑, តត្កាលេ ស តាន៑ ប្រតិ កថាំ ប្រចារយាញ្ចក្រេ។
| وَجَاءُوا إِلَيْهِ مُقَدِّمِينَ مَفْلُوجًا يَحْمِلُهُ أَرْبَعَةٌ. | ٣ 3 |
តតះ បរំ លោកាឝ្ចតុព៌្ហិ រ្មានវៃរេកំ បក្ឞាឃាតិនំ វាហយិត្វា តត្សមីបម៑ អានិន្យុះ។
| وَإِذْ لَمْ يَقْدِرُوا أَنْ يَقْتَرِبُوا إِلَيْهِ مِنْ أَجْلِ ٱلْجَمْعِ، كَشَفُوا ٱلسَّقْفَ حَيْثُ كَانَ. وَبَعْدَ مَا نَقَبُوهُ دَلَّوْا ٱلسَّرِيرَ ٱلَّذِي كَانَ ٱلْمَفْلُوجُ مُضْطَجِعًا عَلَيْهِ. | ٤ 4 |
កិន្តុ ជនានាំ ពហុត្វាត៑ តំ យីឝោះ សម្មុខមានេតុំ ន ឝក្នុវន្តោ យស្មិន៑ ស្ថានេ ស អាស្តេ តទុបរិគ្ឫហប្ឫឞ្ឋំ ខនិត្វា ឆិទ្រំ ក្ឫត្វា តេន មាគ៌េណ សឝយ្យំ បក្ឞាឃាតិនម៑ អវរោហយាមាសុះ។
| فَلَمَّا رَأَى يَسُوعُ إِيمَانَهُمْ، قَالَ لِلْمَفْلُوجِ: «يَا بُنَيَّ، مَغْفُورَةٌ لَكَ خَطَايَاكَ». | ٥ 5 |
តតោ យីឝុស្តេឞាំ វិឝ្វាសំ ទ្ឫឞ្ដ្វា តំ បក្ឞាឃាតិនំ ពភាឞេ ហេ វត្ស តវ បាបានាំ មាជ៌នំ ភវតុ។
| وَكَانَ قَوْمٌ مِنَ ٱلْكَتَبَةِ هُنَاكَ جَالِسِينَ يُفَكِّرُونَ فِي قُلُوبِهِمْ: | ٦ 6 |
តទា កិយន្តោៜធ្យាបកាស្តត្រោបវិឝន្តោ មនោភិ រ្វិតក៌យាញ្ចក្រុះ, ឯឞ មនុឞ្យ ឯតាទ្ឫឝីមីឝ្វរនិន្ទាំ កថាំ កុតះ កថយតិ?
| «لِمَاذَا يَتَكَلَّمُ هَذَا هَكَذَا بِتَجَادِيفَ؟ مَنْ يَقْدِرُ أَنْ يَغْفِرَ خَطَايَا إِلَّا ٱللهُ وَحْدَهُ؟». | ٧ 7 |
ឦឝ្វរំ វិនា បាបានិ មាឞ៌្ដុំ កស្យ សាមត៌្ហ្យម៑ អាស្តេ?
| فَلِلْوَقْتِ شَعَرَ يَسُوعُ بِرُوحِهِ أَنَّهُمْ يُفَكِّرُونَ هَكَذَا فِي أَنْفُسِهِمْ، فَقَالَ لَهُمْ: «لِمَاذَا تُفَكِّرُونَ بِهَذَا فِي قُلُوبِكُمْ؟ | ٨ 8 |
ឥត្ថំ តេ វិតក៌យន្តិ យីឝុស្តត្ក្ឞណំ មនសា តទ៑ ពុទ្វ្វា តានវទទ៑ យូយមន្តះករណៃះ កុត ឯតានិ វិតក៌យថ?
| أَيُّمَا أَيْسَرُ، أَنْ يُقَالَ لِلْمَفْلُوجِ: مَغْفُورَةٌ لَكَ خَطَايَاكَ، أَمْ أَنْ يُقَالَ: قُمْ وَٱحْمِلْ سَرِيرَكَ وَٱمْشِ؟ | ٩ 9 |
តទនន្តរំ យីឝុស្តត្ស្ថានាត៑ បុនះ សមុទ្រតដំ យយៅ; លោកនិវហេ តត្សមីបមាគតេ ស តាន៑ សមុបទិទេឝ។
| وَلَكِنْ لِكَيْ تَعْلَمُوا أَنَّ لِٱبْنِ ٱلْإِنْسَانِ سُلْطَانًا عَلَى ٱلْأَرْضِ أَنْ يَغْفِرَ ٱلْخَطَايَا». قَالَ لِلْمَفْلُوجِ: | ١٠ 10 |
កិន្តុ ប្ឫថិវ្យាំ បាបានិ មាឞ៌្ដុំ មនុឞ្យបុត្រស្យ សាមត៌្ហ្យមស្តិ, ឯតទ៑ យុឞ្មាន៑ ជ្ញាបយិតុំ (ស តស្មៃ បក្ឞាឃាតិនេ កថយាមាស)
| «لَكَ أَقُولُ: قُمْ وَٱحْمِلْ سَرِيرَكَ وَٱذْهَبْ إِلَى بَيْتِكَ!». | ١١ 11 |
ឧត្តិឞ្ឋ តវ ឝយ្យាំ គ្ឫហីត្វា ស្វគ្ឫហំ យាហិ, អហំ ត្វាមិទម៑ អាជ្ញាបយាមិ។
| فَقَامَ لِلْوَقْتِ وَحَمَلَ ٱلسَّرِيرَ وَخَرَجَ قُدَّامَ ٱلْكُلِّ، حَتَّى بُهِتَ ٱلْجَمِيعُ وَمَجَّدُوا ٱللهَ قَائِلِينَ: «مَا رَأَيْنَا مِثْلَ هَذَا قَطُّ!». | ١٢ 12 |
តតះ ស តត្ក្ឞណម៑ ឧត្ថាយ ឝយ្យាំ គ្ឫហីត្វា សវ៌្វេឞាំ សាក្ឞាត៑ ជគាម; សវ៌្វេ វិស្មិតា ឯតាទ្ឫឝំ កម៌្ម វយម៑ កទាបិ នាបឝ្យាម, ឥមាំ កថាំ កថយិត្វេឝ្វរំ ធន្យមព្រុវន៑។
| ثُمَّ خَرَجَ أَيْضًا إِلَى ٱلْبَحْرِ. وَأَتَى إِلَيْهِ كُلُّ ٱلْجَمْعِ فَعَلَّمَهُمْ. | ١٣ 13 |
តទនន្តរំ យីឝុស្តត្ស្ថានាត៑ បុនះ សមុទ្រតដំ យយៅ; លោកនិវហេ តត្សមីបមាគតេ ស តាន៑ សមុបទិទេឝ។
| وَفِيمَا هُوَ مُجْتَازٌ رَأَى لَاوِيَ بْنَ حَلْفَى جَالِسًا عِنْدَ مَكَانِ ٱلْجِبَايَةِ، فَقَالَ لَهُ: «ٱتْبَعْنِي». فَقَامَ وَتَبِعَهُ. | ١٤ 14 |
អថ គច្ឆន៑ ករសញ្ចយគ្ឫហ ឧបវិឞ្ដម៑ អាល្ផីយបុត្រំ លេវិំ ទ្ឫឞ្ដ្វា តមាហូយ កថិតវាន៑ មត្បឝ្ចាត៑ ត្វាមាមច្ឆ តតះ ស ឧត្ថាយ តត្បឝ្ចាទ៑ យយៅ។
| وَفِيمَا هُوَ مُتَّكِئٌ فِي بَيْتِهِ كَانَ كَثِيرُونَ مِنَ ٱلْعَشَّارِينَ وَٱلْخُطَاةِ يَتَّكِئُونَ مَعَ يَسُوعَ وَتَلَامِيذِهِ، لِأَنَّهُمْ كَانُوا كَثِيرِينَ وَتَبِعُوهُ. | ١٥ 15 |
អនន្តរំ យីឝៅ តស្យ គ្ឫហេ ភោក្តុម៑ ឧបវិឞ្ដេ ពហវះ ករមញ្ចាយិនះ បាបិនឝ្ច តេន តច្ឆិឞ្យៃឝ្ច សហោបវិវិឝុះ, យតោ ពហវស្តត្បឝ្ចាទាជគ្មុះ។
| وَأَمَّا ٱلْكَتَبَةُ وَٱلْفَرِّيسِيُّونَ فَلَمَّا رَأَوْهُ يَأْكُلُ مَعَ ٱلْعَشَّارِينَ وَٱلْخُطَاةِ، قَالُوا لِتَلَامِيذِهِ: «مَا بَالُهُ يَأْكُلُ وَيَشْرَبُ مَعَ ٱلْعَشَّارِينَ وَٱلْخُطَاةِ؟». | ١٦ 16 |
តទា ស ករមញ្ចាយិភិះ បាបិភិឝ្ច សហ ខាទតិ, តទ៑ ទ្ឫឞ្ដ្វាធ្យាបកាះ ផិរូឝិនឝ្ច តស្យ ឝិឞ្យានូចុះ ករមញ្ចាយិភិះ បាបិភិឝ្ច សហាយំ កុតោ ភុំក្តេ បិវតិ ច?
| فَلَمَّا سَمِعَ يَسُوعُ قَالَ لَهُمْ: «لَا يَحْتَاجُ ٱلْأَصِحَّاءُ إِلَى طَبِيبٍ بَلِ ٱلْمَرْضَى. لَمْ آتِ لِأَدْعُوَ أَبْرَارًا بَلْ خُطَاةً إِلَى ٱلتَّوْبَةِ». | ١٧ 17 |
តទ្វាក្យំ ឝ្រុត្វា យីឝុះ ប្រត្យុវាច, អរោគិលោកានាំ ចិកិត្សកេន ប្រយោជនំ នាស្តិ, កិន្តុ រោគិណាមេវ; អហំ ធាម៌្មិកានាហ្វាតុំ នាគតះ កិន្តុ មនោ វ្យាវត៌្តយិតុំ បាបិន ឯវ។
| وَكَانَ تَلَامِيذُ يُوحَنَّا وَٱلْفَرِّيسِيِّينَ يَصُومُونَ، فَجَاءُوا وَقَالُوا لَهُ: «لِمَاذَا يَصُومُ تَلَامِيذُ يُوحَنَّا وَٱلْفَرِّيسِيِّينَ، وَأَمَّا تَلَامِيذُكَ فَلَا يَصُومُونَ؟». | ١٨ 18 |
តតះ បរំ យោហនះ ផិរូឝិនាញ្ចោបវាសាចារិឝិឞ្យា យីឝោះ សមីបម៑ អាគត្យ កថយាមាសុះ, យោហនះ ផិរូឝិនាញ្ច ឝិឞ្យា ឧបវសន្តិ កិន្តុ ភវតះ ឝិឞ្យា នោបវសន្តិ កិំ ការណមស្យ?
| فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «هَلْ يَسْتَطِيعُ بَنُو ٱلْعُرْسِ أَنْ يَصُومُوا وَٱلْعَرِيسُ مَعَهُمْ؟ مَا دَامَ ٱلْعَرِيسُ مَعَهُمْ لَا يَسْتَطِيعُونَ أَنْ يَصُومُوا. | ١٩ 19 |
តទា យីឝុស្តាន៑ ពភាឞេ យាវត៑ កាលំ សខិភិះ សហ កន្យាយា វរស្តិឞ្ឋតិ តាវត្កាលំ តេ កិមុបវស្តុំ ឝក្នុវន្តិ? យាវត្កាលំ វរស្តៃះ សហ តិឞ្ឋតិ តាវត្កាលំ ត ឧបវស្តុំ ន ឝក្នុវន្តិ។
| وَلَكِنْ سَتَأْتِي أَيَّامٌ حِينَ يُرْفَعُ ٱلْعَرِيسُ عَنْهُمْ، فَحِينَئِذٍ يَصُومُونَ فِي تِلْكَ ٱلْأَيَّامِ. | ٢٠ 20 |
យស្មិន៑ កាលេ តេភ្យះ សកាឝាទ៑ វរោ នេឞ្យតេ ស កាល អាគច្ឆតិ, តស្មិន៑ កាលេ តេ ជនា ឧបវត្ស្យន្តិ។
| لَيْسَ أَحَدٌ يَخِيطُ رُقْعَةً مِنْ قِطْعَةٍ جَدِيدَةٍ عَلَى ثَوْبٍ عَتِيقٍ، وَإِلَّا فَٱلْمِلْءُ ٱلْجَدِيدُ يَأْخُذُ مِنَ ٱلْعَتِيقِ فَيَصِيرُ ٱلْخَرْقُ أَرْدَأَ. | ٢١ 21 |
កោបិ ជនះ បុរាតនវស្ត្រេ នូតនវស្ត្រំ ន សីវ្យតិ, យតោ នូតនវស្ត្រេណ សហ សេវនេ ក្ឫតេ ជីណ៌ំ វស្ត្រំ ឆិទ្យតេ តស្មាត៑ បុន រ្មហត៑ ឆិទ្រំ ជាយតេ។
| وَلَيْسَ أَحَدٌ يَجْعَلُ خَمْرًا جَدِيدَةً فِي زِقَاقٍ عَتِيقَةٍ، لِئَلَّا تَشُقَّ ٱلْخَمْرُ ٱلْجَدِيدَةُ ٱلزِّقَاقَ، فَٱلْخَمْرُ تَنْصَبُّ وَٱلزِّقَاقُ تَتْلَفُ. بَلْ يَجْعَلُونَ خَمْرًا جَدِيدَةً فِي زِقَاقٍ جَدِيدَةٍ». | ٢٢ 22 |
កោបិ ជនះ បុរាតនកុតូឞុ នូតនំ ទ្រាក្ឞារសំ ន ស្ថាបយតិ, យតោ នូតនទ្រាក្ឞារសស្យ តេជសា តាះ កុត្វោ វិទីយ៌្យន្តេ តតោ ទ្រាក្ឞារសឝ្ច បតតិ កុត្វឝ្ច នឝ្យន្តិ, អតឯវ នូតនទ្រាក្ឞារសោ នូតនកុតូឞុ ស្ថាបនីយះ។
| وَٱجْتَازَ فِي ٱلسَّبْتِ بَيْنَ ٱلزُّرُوعِ، فَٱبْتَدَأَ تَلَامِيذُهُ يَقْطِفُونَ ٱلسَّنَابِلَ وَهُمْ سَائِرُونَ. | ٢٣ 23 |
តទនន្តរំ យីឝុ រ្យទា វិឝ្រាមវារេ ឝស្យក្ឞេត្រេណ គច្ឆតិ តទា តស្យ ឝិឞ្យា គច្ឆន្តះ ឝស្យមញ្ជរីឝ្ឆេត្តុំ ប្រវ្ឫត្តាះ។
| فَقَالَ لَهُ ٱلْفَرِّيسِيُّونَ: «ٱنْظُرْ! لِمَاذَا يَفْعَلُونَ فِي ٱلسَّبْتِ مَا لَا يَحِلُّ؟». | ٢٤ 24 |
អតះ ផិរូឝិនោ យីឝវេ កថយាមាសុះ បឝ្យតុ វិឝ្រាមវាសរេ យត៑ កម៌្ម ន កត៌្តវ្យំ តទ៑ ឥមេ កុតះ កុវ៌្វន្តិ?
| فَقَالَ لَهُمْ: «أَمَا قَرَأْتُمْ قَطُّ مَا فَعَلَهُ دَاوُدُ حِينَ ٱحْتَاجَ وَجَاعَ هُوَ وَٱلَّذِينَ مَعَهُ؟ | ٢٥ 25 |
តទា ស តេភ្យោៜកថយត៑ ទាយូទ៑ តត្សំង្គិនឝ្ច ភក្ឞ្យាភាវាត៑ ក្ឞុធិតាះ សន្តោ យត៑ កម៌្ម ក្ឫតវន្តស្តត៑ កិំ យុឞ្មាភិ រ្ន បឋិតម៑?
| كَيْفَ دَخَلَ بَيْتَ ٱللهِ فِي أَيَّامِ أَبِيَأَثَارَ رَئِيسِ ٱلْكَهَنَةِ، وَأَكَلَ خُبْزَ ٱلتَّقْدِمَةِ ٱلَّذِي لَا يَحِلُّ أَكْلُهُ إِلَّا لِلْكَهَنَةِ، وَأَعْطَى ٱلَّذِينَ كَانُوا مَعَهُ أَيْضًا». | ٢٦ 26 |
អពិយាថន៌ាមកេ មហាយាជកតាំ កុវ៌្វតិ ស កថមីឝ្វរស្យាវាសំ ប្រវិឝ្យ យេ ទឝ៌នីយបូបា យាជកាន៑ វិនាន្យស្យ កស្យាបិ ន ភក្ឞ្យាស្តានេវ ពុភុជេ សង្គិលោកេភ្យោៜបិ ទទៅ។
| ثُمَّ قَالَ لَهُمُ: «ٱلسَّبْتُ إِنَّمَا جُعِلَ لِأَجْلِ ٱلْإِنْسَانِ، لَا ٱلْإِنْسَانُ لِأَجْلِ ٱلسَّبْتِ. | ٢٧ 27 |
សោៜបរមបិ ជគាទ, វិឝ្រាមវារោ មនុឞ្យាត៌្ហមេវ និរូបិតោៜស្តិ កិន្តុ មនុឞ្យោ វិឝ្រាមវារាត៌្ហំ នៃវ។
| إِذًا ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ هُوَ رَبُّ ٱلسَّبْتِ أَيْضًا». | ٢٨ 28 |
មនុឞ្យបុត្រោ វិឝ្រាមវារស្យាបិ ប្រភុរាស្តេ។
