مَرْقُس 14
| وَكَانَ ٱلْفِصْحُ وَأَيَّامُ ٱلْفَطِيرِ بَعْدَ يَوْمَيْنِ. وَكَانَ رُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلْكَتَبَةُ يَطْلُبُونَ كَيْفَ يُمْسِكُونَهُ بِمَكْرٍ وَيَقْتُلُونَهُ، | ١ 1 |
തദാ നിസ്താരോത്സവകിണ്വഹീനപൂപോത്സവയോരാരമ്ഭസ്യ ദിനദ്വയേ ഽവശിഷ്ടേ പ്രധാനയാജകാ അധ്യാപകാശ്ച കേനാപി ഛലേന യീശും ധർത്താം ഹന്തുഞ്ച മൃഗയാഞ്ചക്രിരേ;
| وَلَكِنَّهُمْ قَالُوا: «لَيْسَ فِي ٱلْعِيدِ، لِئَلَّا يَكُونَ شَغَبٌ فِي ٱلشَّعْبِ». | ٢ 2 |
കിന്തു ലോകാനാം കലഹഭയാദൂചിരേ, നചോത്സവകാല ഉചിതമേതദിതി|
| وَفِيمَا هُوَ فِي بَيْتِ عَنْيَا فِي بَيْتِ سِمْعَانَ ٱلْأَبْرَصِ، وَهُوَ مُتَّكِئٌ، جَاءَتِ ٱمْرَأَةٌ مَعَهَا قَارُورَةُ طِيبِ نَارِدِينٍ خَالِصٍ كَثِيرِ ٱلثَّمَنِ. فَكَسَرَتِ ٱلْقَارُورَةَ وَسَكَبَتْهُ عَلَى رَأْسِهِ. | ٣ 3 |
അനന്തരം ബൈഥനിയാപുരേ ശിമോനകുഷ്ഠിനോ ഗൃഹേ യോശൗ ഭോത്കുമുപവിഷ്ടേ സതി കാചിദ് യോഷിത് പാണ്ഡരപാഷാണസ്യ സമ്പുടകേന മഹാർഘ്യോത്തമതൈലമ് ആനീയ സമ്പുടകം ഭംക്ത്വാ തസ്യോത്തമാങ്ഗേ തൈലധാരാം പാതയാഞ്ചക്രേ|
| وَكَانَ قَوْمٌ مُغْتَاظِينَ فِي أَنْفُسِهِمْ، فَقَالُوا: «لِمَاذَا كَانَ تَلَفُ ٱلطِّيبِ هَذَا؟ | ٤ 4 |
തസ്മാത് കേചിത് സ്വാന്തേ കുപ്യന്തഃ കഥിതവംന്തഃ കുതോയം തൈലാപവ്യയഃ?
| لِأَنَّهُ كَانَ يُمْكِنُ أَنْ يُبَاعَ هَذَا بِأَكْثَرَ مِنْ ثَلَاثِمِئَةِ دِينَارٍ وَيُعْطَى لِلْفُقَرَاءِ». وَكَانُوا يُؤَنِّبُونَهَا. | ٥ 5 |
യദ്യേതത് തൈല വ്യക്രേഷ്യത തർഹി മുദ്രാപാദശതത്രയാദപ്യധികം തസ്യ പ്രാപ്തമൂല്യം ദരിദ്രലോകേഭ്യോ ദാതുമശക്ഷ്യത, കഥാമേതാം കഥയിത്വാ തയാ യോഷിതാ സാകം വാചായുഹ്യൻ|
| أَمَّا يَسُوعُ فَقَالَ: «ٱتْرُكُوهَا! لِمَاذَا تُزْعِجُونَهَا؟ قَدْ عَمِلَتْ بِي عَمَلًا حَسَنًا! | ٦ 6 |
കിന്തു യീശുരുവാച, കുത ഏതസ്യൈ കൃച്ഛ്രം ദദാസി? മഹ്യമിയം കർമ്മോത്തമം കൃതവതീ|
| لِأَنَّ ٱلْفُقَرَاءَ مَعَكُمْ فِي كُلِّ حِينٍ، وَمَتَى أَرَدْتُمْ تَقْدِرُونَ أَنْ تَعْمَلُوا بِهِمْ خَيْرًا. وَأَمَّا أَنَا فَلَسْتُ مَعَكُمْ فِي كُلِّ حِينٍ. | ٧ 7 |
ദരിദ്രാഃ സർവ്വദാ യുഷ്മാഭിഃ സഹ തിഷ്ഠന്തി, തസ്മാദ് യൂയം യദേച്ഛഥ തദൈവ താനുപകർത്താം ശക്നുഥ, കിന്ത്വഹം യുഭാഭിഃ സഹ നിരന്തരം ന തിഷ്ഠാമി|
| عَمِلَتْ مَا عِنْدَهَا. قَدْ سَبَقَتْ وَدَهَنَتْ بِٱلطِّيبِ جَسَدِي لِلتَّكْفِينِ. | ٨ 8 |
അസ്യാ യഥാസാധ്യം തഥൈവാകരോദിയം, ശ്മശാനയാപനാത് പൂർവ്വം സമേത്യ മദ്വപുഷി തൈലമ് അമർദ്ദയത്|
| اَلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: حَيْثُمَا يُكْرَزْ بِهَذَا ٱلْإِنْجِيلِ فِي كُلِّ ٱلْعَالَمِ، يُخْبَرْ أَيْضًا بِمَا فَعَلَتْهُ هَذِهِ، تَذْكَارًا لَهَا». | ٩ 9 |
അഹം യുഷ്മഭ്യം യഥാർഥം കഥയാമി, ജഗതാം മധ്യേ യത്ര യത്ര സുസംവാദോയം പ്രചാരയിഷ്യതേ തത്ര തത്ര യോഷിത ഏതസ്യാഃ സ്മരണാർഥം തത്കൃതകർമ്മൈതത് പ്രചാരയിഷ്യതേ|
| ثُمَّ إِنَّ يَهُوذَا ٱلْإِسْخَرْيُوطِيَّ، وَاحِدًا مِنَ ٱلِٱثْنَيْ عَشَرَ، مَضَى إِلَى رُؤَسَاءِ ٱلْكَهَنَةِ لِيُسَلِّمَهُ إِلَيْهِمْ. | ١٠ 10 |
തതഃ പരം ദ്വാദശാനാം ശിഷ്യാണാമേക ഈഷ്കരിയോതീയയിഹൂദാഖ്യോ യീശും പരകരേഷു സമർപയിതും പ്രധാനയാജകാനാം സമീപമിയായ|
| وَلَمَّا سَمِعُوا فَرِحُوا، وَوَعَدُوهُ أَنْ يُعْطُوهُ فِضَّةً. وَكَانَ يَطْلُبُ كَيْفَ يُسَلِّمُهُ فِي فُرْصَةٍ مُوافِقَةٍ. | ١١ 11 |
തേ തസ്യ വാക്യം സമാകർണ്യ സന്തുഷ്ടാഃ സന്തസ്തസ്മൈ മുദ്രാ ദാതും പ്രത്യജാനത; തസ്മാത് സ തം തേഷാം കരേഷു സമർപണായോപായം മൃഗയാമാസ|
| وَفِي ٱلْيَوْمِ ٱلْأَوَّلِ مِنَ ٱلْفَطِيرِ. حِينَ كَانُوا يَذْبَحُونَ ٱلْفِصْحَ، قَالَ لَهُ تَلَامِيذُهُ: «أَيْنَ تُرِيدُ أَنْ نَمْضِيَ وَنُعِدَّ لِتَأْكُلَ ٱلْفِصْحَ؟». | ١٢ 12 |
അനന്തരം കിണ്വശൂന്യപൂപോത്സവസ്യ പ്രഥമേഽഹനി നിസ്താരോത്മവാർഥം മേഷമാരണാസമയേ ശിഷ്യാസ്തം പപ്രച്ഛഃ കുത്ര ഗത്വാ വയം നിസ്താരോത്സവസ്യ ഭോജ്യമാസാദയിഷ്യാമഃ? കിമിച്ഛതി ഭവാൻ?
| فَأَرْسَلَ ٱثْنَيْنِ مِنْ تَلَامِيذِهِ وَقَالَ لَهُمَا: «ٱذْهَبَا إِلَى ٱلْمَدِينَةِ، فَيُلَاقِيَكُمَا إِنْسَانٌ حَامِلٌ جَرَّةَ مَاءٍ. اِتْبَعَاهُ. | ١٣ 13 |
തദാനീം സ തേഷാം ദ്വയം പ്രേരയൻ ബഭാഷേ യുവയോഃ പുരമധ്യം ഗതയോഃ സതോ ര്യോ ജനഃ സജലകുമ്ഭം വഹൻ യുവാം സാക്ഷാത് കരിഷ്യതി തസ്യൈവ പശ്ചാദ് യാതം;
| وَحَيْثُمَا يَدْخُلْ فَقُولَا لِرَبِّ ٱلْبَيْتِ: إِنَّ ٱلْمُعَلِّمَ يَقُولُ: أَيْنَ ٱلْمَنْزِلُ حَيْثُ آكُلُ ٱلْفِصْحَ مَعَ تَلَامِيذِي؟ | ١٤ 14 |
സ യത് സദനം പ്രവേക്ഷ്യതി തദ്ഭവനപതിം വദതം, ഗുരുരാഹ യത്ര സശിഷ്യോഹം നിസ്താരോത്സവീയം ഭോജനം കരിഷ്യാമി, സാ ഭോജനശാലാ കുത്രാസ്തി?
| فَهُوَ يُرِيكُمَا عِلِّيَّةً كَبِيرَةً مَفْرُوشَةً مُعَدَّةً. هُنَاكَ أَعِدَّا لَنَا». | ١٥ 15 |
തതഃ സ പരിഷ്കൃതാം സുസജ്ജിതാം ബൃഹതീചഞ്ച യാം ശാലാം ദർശയിഷ്യതി തസ്യാമസ്മദർഥം ഭോജ്യദ്രവ്യാണ്യാസാദയതം|
| فَخَرَجَ تِلْمِيذَاهُ وَأَتَيَا إِلَى ٱلْمَدِينَةِ، وَوَجَدَا كَمَا قَالَ لَهُمَا. فَأَعَدَّا ٱلْفِصْحَ. | ١٦ 16 |
തതഃ ശിഷ്യൗ പ്രസ്ഥായ പുരം പ്രവിശ്യ സ യഥോക്തവാൻ തഥൈവ പ്രാപ്യ നിസ്താരോത്സവസ്യ ഭോജ്യദ്രവ്യാണി സമാസാദയേതാമ്|
| وَلَمَّا كَانَ ٱلْمَسَاءُ جَاءَ مَعَ ٱلِٱثْنَيْ عَشَرَ. | ١٧ 17 |
അനന്തരം യീശുഃ സായംകാലേ ദ്വാദശഭിഃ ശിഷ്യൈഃ സാർദ്ധം ജഗാമ;
| وَفِيمَا هُمْ مُتَّكِئُونَ يَأْكُلُونَ، قَالَ يَسُوعُ: «ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ وَاحِدًا مِنْكُمْ يُسَلِّمُنِي. اَلْآكِلُ مَعِي!». | ١٨ 18 |
സർവ്വേഷു ഭോജനായ പ്രോപവിഷ്ടേഷു സ താനുദിതവാൻ യുഷ്മാനഹം യഥാർഥം വ്യാഹരാമി, അത്ര യുഷ്മാകമേകോ ജനോ യോ മയാ സഹ ഭുംക്തേ മാം പരകേരേഷു സമർപയിഷ്യതേ|
| فَٱبْتَدَأُوا يَحْزَنُونَ، وَيَقُولُونَ لَهُ وَاحِدًا فَوَاحِدًا: «هَلْ أَنَا؟». وَآخَرُ: «هَلْ أَنَا؟». | ١٩ 19 |
തദാനീം തേ ദുഃഖിതാഃ സന്ത ഏകൈകശസ്തം പ്രഷ്ടുമാരബ്ധവന്തഃ സ കിമഹം? പശ്ചാദ് അന്യ ഏകോഭിദധേ സ കിമഹം?
| فَأَجَابَ وَقَالَ لَهُمْ: «هُوَ وَاحِدٌ مِنَ ٱلِٱثْنَيْ عَشَرَ، ٱلَّذِي يَغْمِسُ مَعِي فِي ٱلصَّحْفَةِ. | ٢٠ 20 |
തതഃ സ പ്രത്യവദദ് ഏതേഷാം ദ്വാദശാനാം യോ ജനോ മയാ സമം ഭോജനാപാത്രേ പാണിം മജ്ജയിഷ്യതി സ ഏവ|
| إِنَّ ٱبْنَ ٱلْإِنْسَانِ مَاضٍ كَمَا هُوَ مَكْتُوبٌ عَنْهُ، وَلَكِنْ وَيْلٌ لِذَلِكَ ٱلرَّجُلِ ٱلَّذِي بِهِ يُسَلَّمُ ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ. كَانَ خَيْرًا لِذَلِكَ ٱلرَّجُلِ لَوْ لَمْ يُولَدْ!». | ٢١ 21 |
മനുജതനയമധി യാദൃശം ലിഖിതമാസ്തേ തദനുരൂപാ ഗതിസ്തസ്യ ഭവിഷ്യതി, കിന്തു യോ ജനോ മാനവസുതം സമർപയിഷ്യതേ ഹന്ത തസ്യ ജന്മാഭാവേ സതി ഭദ്രമഭവിഷ്യത്|
| وَفِيمَا هُمْ يَأْكُلُونَ، أَخَذَ يَسُوعُ خُبْزًا وَبَارَكَ وَكَسَّرَ، وَأَعْطَاهُمْ وَقَالَ: «خُذُوا كُلُوا، هَذَا هُوَ جَسَدِي». | ٢٢ 22 |
അപരഞ്ച തേഷാം ഭോജനസമയേ യീശുഃ പൂപം ഗൃഹീത്വേശ്വരഗുണാൻ അനുകീർത്യ ഭങ്ക്ത്വാ തേഭ്യോ ദത്ത്വാ ബഭാഷേ, ഏതദ് ഗൃഹീത്വാ ഭുഞ്ജീധ്വമ് ഏതന്മമ വിഗ്രഹരൂപം|
| ثُمَّ أَخَذَ ٱلْكَأْسَ وَشَكَرَ وَأَعْطَاهُمْ، فَشَرِبُوا مِنْهَا كُلُّهُمْ. | ٢٣ 23 |
അനന്തരം സ കംസം ഗൃഹീത്വേശ്വരസ്യ ഗുണാൻ കീർത്തയിത്വാ തേഭ്യോ ദദൗ, തതസ്തേ സർവ്വേ പപുഃ|
| وَقَالَ لَهُمْ: «هَذَا هُوَ دَمِي ٱلَّذِي لِلْعَهْدِ ٱلْجَدِيدِ، ٱلَّذِي يُسْفَكُ مِنْ أَجْلِ كَثِيرِينَ. | ٢٤ 24 |
അപരം സ താനവാദീദ് ബഹൂനാം നിമിത്തം പാതിതം മമ നവീനനിയമരൂപം ശോണിതമേതത്|
| اَلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنِّي لَا أَشْرَبُ بَعْدُ مِنْ نِتَاجِ ٱلْكَرْمَةِ إِلَى ذَلِكَ ٱلْيَوْمِ حِينَمَا أَشْرَبُهُ جَدِيدًا فِي مَلَكُوتِ ٱللهِ». | ٢٥ 25 |
യുഷ്മാനഹം യഥാർഥം വദാമി, ഈശ്വരസ്യ രാജ്യേ യാവത് സദ്യോജാതം ദ്രാക്ഷാരസം ന പാസ്യാമി, താവദഹം ദ്രാക്ഷാഫലരസം പുന ർന പാസ്യാമി|
| ثُمَّ سَبَّحُوا وَخَرَجُوا إِلَى جَبَلِ ٱلزَّيْتُونِ. | ٢٦ 26 |
തദനന്തരം തേ ഗീതമേകം സംഗീയ ബഹി ർജൈതുനം ശിഖരിണം യയുഃ
| وَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «إِنَّ كُلَّكُمْ تَشُكُّونَ فِيَّ فِي هَذِهِ ٱللَّيْلَةِ، لِأَنَّهُ مَكْتُوبٌ: أَنِّي أَضْرِبُ ٱلرَّاعِيَ فَتَتَبَدَّدُ ٱلْخِرَافُ. | ٢٧ 27 |
അഥ യീശുസ്താനുവാച നിശായാമസ്യാം മയി യുഷ്മാകം സർവ്വേഷാം പ്രത്യൂഹോ ഭവിഷ്യതി യതോ ലിഖിതമാസ്തേ യഥാ, മേഷാണാം രക്ഷകഞ്ചാഹം പ്രഹരിഷ്യാമി വൈ തതഃ| മേഷാണാം നിവഹോ നൂനം പ്രവികീർണോ ഭവിഷ്യതി|
| وَلَكِنْ بَعْدَ قِيَامِي أَسْبِقُكُمْ إِلَى ٱلْجَلِيلِ». | ٢٨ 28 |
കന്തു മദുത്ഥാനേ ജാതേ യുഷ്മാകമഗ്രേഽഹം ഗാലീലം വ്രജിഷ്യാമി|
| فَقَالَ لَهُ بُطْرُسُ: «وَإِنْ شَكَّ ٱلْجَمِيعُ فَأَنَا لَا أَشُكُّ!». | ٢٩ 29 |
തദാ പിതരഃ പ്രതിബഭാഷേ, യദ്യപി സർവ്വേഷാം പ്രത്യൂഹോ ഭവതി തഥാപി മമ നൈവ ഭവിഷ്യതി|
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكَ: إِنَّكَ ٱلْيَوْمَ فِي هَذِهِ ٱللَّيْلَةِ، قَبْلَ أَنْ يَصِيحَ ٱلدِّيكُ مَرَّتَيْنِ، تُنْكِرُنِي ثَلَاثَ مَرَّاتٍ». | ٣٠ 30 |
തതോ യീശുരുക്താവാൻ അഹം തുഭ്യം തഥ്യം കഥയാമി, ക്ഷണാദായാമദ്യ കുക്കുടസ്യ ദ്വിതീയവാരരവണാത് പൂർവ്വം ത്വം വാരത്രയം മാമപഹ്നോഷ്യസേ|
| فَقَالَ بِأَكْثَرِ تَشْدِيدٍ: «وَلَوِ ٱضْطُرِرْتُ أَنْ أَمُوتَ مَعَكَ لَا أُنْكِرُكَ!». وَهَكَذَا قَالَ أَيْضًا ٱلْجَمِيعُ. | ٣١ 31 |
കിന്തു സ ഗാഢം വ്യാഹരദ് യദ്യപി ത്വയാ സാർദ്ധം മമ പ്രാണോ യാതി തഥാപി കഥമപി ത്വാം നാപഹ്നോഷ്യേ; സർവ്വേഽപീതരേ തഥൈവ ബഭാഷിരേ|
| وَجَاءُوا إِلَى ضَيْعَةٍ ٱسْمُهَا جَثْسَيْمَانِي، فَقَالَ لِتَلَامِيذِهِ: «ٱجْلِسُوا هَهُنَا حَتَّى أُصَلِّيَ». | ٣٢ 32 |
അപരഞ്ച തേഷു ഗേത്ശിമാനീനാമകം സ്ഥാന ഗതേഷു സ ശിഷ്യാൻ ജഗാദ, യാവദഹം പ്രാർഥയേ താവദത്ര സ്ഥാനേ യൂയം സമുപവിശത|
| ثُمَّ أَخَذَ مَعَهُ بُطْرُسَ وَيَعْقُوبَ وَيُوحَنَّا، وَٱبْتَدَأَ يَدْهَشُ وَيَكْتَئِبُ. | ٣٣ 33 |
അഥ സ പിതരം യാകൂബം യോഹനഞ്ച ഗൃഹീത്വാ വവ്രാജ; അത്യന്തം ത്രാസിതോ വ്യാകുലിതശ്ച തേഭ്യഃ കഥയാമാസ,
| فَقَالَ لَهُمْ: «نَفْسِي حَزِينَةٌ جِدًّا حَتَّى ٱلْمَوْتِ! اُمْكُثُوا هُنَا وَٱسْهَرُوا». | ٣٤ 34 |
നിധനകാലവത് പ്രാണോ മേഽതീവ ദഃഖമേതി, യൂയം ജാഗ്രതോത്ര സ്ഥാനേ തിഷ്ഠത|
| ثُمَّ تَقَدَّمَ قَلِيلًا وَخَرَّ عَلَى ٱلْأَرْضِ، وَكَانَ يُصَلِّي لِكَيْ تَعْبُرَ عَنْهُ ٱلسَّاعَةُ إِنْ أَمْكَنَ. | ٣٥ 35 |
തതഃ സ കിഞ്ചിദ്ദൂരം ഗത്വാ ഭൂമാവധോമുഖഃ പതിത്വാ പ്രാർഥിതവാനേതത്, യദി ഭവിതും ശക്യം തർഹി ദുഃഖസമയോയം മത്തോ ദൂരീഭവതു|
| وَقَالَ: «يَا أَبَا ٱلْآبُ، كُلُّ شَيْءٍ مُسْتَطَاعٌ لَكَ، فَأَجِزْ عَنِّي هَذِهِ ٱلْكَأْسَ. وَلَكِنْ لِيَكُنْ لَا مَا أُرِيدُ أَنَا، بَلْ مَا تُرِيدُ أَنْتَ». | ٣٦ 36 |
അപരമുദിതവാൻ ഹേ പിത ർഹേ പിതഃ സർവ്വേം ത്വയാ സാധ്യം, തതോ ഹേതോരിമം കംസം മത്തോ ദൂരീകുരു, കിന്തു തൻ മമേച്ഛാതോ ന തവേച്ഛാതോ ഭവതു|
| ثُمَّ جَاءَ وَوَجَدَهُمْ نِيَامًا، فَقَالَ لِبُطْرُسَ: «يَا سِمْعَانُ، أَنْتَ نَائِمٌ! أَمَا قَدَرْتَ أَنْ تَسْهَرَ سَاعَةً وَاحِدَةً؟ | ٣٧ 37 |
തതഃ പരം സ ഏത്യ താൻ നിദ്രിതാൻ നിരീക്ഷ്യ പിതരം പ്രോവാച, ശിമോൻ ത്വം കിം നിദ്രാസി? ഘടികാമേകാമ് അപി ജാഗരിതും ന ശക്നോഷി?
| اِسْهَرُوا وَصَلُّوا لِئَلَّا تَدْخُلُوا فِي تَجْرِبَةٍ. أَمَّا ٱلرُّوحُ فَنَشِيطٌ، وَأَمَّا ٱلْجَسَدُ فَضَعِيفٌ». | ٣٨ 38 |
പരീക്ഷായാം യഥാ ന പതഥ തദർഥം സചേതനാഃ സന്തഃ പ്രാർഥയധ്വം; മന ഉദ്യുക്തമിതി സത്യം കിന്തു വപുരശക്തികം|
| وَمَضَى أَيْضًا وَصَلَّى قَائِلًا ذَلِكَ ٱلْكَلَامَ بِعَيْنِهِ. | ٣٩ 39 |
അഥ സ പുനർവ്രജിത്വാ പൂർവ്വവത് പ്രാർഥയാഞ്ചക്രേ|
| ثُمَّ رَجَعَ وَوَجَدَهُمْ أَيْضًا نِيَامًا، إِذْ كَانَتْ أَعْيُنُهُمْ ثَقِيلَةً، فَلَمْ يَعْلَمُوا بِمَاذَا يُجِيبُونَهُ. | ٤٠ 40 |
പരാവൃത്യാഗത്യ പുനരപി താൻ നിദ്രിതാൻ ദദർശ തദാ തേഷാം ലോചനാനി നിദ്രയാ പൂർണാനി, തസ്മാത്തസ്മൈ കാ കഥാ കഥയിതവ്യാ ത ഏതദ് ബോദ്ധും ന ശേകുഃ|
| ثُمَّ جَاءَ ثَالِثَةً وَقَالَ لَهُمْ: «نَامُوا ٱلْآنَ وَٱسْتَرِيحُوا! يَكْفِي! قَدْ أَتَتِ ٱلسَّاعَةُ! هُوَذَا ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ يُسَلَّمُ إِلَى أَيْدِي ٱلْخُطَاةِ. | ٤١ 41 |
തതഃപരം തൃതീയവാരം ആഗത്യ തേഭ്യോ ഽകഥയദ് ഇദാനീമപി ശയിത്വാ വിശ്രാമ്യഥ? യഥേഷ്ടം ജാതം, സമയശ്ചോപസ്ഥിതഃ പശ്യത മാനവതനയഃ പാപിലോകാനാം പാണിഷു സമർപ്യതേ|
| قُومُوا لِنَذْهَبَ! هُوَذَا ٱلَّذِي يُسَلِّمُنِي قَدِ ٱقْتَرَبَ!». | ٤٢ 42 |
ഉത്തിഷ്ഠത, വയം വ്രജാമോ യോ ജനോ മാം പരപാണിഷു സമർപയിഷ്യതേ പശ്യത സ സമീപമായാതഃ|
| وَلِلْوَقْتِ فِيمَا هُوَ يَتَكَلَّمُ أَقْبَلَ يَهُوذَا، وَاحِدٌ مِنَ ٱلِٱثْنَيْ عَشَرَ، وَمَعَهُ جَمْعٌ كَثِيرٌ بِسُيُوفٍ وَعِصِيٍّ مِنْ عِنْدِ رُؤَسَاءِ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلْكَتَبَةِ وَٱلشُّيُوخِ. | ٤٣ 43 |
ഇമാം കഥാം കഥയതി സ, ഏതർഹിദ്വാദശാനാമേകോ യിഹൂദാ നാമാ ശിഷ്യഃ പ്രധാനയാജകാനാമ് ഉപാധ്യായാനാം പ്രാചീനലോകാനാഞ്ച സന്നിധേഃ ഖങ്ഗലഗുഡധാരിണോ ബഹുലോകാൻ ഗൃഹീത്വാ തസ്യ സമീപ ഉപസ്ഥിതവാൻ|
| وَكَانَ مُسَلِّمُهُ قَدْ أَعْطَاهُمْ عَلَامَةً قَائِلًا: «ٱلَّذِي أُقَبِّلُهُ هُوَ هُوَ. أَمْسِكُوهُ، وَٱمْضُوا بِهِ بِحِرْصٍ». | ٤٤ 44 |
അപരഞ്ചാസൗ പരപാണിഷു സമർപയിതാ പൂർവ്വമിതി സങ്കേതം കൃതവാൻ യമഹം ചുമ്ബിഷ്യാമി സ ഏവാസൗ തമേവ ധൃത്വാ സാവധാനം നയത|
| فَجَاءَ لِلْوَقْتِ وَتَقَدَّمَ إِلَيْهِ قَائِلًا: «يَا سَيِّدِي، يَا سَيِّدِي!» وَقَبَّلَهُ. | ٤٥ 45 |
അതോ ഹേതോഃ സ ആഗത്യൈവ യോശോഃ സവിധം ഗത്വാ ഹേ ഗുരോ ഹേ ഗുരോ, ഇത്യുക്ത്വാ തം ചുചുമ്ബ|
| فَأَلْقَوْا أَيْدِيَهُمْ عَلَيْهِ وَأَمْسَكُوهُ. | ٤٦ 46 |
തദാ തേ തദുപരി പാണീനർപയിത്വാ തം ദധ്നുഃ|
| فَٱسْتَلَّ وَاحِدٌ مِنَ ٱلْحَاضِرِينَ ٱلسَّيْفَ، وَضَرَبَ عَبْدَ رَئِيسِ ٱلْكَهَنَةِ فَقَطَعَ أُذْنَهُ. | ٤٧ 47 |
തതസ്തസ്യ പാർശ്വസ്ഥാനാം ലോകാനാമേകഃ ഖങ്ഗം നിഷ്കോഷയൻ മഹായാജകസ്യ ദാസമേകം പ്രഹൃത്യ തസ്യ കർണം ചിച്ഛേദ|
| فَأَجَابَ يَسُوعُ وَقَالَ لَهُمْ: «كَأَنَّهُ عَلَى لِصٍّ خَرَجْتُمْ بِسُيُوفٍ وَعِصِيٍّ لِتَأْخُذُونِي! | ٤٨ 48 |
പശ്ചാദ് യീശുസ്താൻ വ്യാജഹാര ഖങ്ഗാൻ ലഗുഡാംശ്ച ഗൃഹീത്വാ മാം കിം ചൗരം ധർത്താം സമായാതാഃ?
| كُلَّ يَوْمٍ كُنْتُ مَعَكُمْ فِي ٱلْهَيْكَلِ أُعَلِّمُ وَلَمْ تُمْسِكُونِي! وَلَكِنْ لِكَيْ تُكْمَلَ ٱلْكُتُبُ». | ٤٩ 49 |
മധ്യേമന്ദിരം സമുപദിശൻ പ്രത്യഹം യുഷ്മാഭിഃ സഹ സ്ഥിതവാനതഹം, തസ്മിൻ കാലേ യൂയം മാം നാദീധരത, കിന്ത്വനേന ശാസ്ത്രീയം വചനം സേധനീയം|
| فَتَرَكَهُ ٱلْجَمِيعُ وَهَرَبُوا. | ٥٠ 50 |
തദാ സർവ്വേ ശിഷ്യാസ്തം പരിത്യജ്യ പലായാഞ്ചക്രിരേ|
| وَتَبِعَهُ شَابٌّ لَابِسًا إِزَارًا عَلَى عُرْيِهِ، فَأَمْسَكَهُ ٱلشُّبَّانُ، | ٥١ 51 |
അഥൈകോ യുവാ മാനവോ നഗ്നകായേ വസ്ത്രമേകം നിധായ തസ്യ പശ്ചാദ് വ്രജൻ യുവലോകൈ ർധൃതോ
| فَتَرَكَ ٱلْإِزَارَ وَهَرَبَ مِنْهُمْ عُرْيَانًا. | ٥٢ 52 |
വസ്ത്രം വിഹായ നഗ്നഃ പലായാഞ്ചക്രേ|
| فَمَضَوْا بِيَسُوعَ إِلَى رَئِيسِ ٱلْكَهَنَةِ، فَٱجْتَمَعَ مَعَهُ جَمِيعُ رُؤَسَاءِ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلشُّيُوخُ وَٱلْكَتَبَةُ. | ٥٣ 53 |
അപരഞ്ച യസ്മിൻ സ്ഥാനേ പ്രധാനയാജകാ ഉപാധ്യായാഃ പ്രാചീനലോകാശ്ച മഹായാജകേന സഹ സദസി സ്ഥിതാസ്തസ്മിൻ സ്ഥാനേ മഹായാജകസ്യ സമീപം യീശും നിന്യുഃ|
| وَكَانَ بُطْرُسُ قَدْ تَبِعَهُ مِنْ بَعِيدٍ إِلَى دَاخِلِ دَارِ رَئِيسِ ٱلْكَهَنَةِ، وَكَانَ جَالِسًا بَيْنَ ٱلْخُدَّامِ يَسْتَدْفِئُ عِنْدَ ٱلنَّارِ. | ٥٤ 54 |
പിതരോ ദൂരേ തത്പശ്ചാദ് ഇത്വാ മഹായാജകസ്യാട്ടാലികാം പ്രവിശ്യ കിങ്കരൈഃ സഹോപവിശ്യ വഹ്നിതാപം ജഗ്രാഹ|
| وَكَانَ رُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلْمَجْمَعُ كُلُّهُ يَطْلُبُونَ شَهَادَةً عَلَى يَسُوعَ لِيَقْتُلُوهُ، فَلَمْ يَجِدُوا. | ٥٥ 55 |
തദാനീം പ്രധാനയാജകാ മന്ത്രിണശ്ച യീശും ഘാതയിതും തത്പ്രാതികൂല്യേന സാക്ഷിണോ മൃഗയാഞ്ചക്രിരേ, കിന്തു ന പ്രാപ്താഃ|
| لِأَنَّ كَثِيرِينَ شَهِدُوا عَلَيْهِ زُورًا، وَلَمْ تَتَّفِقْ شَهَادَاتُهُمْ. | ٥٦ 56 |
അനേകൈസ്തദ്വിരുദ്ധം മൃഷാസാക്ഷ്യേ ദത്തേപി തേഷാം വാക്യാനി ന സമഗച്ഛന്ത|
| ثُمَّ قَامَ قَوْمٌ وَشَهِدُوا عَلَيْهِ زُورًا قَائِلِينَ: | ٥٧ 57 |
സർവ്വശേഷേ കിയന്ത ഉത്ഥായ തസ്യ പ്രാതികൂല്യേന മൃഷാസാക്ഷ്യം ദത്ത്വാ കഥയാമാസുഃ,
| «نَحْنُ سَمِعْنَاهُ يَقُولُ: إِنِّي أَنْقُضُ هَذَا ٱلْهَيْكَلَ ٱلْمَصْنُوعَ بِٱلْأَيَادِي، وَفِي ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ أَبْنِي آخَرَ غَيْرَ مَصْنُوعٍ بِأَيَادٍ». | ٥٨ 58 |
ഇദം കരകൃതമന്ദിരം വിനാശ്യ ദിനത്രയമധ്യേ പുനരപരമ് അകരകൃതം മന്ദിരം നിർമ്മാസ്യാമി, ഇതി വാക്യമ് അസ്യ മുഖാത് ശ്രുതമസ്മാഭിരിതി|
| وَلَا بِهَذَا كَانَتْ شَهَادَتُهُمْ تَتَّفِقُ. | ٥٩ 59 |
കിന്തു തത്രാപി തേഷാം സാക്ഷ്യകഥാ ന സങ്ഗാതാഃ|
| فَقَامَ رَئِيسُ ٱلْكَهَنَةِ فِي ٱلْوَسْطِ وَسَأَلَ يَسُوعَ قَائِلًا: «أَمَا تُجِيبُ بِشَيْءٍ؟ مَاذَا يَشْهَدُ بِهِ هَؤُلَاءِ عَلَيْكَ؟». | ٦٠ 60 |
അഥ മഹായാജകോ മധ്യേസഭമ് ഉത്ഥായ യീശും വ്യാജഹാര, ഏതേ ജനാസ്ത്വയി യത് സാക്ഷ്യമദുഃ ത്വമേതസ്യ കിമപ്യുത്തരം കിം ന ദാസ്യസി?
| أَمَّا هُوَ فَكَانَ سَاكِتًا وَلَمْ يُجِبْ بِشَيْءٍ. فَسَأَلَهُ رَئِيسُ ٱلْكَهَنَةِ أَيْضًا وَقَالَ لَهُ: «أَأَنْتَ ٱلْمَسِيحُ ٱبْنُ ٱلْمُبَارَكِ؟». | ٦١ 61 |
കിന്തു സ കിമപ്യുത്തരം ന ദത്വാ മൗനീഭൂയ തസ്യൗ; തതോ മഹായാജകഃ പുനരപി തം പൃഷ്ടാവാൻ ത്വം സച്ചിദാനന്ദസ്യ തനയോ ഽഭിഷിക്തസ്ത്രതാ?
| فَقَالَ يَسُوعُ: «أَنَا هُوَ. وَسَوْفَ تُبْصِرُونَ ٱبْنَ ٱلْإِنْسَانِ جَالِسًا عَنْ يَمِينِ ٱلْقُوَّةِ، وَآتِيًا فِي سَحَابِ ٱلسَّمَاءِ». | ٦٢ 62 |
തദാ യീശുസ്തം പ്രോവാച ഭവാമ്യഹമ് യൂയഞ്ച സർവ്വശക്തിമതോ ദക്ഷീണപാർശ്വേ സമുപവിശന്തം മേഘ മാരുഹ്യ സമായാന്തഞ്ച മനുഷ്യപുത്രം സന്ദ്രക്ഷ്യഥ|
| فَمَزَّقَ رَئِيسُ ٱلْكَهَنَةِ ثِيَابَهُ وَقَالَ: «مَا حَاجَتُنَا بَعْدُ إِلَى شُهُودٍ؟ | ٦٣ 63 |
തദാ മഹായാജകഃ സ്വം വമനം ഛിത്വാ വ്യാവഹരത്
| قَدْ سَمِعْتُمُ ٱلتَّجَادِيفَ! مَا رَأْيُكُمْ؟». فَٱلْجَمِيعُ حَكَمُوا عَلَيْهِ أَنَّهُ مُسْتَوْجِبٌ ٱلْمَوْتَ. | ٦٤ 64 |
കിമസ്മാകം സാക്ഷിഭിഃ പ്രയോജനമ്? ഈശ്വരനിന്ദാവാക്യം യുഷ്മാഭിരശ്രാവി കിം വിചാരയഥ? തദാനീം സർവ്വേ ജഗദുരയം നിധനദണ്ഡമർഹതി|
| فَٱبْتَدَأَ قَوْمٌ يَبْصُقُونَ عَلَيْهِ، وَيُغَطُّونَ وَجْهَهُ وَيَلْكُمُونَهُ وَيَقُولُونَ لَهُ: «تَنَبَّأْ». وَكَانَ ٱلْخُدَّامُ يَلْطِمُونَهُ. | ٦٥ 65 |
തതഃ കശ്ചിത് കശ്ചിത് തദ്വപുഷി നിഷ്ഠീവം നിചിക്ഷേപ തഥാ തന്മുഖമാച്ഛാദ്യ ചപേടേന ഹത്വാ ഗദിതവാൻ ഗണയിത്വാ വദ, അനുചരാശ്ച ചപേടൈസ്തമാജഘ്നുഃ
| وَبَيْنَمَا كَانَ بُطْرُسُ فِي ٱلدَّارِ أَسْفَلَ جَاءَتْ إِحْدَى جَوَارِي رَئِيسِ ٱلْكَهَنَةِ. | ٦٦ 66 |
തതഃ പരം പിതരേഽട്ടാലികാധഃകോഷ്ഠേ തിഷ്ഠതി മഹായാജകസ്യൈകാ ദാസീ സമേത്യ
| فَلَمَّا رَأَتْ بُطْرُسَ يَسْتَدْفِئُ، نَظَرَتْ إِلَيْهِ وَقَالَتْ: «وَأَنْتَ كُنْتَ مَعَ يَسُوعَ ٱلنَّاصِرِيِّ!». | ٦٧ 67 |
തം വിഹ്നിതാപം ഗൃഹ്ലന്തം വിലോക്യ തം സുനിരീക്ഷ്യ ബഭാഷേ ത്വമപി നാസരതീയയീശോഃ സങ്ഗിനാമ് ഏകോ ജന ആസീഃ|
| فَأَنْكَرَ قَائِلًا: «لَسْتُ أَدْرِي وَلَا أَفْهَمُ مَا تَقُولِينَ!». وَخَرَجَ خَارِجًا إِلَى ٱلدِّهْلِيزِ، فَصَاحَ ٱلدِّيكُ. | ٦٨ 68 |
കിന്തു സോപഹ്നുത്യ ജഗാദ തമഹം ന വദ്മി ത്വം യത് കഥയമി തദപ്യഹം ന ബുദ്ധ്യേ| തദാനീം പിതരേ ചത്വരം ഗതവതി കുക്കുടോ രുരാവ|
| فَرَأَتْهُ ٱلْجَارِيَةُ أَيْضًا وَٱبْتَدَأَتْ تَقُولُ لِلْحَاضِرِينَ: «إِنَّ هَذَا مِنْهُمْ!». | ٦٩ 69 |
അഥാന്യാ ദാസീ പിതരം ദൃഷ്ട്വാ സമീപസ്ഥാൻ ജനാൻ ജഗാദ അയം തേഷാമേകോ ജനഃ|
| فَأَنْكَرَ أَيْضًا. وَبَعْدَ قَلِيلٍ أَيْضًا قَالَ ٱلْحَاضِرُونَ لِبُطْرُسَ: «حَقًّا أَنْتَ مِنْهُمْ، لِأَنَّكَ جَلِيلِيٌّ أَيْضًا وَلُغَتُكَ تُشْبِهُ لُغَتَهُمْ!». | ٧٠ 70 |
തതഃ സ ദ്വിതീയവാരമ് അപഹ്നുതവാൻ പശ്ചാത് തത്രസ്ഥാ ലോകാഃ പിതരം പ്രോചുസ്ത്വമവശ്യം തേഷാമേകോ ജനഃ യതസ്ത്വം ഗാലീലീയോ നര ഇതി തവോച്ചാരണം പ്രകാശയതി|
| فَٱبْتَدَأَ يَلْعَنُ وَيَحْلِفُ: «إِنِّي لَا أَعْرِفُ هَذَا ٱلرَّجُلَ ٱلَّذِي تَقُولُونَ عَنْهُ!». | ٧١ 71 |
തദാ സ ശപഥാഭിശാപൗ കൃത്വാ പ്രോവാച യൂയം കഥാം കഥയഥ തം നരം ന ജാനേഽഹം|
| وَصَاحَ ٱلدِّيكُ ثَانِيَةً، فَتَذَكَّرَ بُطْرُسُ ٱلْقَوْلَ ٱلَّذِي قَالَهُ لَهُ يَسُوعُ: «إِنَّكَ قَبْلَ أَنْ يَصِيحَ ٱلدِّيكُ مَرَّتَيْنِ، تُنْكِرُنِي ثَلَاثَ مَرَّاتٍ». فَلَمَّا تَفَكَّرَ بِهِ بَكَى. | ٧٢ 72 |
തദാനീം ദ്വിതീയവാരം കുക്കുടോ ഽരാവീത്| കുക്കുടസ്യ ദ്വിതീയരവാത് പൂർവ്വം ത്വം മാം വാരത്രയമ് അപഹ്നോഷ്യസി, ഇതി യദ്വാക്യം യീശുനാ സമുദിതം തത് തദാ സംസ്മൃത്യ പിതരോ രോദിതുമ് ആരഭത|
