لُوقا 20

١ 1 وَفِي أَحَدِ تِلْكَ ٱلْأَيَّامِ إِذْ كَانَ يُعَلِّمُ ٱلشَّعْبَ فِي ٱلْهَيْكَلِ وَيُبَشِّرُ، وَقَفَ رُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلْكَتَبَةُ مَعَ ٱلشُّيُوخِ،

អថៃកទា យីឝុ រ្មនិទរេ សុសំវាទំ ប្រចារយន៑ លោកានុបទិឝតិ, ឯតហ៌ិ ប្រធានយាជកា អធ្យាបកាះ ប្រាញ្ចឝ្ច តន្និកដមាគត្យ បប្រច្ឆុះ

٢ 2 وَكَلَّمُوُه قَائِلِينَ: «قُلْ لَنَا: بِأَيِّ سُلْطَانٍ تَفْعَلُ هَذَا؟ أَوْ مَنْ هُوَ ٱلَّذِي أَعْطَاكَ هَذَا ٱلسُّلْطَانَ؟».

កយាជ្ញយា ត្វំ កម៌្មាណ្យេតានិ ករោឞិ? កោ វា ត្វាមាជ្ញាបយត៑? តទស្មាន៑ វទ។

٣ 3 فَأَجَابَ وَقَالَ لَهُمْ: «وَأَنَا أَيْضًا أَسْأَلُكُمْ كَلِمَةً وَاحِدَةً، فَقُولُوا لِي:

ស ប្រត្យុវាច, តហ៌ិ យុឞ្មានបិ កថាមេកាំ ប្ឫច្ឆាមិ តស្យោត្តរំ វទត។

٤ 4 مَعْمُودِيَّةُ يُوحَنَّا: مِنَ ٱلسَّمَاءِ كَانَتْ أَمْ مِنَ ٱلنَّاسِ؟».

យោហនោ មជ្ជនម៑ ឦឝ្វរស្យ មានុឞាណាំ វាជ្ញាតោ ជាតំ?

٥ 5 فَتَآمَرُوا فِيمَا بَيْنَهُمْ قَائِلِينَ: «إِنْ قُلْنَا: مِنَ ٱلسَّمَاءِ، يَقُولُ: فَلِمَاذَا لَمْ تُؤْمِنُوا بِهِ؟

តតស្តេ មិថោ វិវិច្យ ជគទុះ, យទីឝ្វរស្យ វទាមស្តហ៌ិ តំ កុតោ ន ប្រត្យៃត ស ឥតិ វក្ឞ្យតិ។

٦ 6 وَإِنْ قُلْنَا: مِنَ ٱلنَّاسِ، فَجَمِيعُ ٱلشَّعْبِ يَرْجُمُونَنَا، لِأَنَّهُمْ وَاثِقُونَ بِأَنَّ يُوحَنَّا نَبِيٌّ».

យទិ មនុឞ្យស្យេតិ វទាមស្តហ៌ិ សវ៌្វេ លោកា អស្មាន៑ បាឞាណៃ រ្ហនិឞ្យន្តិ យតោ យោហន៑ ភវិឞ្យទ្វាទីតិ សវ៌្វេ ទ្ឫឍំ ជានន្តិ។

٧ 7 فَأَجَابُوا أَنَّهُمْ لَا يَعْلَمُونَ مِنْ أَيْنَ.

អតឯវ តេ ប្រត្យូចុះ កស្យាជ្ញយា ជាតម៑ ឥតិ វក្តុំ ន ឝក្នុមះ។

٨ 8 فَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «وَلَا أَنَا أَقُولُ لَكُمْ بِأَيِّ سُلْطَانٍ أَفْعَلُ هَذَا».

តទា យីឝុរវទត៑ តហ៌ិ កយាជ្ញយា កម៌្មាណ្យេតាតិ ករោមីតិ ច យុឞ្មាន៑ ន វក្ឞ្យាមិ។

٩ 9 وَٱبْتَدَأَ يَقُولُ لِلشَّعْبِ هَذَا ٱلْمَثَلَ: «إِنْسَانٌ غَرَسَ كَرْمًا وَسَلَّمَهُ إِلَى كَرَّامِينَ وَسَافَرَ زَمَانًا طَوِيلًا.

អថ លោកានាំ សាក្ឞាត៑ ស ឥមាំ ទ្ឫឞ្ដាន្តកថាំ វក្តុមារេភេ, កឝ្ចិទ៑ ទ្រាក្ឞាក្ឞេត្រំ ក្ឫត្វា តត៑ ក្ឞេត្រំ ក្ឫឞីវលានាំ ហស្តេឞុ សមប៌្យ ពហុកាលាត៌្ហំ ទូរទេឝំ ជគាម។

١٠ 10 وَفِي ٱلْوَقْتِ أَرْسَلَ إِلَى ٱلْكَرَّامِينَ عَبْدًا لِكَيْ يُعْطُوهُ مِنْ ثَمَرِ ٱلْكَرْمِ، فَجَلَدَهُ ٱلْكَرَّامُونَ، وَأَرْسَلُوهُ فَارِغًا.

អថ ផលកាលេ ផលានិ គ្រហីតុ ក្ឫឞីវលានាំ សមីបេ ទាសំ ប្រាហិណោត៑ កិន្តុ ក្ឫឞីវលាស្តំ ប្រហ្ឫត្យ រិក្តហស្តំ វិសសជ៌ុះ។

١١ 11 فَعَادَ وَأَرْسَلَ عَبْدًا آخَرَ، فَجَلَدُوا ذَلِكَ أَيْضًا وَأَهَانُوهُ، وَأَرْسَلُوهُ فَارِغًا.

តតះ សោធិបតិះ បុនរន្យំ ទាសំ ប្រេឞយាមាស, តេ តមបិ ប្រហ្ឫត្យ កុវ្យវហ្ឫត្យ រិក្តហស្តំ វិសស្ឫជុះ។

١٢ 12 ثُمَّ عَادَ فَأَرْسَلَ ثَالِثًا، فَجَرَّحُوا هَذَا أَيْضًا وَأَخْرَجُوهُ.

តតះ ស ត្ឫតីយវារម៑ អន្យំ ប្រាហិណោត៑ តេ តមបិ ក្ឞតាង្គំ ក្ឫត្វា ពហិ រ្និចិក្ឞិបុះ។

١٣ 13 فَقَالَ صَاحِبُ ٱلْكَرْمِ: مَاذَا أَفْعَلُ؟ أُرْسِلُ ٱبْنِي ٱلْحَبِيبَ، لَعَلَّهُمْ إِذَا رَأَوْهُ يَهَابُونَ!

តទា ក្ឞេត្របតិ រ្វិចារយាមាស, មមេទានីំ កិំ កត៌្តវ្យំ? មម ប្រិយេ បុត្រេ ប្រហិតេ តេ តមវឝ្យំ ទ្ឫឞ្ដ្វា សមាទរិឞ្យន្តេ។

١٤ 14 فَلَمَّا رَآهُ ٱلْكَرَّامُونَ تَآمَرُوا فِيمَا بَيْنَهُمْ قَائِلِينَ: هَذَا هُوَ ٱلْوَارِثُ! هَلُمُّوا نَقْتُلْهُ لِكَيْ يَصِيرَ لَنَا ٱلْمِيرَاثُ!

កិន្តុ ក្ឫឞីវលាស្តំ និរីក្ឞ្យ បរស្បរំ វិវិច្យ ប្រោចុះ, អយមុត្តរាធិការី អាគច្ឆតៃនំ ហន្មស្តតោធិការោស្មាកំ ភវិឞ្យតិ។

١٥ 15 فَأَخْرَجُوهُ خَارِجَ ٱلْكَرْمِ وَقَتَلُوهُ. فَمَاذَا يَفْعَلُ بِهِمْ صَاحِبُ ٱلْكَرْمِ؟

តតស្តេ តំ ក្ឞេត្រាទ៑ ពហិ រ្និបាត្យ ជឃ្នុស្តស្មាត៑ ស ក្ឞេត្របតិស្តាន៑ ប្រតិ កិំ ករិឞ្យតិ?

١٦ 16 يَأْتِي وَيُهْلِكُ هَؤُلَاءِ ٱلْكَرَّامِينَ وَيُعْطِي ٱلْكَرْمَ لِآخَرِينَ». فَلَمَّا سَمِعُوا قَالُوا: «حَاشَا!».

ស អាគត្យ តាន៑ ក្ឫឞីវលាន៑ ហត្វា បរេឞាំ ហស្តេឞុ តត្ក្ឞេត្រំ សមប៌យិឞ្យតិ; ឥតិ កថាំ ឝ្រុត្វា តេ ៜវទន៑ ឯតាទ្ឫឝី ឃដនា ន ភវតុ។

١٧ 17 فَنَظَرَ إِلَيْهِمْ وَقَالَ: «إِذًا مَا هُوَ هَذَا ٱلْمَكْتُوبُ: ٱلْحَجَرُ ٱلَّذِي رَفَضَهُ ٱلْبَنَّاؤُونَ هُوَ قَدْ صَارَ رَأْسَ ٱلزَّاوِيَةِ؟

កិន្តុ យីឝុស្តានវលោក្យ ជគាទ, តហ៌ិ, ស្ថបតយះ ករិឞ្យន្តិ គ្រាវាណំ យន្តុ តុច្ឆកំ។ ប្រធានប្រស្តរះ កោណេ ស ឯវ ហិ ភវិឞ្យតិ។ ឯតស្យ ឝាស្ត្រីយវចនស្យ កិំ តាត្បយ៌្យំ?

١٨ 18 كُلُّ مَنْ يَسْقُطُ عَلَى ذَلِكَ ٱلْحَجَرِ يَتَرَضَّضُ، وَمَنْ سَقَطَ هُوَ عَلَيْهِ يَسْحَقُهُ!».

អបរំ តត្បាឞាណោបរិ យះ បតិឞ្យតិ ស ភំក្ឞ្យតេ កិន្តុ យស្យោបរិ ស បាឞាណះ បតិឞ្យតិ ស តេន ធូលិវច៑ ចូណ៌ីភវិឞ្យតិ។

١٩ 19 فَطَلَبَ رُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلْكَتَبَةُ أَنْ يُلْقُوا ٱلْأَيَادِيَ عَلَيْهِ فِي تِلْكَ ٱلسَّاعَةِ، وَلَكِنَّهُمْ خَافُوا ٱلشَّعْبَ، لِأَنَّهُمْ عَرَفُوا أَنَّهُ قَالَ هَذَا ٱلْمَثَلَ عَلَيْهِمْ.

សោស្មាកំ វិរុទ្ធំ ទ្ឫឞ្ដាន្តមិមំ កថិតវាន៑ ឥតិ ជ្ញាត្វា ប្រធានយាជកា អធ្យាបកាឝ្ច តទៃវ តំ ធត៌ុំ វវាញ្ឆុះ កិន្តុ លោកេភ្យោ ពិភ្យុះ។

٢٠ 20 فَرَاقَبُوهُ وَأَرْسَلُوا جَوَاسِيسَ يَتَرَاءَوْنَ أَنَّهُمْ أَبْرَارٌ لِكَيْ يُمْسِكُوهُ بِكَلِمَةٍ، حَتَّى يُسَلِّمُوهُ إِلَى حُكْمِ ٱلْوَالِي وَسُلْطَانِهِ.

អតឯវ តំ ប្រតិ សតក៌ាះ សន្តះ កថំ តទ្វាក្យទោឞំ ធ្ឫត្វា តំ ទេឝាធិបស្យ សាធុវេឝធារិណឝ្ចរាន៑ តស្យ សមីបេ ប្រេឞយាមាសុះ។

٢١ 21 فَسَأَلُوهُ قَائِلِينَ: «يَا مُعَلِّمُ، نَعْلَمُ أَنَّكَ بِٱلِٱسْتِقَامَةِ تَتَكَلَّمُ وَتُعَلِّمُ، وَلَا تَقْبَلُ ٱلْوُجُوهَ، بَلْ بِٱلْحَقِّ تُعَلِّمُ طَرِيقَ ٱللهِ.

តទា តេ តំ បប្រច្ឆុះ, ហេ ឧបទេឝក ភវាន៑ យថាត៌្ហំ កថយន៑ ឧបទិឝតិ, កមប្យនបេក្ឞ្យ សត្យត្វេនៃឝ្វរំ មាគ៌មុបទិឝតិ, វយមេតជ្ជានីមះ។

٢٢ 22 أَيَجُوزُ لَنَا أَنْ نُعْطِيَ جِزْيَةً لِقَيْصَرَ أَمْ لَا؟».

កៃសររាជាយ ករោស្មាភិ រ្ទេយោ ន វា?

٢٣ 23 فَشَعَرَ بِمَكْرِهِمْ وَقَالَ لَهُمْ: «لِمَاذَا تُجَرِّبُونَنِي؟

ស តេឞាំ វញ្ចនំ ជ្ញាត្វាវទត៑ កុតោ មាំ បរីក្ឞធ្វេ? មាំ មុទ្រាមេកំ ទឝ៌យត។

٢٤ 24 أَرُونِي دِينَارًا. لِمَنِ ٱلصُّورَةُ وَٱلْكِتَابَةُ؟». فَأَجَابُوا وَقَالوُا: «لِقَيْصَرَ».

ឥហ លិខិតា មូត៌ិរិយំ នាម ច កស្យ? តេៜវទន៑ កៃសរស្យ។

٢٥ 25 فَقَالَ لَهُمْ: «أَعْطُوا إِذًا مَا لِقَيْصَرَ لِقَيْصَرَ وَمَا لِلهِ للهِ».

តទា ស ឧវាច, តហ៌ិ កៃសរស្យ ទ្រវ្យំ កៃសរាយ ទត្ត; ឦឝ្វរស្យ តុ ទ្រវ្យមីឝ្វរាយ ទត្ត។

٢٦ 26 فَلَمْ يَقْدِرُوا أَنْ يُمْسِكُوهُ بِكَلِمَةٍ قُدَّامَ ٱلشَّعْبِ، وَتَعَجَّبُوا مِنْ جَوَابِهِ وَسَكَتُوا.

តស្មាល្លោកានាំ សាក្ឞាត៑ តត្កថាយាះ កមបិ ទោឞំ ធត៌ុមប្រាប្យ តេ តស្យោត្តរាទ៑ អាឝ្ចយ៌្យំ មន្យមានា មៅនិនស្តស្ថុះ។

٢٧ 27 وَحَضَرَ قَوْمٌ مِنَ ٱلصَّدُّوقِيِّينَ، ٱلَّذِينَ يُقَاوِمُونَ أَمْرَ ٱلْقِيَامَةِ، وَسَأَلُوهُ

អបរញ្ច ឝ្មឝានាទុត្ថានានង្គីការិណាំ សិទូកិនាំ កិយន្តោ ជនា អាគត្យ តំ បប្រច្ឆុះ,

٢٨ 28 قَائِلِيِنَ: «يَا مُعَلِّمُ، كَتَبَ لَنَا مُوسَى: إِنْ مَاتَ لِأَحَدٍ أَخٌ وَلَهُ ٱمْرَأَةٌ، وَمَاتَ بِغَيْرِ وَلَدٍ، يَأْخُذُ أَخُوهُ ٱلْمَرْأَةَ وَيُقِيمُ نَسْلًا لِأَخِيهِ.

ហេ ឧបទេឝក ឝាស្ត្រេ មូសា អស្មាន៑ ប្រតីតិ លិលេខ យស្យ ភ្រាតា ភាយ៌្យាយាំ សត្យាំ និះសន្តានោ ម្រិយតេ ស តជ្ជាយាំ វិវហ្យ តទ្វំឝម៑ ឧត្បាទយិឞ្យតិ។

٢٩ 29 فَكَانَ سَبْعَةُ إِخْوَةٍ. وَأَخَذَ ٱلْأَوَّلُ ٱمْرَأَةً وَمَاتَ بِغَيْرِ وَلَدٍ،

តថាច កេចិត៑ សប្ត ភ្រាតរ អាសន៑ តេឞាំ ជ្យេឞ្ឋោ ភ្រាតា វិវហ្យ និរបត្យះ ប្រាណាន៑ ជហៅ។

٣٠ 30 فَأَخَذَ ٱلثَّانِي ٱلْمَرْأَةَ وَمَاتَ بِغَيْرِ وَلَدٍ،

អថ ទ្វិតីយស្តស្យ ជាយាំ វិវហ្យ និរបត្យះ សន៑ មមារ។ ត្ឫតីយឝ្ច តាមេវ វ្យុវាហ;

٣١ 31 ثُمَّ أَخَذَهَا ٱلثَّالِثُ، وَهَكَذَا ٱلسَّبْعَةُ. وَلَمْ يَتْرُكُوا وَلَدًا وَمَاتُوا.

ឥត្ថំ សប្ត ភ្រាតរស្តាមេវ វិវហ្យ និរបត្យាះ សន្តោ មម្រុះ។

٣٢ 32 وَآخِرَ ٱلْكُلِّ مَاتَتِ ٱلْمَرْأَةُ أَيْضًا.

ឝេឞេ សា ស្ត្រី ច មមារ។

٣٣ 33 فَفِي ٱلْقِيَامَةِ، لِمَنْ مِنْهُمْ تَكُونُ زَوْجَةً؟ لِأَنَّهَا كَانَتْ زَوْجَةً لِلسَّبْعَةِ!».

អតឯវ ឝ្មឝានាទុត្ថានកាលេ តេឞាំ សប្តជនានាំ កស្យ សា ភាយ៌្យា ភវិឞ្យតិ? យតះ សា តេឞាំ សប្តានាមេវ ភាយ៌្យាសីត៑។

٣٤ 34 فَأَجَابَ وَقَالَ لَهُمْ يَسُوعُ: «أَبْنَاءُ هَذَا ٱلدَّهْرِ يُزَوِّجُونَ وَيُزَوَّجُونَ، (aiōn g165)

តទា យីឝុះ ប្រត្យុវាច, ឯតស្យ ជគតោ លោកា វិវហន្តិ វាគ្ទត្តាឝ្ច ភវន្តិ (aiōn g165)

٣٥ 35 وَلَكِنَّ ٱلَّذِينَ حُسِبُوا أَهْلًا لِلْحُصُولِ عَلَى ذَلِكَ ٱلدَّهْرِ وَٱلْقِيَامَةِ مِنَ ٱلْأَمْوَاتِ، لَا يُزَوِّجُونَ وَلَا يُزَوَّجُونَ، (aiōn g165)

កិន្តុ យេ តជ្ជគត្ប្រាប្តិយោគ្យត្វេន គណិតាំ ភវិឞ្យន្តិ ឝ្មឝានាច្ចោត្ថាស្យន្តិ តេ ន វិវហន្តិ វាគ្ទត្តាឝ្ច ន ភវន្តិ, (aiōn g165)

٣٦ 36 إِذْ لَا يَسْتَطِيعُونَ أَنْ يَمُوتُوا أَيْضًا، لِأَنَّهُمْ مِثْلُ ٱلْمَلَائِكَةِ، وَهُمْ أَبْنَاءُ ٱللهِ، إِذْ هُمْ أَبْنَاءُ ٱلْقِيَامَةِ.

តេ បុន រ្ន ម្រិយន្តេ កិន្តុ ឝ្មឝានាទុត្ថាបិតាះ សន្ត ឦឝ្វរស្យ សន្តានាះ ស្វគ៌ីយទូតានាំ សទ្ឫឝាឝ្ច ភវន្តិ។

٣٧ 37 وَأَمَّا أَنَّ ٱلْمَوْتَى يَقُومُونَ، فَقَدْ دَلَّ عَلَيْهِ مُوسَى أَيْضًا فِي أَمْرِ ٱلْعُلَّيْقَةِ كَمَا يَقُولُ: اَلرَّبُّ إِلَهُ إِبْرَاهِيمَ وَإِلَهُ إِسْحَاقَ وَإِلَهُ يَعْقُوبَ.

អធិកន្តុ មូសាះ ស្តម្ពោបាខ្យានេ បរមេឝ្វរ ឦព្រាហីម ឦឝ្វរ ឥស្ហាក ឦឝ្វរោ យាកូពឝ្ចេឝ្វរ ឥត្យុក្ត្វា ម្ឫតានាំ ឝ្មឝានាទ៑ ឧត្ថានស្យ ប្រមាណំ លិលេខ។

٣٨ 38 وَلَيْسَ هُوَ إِلَهَ أَمْوَاتٍ بَلْ إِلَهُ أَحْيَاءٍ، لِأَنَّ ٱلْجَمِيعَ عِنْدَهُ أَحْيَاءٌ».

អតឯវ យ ឦឝ្វរះ ស ម្ឫតានាំ ប្រភុ រ្ន កិន្តុ ជីវតាមេវ ប្រភុះ, តន្និកដេ សវ៌្វេ ជីវន្តះ សន្តិ។

٣٩ 39 فَأجَابَ قَوْمٌ مِنَ ٱلْكَتَبَةِ وَقَالوا: «يَا مُعَلِّمُ، حَسَنًا قُلْتَ!».

ឥតិ ឝ្រុត្វា កិយន្តោធ្យាបកា ឩចុះ, ហេ ឧបទេឝក ភវាន៑ ភទ្រំ ប្រត្យុក្តវាន៑។

٤٠ 40 وَلَمْ يَتَجَاسَرُوا أَيْضًا أَنْ يَسْأَلُوهُ عَنْ شَيْءٍ.

ឥតះ បរំ តំ កិមបិ ប្រឞ្ដំ តេឞាំ ប្រគល្ភតា នាភូត៑។

٤١ 41 وَقَالَ لَهُمْ: «كَيْفَ يَقُولُونَ إِنَّ ٱلْمَسِيحَ ٱبْنُ دَاوُدَ؟

បឝ្ចាត៑ ស តាន៑ ឧវាច, យះ ខ្រីឞ្ដះ ស ទាយូទះ សន្តាន ឯតាំ កថាំ លោកាះ កថំ កថយន្តិ?

٤٢ 42 وَدَاوُدُ نَفْسُهُ يَقُولُ فِي كِتَابِ ٱلْمَزَامِيرِ: قَالَ ٱلرَّبُّ لِرَبِّي: ٱجْلِسْ عَنْ يَمِينِي

យតះ មម ប្រភុមិទំ វាក្យមវទត៑ បរមេឝ្វរះ។ តវ ឝត្រូនហំ យាវត៑ បាទបីឋំ ករោមិ ន។ តាវត៑ កាលំ មទីយេ ត្វំ ទក្ឞបាឝ៌្វ ឧបាវិឝ។

٤٣ 43 حَتَّى أَضَعَ أَعْدَاءَكَ مَوْطِئًا لِقَدَمَيْكَ.

ឥតិ កថាំ ទាយូទ៑ ស្វយំ គីតគ្រន្ថេៜវទត៑។

٤٤ 44 فَإِذًا دَاوُدُ يَدْعُوهُ رَبًّا. فَكَيْفَ يَكُونُ ٱبْنَهُ؟».

អតឯវ យទិ ទាយូទ៑ តំ ប្រភុំ វទតិ, តហ៌ិ ស កថំ តស្យ សន្តានោ ភវតិ?

٤٥ 45 وَفِيمَا كَانَ جَمِيعُ ٱلشَّعْبِ يَسْمَعُونَ قَالَ لِتَلَامِيذِهِ:

បឝ្ចាទ៑ យីឝុះ សវ៌្វជនានាំ កណ៌គោចរេ ឝិឞ្យានុវាច,

٤٦ 46 «ٱحْذَرُوا مِنَ ٱلْكَتَبَةِ ٱلَّذِينَ يَرْغَبُونَ ٱلْمَشْيَ بِٱلطَّيَالِسَةِ، وَيُحِبُّونَ ٱلتَّحِيَّاتِ فِي ٱلْأَسْوَاقِ، وَٱلْمَجَالِسَ ٱلْأُولَى فِي ٱلْمَجَامِعِ، وَٱلْمُتَّكَآتِ ٱلْأُولَى فِي ٱلْوَلَائِمِ.

យេៜធ្យាបកា ទីគ៌្ហបរិច្ឆទំ បរិធាយ ភ្រមន្តិ, ហដ្ដាបណយោ រ្នមស្ការេ ភជនគេហស្យ ប្រោច្ចាសនេ ភោជនគ្ឫហស្យ ប្រធានស្ថានេ ច ប្រីយន្តេ

٤٧ 47 اَلَّذِينَ يَأْكُلُونَ بُيُوتَ ٱلْأَرَامِلِ، وَلِعِلَّةٍ يُطِيلُونَ ٱلصَّلَوَاتِ. هَؤُلَاءِ يَأْخُذُونَ دَيْنُونَةً أَعْظَمَ!».

វិធវានាំ សវ៌្វស្វំ គ្រសិត្វា ឆលេន ទីគ៌្ហកាលំ ប្រាត៌្ហយន្តេ ច តេឞុ សាវធានា ភវត, តេឞាមុគ្រទណ្ឌោ ភវិឞ្យតិ។

Jesus Preaches to the Multitude