لُوقا 19
| ثُمَّ دَخَلَ وَٱجْتَازَ فِي أَرِيحَا. | ١ 1 |
យទា យីឝុ រ្យិរីហោបុរំ ប្រវិឝ្យ តន្មធ្យេន គច្ឆំស្តទា
| وَإِذَا رَجُلٌ ٱسْمُهُ زَكَّا، وَهُوَ رَئِيسٌ لِلْعَشَّارِينَ وَكَانَ غَنِيًّا، | ٢ 2 |
សក្កេយនាមា ករសញ្ចាយិនាំ ប្រធានោ ធនវានេកោ
| وَطَلَبَ أَنْ يَرَى يَسُوعَ مَنْ هُوَ، وَلَمْ يَقْدِرْ مِنَ ٱلْجَمْعِ، لِأَنَّهُ كَانَ قَصِيرَ ٱلْقَامَةِ. | ٣ 3 |
យីឝុះ កីទ្ឫគិតិ ទ្រឞ្ដុំ ចេឞ្ដិតវាន៑ កិន្តុ ខវ៌្វត្វាល្លោកសំឃមធ្យេ តទ្ទឝ៌នមប្រាប្យ
| فَرَكَضَ مُتَقَدِّمًا وَصَعِدَ إِلَى جُمَّيْزَةٍ لِكَيْ يَرَاهُ، لِأَنَّهُ كَانَ مُزْمِعًا أَنْ يَمُرَّ مِنْ هُنَاكَ. | ٤ 4 |
យេន បថា ស យាស្យតិ តត្បថេៜគ្រេ ធាវិត្វា តំ ទ្រឞ្ដុម៑ ឧឌុម្ពរតរុមារុរោហ។
| فَلَمَّا جَاءَ يَسُوعُ إِلَى ٱلْمَكَانِ، نَظَرَ إِلَى فَوْقُ فَرَآهُ، وَقَالَ لَهُ: «يَا زَكَّا، أَسْرِعْ وَٱنْزِلْ، لِأَنَّهُ يَنْبَغِي أَنْ أَمْكُثَ ٱلْيَوْمَ فِي بَيْتِكَ». | ٥ 5 |
បឝ្ចាទ៑ យីឝុស្តត្ស្ថានម៑ ឥត្វា ឩទ៌្ធ្វំ វិលោក្យ តំ ទ្ឫឞ្ដ្វាវាទីត៑, ហេ សក្កេយ ត្វំ ឝីឃ្រមវរោហ មយាទ្យ ត្វទ្គេហេ វស្តវ្យំ។
| فَأَسْرَعَ وَنَزَلَ وَقَبِلَهُ فَرِحًا. | ٦ 6 |
តតះ ស ឝីឃ្រមវរុហ្យ សាហ្លាទំ តំ ជគ្រាហ។
| فَلَمَّا رَأَى ٱلْجَمِيعُ ذَلِكَ تَذَمَّرُوا قَائِلِينَ: «إِنَّهُ دَخَلَ لِيَبِيتَ عِنْدَ رَجُلٍ خَاطِئٍ». | ٧ 7 |
តទ៑ ទ្ឫឞ្ដ្វា សវ៌្វេ វិវទមានា វក្តុមារេភិរេ, សោតិថិត្វេន ទុឞ្ដលោកគ្ឫហំ គច្ឆតិ។
| فَوَقَفَ زَكَّا وَقَالَ لِلرَّبِّ: «هَا أَنَا يَارَبُّ أُعْطِي نِصْفَ أَمْوَالِي لِلْمَسَاكِينِ، وَإِنْ كُنْتُ قَدْ وَشَيْتُ بِأَحَدٍ أَرُدُّ أَرْبَعَةَ أَضْعَافٍ». | ٨ 8 |
កិន្តុ សក្កេយោ ទណ្ឌាយមានោ វក្តុមារេភេ, ហេ ប្រភោ បឝ្យ មម យា សម្បត្តិរស្តិ តទទ៌្ធំ ទរិទ្រេភ្យោ ទទេ, អបរម៑ អន្យាយំ ក្ឫត្វា កស្មាទបិ យទិ កទាបិ កិញ្ចិត៑ មយា គ្ឫហីតំ តហ៌ិ តច្ចតុគ៌ុណំ ទទាមិ។
| فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «ٱلْيَوْمَ حَصَلَ خَلَاصٌ لِهَذَا ٱلْبَيْتِ، إِذْ هُوَ أَيْضًا ٱبْنُ إِبْرَاهِيمَ، | ٩ 9 |
តទា យីឝុស្តមុក្តវាន៑ អយមបិ ឥព្រាហីមះ សន្តានោៜតះ ការណាទ៑ អទ្យាស្យ គ្ឫហេ ត្រាណមុបស្ថិតំ។
| لِأَنَّ ٱبْنَ ٱلْإِنْسَانِ قَدْ جَاءَ لِكَيْ يَطْلُبَ وَيُخَلِّصَ مَا قَدْ هَلَكَ». | ١٠ 10 |
យទ៑ ហារិតំ តត៑ ម្ឫគយិតុំ រក្ឞិតុញ្ច មនុឞ្យបុត្រ អាគតវាន៑។
| وَإِذْ كَانُوا يَسْمَعُونَ هَذَا عَادَ فَقَالَ مَثَلًا، لِأَنَّهُ كَانَ قَرِيبًا مِنْ أُورُشَلِيمَ، وَكَانُوا يَظُنُّونَ أَنَّ مَلَكُوتَ ٱللهِ عَتِيدٌ أَنْ يَظْهَرَ فِي ٱلْحَالِ. | ١١ 11 |
អថ ស យិរូឝាលមះ សមីប ឧបាតិឞ្ឋទ៑ ឦឝ្វររាជត្វស្យានុឞ្ឋានំ តទៃវ ភវិឞ្យតីតិ លោកៃរន្វភូយត, តស្មាត៑ ស ឝ្រោត្ឫភ្យះ បុនទ៌្ឫឞ្ដាន្តកថាម៑ ឧត្ថាប្យ កថយាមាស។
| فَقَالَ: «إِنْسَانٌ شَرِيفُ ٱلْجِنْسِ ذَهَبَ إِلَى كُورَةٍ بَعِيدَةٍ لِيَأْخُذَ لِنَفْسِهِ مُلْكًا وَيَرْجِعَ. | ١٢ 12 |
កោបិ មហាល្លោកោ និជាត៌្ហំ រាជត្វបទំ គ្ឫហីត្វា បុនរាគន្តុំ ទូរទេឝំ ជគាម។
| فَدَعَا عَشَرَةَ عَبِيدٍ لَهُ وَأَعْطَاهُمْ عَشَرَةَ أَمْنَاءٍ، وَقَالَ لَهُمْ: تَاجِرُوا حَتَّى آتِيَ. | ١٣ 13 |
យាត្រាកាលេ និជាន៑ ទឝទាសាន៑ អាហូយ ទឝស្វណ៌មុទ្រា ទត្ត្វា មមាគមនបយ៌្យន្តំ វាណិជ្យំ កុរុតេត្យាទិទេឝ។
| وَأَمَّا أَهْلُ مَدِينَتِهِ فَكَانُوا يُبْغِضُونَهُ، فَأَرْسَلُوا وَرَاءَهُ سَفَارَةً قَائِلِينَ: لَا نُرِيدُ أَنَّ هَذَا يَمْلِكُ عَلَيْنَا. | ١٤ 14 |
កិន្តុ តស្យ ប្រជាស្តមវជ្ញាយ មនុឞ្យមេនម៑ អស្មាកមុបរិ រាជត្វំ ន ការយិវ្យាម ឥមាំ វាត៌្តាំ តន្និកដេ ប្រេរយាមាសុះ។
| وَلَمَّا رَجَعَ بَعْدَمَا أَخَذَ ٱلْمُلْكَ، أَمَرَ أَنْ يُدْعَى إِلَيْهِ أُولَئِكَ ٱلْعَبِيدُ ٱلَّذِينَ أَعْطَاهُمُ ٱلْفِضَّةَ، لِيَعْرِفَ بِمَا تَاجَرَ كُلُّ وَاحِدٍ. | ١٥ 15 |
អថ ស រាជត្វបទំ ប្រាប្យាគតវាន៑ ឯកៃកោ ជនោ ពាណិជ្យេន កិំ លព្ធវាន៑ ឥតិ ជ្ញាតុំ យេឞុ ទាសេឞុ មុទ្រា អប៌យត៑ តាន៑ អាហូយានេតុម៑ អាទិទេឝ។
| فَجَاءَ ٱلْأَوَّلُ قَائِلًا: يَا سَيِّدُ، مَنَاكَ رَبِحَ عَشَرَةَ أَمْنَاءٍ. | ١٦ 16 |
តទា ប្រថម អាគត្យ កថិតវាន៑, ហេ ប្រភោ តវ តយៃកយា មុទ្រយា ទឝមុទ្រា លព្ធាះ។
| فَقَالَ لَهُ: نِعِمَّا أَيُّهَا ٱلْعَبْدُ ٱلصَّالِحُ! لِأَنَّكَ كُنْتَ أَمِينًا فِي ٱلْقَلِيلِ، فَلْيَكُنْ لَكَ سُلْطَانٌ عَلَى عَشْرِ مُدْنٍ. | ١٧ 17 |
តតះ ស ឧវាច ត្វមុត្តមោ ទាសះ ស្វល្បេន វិឝ្វាស្យោ ជាត ឥតះ ការណាត៑ ត្វំ ទឝនគរាណាម៑ អធិបោ ភវ។
| ثُمَّ جَاءَ ٱلثَّانِي قَائِلًا: يَا سَيِّدُ، مَنَاكَ عَمِلَ خَمْسَةَ أَمْنَاءٍ. | ١٨ 18 |
ទ្វិតីយ អាគត្យ កថិតវាន៑, ហេ ប្រភោ តវៃកយា មុទ្រយា បញ្ចមុទ្រា លព្ធាះ។
| فَقَالَ لِهَذَا أَيْضًا: وَكُنْ أَنْتَ عَلَى خَمْسِ مُدْنٍ. | ١٩ 19 |
តតះ ស ឧវាច, ត្វំ បញ្ចានាំ នគរាណាមធិបតិ រ្ភវ។
| ثُمَّ جَاءَ آخَرُ قَائِلًا: يَا سَيِّدُ، هُوَذَا مَنَاكَ ٱلَّذِي كَانَ عِنْدِي مَوْضُوعًا فِي مِنْدِيلٍ، | ٢٠ 20 |
តតោន្យ អាគត្យ កថយាមាស, ហេ ប្រភោ បឝ្យ តវ យា មុទ្រា អហំ វស្ត្រេ ពទ្ធ្វាស្ថាបយំ សេយំ។
| لِأَنِّي كُنْتُ أَخَافُ مِنْكَ، إِذْ أَنْتَ إِنْسَانٌ صَارِمٌ، تَأْخُذُ مَا لَمْ تَضَعْ، وَتَحْصُدُ مَا لَمْ تَزْرَعْ. | ٢١ 21 |
ត្វំ ក្ឫបណោ យន្នាស្ថាបយស្តទបិ គ្ឫហ្លាសិ, យន្នាវបស្តទេវ ច ឆិនត្សិ តតោហំ ត្វត្តោ ភីតះ។
| فَقَالَ لَهُ: مِنْ فَمِكَ أَدِينُكَ أَيُّهَا ٱلْعَبْدُ ٱلشِّرِّيرُ. عَرَفْتَ أَنِّي إِنْسَانٌ صَارِمٌ، آخُذُ مَا لَمْ أَضَعْ، وَأَحْصُدُ مَا لَمْ أَزْرَعْ، | ٢٢ 22 |
តទា ស ជគាទ, រេ ទុឞ្ដទាស តវ វាក្យេន ត្វាំ ទោឞិណំ ករិឞ្យាមិ, យទហំ នាស្ថាបយំ តទេវ គ្ឫហ្លាមិ, យទហំ នាវបញ្ច តទេវ ឆិនទ្មិ, ឯតាទ្ឫឝះ ក្ឫបណោហមិតិ យទិ ត្វំ ជានាសិ,
| فَلِمَاذَا لَمْ تَضَعْ فِضَّتِي عَلَى مَائِدَةِ ٱلصَّيَارِفَةِ، فَكُنْتُ مَتَى جِئْتُ أَسْتَوْفِيهَا مَعَ رِبًا؟ | ٢٣ 23 |
តហ៌ិ មម មុទ្រា ពណិជាំ និកដេ កុតោ នាស្ថាបយះ? តយា ក្ឫតេៜហម៑ អាគត្យ កុសីទេន សាទ៌្ធំ និជមុទ្រា អប្រាប្ស្យម៑។
| ثُمَّ قَالَ لِلْحَاضِرِينَ: خُذُوا مِنْهُ ٱلْمَنَا وَأَعْطُوهُ لِلَّذِي عِنْدَهُ ٱلْعَشَرَةُ ٱلْأَمْنَاءُ. | ٢٤ 24 |
បឝ្ចាត៑ ស សមីបស្ថាន៑ ជនាន៑ អាជ្ញាបយត៑ អស្មាត៑ មុទ្រា អានីយ យស្យ ទឝមុទ្រាះ សន្តិ តស្មៃ ទត្ត។
| فَقَالُوا لَهُ: يَا سَيِّدُ، عِنْدَهُ عَشَرَةُ أَمْنَاءٍ! | ٢٥ 25 |
តេ ប្រោចុះ ប្រភោៜស្យ ទឝមុទ្រាះ សន្តិ។
| لِأَنِّي أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كُلَّ مَنْ لَهُ يُعْطَى، وَمَنْ لَيْسَ لَهُ فَٱلَّذِي عِنْدَهُ يُؤْخَذُ مِنْهُ. | ٢٦ 26 |
យុឞ្មានហំ វទាមិ យស្យាឝ្រយេ វទ្ធតេ ៜធិកំ តស្មៃ ទាយិឞ្យតេ, កិន្តុ យស្យាឝ្រយេ ន វទ៌្ធតេ តស្យ យទ្យទស្តិ តទបិ តស្មាន៑ នាយិឞ្យតេ។
| أَمَّا أَعْدَائِي، أُولَئِكَ ٱلَّذِينَ لَمْ يُرِيدُوا أَنْ أَمْلِكَ عَلَيْهِمْ، فَأْتُوا بِهِمْ إِلَى هُنَا وَٱذْبَحُوهُمْ قُدَّامِي». | ٢٧ 27 |
កិន្តុ មមាធិបតិត្វស្យ វឝត្វេ ស្ថាតុម៑ អសម្មន្យមានា យេ មម រិបវស្តានានីយ មម សមក្ឞំ សំហរត។
| وَلَمَّا قَالَ هَذَا تَقَدَّمَ صَاعِدًا إِلَى أُورُشَلِيمَ. | ٢٨ 28 |
ឥត្យុបទេឝកថាំ កថយិត្វា សោគ្រគះ សន៑ យិរូឝាលមបុរំ យយៅ។
| وَإِذْ قَرُبَ مِنْ بَيْتِ فَاجِي وَبَيْتِ عَنْيَا، عِنْدَ ٱلْجَبَلِ ٱلَّذِي يُدْعَى جَبَلَ ٱلزَّيْتُونِ، أَرْسَلَ ٱثْنَيْنِ مِنْ تَلَامِيذِهِ | ٢٩ 29 |
តតោ ពៃត្ផគីពៃថនីយាគ្រាមយោះ សមីបេ ជៃតុនាទ្រេរន្តិកម៑ ឥត្វា ឝិឞ្យទ្វយម៑ ឥត្យុក្ត្វា ប្រេឞយាមាស,
| قَائِلًا: «اِذْهَبَا إِلَى ٱلْقَرْيَةِ ٱلَّتِي أَمَامَكُمَا، وَحِينَ تَدْخُلَانِهَا تَجِدَانِ جَحْشًا مَرْبُوطًا لَمْ يَجْلِسْ عَلَيْهِ أَحَدٌ مِنَ ٱلنَّاسِ قَطُّ. فَحُلَّاهُ وَأْتِيَا بِهِ. | ٣٠ 30 |
យុវាមមុំ សម្មុខស្ថគ្រាមំ ប្រវិឝ្យៃវ យំ កោបិ មានុឞះ កទាបិ នារោហត៑ តំ គទ៌្ទភឝាវកំ ពទ្ធំ ទ្រក្ឞ្យថស្តំ មោចយិត្វានយតំ។
| وَإِنْ سَأَلَكُمَا أَحَدٌ: لِمَاذَا تَحُلَّانِهِ؟ فَقُولَا لَهُ هَكَذَا: إِنَّ ٱلرَّبَّ مُحْتَاجٌ إِلَيْهِ». | ٣١ 31 |
តត្រ កុតោ មោចយថះ? ឥតិ ចេត៑ កោបិ វក្ឞ្យតិ តហ៌ិ វក្ឞ្យថះ ប្រភេរត្រ ប្រយោជនម៑ អាស្តេ។
| فَمَضَى ٱلْمُرْسَلَانِ وَوَجَدَا كَمَا قَالَ لَهُمَا. | ٣٢ 32 |
តទា តៅ ប្ររិតៅ គត្វា តត្កថានុសារេណ សវ៌្វំ ប្រាប្តៅ។
| وَفِيمَا هُمَا يَحُلَّانِ ٱلْجَحْشَ قَالَ لَهُمَا أَصْحَابُهُ: «لِمَاذَا تَحُلَّانِ ٱلْجَحْشَ؟». | ٣٣ 33 |
គទ៌ភឝាវកមោចនកាលេ តត្វាមិន ឩចុះ, គទ៌ភឝាវកំ កុតោ មោចយថះ?
| فَقَالَا: «ٱلرَّبُّ مُحْتَاجٌ إِلَيْهِ». | ٣٤ 34 |
តាវូចតុះ ប្រភោរត្រ ប្រយោជនម៑ អាស្តេ។
| وَأَتَيَا بِهِ إِلَى يَسُوعَ، وَطَرَحَا ثِيَابَهُمَا عَلَى ٱلْجَحْشِ، وَأَرْكَبَا يَسُوعَ. | ٣٥ 35 |
បឝ្ចាត៑ តៅ តំ គទ៌ភឝាវកំ យីឝោរន្តិកមានីយ តត្ប្ឫឞ្ឋេ និជវសនានិ បាតយិត្វា តទុបរិ យីឝុមារោហយាមាសតុះ។
| وَفِيمَا هُوَ سَائِرٌ فَرَشُوا ثِيَابَهُمْ فِي ٱلطَّرِيقِ. | ٣٦ 36 |
អថ យាត្រាកាលេ លោកាះ បថិ ស្វវស្ត្រាណិ បាតយិតុម៑ អារេភិរេ។
| وَلَمَّا قَرُبَ عِنْدَ مُنْحَدَرِ جَبَلِ ٱلزَّيْتُونِ، ٱبْتَدَأَ كُلُّ جُمْهُورِ ٱلتَّلَامِيذِ يَفْرَحُونَ وَيُسَبِّحُونَ ٱللهَ بِصَوْتٍ عَظِيمٍ، لِأَجْلِ جَمِيعِ ٱلْقُوَّاتِ ٱلَّتِي نَظَرُوا، | ٣٧ 37 |
អបរំ ជៃតុនាទ្រេរុបត្យកាម៑ ឥត្វា ឝិឞ្យសំឃះ បូវ៌្វទ្ឫឞ្ដានិ មហាកម៌្មាណិ ស្ម្ឫត្វា,
| قَائِلِينَ: «مُبَارَكٌ ٱلْمَلِكُ ٱلْآتِي بِٱسْمِ ٱلرَّبِّ! سَلَامٌ فِي ٱلسَّمَاءِ وَمَجْدٌ فِي ٱلْأَعَالِي!». | ٣٨ 38 |
យោ រាជា ប្រភោ រ្នាម្នាយាតិ ស ធន្យះ ស្វគ៌េ កុឝលំ សវ៌្វោច្ចេ ជយធ្វនិ រ្ភវតុ, កថាមេតាំ កថយិត្វា សានន្ទម៑ ឧចៃរីឝ្វរំ ធន្យំ វក្តុមារេភេ។
| وَأَمَّا بَعْضُ ٱلْفَرِّيسِيِّينَ مِنَ ٱلْجَمْعِ فَقَالُوا لَهُ: «يَا مُعَلِّمُ، ٱنْتَهِرْ تَلَامِيذَكَ!». | ٣٩ 39 |
តទា លោការណ្យមធ្យស្ថាះ កិយន្តះ ផិរូឝិនស្តត៑ ឝ្រុត្វា យីឝុំ ប្រោចុះ, ហេ ឧបទេឝក ស្វឝិឞ្យាន៑ តជ៌យ។
| فَأَجَابَ وَقَالَ لَهُمْ: «أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ إِنْ سَكَتَ هَؤُلَاءِ فَٱلْحِجَارَةُ تَصْرُخُ!». | ٤٠ 40 |
ស ឧវាច, យុឞ្មានហំ វទាមិ យទ្យមី នីរវាស្តិឞ្ឋន្តិ តហ៌ិ បាឞាណា ឧចៃះ កថាះ កថយិឞ្យន្តិ។
| وَفِيمَا هُوَ يَقْتَرِبُ نَظَرَ إِلَى ٱلْمَدِينَةِ وَبَكَى عَلَيْهَا | ٤١ 41 |
បឝ្ចាត៑ តត្បុរាន្តិកមេត្យ តទវលោក្យ សាឝ្រុបាតំ ជគាទ,
| قَائِلًا: «إِنَّكِ لَوْ عَلِمْتِ أَنْتِ أَيْضًا، حَتَّى فِي يَوْمِكِ هَذَا، مَا هُوَ لِسَلَامِكِ! وَلَكِنِ ٱلْآنَ قَدْ أُخْفِيَ عَنْ عَيْنَيْكِ. | ٤٢ 42 |
ហា ហា ចេត៑ ត្វមគ្រេៜជ្ញាស្យថាះ, តវាស្មិន្នេវ ទិនេ វា យទិ ស្វមង្គលម៑ ឧបាលប្ស្យថាះ, តហ៌្យុត្តមម៑ អភវិឞ្យត៑, កិន្តុ ក្ឞណេស្មិន៑ តត្តវ ទ្ឫឞ្ដេរគោចរម៑ ភវតិ។
| فَإِنَّهُ سَتَأْتِي أَيَّامٌ وَيُحِيطُ بِكِ أَعْدَاؤُكِ بِمِتْرَسَةٍ، وَيُحْدِقُونَ بِكِ وَيُحَاصِرُونَكِم مِنْ كُلِّ جِهَةٍ، | ٤٣ 43 |
ត្វំ ស្វត្រាណកាលេ ន មនោ ន្យធត្ថា ឥតិ ហេតោ រ្យត្កាលេ តវ រិបវស្ត្វាំ ចតុទ៌ិក្ឞុ ប្រាចីរេណ វេឞ្ដយិត្វា រោត្ស្យន្តិ
| وَيَهْدِمُونَكِ وَبَنِيكِ فِيكِ، وَلَا يَتْرُكُونَ فِيكِ حَجَرًا عَلَى حَجَرٍ، لِأَنَّكِ لَمْ تَعْرِفِي زَمَانَ ٱفْتِقَادِكِ». | ٤٤ 44 |
ពាលកៃះ សាទ៌្ធំ ភូមិសាត៑ ករិឞ្យន្តិ ច ត្វន្មធ្យេ បាឞាណៃកោបិ បាឞាណោបរិ ន ស្ថាស្យតិ ច, កាល ឦទ្ឫឝ ឧបស្ថាស្យតិ។
| وَلَمَّا دَخَلَ ٱلْهَيْكَلَ ٱبْتَدَأَ يُخْرِجُ ٱلَّذِينَ كَانُوا يَبِيعُونَ وَيَشْتَرُونَ فِيهِ | ٤٥ 45 |
អថ មធ្យេមន្ទិរំ ប្រវិឝ្យ តត្រត្យាន៑ ក្រយិវិក្រយិណោ ពហិឞ្កុវ៌្វន្
| قَائِلًا لَهُمْ: «مَكْتُوبٌ: إِنَّ بَيْتِي بَيْتُ ٱلصَّلَاةِ. وَأَنْتُمْ جَعَلْتُمُوهُ مَغَارَةَ لُصُوصٍ!». | ٤٦ 46 |
អវទត៑ មទ្គ្ឫហំ ប្រាត៌្ហនាគ្ឫហមិតិ លិបិរាស្តេ កិន្តុ យូយំ តទេវ ចៃរាណាំ គហ្វរំ កុរុថ។
| وَكَانَ يُعَلِّمُ كُلَّ يَوْمٍ فِي ٱلْهَيْكَلِ، وَكَانَ رُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلْكَتَبَةُ مَعَ وُجُوهِ ٱلشَّعْبِ يَطْلُبُونَ أَنْ يُهْلِكُوهُ، | ٤٧ 47 |
បឝ្ចាត៑ ស ប្រត្យហំ មធ្យេមន្ទិរម៑ ឧបទិទេឝ; តតះ ប្រធានយាជកា អធ្យាបកាះ ប្រាចីនាឝ្ច តំ នាឝយិតុំ ចិចេឞ្ដិរេ;
| وَلَمْ يَجِدُوا مَا يَفْعَلُونَ، لِأَنَّ ٱلشَّعْبَ كُلَّهُ كَانَ مُتَعَلِّقًا بِهِ يَسْمَعُ مِنْهُ. | ٤٨ 48 |
កិន្តុ តទុបទេឝេ សវ៌្វេ លោកា និវិឞ្ដចិត្តាះ ស្ថិតាស្តស្មាត៑ តេ តត្កត៌្តុំ នាវកាឝំ ប្រាបុះ។
