لُوقا 18

١ 1 وَقَالَ لَهُمْ أَيْضًا مَثَلًا فِي أَنَّهُ يَنْبَغِي أَنْ يُصَلَّى كُلَّ حِينٍ وَلَا يُمَلَّ،

អបរញ្ច លោកៃរក្លាន្តៃ រ្និរន្តរំ ប្រាត៌្ហយិតវ្យម៑ ឥត្យាឝយេន យីឝុនា ទ្ឫឞ្ដាន្ត ឯកះ កថិតះ។

٢ 2 قَائِلًا: «كَانَ فِي مَدِينَةٍ قَاضٍ لَا يَخَافُ ٱللهَ وَلَا يَهَابُ إِنْسَانًا.

កុត្រចិន្នគរេ កឝ្ចិត៑ ប្រាឌ្វិវាក អាសីត៑ ស ឦឝ្វរាន្នាពិភេត៑ មានុឞាំឝ្ច នាមន្យត។

٣ 3 وَكَانَ فِي تِلْكَ ٱلْمَدِينَةِ أَرْمَلَةٌ. وَكَانَتْ تَأْتِي إِلَيْهِ قَائِلَةً: أَنْصِفْنِي مِنْ خَصْمِي!

អថ តត្បុរវាសិនី កាចិទ្វិធវា តត្សមីបមេត្យ វិវាទិនា សហ មម វិវាទំ បរិឞ្កុវ៌្វិតិ និវេទយាមាស។

٤ 4 وَكَانَ لَا يَشَاءُ إِلَى زَمَانٍ. وَلَكِنْ بَعْدَ ذَلِكَ قَالَ فِي نَفْسِهِ: وَإِنْ كُنْتُ لَا أَخَافُ ٱللهَ وَلَا أَهَابُ إِنْسَانًا،

តតះ ស ប្រាឌ្វិវាកះ កិយទ្ទិនានិ ន តទង្គីក្ឫតវាន៑ បឝ្ចាច្ចិត្តេ ចិន្តយាមាស, យទ្យបីឝ្វរាន្ន ពិភេមិ មនុឞ្យានបិ ន មន្យេ

٥ 5 فَإِنِّي لِأَجْلِ أَنَّ هَذِهِ ٱلْأَرْمَلَةَ تُزْعِجُنِي، أُنْصِفُهَا، لِئَلَّا تَأْتِيَ دَائِمًا فَتَقْمَعَنِي!».

តថាប្យេឞា វិធវា មាំ ក្លិឝ្នាតិ តស្មាទស្យា វិវាទំ បរិឞ្ករិឞ្យាមិ នោចេត៑ សា សទាគត្យ មាំ វ្យគ្រំ ករិឞ្យតិ។

٦ 6 وَقَالَ ٱلرَّبُّ: «ٱسْمَعُوا مَا يَقُولُ قَاضِي ٱلظُّلْمِ.

បឝ្ចាត៑ ប្រភុរវទទ៑ អសាវន្យាយប្រាឌ្វិវាកោ យទាហ តត្រ មនោ និធធ្វំ។

٧ 7 أَفَلَا يُنْصِفُ ٱللهُ مُخْتَارِيهِ، ٱلصَّارِخِينَ إِلَيْهِ نَهَارًا وَلَيْلًا، وَهُوَ مُتَمَهِّلٌ عَلَيْهِمْ؟

ឦឝ្វរស្យ យេ ៜភិរុចិតលោកា ទិវានិឝំ ប្រាត៌្ហយន្តេ ស ពហុទិនានិ វិលម្ព្យាបិ តេឞាំ វិវាទាន៑ កិំ ន បរិឞ្ករិឞ្យតិ?

٨ 8 أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّهُ يُنْصِفُهُمْ سَرِيعًا! وَلَكِنْ مَتَى جَاءَ ٱبْنُ ٱلْإِنْسَانِ، أَلَعَلَّهُ يَجِدُ ٱلْإِيمَانَ عَلَى ٱلْأَرْضِ؟».

យុឞ្មានហំ វទាមិ ត្វរយា បរិឞ្ករិឞ្យតិ, កិន្តុ យទា មនុឞ្យបុត្រ អាគមិឞ្យតិ តទា ប្ឫថិវ្យាំ កិមីទ្ឫឝំ វិឝ្វាសំ ប្រាប្ស្យតិ?

٩ 9 وَقَالَ لِقَوْمٍ وَاثِقِينَ بِأَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ أَبْرَارٌ، وَيَحْتَقِرُونَ ٱلْآخَرِينَ هَذَا ٱلْمَثَلَ:

យេ ស្វាន៑ ធាម៌្មិកាន៑ ជ្ញាត្វា បរាន៑ តុច្ឆីកុវ៌្វន្តិ ឯតាទ្ឫគ្ភ្យះ, កិយទ្ភ្យ ឥមំ ទ្ឫឞ្ដាន្តំ កថយាមាស។

١٠ 10 «إِنْسَانَانِ صَعِدَا إِلَى ٱلْهَيْكَلِ لِيُصَلِّيَا، وَاحِدٌ فَرِّيسِيٌّ وَٱلْآخَرُ عَشَّارٌ.

ឯកះ ផិរូឝ្យបរះ ករសញ្ចាយី ទ្វាវិមៅ ប្រាត៌្ហយិតុំ មន្ទិរំ គតៅ។

١١ 11 أَمَّا ٱلْفَرِّيسِيُّ فَوَقَفَ يُصَلِّي فِي نَفْسِهِ هَكَذَا: اَللَّهُمَّ أَنَا أَشْكُرُكَ أَنِّي لَسْتُ مِثْلَ بَاقِي ٱلنَّاسِ ٱلْخَاطِفِينَ ٱلظَّالِمِينَ ٱلزُّنَاةِ، وَلَا مِثْلَ هَذَا ٱلْعَشَّارِ.

តតោៜសៅ ផិរូឝ្យេកបាឝ៌្វេ តិឞ្ឋន៑ ហេ ឦឝ្វរ អហមន្យលោកវត៑ លោឋយិតាន្យាយី បារទារិកឝ្ច ន ភវាមិ អស្យ ករសញ្ចាយិនស្តុល្យឝ្ច ន, តស្មាត្ត្វាំ ធន្យំ វទាមិ។

١٢ 12 أَصُومُ مَرَّتَيْنِ فِي ٱلْأُسْبُوعِ، وَأُعَشِّرُ كُلَّ مَا أَقْتَنِيهِ.

សប្តសុ ទិនេឞុ ទិនទ្វយមុបវសាមិ សវ៌្វសម្បត្តេ រ្ទឝមាំឝំ ទទាមិ ច, ឯតត្កថាំ កថយន៑ ប្រាត៌្ហយាមាស។

١٣ 13 وَأَمَّا ٱلْعَشَّارُ فَوَقَفَ مِنْ بَعِيدٍ، لَا يَشَاءُ أَنْ يَرْفَعَ عَيْنَيْهِ نَحْوَ ٱلسَّمَاءِ، بَلْ قَرَعَ عَلَى صَدْرِهِ قَائِلًا: ٱللهُمَّ ٱرْحَمْنِي، أَنَا ٱلْخَاطِئَ.

កិន្តុ ស ករសញ្ចាយិ ទូរេ តិឞ្ឋន៑ ស្វគ៌ំ ទ្រឞ្ដុំ នេច្ឆន៑ វក្ឞសិ ករាឃាតំ កុវ៌្វន៑ ហេ ឦឝ្វរ បាបិឞ្ឋំ មាំ ទយស្វ, ឥត្ថំ ប្រាត៌្ហយាមាស។

١٤ 14 أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ هَذَا نَزَلَ إِلَى بَيْتِهِ مُبَرَّرًا دُونَ ذَاكَ، لِأَنَّ كُلَّ مَنْ يَرْفَعُ نَفْسَهُ يَتَّضِعُ، وَمَنْ يَضَعُ نَفْسَهُ يَرْتَفِعُ».

យុឞ្មានហំ វទាមិ, តយោទ៌្វយោ រ្មធ្យេ កេវលះ ករសញ្ចាយី បុណ្យវត្ត្វេន គណិតោ និជគ្ឫហំ ជគាម, យតោ យះ កឝ្ចិត៑ ស្វមុន្នមយតិ ស នាមយិឞ្យតេ កិន្តុ យះ កឝ្ចិត៑ ស្វំ នមយតិ ស ឧន្នមយិឞ្យតេ។

١٥ 15 فَقَدَّمُوا إِلَيْهِ ٱلْأَطْفَالَ أَيْضًا لِيَلْمِسَهُمْ، فَلَمَّا رَآهُمُ ٱلتَّلَامِيذُ ٱنْتَهَرُوهُمْ.

អថ ឝិឝូនាំ គាត្រស្បឝ៌ាត៌្ហំ លោកាស្តាន៑ តស្យ សមីបមានិន្យុះ ឝិឞ្យាស្តទ៑ ទ្ឫឞ្ដ្វានេត្ឫន៑ តជ៌យាមាសុះ,

١٦ 16 أَمَّا يَسُوعُ فَدَعَاهُمْ وَقَالَ: «دَعُوا ٱلْأَوْلَادَ يَأْتُونَ إِلَيَّ وَلَا تَمْنَعُوهُمْ، لِأَنَّ لِمِثْلِ هَؤُلَاءِ مَلَكُوتَ ٱللهِ.

កិន្តុ យីឝុស្តានាហូយ ជគាទ, មន្និកដម៑ អាគន្តុំ ឝិឝូន៑ អនុជានីធ្វំ តាំឝ្ច មា វារយត; យត ឦឝ្វររាជ្យាធិការិណ ឯឞាំ សទ្ឫឝាះ។

١٧ 17 اَلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: مَنْ لَا يَقْبَلُ مَلَكُوتَ ٱللهِ مِثْلَ وَلَدٍ فَلَنْ يَدْخُلَهُ».

អហំ យុឞ្មាន៑ យថាត៌្ហំ វទាមិ, យោ ជនះ ឝិឝោះ សទ្ឫឝោ ភូត្វា ឦឝ្វររាជ្យំ ន គ្ឫហ្លាតិ ស កេនាបិ ប្រការេណ តត៑ ប្រវេឞ្ដុំ ន ឝក្នោតិ។

١٨ 18 وَسَأَلَهُ رَئِيسٌ قَائِلًا: «أَيُّهَا ٱلْمُعَلِّمُ ٱلصَّالِحُ، مَاذَا أَعْمَلُ لِأَرِثَ ٱلْحَيَاةَ ٱلْأَبَدِيَّةَ؟» (aiōnios g166)

អបរម៑ ឯកោធិបតិស្តំ បប្រច្ឆ, ហេ បរមគុរោ, អនន្តាយុឞះ ប្រាប្តយេ មយា កិំ កត៌្តវ្យំ? (aiōnios g166)

١٩ 19 فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «لِمَاذَا تَدْعُونِي صَالِحًا؟ لَيْسَ أَحَدٌ صَالِحًا إِلَّا وَاحِدٌ وَهُوَ ٱللهُ.

យីឝុរុវាច, មាំ កុតះ បរមំ វទសិ? ឦឝ្វរំ វិនា កោបិ បរមោ ន ភវតិ។

٢٠ 20 أَنْتَ تَعْرِفُ ٱلْوَصَايَا: لَا تَزْنِ. لَا تَقْتُلْ. لَا تَسْرِقْ. لَا تَشْهَدْ بِٱلزُّورِ. أَكْرِمْ أَبَاكَ وَأُمَّكَ».

បរទារាន៑ មា គច្ឆ, នរំ មា ជហិ, មា ចោរយ, មិថ្យាសាក្ឞ្យំ មា ទេហិ, មាតរំ បិតរញ្ច សំមន្យស្វ, ឯតា យា អាជ្ញាះ សន្តិ តាស្ត្វំ ជានាសិ។

٢١ 21 فَقَالَ: «هَذِهِ كُلُّهَا حَفِظْتُهَا مُنْذُ حَدَاثَتِي».

តទា ស ឧវាច, ពាល្យកាលាត៑ សវ៌្វា ឯតា អាចរាមិ។

٢٢ 22 فَلَمَّا سَمِعَ يَسُوعُ ذَلِكَ قَالَ لَهُ: «يُعْوِزُكَ أَيْضًا شَيْءٌ: بِعْ كُلَّ مَا لَكَ وَوَزِّعْ عَلَى ٱلْفُقَرَاءِ، فَيَكُونَ لَكَ كَنْزٌ فِي ٱلسَّمَاءِ، وَتَعَالَ ٱتْبَعْنِي».

ឥតិ កថាំ ឝ្រុត្វា យីឝុស្តមវទត៑, តថាបិ តវៃកំ កម៌្ម ន្យូនមាស្តេ, និជំ សវ៌្វស្វំ វិក្រីយ ទរិទ្រេភ្យោ វិតរ, តស្មាត៑ ស្វគ៌េ ធនំ ប្រាប្ស្យសិ; តត អាគត្យ មមានុគាមី ភវ។

٢٣ 23 فَلَمَّا سَمِعَ ذَلِكَ حَزِنَ، لِأَنَّهُ كَانَ غَنِيًّا جِدًّا.

កិន្ត្វេតាំ កថាំ ឝ្រុត្វា សោធិបតិះ ឝុឝោច, យតស្តស្យ ពហុធនមាសីត៑។

٢٤ 24 فَلَمَّا رَآهُ يَسُوعُ قَدْ حَزِنَ، قَالَ: «مَا أَعْسَرَ دُخُولَ ذَوِي ٱلْأَمْوَالِ إِلَى مَلَكُوتِ ٱللهِ!

តទា យីឝុស្តមតិឝោកាន្វិតំ ទ្ឫឞ្ដ្វា ជគាទ, ធនវតាម៑ ឦឝ្វររាជ្យប្រវេឝះ កីទ្ឫគ៑ ទុឞ្ករះ។

٢٥ 25 لِأَنَّ دُخُولَ جَمَلٍ مِنْ ثَقْبِ إِبْرَةٍ أَيْسَرُ مِنْ أَنْ يَدْخُلَ غَنِيٌّ إِلَى مَلَكُوتِ ٱللهِ!».

ឦឝ្វររាជ្យេ ធនិនះ ប្រវេឝាត៑ សូចេឝ្ឆិទ្រេណ មហាង្គស្យ គមនាគមនេ សុករេ។

٢٦ 26 فَقَالَ ٱلَّذِينَ سَمِعُوا: «فَمَنْ يَسْتَطِيعُ أَنْ يَخْلُصَ؟»

ឝ្រោតារះ បប្រច្ឆុស្តហ៌ិ កេន បរិត្រាណំ ប្រាប្ស្យតេ?

٢٧ 27 فَقَالَ: «غَيْرُ ٱلْمُسْتَطَاعِ عِنْدَ ٱلنَّاسِ مُسْتَطَاعٌ عِنْدَ ٱللهِ».

ស ឧក្តវាន៑, យន៑ មានុឞេណាឝក្យំ តទ៑ ឦឝ្វរេណ ឝក្យំ។

٢٨ 28 فَقَالَ بُطْرُسُ: «هَا نَحْنُ قَدْ تَرَكْنَا كُلَّ شَيْءٍ وَتَبِعْنَاكَ».

តទា បិតរ ឧវាច, បឝ្យ វយំ សវ៌្វស្វំ បរិត្យជ្យ តវ បឝ្ចាទ្គាមិនោៜភវាម។

٢٩ 29 فَقَالَ لَهُمُ: «ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنْ لَيْسَ أَحَدٌ تَرَكَ بَيْتًا أَوْ وَالِدَيْنِ أَوْ إِخْوَةً أَوِ ٱمْرَأَةً أَوْ أَوْلَادًا مِنْ أَجْلِ مَلَكُوتِ ٱللهِ،

តតះ ស ឧវាច, យុឞ្មានហំ យថាត៌្ហំ វទាមិ, ឦឝ្វររាជ្យាត៌្ហំ គ្ឫហំ បិតរៅ ភ្រាត្ឫគណំ ជាយាំ សន្តានាំឝ្ច ត្យក្តវា

٣٠ 30 إِلَّا وَيَأْخُذُ فِي هَذَا ٱلزَّمَانِ أَضْعَافًا كَثِيرَةً، وَفِي ٱلدَّهْرِ ٱلْآتِي ٱلْحَيَاةَ ٱلْأَبَدِيَّةَ». (aiōn g165, aiōnios g166)

ឥហ កាលេ តតោៜធិកំ បរកាលេ ៜនន្តាយុឝ្ច ន ប្រាប្ស្យតិ លោក ឦទ្ឫឝះ កោបិ នាស្តិ។ (aiōn g165, aiōnios g166)

٣١ 31 وَأَخَذَ ٱلِٱثْنَيْ عَشَرَ وَقَالَ لَهُمْ: «هَا نَحْنُ صَاعِدُونَ إِلَى أُورُشَلِيمَ، وَسَيَتِمُّ كُلُّ مَا هُوَ مَكْتُوبٌ بِٱلْأَنْبِيَاءِ عَنِ ٱبْنِ ٱلْإِنْسَانِ،

អនន្តរំ ស ទ្វាទឝឝិឞ្យានាហូយ ពភាឞេ, បឝ្យត វយំ យិរូឝាលម្នគរំ យាមះ, តស្មាត៑ មនុឞ្យបុត្រេ ភវិឞ្យទ្វាទិភិរុក្តំ យទស្តិ តទនុរូបំ តំ ប្រតិ ឃដិឞ្យតេ;

٣٢ 32 لِأَنَّهُ يُسَلَّمُ إِلَى ٱلْأُمَمِ، وَيُسْتَهْزَأُ بِهِ، وَيُشْتَمُ وَيُتْفَلُ عَلَيْهِ،

វស្តុតស្តុ សោៜន្យទេឝីយានាំ ហស្តេឞុ សមប៌យិឞ្យតេ, តេ តមុបហសិឞ្យន្តិ, អន្យាយមាចរិឞ្យន្តិ តទ្វបុឞិ និឞ្ឋីវំ និក្ឞេប្ស្យន្តិ, កឝាភិះ ប្រហ្ឫត្យ តំ ហនិឞ្យន្តិ ច,

٣٣ 33 وَيَجْلِدُونَهُ، وَيَقْتُلُونَهُ، وَفِي ٱلْيَوْمِ ٱلثَّالِثِ يَقُومُ».

កិន្តុ ត្ឫតីយទិនេ ស ឝ្មឝានាទ៑ ឧត្ថាស្យតិ។

٣٤ 34 وَأَمَّا هُمْ فَلَمْ يَفْهَمُوا مِنْ ذَلِكَ شَيْئًا، وَكَانَ هَذَا ٱلْأَمْرُ مُخْفًى عَنْهُمْ، وَلَمْ يَعْلَمُوا مَا قِيلَ.

ឯតស្យាះ កថាយា អភិប្រាយំ កិញ្ចិទបិ តេ ពោទ្ធុំ ន ឝេកុះ តេឞាំ និកដេៜស្បឞ្ដតវាត៑ តស្យៃតាសាំ កថានាម៑ អាឝយំ តេ ជ្ញាតុំ ន ឝេកុឝ្ច។

٣٥ 35 وَلَمَّا ٱقْتَرَبَ مِنْ أَرِيحَا كَانَ أَعْمَى جَالِسًا علَى ٱلطَّرِيقِ يَسْتَعْطِي.

អថ តស្មិន៑ យិរីហោះ បុរស្យាន្តិកំ ប្រាប្តេ កឝ្ចិទន្ធះ បថះ បាឝ៌្វ ឧបវិឝ្យ ភិក្ឞាម៑ អករោត្

٣٦ 36 فَلَمَّا سَمِعَ ٱلْجَمْعَ مُجْتَازًا سَأَلَ: «مَا عَسَى أَنْ يَكُونَ هَذَا؟».

ស លោកសមូហស្យ គមនឝព្ទំ ឝ្រុត្វា តត្ការណំ ប្ឫឞ្ដវាន៑។

٣٧ 37 فَأَخْبَرُوهُ أَنَّ يَسُوعَ ٱلنَّاصِرِيَّ مُجْتَازٌ.

នាសរតីយយីឝុយ៌ាតីតិ លោកៃរុក្តេ ស ឧច្ចៃវ៌ក្តុមារេភេ,

٣٨ 38 فَصَرَخَ قَائِلًا: «يَا يَسُوعُ ٱبْنَ دَاوُدَ، ٱرْحَمْنِي!».

ហេ ទាយូទះ សន្តាន យីឝោ មាំ ទយស្វ។

٣٩ 39 فَٱنْتَهَرَهُ ٱلْمُتَقَدِّمُونَ لِيَسْكُتَ، أَمَّا هُوَ فَصَرَخَ أَكْثَرَ كَثِيرًا: «يَا ٱبْنَ دَاوُدَ، ٱرْحَمْنِي!».

តតោគ្រគាមិនស្តំ មៅនី តិឞ្ឋេតិ តជ៌យាមាសុះ កិន្តុ ស បុនារុវន៑ ឧវាច, ហេ ទាយូទះ សន្តាន មាំ ទយស្វ។

٤٠ 40 فَوَقَفَ يَسُوعُ وَأَمَرَ أَنْ يُقَدَّمَ إِلَيْهِ. وَلَمَّا ٱقْتَرَبَ سَأَلَهُ

តទា យីឝុះ ស្ថគិតោ ភូត្វា ស្វាន្តិកេ តមានេតុម៑ អាទិទេឝ។

٤١ 41 قَائِلًا: «مَاذَا تُرِيدُ أَنْ أَفْعَلَ بِكَ؟». فَقَالَ: «يَاسَيِّدُ، أَنْ أُبْصِرَ!».

តតះ ស តស្យាន្តិកម៑ អាគមត៑, តទា ស តំ បប្រច្ឆ, ត្វំ កិមិច្ឆសិ? ត្វទត៌្ហមហំ កិំ ករិឞ្យាមិ? ស ឧក្តវាន៑, ហេ ប្រភោៜហំ ទ្រឞ្ដុំ លភៃ។

٤٢ 42 فَقَالَ لَهُ يَسُوعُ: «أَبْصِرْ. إِيمَانُكَ قَدْ شَفَاكَ».

តទា យីឝុរុវាច, ទ្ឫឞ្ដិឝក្តិំ គ្ឫហាណ តវ ប្រត្យយស្ត្វាំ ស្វស្ថំ ក្ឫតវាន៑។

٤٣ 43 وَفِي ٱلْحَالِ أَبْصَرَ، وَتَبِعَهُ وَهُوَ يُمَجِّدُ ٱللهَ. وَجَمِيعُ ٱلشَّعْبِ إِذْ رَأَوْا سَبَّحُوا ٱللهَ.

តតស្តត្ក្ឞណាត៑ តស្យ ចក្ឞុឞី ប្រសន្នេ; តស្មាត៑ ស ឦឝ្វរំ ធន្យំ វទន៑ តត្បឝ្ចាទ៑ យយៅ, តទាលោក្យ សវ៌្វេ លោកា ឦឝ្វរំ ប្រឝំសិតុម៑ អារេភិរេ។

Jesus Blesses the Little Children