لُوقا 13
| وَكَانَ حَاضِرًا فِي ذَلِكَ ٱلْوَقْتِ قَوْمٌ يُخْبِرُونَهُ عَنِ ٱلْجَلِيلِيِّينَ ٱلَّذِينَ خَلَطَ بِيلَاطُسُ دَمَهُمْ بِذَبَائِحِهِمْ. | ١ 1 |
അപരഞ്ച പീലാതോ യേഷാം ഗാലീലീയാനാം രക്താനി ബലീനാം രക്തൈഃ സഹാമിശ്രയത് തേഷാം ഗാലീലീയാനാം വൃത്താന്തം കതിപയജനാ ഉപസ്ഥാപ്യ യീശവേ കഥയാമാസുഃ|
| فَأجَابَ يَسُوعُ وَقَالَ لَهُمْ: «أَتَظُنُّونَ أَنَّ هَؤُلَاءِ ٱلْجَلِيلِيِّينَ كَانُوا خُطَاةً أَكْثَرَ مِنْ كُلِّ ٱلْجَلِيلِيِّينَ لِأَنَّهُمْ كَابَدُوا مِثْلَ هَذَا؟ | ٢ 2 |
തതഃ സ പ്രത്യുവാച തേഷാം ലോകാനാമ് ഏതാദൃശീ ദുർഗതി ർഘടിതാ തത്കാരണാദ് യൂയം കിമന്യേഭ്യോ ഗാലീലീയേഭ്യോപ്യധികപാപിനസ്താൻ ബോധധ്വേ?
| كَلَّا! أَقُولُ لَكُمْ: بَلْ إِنْ لَمْ تَتُوبُوا فَجَمِيعُكُمْ كَذَلِكَ تَهْلِكُونَ. | ٣ 3 |
യുഷ്മാനഹം വദാമി തഥാ ന കിന്തു മനഃസു ന പരാവർത്തിതേഷു യൂയമപി തഥാ നംക്ഷ്യഥ|
| أَوْ أُولَئِكَ ٱلثَّمَانِيَةَ عَشَرَ ٱلَّذِينَ سَقَطَ عَلَيْهِمُ ٱلْبُرْجُ فِي سِلْوَامَ وَقَتَلَهُمْ، أَتَظُنُّونَ أَنَّ هَؤُلَاءِ كَانُوا مُذْنِبِينَ أَكْثَرَ مِنْ جَمِيعِ ٱلنَّاسِ ٱلسَّاكِنِينَ فِي أُورُشَلِيمَ؟ | ٤ 4 |
അപരഞ്ച ശീലോഹനാമ്ന ഉച്ചഗൃഹസ്യ പതനാദ് യേഽഷ്ടാദശജനാ മൃതാസ്തേ യിരൂശാലമി നിവാസിസർവ്വലോകേഭ്യോഽധികാപരാധിനഃ കിം യൂയമിത്യം ബോധധ്വേ?
| كَلَّا! أَقُولُ لَكُمْ: بَلْ إِنْ لَمْ تَتُوبُوا فَجَمِيعُكُمْ كَذَلِكَ تَهْلِكُونَ». | ٥ 5 |
യുഷ്മാനഹം വദാമി തഥാ ന കിന്തു മനഃസു ന പരിവർത്തിതേഷു യൂയമപി തഥാ നംക്ഷ്യഥ|
| وَقَالَ هَذَا ٱلْمَثَلَ: «كَانَتْ لِوَاحِدٍ شَجَرَةُ تِينٍ مَغْرُوسَةٌ فِي كَرْمِهِ، فَأَتَى يَطْلُبُ فِيهَا ثَمَرًا وَلَمْ يَجِدْ. | ٦ 6 |
അനന്തരം സ ഇമാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാമകഥയദ് ഏകോ ജനോ ദ്രാക്ഷാക്ഷേത്രമധ്യ ഏകമുഡുമ്ബരവൃക്ഷം രോപിതവാൻ| പശ്ചാത് സ ആഗത്യ തസ്മിൻ ഫലാനി ഗവേഷയാമാസ,
| فَقَالَ لِلْكَرَّامِ: هُوَذَا ثَلَاثُ سِنِينَ آتِي أَطْلُبُ ثَمَرًا فِي هَذِهِ ٱلتِّينَةِ وَلَمْ أَجِدْ. اِقْطَعْهَا! لِمَاذَا تُبَطِّلُ ٱلْأَرْضَ أَيْضًا؟ | ٧ 7 |
കിന്തു ഫലാപ്രാപ്തേഃ കാരണാദ് ഉദ്യാനകാരം ഭൃത്യം ജഗാദ, പശ്യ വത്സരത്രയം യാവദാഗത്യ ഏതസ്മിന്നുഡുമ്ബരതരൗ ക്ഷലാന്യന്വിച്ഛാമി, കിന്തു നൈകമപി പ്രപ്നോമി തരുരയം കുതോ വൃഥാ സ്ഥാനം വ്യാപ്യ തിഷ്ഠതി? ഏനം ഛിന്ധി|
| فَأَجَابَ وَقَالَ لَهُ: يَا سَيِّدُ، ٱتْرُكْهَا هَذِهِ ٱلسَّنَةَ أَيْضًا، حَتَّى أَنْقُبَ حَوْلَهَا وَأَضَعَ زِبْلًا. | ٨ 8 |
തതോ ഭൃത്യഃ പ്രത്യുവാച, ഹേ പ്രഭോ പുനർവർഷമേകം സ്ഥാതുമ് ആദിശ; ഏതസ്യ മൂലസ്യ ചതുർദിക്ഷു ഖനിത്വാഹമ് ആലവാലം സ്ഥാപയാമി|
| فَإِنْ صَنَعَتْ ثَمَرًا، وَإِلَّا فَفِيمَا بَعْدُ تَقْطَعُهَا». | ٩ 9 |
തതഃ ഫലിതും ശക്നോതി യദി ന ഫലതി തർഹി പശ്ചാത് ഛേത്സ്യസി|
| وَكَانَ يُعَلِّمُ فِي أَحَدِ ٱلْمَجَامِعِ فِي ٱلسَّبْتِ، | ١٠ 10 |
അഥ വിശ്രാമവാരേ ഭജനഗേഹേ യീശുരുപദിശതി
| وَإِذَا ٱمْرَأَةٌ كَانَ بِهَا رُوحُ ضَعْفٍ ثَمَانِيَ عَشْرَةَ سَنَةً، وَكَانَتْ مُنْحَنِيَةً وَلَمْ تَقْدِرْ أَنْ تَنْتَصِبَ ٱلْبَتَّةَ. | ١١ 11 |
തസ്മിത് സമയേ ഭൂതഗ്രസ്തത്വാത് കുബ്ജീഭൂയാഷ്ടാദശവർഷാണി യാവത് കേനാപ്യുപായേന ഋജു ർഭവിതും ന ശക്നോതി യാ ദുർബ്ബലാ സ്ത്രീ,
| فَلَمَّا رَآهَا يَسُوعُ دَعَاهَا وَقَالَ لَهَا: «يَا ٱمْرَأَةُ، إِنَّكِ مَحْلُولَةٌ مِنْ ضَعْفِكِ!». | ١٢ 12 |
താം തത്രോപസ്ഥിതാം വിലോക്യ യീശുസ്താമാഹൂയ കഥിതവാൻ ഹേ നാരി തവ ദൗർബ്ബല്യാത് ത്വം മുക്താ ഭവ|
| وَوَضَعَ عَلَيْهَا يَدَيْهِ، فَفِي ٱلْحَالِ ٱسْتَقَامَتْ وَمَجَّدَتِ ٱللهَ. | ١٣ 13 |
തതഃ പരം തസ്യാ ഗാത്രേ ഹസ്താർപണമാത്രാത് സാ ഋജുർഭൂത്വേശ്വരസ്യ ധന്യവാദം കർത്തുമാരേഭേ|
| فَأَجابَ رَئِيسُ ٱلْمَجْمَعِ، وَهُوَ مُغْتَاظٌ لِأَنَّ يَسُوعَ أَبْرَأَ فِي ٱلسَّبْتِ، وَقَالَ لِلْجَمْعِ: «هِيَ سِتَّةُ أَيَّامٍ يَنْبَغِي فِيهَا ٱلْعَمَلُ، فَفِي هَذِهِ ٱئْتُوا وَٱسْتَشْفُوا، وَلَيْسَ فِي يَوْمِ ٱلسَّبْتِ!». | ١٤ 14 |
കിന്തു വിശ്രാമവാരേ യീശുനാ തസ്യാഃ സ്വാസ്ഥ്യകരണാദ് ഭജനഗേഹസ്യാധിപതിഃ പ്രകുപ്യ ലോകാൻ ഉവാച, ഷട്സു ദിനേഷു ലോകൈഃ കർമ്മ കർത്തവ്യം തസ്മാദ്ധേതോഃ സ്വാസ്ഥ്യാർഥം തേഷു ദിനേഷു ആഗച്ഛത, വിശ്രാമവാരേ മാഗച്ഛത|
| فَأَجَابَهُ ٱلرَّبُّ وَقَالَ: «يَا مُرَائِي! أَلَا يَحُلُّ كُلُّ وَاحِدٍ مِنْكُمْ فِي ٱلسَّبْتِ ثَوْرَهُ أَوْ حِمَارَهُ مِنَ ٱلْمِذْوَدِ وَيَمْضِي بِهِ وَيَسْقِيهِ؟ | ١٥ 15 |
തദാ പഭുഃ പ്രത്യുവാച രേ കപടിനോ യുഷ്മാകമ് ഏകൈകോ ജനോ വിശ്രാമവാരേ സ്വീയം സ്വീയം വൃഷഭം ഗർദഭം വാ ബന്ധനാന്മോചയിത്വാ ജലം പായയിതും കിം ന നയതി?
| وَهَذِهِ، وَهِيَ ٱبْنَةُ إِبْراهِيمَ، قَدْ رَبَطَهَا ٱلشَّيْطَانُ ثَمَانِيَ عَشْرَةَ سَنَةً، أَمَا كَانَ يَنْبَغِي أَنْ تُحَلَّ مِنْ هَذَا ٱلرِّبَاطِ فِي يَوْمِ ٱلسَّبْتِ؟». | ١٦ 16 |
തർഹ്യാഷ്ടാദശവത്സരാൻ യാവത് ശൈതാനാ ബദ്ധാ ഇബ്രാഹീമഃ സന്തതിരിയം നാരീ കിം വിശ്രാമവാരേ ന മോചയിതവ്യാ?
| وَإِذْ قَالَ هَذَا أُخْجِلَ جَمِيعُ ٱلَّذِينَ كَانُوا يُعَانِدُونَهُ، وَفَرِحَ كُلُّ ٱلْجَمْعِ بِجَمِيعِ ٱلْأَعْمَالِ ٱلْمَجِيدَةِ ٱلْكَائِنَةِ مِنْهُ. | ١٧ 17 |
ഏഷു വാക്യേഷു കഥിതേഷു തസ്യ വിപക്ഷാഃ സലജ്ജാ ജാതാഃ കിന്തു തേന കൃതസർവ്വമഹാകർമ്മകാരണാത് ലോകനിവഹഃ സാനന്ദോഽഭവത്|
| فَقَالَ: «مَاذَا يُشْبِهُ مَلَكُوتُ ٱللهِ؟ وَبِمَاذَا أُشَبِّهُهُ؟ | ١٨ 18 |
അനന്തരം സോവദദ് ഈശ്വരസ്യ രാജ്യം കസ്യ സദൃശം? കേന തദുപമാസ്യാമി?
| يُشْبِهُ حَبَّةَ خَرْدَلٍ أَخَذَهَا إِنْسَانٌ وَأَلْقَاهَا فِي بُسْتَانِهِ، فَنَمَتْ وَصَارَتْ شَجَرَةً كَبِيرَةً، وَتَآوَتْ طُيُورُ ٱلسَّمَاءِ فِي أَغْصَانِهَا». | ١٩ 19 |
യത് സർഷപബീജം ഗൃഹീത്വാ കശ്ചിജ്ജന ഉദ്യാന ഉപ്തവാൻ തദ് ബീജമങ്കുരിതം സത് മഹാവൃക്ഷോഽജായത, തതസ്തസ്യ ശാഖാസു വിഹായസീയവിഹഗാ ആഗത്യ ന്യൂഷുഃ, തദ്രാജ്യം താദൃശേന സർഷപബീജേന തുല്യം|
| وَقَالَ أَيْضًا: «بِمَاذَا أُشَبِّهُ مَلَكُوتَ ٱللهِ؟ | ٢٠ 20 |
പുനഃ കഥയാമാസ, ഈശ്വരസ്യ രാജ്യം കസ്യ സദൃശം വദിഷ്യാമി? യത് കിണ്വം കാചിത് സ്ത്രീ ഗൃഹീത്വാ ദ്രോണത്രയപരിമിതഗോധൂമചൂർണേഷു സ്ഥാപയാമാസ,
| يُشْبِهُ خَمِيرَةً أَخَذَتْهَا ٱمْرَأَةٌ وَخَبَّأَتْهَا فِي ثَلَاثَةِ أَكْيَالِ دَقِيقٍ حَتَّى ٱخْتَمَرَ ٱلْجَمِيعُ». | ٢١ 21 |
തതഃ ക്രമേണ തത് സർവ്വഗോധൂമചൂർണം വ്യാപ്നോതി, തസ്യ കിണ്വസ്യ തുല്യമ് ഈശ്വരസ്യ രാജ്യം|
| وَٱجْتَازَ فِي مُدُنٍ وَقُرًى يُعَلِّمُ وَيُسَافِرُ نَحْوَ أُورُشَلِيمَ، | ٢٢ 22 |
തതഃ സ യിരൂശാലമ്നഗരം പ്രതി യാത്രാം കൃത്വാ നഗരേ നഗരേ ഗ്രാമേ ഗ്രാമേ സമുപദിശൻ ജഗാമ|
| فَقَالَ لَهُ وَاحِدٌ: «يَا سَيِّدُ، أَقَلِيلٌ هُمُ ٱلَّذِينَ يَخْلُصُونَ؟». فَقَالَ لَهُمُ: | ٢٣ 23 |
തദാ കശ്ചിജ്ജനസ്തം പപ്രച്ഛ, ഹേ പ്രഭോ കിം കേവലമ് അൽപേ ലോകാഃ പരിത്രാസ്യന്തേ?
| «ٱجْتَهِدُوا أَنْ تَدْخُلُوا مِنَ ٱلْبَابِ ٱلضَّيِّقِ، فَإِنِّي أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّ كَثِيرِينَ سَيَطْلُبُونَ أَنْ يَدْخُلُوا وَلَا يَقْدِرُونَ | ٢٤ 24 |
തതഃ സ ലോകാൻ ഉവാച, സംകീർണദ്വാരേണ പ്രവേഷ്ടും യതഘ്വം, യതോഹം യുഷ്മാൻ വദാമി, ബഹവഃ പ്രവേഷ്ടും ചേഷ്ടിഷ്യന്തേ കിന്തു ന ശക്ഷ്യന്തി|
| مِنْ بَعْدِ مَا يَكُونُ رَبُّ ٱلْبَيْتِ قَدْ قَامَ وَأَغْلَقَ ٱلْبَابَ، وَٱبْتَدَأْتُمْ تَقِفُونَ خَارِجًا وَتَقْرَعُونَ ٱلْبَابَ قَائِلِينَ: يَارَبُّ، يَارَبُّ! ٱفْتَحْ لَنَا. يُجِيبُ، وَيَقُولُ لَكُمْ: لَا أَعْرِفُكُمْ مِنْ أَيْنَ أَنْتُمْ! | ٢٥ 25 |
ഗൃഹപതിനോത്ഥായ ദ്വാരേ രുദ്ധേ സതി യദി യൂയം ബഹിഃ സ്ഥിത്വാ ദ്വാരമാഹത്യ വദഥ, ഹേ പ്രഭോ ഹേ പ്രഭോ അസ്മത്കാരണാദ് ദ്വാരം മോചയതു, തതഃ സ ഇതി പ്രതിവക്ഷ്യതി, യൂയം കുത്രത്യാ ലോകാ ഇത്യഹം ന ജാനാമി|
| حِينَئِذٍ تَبْتَدِئُونَ تَقُولُونَ: أَكَلْنَا قُدَّامَكَ وَشَرِبْنَا، وَعَلَّمْتَ فِي شَوَارِعِنَا! | ٢٦ 26 |
തദാ യൂയം വദിഷ്യഥ, തവ സാക്ഷാദ് വയം ഭേജനം പാനഞ്ച കൃതവന്തഃ, ത്വഞ്ചാസ്മാകം നഗരസ്യ പഥി സമുപദിഷ്ടവാൻ|
| فَيَقُولُ: أَقُولُ لَكُمْ: لَاأَعْرِفُكُمْ مِنْ أَيْنَ أَنْتُمْ، تَبَاعَدُوا عَنِّي يَا جَمِيعَ فَاعِلِي ٱلظُّلْمِ! | ٢٧ 27 |
കിന്തു സ വക്ഷ്യതി, യുഷ്മാനഹം വദാമി, യൂയം കുത്രത്യാ ലോകാ ഇത്യഹം ന ജാനാമി; ഹേ ദുരാചാരിണോ യൂയം മത്തോ ദൂരീഭവത|
| هُنَاكَ يَكُونُ ٱلْبُكَاءُ وَصَرِيرُ ٱلْأَسْنَانِ، مَتَى رَأَيْتُمْ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَجَمِيعَ ٱلْأَنْبِيَاءِ فِي مَلَكُوتِ ٱللهِ، وَأَنْتُمْ مَطْرُوحُونَ خَارِجًا. | ٢٨ 28 |
തദാ ഇബ്രാഹീമം ഇസ്ഹാകം യാകൂബഞ്ച സർവ്വഭവിഷ്യദ്വാദിനശ്ച ഈശ്വരസ്യ രാജ്യം പ്രാപ്താൻ സ്വാംശ്ച ബഹിഷ്കൃതാൻ ദൃഷ്ട്വാ യൂയം രോദനം ദന്തൈർദന്തഘർഷണഞ്ച കരിഷ്യഥ|
| وَيَأْتُونَ مِنَ ٱلْمَشَارِقِ وَمِنَ ٱلْمَغَارِبِ وَمِنَ ٱلشِّمَالِ وَٱلْجَنُوبِ، وَيَتَّكِئُونَ فِي مَلَكُوتِ ٱللهِ. | ٢٩ 29 |
അപരഞ്ച പൂർവ്വപശ്ചിമദക്ഷിണോത്തരദിഗ്ഭ്യോ ലോകാ ആഗത്യ ഈശ്വരസ്യ രാജ്യേ നിവത്സ്യന്തി|
| وَهُوَذَا آخِرُونَ يَكُونُونَ أَوَّلِينَ، وَأَوَّلُونَ يَكُونُونَ آخِرِينَ». | ٣٠ 30 |
പശ്യതേത്ഥം ശേഷീയാ ലോകാ അഗ്രാ ഭവിഷ്യന്തി, അഗ്രീയാ ലോകാശ്ച ശേഷാ ഭവിഷ്യന്തി|
| فِي ذَلِكَ ٱلْيَوْمِ تَقَدَّمَ بَعْضُ ٱلْفَرِّيسِيِّينَ قَائِلِينَ لَهُ: «ٱخْرُجْ وَٱذْهَبْ مِنْ هَهُنَا، لِأَنَّ هِيرُودُسَ يُرِيدُ أَنْ يَقْتُلَكَ». | ٣١ 31 |
അപരഞ്ച തസ്മിൻ ദിനേ കിയന്തഃ ഫിരൂശിന ആഗത്യ യീശും പ്രോചുഃ, ബഹിർഗച്ഛ, സ്ഥാനാദസ്മാത് പ്രസ്ഥാനം കുരു, ഹേരോദ് ത്വാം ജിഘാംസതി|
| فَقَالَ لَهُمُ: «ٱمْضُوا وَقُولُوا لِهَذَا ٱلثَّعْلَبِ: هَا أَنَا أُخْرِجُ شَيَاطِينَ، وَأَشْفِي ٱلْيَوْمَ وَغَدًا، وَفِي ٱلْيَوْمِ ٱلثَّالِثِ أُكَمَّلُ. | ٣٢ 32 |
തതഃ സ പ്രത്യവോചത് പശ്യതാദ്യ ശ്വശ്ച ഭൂതാൻ വിഹാപ്യ രോഗിണോഽരോഗിണഃ കൃത്വാ തൃതീയേഹ്നി സേത്സ്യാമി, കഥാമേതാം യൂയമിത്വാ തം ഭൂരിമായം വദത|
| بَلْ يَنْبَغِي أَنْ أَسِيرَ ٱلْيَوْمَ وَغَدًا وَمَا يَلِيهِ، لِأَنَّهُ لَا يُمْكِنُ أَنْ يَهْلِكَ نَبِيٌّ خَارِجًا عَنْ أُورُشَلِيمَ! | ٣٣ 33 |
തത്രാപ്യദ്യ ശ്വഃ പരശ്വശ്ച മയാ ഗമനാഗമനേ കർത്തവ്യേ, യതോ ഹേതോ ര്യിരൂശാലമോ ബഹിഃ കുത്രാപി കോപി ഭവിഷ്യദ്വാദീ ന ഘാനിഷ്യതേ|
| يَا أُورُشَلِيمُ، يَا أُورُشَلِيمُ! يَا قَاتِلَةَ ٱلْأَنْبِيَاءِ وَرَاجِمَةَ ٱلْمُرْسَلِينَ إِلَيْهَا، كَمْ مَرَّةٍ أَرَدْتُ أَنْ أَجْمَعَ أَوْلَادَكِ كَمَا تَجْمَعُ ٱلدَّجَاجَةُ فِرَاخَهَا تَحْتَ جَنَاحَيْهَا، وَلَمْ تُرِيدُوا! | ٣٤ 34 |
ഹേ യിരൂശാലമ് ഹേ യിരൂശാലമ് ത്വം ഭവിഷ്യദ്വാദിനോ ഹംസി തവാന്തികേ പ്രേരിതാൻ പ്രസ്തരൈർമാരയസി ച, യഥാ കുക്കുടീ നിജപക്ഷാധഃ സ്വശാവകാൻ സംഗൃഹ്ലാതി, തഥാഹമപി തവ ശിശൂൻ സംഗ്രഹീതും കതിവാരാൻ ഐച്ഛം കിന്തു ത്വം നൈച്ഛഃ|
| هُوَذَا بَيْتُكُمْ يُتْرَكُ لَكُمْ خَرَابًا! وَٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: إِنَّكُمْ لَا تَرَوْنَنِي حَتَّى يَأْتِيَ وَقْتٌ تَقُولُونَ فِيهِ: مُبَارَكٌ ٱلْآتِي بِٱسْمِ ٱلرَّبِّ!». | ٣٥ 35 |
പശ്യത യുഷ്മാകം വാസസ്ഥാനാനി പ്രോച്ഛിദ്യമാനാനി പരിത്യക്താനി ച ഭവിഷ്യന്തി; യുഷ്മാനഹം യഥാർഥം വദാമി, യഃ പ്രഭോ ർനാമ്നാഗച്ഛതി സ ധന്യ ഇതി വാചം യാവത്കാലം ന വദിഷ്യഥ, താവത്കാലം യൂയം മാം ന ദ്രക്ഷ്യഥ|
