< يوحنَّا 14 >
«لَا تَضْطَرِبْ قُلُوبُكُمْ. أَنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِٱللهِ فَآمِنُوا بِي. | ١ 1 |
മനോദുഃഖിനോ മാ ഭൂത; ഈശ്വരേ വിശ്വസിത മയി ച വിശ്വസിത|
فِي بَيْتِ أَبِي مَنَازِلُ كَثِيرَةٌ، وَإِلَّا فَإِنِّي كُنْتُ قَدْ قُلْتُ لَكُمْ. أَنَا أَمْضِي لِأُعِدَّ لَكُمْ مَكَانًا، | ٢ 2 |
മമ പിതു ഗൃഹേ ബഹൂനി വാസസ്ഥാനി സന്തി നോ ചേത് പൂർവ്വം യുഷ്മാൻ അജ്ഞാപയിഷ്യം യുഷ്മദർഥം സ്ഥാനം സജ്ജയിതും ഗച്ഛാമി|
وَإِنْ مَضَيْتُ وَأَعْدَدْتُ لَكُمْ مَكَانًا آتِي أَيْضًا وَآخُذُكُمْ إِلَيَّ، حَتَّى حَيْثُ أَكُونُ أَنَا تَكُونُونَ أَنْتُمْ أَيْضًا، | ٣ 3 |
യദി ഗത്വാഹം യുഷ്മന്നിമിത്തം സ്ഥാനം സജ്ജയാമി തർഹി പനരാഗത്യ യുഷ്മാൻ സ്വസമീപം നേഷ്യാമി, തതോ യത്രാഹം തിഷ്ഠാമി തത്ര യൂയമപി സ്ഥാസ്യഥ|
وَتَعْلَمُونَ حَيْثُ أَنَا أَذْهَبُ وَتَعْلَمُونَ ٱلطَّرِيقَ». | ٤ 4 |
അഹം യത്സ്ഥാനം ബ്രജാമി തത്സ്ഥാനം യൂയം ജാനീഥ തസ്യ പന്ഥാനമപി ജാനീഥ|
قَالَ لَهُ تُومَا: «يَا سَيِّدُ، لَسْنَا نَعْلَمُ أَيْنَ تَذْهَبُ، فَكَيْفَ نَقْدِرُ أَنْ نَعْرِفَ ٱلطَّرِيقَ؟». | ٥ 5 |
തദാ ഥോമാ അവദത്, ഹേ പ്രഭോ ഭവാൻ കുത്ര യാതി തദ്വയം ന ജാനീമഃ, തർഹി കഥം പന്ഥാനം ജ്ഞാതും ശക്നുമഃ?
قَالَ لَهُ يَسُوعُ: «أَنَا هُوَ ٱلطَّرِيقُ وَٱلْحَقُّ وَٱلْحَيَاةُ. لَيْسَ أَحَدٌ يَأْتِي إِلَى ٱلْآبِ إِلَّا بِي. | ٦ 6 |
യീശുരകഥയദ് അഹമേവ സത്യജീവനരൂപപഥോ മയാ ന ഗന്താ കോപി പിതുഃ സമീപം ഗന്തും ന ശക്നോതി|
لَوْ كُنْتُمْ قَدْ عَرَفْتُمُونِي لَعَرَفْتُمْ أَبِي أَيْضًا. وَمِنَ ٱلْآنَ تَعْرِفُونَهُ وَقَدْ رَأَيْتُمُوهُ». | ٧ 7 |
യദി മാമ് അജ്ഞാസ്യത തർഹി മമ പിതരമപ്യജ്ഞാസ്യത കിന്ത്വധുനാതസ്തം ജാനീഥ പശ്യഥ ച|
قَالَ لَهُ فِيلُبُّسُ: «يَا سَيِّدُ، أَرِنَا ٱلْآبَ وَكَفَانَا». | ٨ 8 |
തദാ ഫിലിപഃ കഥിതവാൻ, ഹേ പ്രഭോ പിതരം ദർശയ തസ്മാദസ്മാകം യഥേഷ്ടം ഭവിഷ്യതി|
قَالَ لَهُ يَسُوعُ: «أَنَا مَعَكُمْ زَمَانًا هَذِهِ مُدَّتُهُ وَلَمْ تَعْرِفْنِي يَا فِيلُبُّسُ! اَلَّذِي رَآنِي فَقَدْ رَأَى ٱلْآبَ، فَكَيْفَ تَقُولُ أَنْتَ: أَرِنَا ٱلْآبَ؟ | ٩ 9 |
തതോ യീശുഃ പ്രത്യാവാദീത്, ഹേ ഫിലിപ യുഷ്മാഭിഃ സാർദ്ധമ് ഏതാവദ്ദിനാനി സ്ഥിതമപി മാം കിം ന പ്രത്യഭിജാനാസി? യോ ജനോ മാമ് അപശ്യത് സ പിതരമപ്യപശ്യത് തർഹി പിതരമ് അസ്മാൻ ദർശയേതി കഥാം കഥം കഥയസി?
أَلَسْتَ تُؤْمِنُ أَنِّي أَنَا فِي ٱلْآبِ وَٱلْآبَ فِيَّ؟ ٱلْكَلَامُ ٱلَّذِي أُكَلِّمُكُمْ بِهِ لَسْتُ أَتَكَلَّمُ بِهِ مِنْ نَفْسِي، لَكِنَّ ٱلْآبَ ٱلْحَالَّ فِيَّ هُوَ يَعْمَلُ ٱلْأَعْمَالَ. | ١٠ 10 |
അഹം പിതരി തിഷ്ഠാമി പിതാ മയി തിഷ്ഠതീതി കിം ത്വം ന പ്രത്യഷി? അഹം യദ്വാക്യം വദാമി തത് സ്വതോ ന വദാമി കിന്തു യഃ പിതാ മയി വിരാജതേ സ ഏവ സർവ്വകർമ്മാണി കരാതി|
صَدِّقُونِي أَنِّي فِي ٱلْآبِ وَٱلْآبَ فِيَّ، وَإِلَّا فَصَدِّقُونِي لِسَبَبِ ٱلْأَعْمَالِ نَفْسِهَا. | ١١ 11 |
അതഏവ പിതര്യ്യഹം തിഷ്ഠാമി പിതാ ച മയി തിഷ്ഠതി മമാസ്യാം കഥായാം പ്രത്യയം കുരുത, നോ ചേത് കർമ്മഹേതോഃ പ്രത്യയം കുരുത|
اَلْحَقَّ ٱلْحَقَّ أَقُولُ لَكُمْ: مَنْ يُؤْمِنُ بِي فَٱلْأَعْمَالُ ٱلَّتِي أَنَا أَعْمَلُهَا يَعْمَلُهَا هُوَ أَيْضًا، وَيَعْمَلُ أَعْظَمَ مِنْهَا، لِأَنِّي مَاضٍ إِلَى أَبِي. | ١٢ 12 |
അഹം യുഷ്മാനതിയഥാർഥം വദാമി, യോ ജനോ മയി വിശ്വസിതി സോഹമിവ കർമ്മാണി കരിഷ്യതി വരം തതോപി മഹാകർമ്മാണി കരിഷ്യതി യതോ ഹേതോരഹം പിതുഃ സമീപം ഗച്ഛാമി|
وَمَهْمَا سَأَلْتُمْ بِٱسْمِي فَذَلِكَ أَفْعَلُهُ لِيَتَمَجَّدَ ٱلْآبُ بِٱلِٱبْنِ. | ١٣ 13 |
യഥാ പുത്രേണ പിതു ർമഹിമാ പ്രകാശതേ തദർഥം മമ നാമ പ്രോച്യ യത് പ്രാർഥയിഷ്യധ്വേ തത് സഫലം കരിഷ്യാമി|
إِنْ سَأَلْتُمْ شَيْئًا بِٱسْمِي فَإِنِّي أَفْعَلُهُ. | ١٤ 14 |
യദി മമ നാമ്നാ യത് കിഞ്ചിദ് യാചധ്വേ തർഹി തദഹം സാധയിഷ്യാമി|
«إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَنِي فَٱحْفَظُوا وَصَايَايَ، | ١٥ 15 |
യദി മയി പ്രീയധ്വേ തർഹി മമാജ്ഞാഃ സമാചരത|
وَأَنَا أَطْلُبُ مِنَ ٱلْآبِ فَيُعْطِيكُمْ مُعَزِّيًا آخَرَ لِيَمْكُثَ مَعَكُمْ إِلَى ٱلْأَبَدِ، (aiōn ) | ١٦ 16 |
തതോ മയാ പിതുഃ സമീപേ പ്രാർഥിതേ പിതാ നിരന്തരം യുഷ്മാഭിഃ സാർദ്ധം സ്ഥാതുമ് ഇതരമേകം സഹായമ് അർഥാത് സത്യമയമ് ആത്മാനം യുഷ്മാകം നികടം പ്രേഷയിഷ്യതി| (aiōn )
رُوحُ ٱلْحَقِّ ٱلَّذِي لَا يَسْتَطِيعُ ٱلْعَالَمُ أَنْ يَقْبَلَهُ، لِأَنَّهُ لَا يَرَاهُ وَلَا يَعْرِفُهُ، وَأَمَّا أَنْتُمْ فَتَعْرِفُونَهُ لِأَنَّهُ مَاكِثٌ مَعَكُمْ وَيَكُونُ فِيكُمْ. | ١٧ 17 |
ഏതജ്ജഗതോ ലോകാസ്തം ഗ്രഹീതും ന ശക്നുവന്തി യതസ്തേ തം നാപശ്യൻ നാജനംശ്ച കിന്തു യൂയം ജാനീഥ യതോ ഹേതോഃ സ യുഷ്മാകമന്ത ർനിവസതി യുഷ്മാകം മധ്യേ സ്ഥാസ്യതി ച|
لَا أَتْرُكُكُمْ يَتَامَى. إِنِّي آتِي إِلَيْكُمْ. | ١٨ 18 |
അഹം യുഷ്മാൻ അനാഥാൻ കൃത്വാ ന യാസ്യാമി പുനരപി യുഷ്മാകം സമീപമ് ആഗമിഷ്യാമി|
بَعْدَ قَلِيلٍ لَا يَرَانِي ٱلْعَالَمُ أَيْضًا، وَأَمَّا أَنْتُمْ فَتَرَوْنَنِي. إِنِّي أَنَا حَيٌّ فَأَنْتُمْ سَتَحْيَوْنَ. | ١٩ 19 |
കിയത്കാലരത് പരമ് അസ്യ ജഗതോ ലോകാ മാം പുന ർന ദ്രക്ഷ്യന്തി കിന്തു യൂയം ദ്രക്ഷ്യഥ; അഹം ജീവിഷ്യാമി തസ്മാത് കാരണാദ് യൂയമപി ജീവിഷ്യഥ|
فِي ذَلِكَ ٱلْيَوْمِ تَعْلَمُونَ أَنِّي أَنَا فِي أَبِي، وَأَنْتُمْ فِيَّ، وَأَنَا فِيكُمْ. | ٢٠ 20 |
പിതര്യ്യഹമസ്മി മയി ച യൂയം സ്ഥ, തഥാഹം യുഷ്മാസ്വസ്മി തദപി തദാ ജ്ഞാസ്യഥ|
اَلَّذِي عِنْدَهُ وَصَايَايَ وَيَحْفَظُهَا فَهُوَ ٱلَّذِي يُحِبُّنِي، وَٱلَّذِي يُحِبُّنِي يُحِبُّهُ أَبِي، وَأَنَا أُحِبُّهُ، وَأُظْهِرُ لَهُ ذَاتِي». | ٢١ 21 |
യോ ജനോ മമാജ്ഞാ ഗൃഹീത്വാ താ ആചരതി സഏവ മയി പ്രീയതേ; യോ ജനശ്ച മയി പ്രീയതേ സഏവ മമ പിതുഃ പ്രിയപാത്രം ഭവിഷ്യതി, തഥാഹമപി തസ്മിൻ പ്രീത്വാ തസ്മൈ സ്വം പ്രകാശയിഷ്യാമി|
قَالَ لَهُ يَهُوذَا لَيْسَ ٱلْإِسْخَرْيُوطِيَّ: «يَا سَيِّدُ، مَاذَا حَدَثَ حَتَّى إِنَّكَ مُزْمِعٌ أَنْ تُظْهِرَ ذَاتَكَ لَنَا وَلَيْسَ لِلْعَالَمِ؟». | ٢٢ 22 |
തദാ ഈഷ്കരിയോതീയാദ് അന്യോ യിഹൂദാസ്തമവദത്, ഹേ പ്രഭോ ഭവാൻ ജഗതോ ലോകാനാം സന്നിധൗ പ്രകാശിതോ ന ഭൂത്വാസ്മാകം സന്നിധൗ കുതഃ പ്രകാശിതോ ഭവിഷ്യതി?
أَجَابَ يَسُوعُ وَقَالَ لَهُ: «إِنْ أَحَبَّنِي أَحَدٌ يَحْفَظْ كَلَامِي، وَيُحِبُّهُ أَبِي، وَإِلَيْهِ نَأْتِي، وَعِنْدَهُ نَصْنَعُ مَنْزِلًا. | ٢٣ 23 |
തതോ യീശുഃ പ്രത്യുദിതവാൻ, യോ ജനോ മയി പ്രീയതേ സ മമാജ്ഞാ അപി ഗൃഹ്ലാതി, തേന മമ പിതാപി തസ്മിൻ പ്രേഷ്യതേ, ആവാഞ്ച തന്നികടമാഗത്യ തേന സഹ നിവത്സ്യാവഃ|
اَلَّذِي لَا يُحِبُّنِي لَا يَحْفَظُ كَلَامِي. وَٱلْكَلَامُ ٱلَّذِي تَسْمَعُونَهُ لَيْسَ لِي بَلْ لِلْآبِ ٱلَّذِي أَرْسَلَنِي. | ٢٤ 24 |
യോ ജനോ മയി ന പ്രീയതേ സ മമ കഥാ അപി ന ഗൃഹ്ലാതി പുനശ്ച യാമിമാം കഥാം യൂയം ശൃണുഥ സാ കഥാ കേവലസ്യ മമ ന കിന്തു മമ പ്രേരകോ യഃ പിതാ തസ്യാപി കഥാ|
بِهَذَا كَلَّمْتُكُمْ وَأَنَا عِنْدَكُمْ. | ٢٥ 25 |
ഇദാനീം യുഷ്മാകം നികടേ വിദ്യമാനോഹമ് ഏതാഃ സകലാഃ കഥാഃ കഥയാമി|
وَأَمَّا ٱلْمُعَزِّي، ٱلرُّوحُ ٱلْقُدُسُ، ٱلَّذِي سَيُرْسِلُهُ ٱلْآبُ بِٱسْمِي، فَهُوَ يُعَلِّمُكُمْ كُلَّ شَيْءٍ، وَيُذَكِّرُكُمْ بِكُلِّ مَا قُلْتُهُ لَكُمْ. | ٢٦ 26 |
കിന്ത്വിതഃ പരം പിത്രാ യഃ സഹായോഽർഥാത് പവിത്ര ആത്മാ മമ നാമ്നി പ്രേരയിഷ്യതി സ സർവ്വം ശിക്ഷയിത്വാ മയോക്താഃ സമസ്താഃ കഥാ യുഷ്മാൻ സ്മാരയിഷ്യതി|
«سَلَامًا أَتْرُكُ لَكُمْ. سَلَامِي أُعْطِيكُمْ. لَيْسَ كَمَا يُعْطِي ٱلْعَالَمُ أُعْطِيكُمْ أَنَا. لَا تَضْطَرِبْ قُلُوبُكُمْ وَلَا تَرْهَبْ. | ٢٧ 27 |
അഹം യുഷ്മാകം നികടേ ശാന്തിം സ്ഥാപയിത്വാ യാമി, നിജാം ശാന്തിം യുഷ്മഭ്യം ദദാമി, ജഗതോ ലോകാ യഥാ ദദാതി തഥാഹം ന ദദാമി; യുഷ്മാകമ് അന്തഃകരണാനി ദുഃഖിതാനി ഭീതാനി ച ന ഭവന്തു|
سَمِعْتُمْ أَنِّي قُلْتُ لَكُمْ: أَنَا أَذْهَبُ ثُمَّ آتِي إِلَيْكُمْ. لَوْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَنِي لَكُنْتُمْ تَفْرَحُونَ لِأَنِّي قُلْتُ أَمْضِي إِلَى ٱلْآبِ، لِأَنَّ أَبِي أَعْظَمُ مِنِّي. | ٢٨ 28 |
അഹം ഗത്വാ പുനരപി യുഷ്മാകം സമീപമ് ആഗമിഷ്യാമി മയോക്തം വാക്യമിദം യൂയമ് അശ്രൗഷ്ട; യദി മയ്യപ്രേഷ്യധ്വം തർഹ്യഹം പിതുഃ സമീപം ഗച്ഛാമി മമാസ്യാം കഥായാം യൂയമ് അഹ്ലാദിഷ്യധ്വം യതോ മമ പിതാ മത്തോപി മഹാൻ|
وَقُلْتُ لَكُمُ ٱلْآنَ قَبْلَ أَنْ يَكُونَ، حَتَّى مَتَى كَانَ تُؤْمِنُونَ. | ٢٩ 29 |
തസ്യാ ഘടനായാഃ സമയേ യഥാ യുഷ്മാകം ശ്രദ്ധാ ജായതേ തദർഥമ് അഹം തസ്യാ ഘടനായാഃ പൂർവ്വമ് ഇദാനീം യുഷ്മാൻ ഏതാം വാർത്താം വദാമി|
لَا أَتَكَلَّمُ أَيْضًا مَعَكُمْ كَثِيرًا، لِأَنَّ رَئِيسَ هَذَا ٱلْعَالَمِ يَأْتِي وَلَيْسَ لَهُ فِيَّ شَيْءٌ. | ٣٠ 30 |
ഇതഃ പരം യുഷ്മാഭിഃ സഹ മമ ബഹവ ആലാപാ ന ഭവിഷ്യന്തി യതഃ കാരണാദ് ഏതസ്യ ജഗതഃ പതിരാഗച്ഛതി കിന്തു മയാ സഹ തസ്യ കോപി സമ്ബന്ധോ നാസ്തി|
وَلَكِنْ لِيَفْهَمَ ٱلْعَالَمُ أَنِّي أُحِبُّ ٱلْآبَ، وَكَمَا أَوْصَانِي ٱلْآبُ هَكَذَا أَفْعَلُ. قُومُوا نَنْطَلِقْ مِنْ هَهُنَا. | ٣١ 31 |
അഹം പിതരി പ്രേമ കരോമി തഥാ പിതു ർവിധിവത് കർമ്മാണി കരോമീതി യേന ജഗതോ ലോകാ ജാനന്തി തദർഥമ് ഉത്തിഷ്ഠത വയം സ്ഥാനാദസ്മാദ് ഗച്ഛാമ|