عِبرانِيّين 5

١ 1 لِأَنَّ كُلَّ رَئِيسِ كَهَنَةٍ مَأْخُوذٍ مِنَ ٱلنَّاسِ يُقَامُ لِأَجْلِ ٱلنَّاسِ فِي مَا لِلهِ،لِكَيْ يُقَدِّمَ قَرَابِينَ وَذَبَائِحَ عَنِ ٱلْخَطَايَا،

យះ កឝ្ចិត៑ មហាយាជកោ ភវតិ ស មានវានាំ មធ្យាត៑ នីតះ សន៑ មានវានាំ ក្ឫត ឦឝ្វរោទ្ទេឝ្យវិឞយេៜរ្ថត ឧបហារាណាំ បាបាត៌្ហកពលីនាញ្ច ទាន និយុជ្យតេ។

٢ 2 قَادِرًا أَنْ يَتَرَفَّقَ بِٱلْجُهَّالِ وَٱلضَّالِّينَ، إِذْ هُوَ أَيْضًا مُحَاطٌ بِٱلضَّعْفِ.

ស ចាជ្ញានាំ ភ្រាន្តានាញ្ច លោកានាំ ទុះខេន ទុះខី ភវិតុំ ឝក្នោតិ, យតោ ហេតោះ ស ស្វយមបិ ទៅព៌្ពល្យវេឞ្ដិតោ ភវតិ។

٣ 3 وَلِهَذَا ٱلضَّعْفِ يَلْتَزِمُ أَنَّهُ كَمَا يُقَدِّمُ عَنِ ٱلْخَطَايَا لِأَجْلِ ٱلشَّعْبِ هَكَذَا أَيْضًا لِأَجْلِ نَفْسِهِ.

ឯតស្មាត៑ ការណាច្ច យទ្វត៑ លោកានាំ ក្ឫតេ តទ្វទ៑ អាត្មក្ឫតេៜបិ បាបាត៌្ហកពលិទានំ តេន កត៌្តវ្យំ។

٤ 4 وَلَا يَأْخُذُ أَحَدٌ هَذِهِ ٱلْوَظِيفَةَ بِنَفْسِهِ، بَلِ ٱلْمَدْعُوُّ مِنَ ٱللهِ، كَمَا هَارُونُ أَيْضًا.

ស ឃោច្ចបទះ ស្វេច្ឆាតះ កេនាបិ ន គ្ឫហ្យតេ កិន្តុ ហារោណ ឥវ យ ឦឝ្វរេណាហូយតេ តេនៃវ គ្ឫហ្យតេ។

٥ 5 كَذَلِكَ ٱلْمَسِيحُ أَيْضًا لَمْ يُمَجِّدْ نَفْسَهُ لِيَصِيرَ رَئِيسَ كَهَنَةٍ، بَلِ ٱلَّذِي قَالَ لَهُ: «أَنْتَ ٱبْنِي، أَنَا ٱلْيَوْمَ وَلَدْتُكَ».

ឯវម្ប្រការេណ ខ្រីឞ្ដោៜបិ មហាយាជកត្វំ គ្រហីតុំ ស្វីយគៅរវំ ស្វយំ ន ក្ឫតវាន៑, កិន្តុ "មទីយតនយោៜសិ ត្វម៑ អទ្យៃវ ជនិតោ មយេតិ" វាចំ យស្តំ ភាឞិតវាន៑ ស ឯវ តស្យ គៅរវំ ក្ឫតវាន៑។

٦ 6 كَمَا يَقُولُ أَيْضًا فِي مَوْضِعٍ آخَرَ: «أَنْتَ كَاهِنٌ إِلَى ٱلْأَبَدِ عَلَى رُتْبَةِ مَلْكِي صَادَقَ». (aiōn g165)

តទ្វទ៑ អន្យគីតេៜបីទមុក្តំ, ត្វំ មល្កីឞេទកះ ឝ្រេណ្យាំ យាជកោៜសិ សទាតនះ។ (aiōn g165)

٧ 7 ٱلَّذِي - فِي أَيَّامِ جَسَدِهِ- إِذْ قَدَّمَ بِصُرَاخٍ شَدِيدٍ وَدُمُوعٍ طَلِبَاتٍ وَتَضَرُّعَاتٍ لِلْقَادِرِ أَنْ يُخَلِّصَهُ مِنَ ٱلْمَوْتِ، وَسُمِعَ لَهُ مِنْ أَجْلِ تَقْوَاهُ،

ស ច ទេហវាសកាលេ ពហុក្រន្ទនេនាឝ្រុបាតេន ច ម្ឫត្យុត ឧទ្ធរណេ សមត៌្ហស្យ បិតុះ សមីបេ បុនះ បុនវ៌ិនតិំ ប្រត៌្ហនាញ្ច ក្ឫត្វា តត្ផលរូបិណីំ ឝង្កាតោ រក្ឞាំ ប្រាប្យ ច

٨ 8 مَعَ كَوْنِهِ ٱبْنًا تَعَلَّمَ ٱلطَّاعَةَ مِمَّا تَأَلَّمَ بِهِ.

យទ្យបិ បុត្រោៜភវត៑ តថាបិ យៃរក្លិឝ្យត តៃរាជ្ញាគ្រហណម៑ អឝិក្ឞត។

٩ 9 وَإِذْ كُمِّلَ صَارَ لِجَمِيعِ ٱلَّذِينَ يُطِيعُونَهُ، سَبَبَ خَلَاصٍ أَبَدِيٍّ، (aiōnios g166)

ឥត្ថំ សិទ្ធីភូយ និជាជ្ញាគ្រាហិណាំ សវ៌្វេឞាម៑ អនន្តបរិត្រាណស្យ ការណស្វរូបោ ៜភវត៑។ (aiōnios g166)

١٠ 10 مَدْعُوًّا مِنَ ٱللهِ رَئِيسَ كَهَنَةٍ عَلَى رُتْبَةِ مَلْكِي صَادَقَ.

តស្មាត៑ ស មល្កីឞេទកះ ឝ្រេណីភុក្តោ មហាយាជក ឦឝ្វរេណាខ្យាតះ។

١١ 11 اَلَّذِي مِنْ جِهَتِهِ ٱلْكَلَامُ كَثِيرٌ عِنْدَنَا، وَعَسِرُ ٱلتَّفْسِيرِ لِنَنْطِقَ بِهِ، إِذْ قَدْ صِرْتُمْ مُتَبَاطِئِي ٱلْمَسَامِعِ.

តមធ្យស្មាកំ ពហុកថាះ កថយិតវ្យាះ កិន្តុ តាះ ស្តព្ធកណ៌ៃ រ្យុឞ្មាភិ រ្ទុគ៌ម្យាះ។

١٢ 12 لِأَنَّكُمْ -إِذْ كَانَ يَنْبَغِي أَنْ تَكُونُوا مُعَلِّمِينَ لِسَبَبِ طُولِ ٱلزَّمَانِ- تَحْتَاجُونَ أَنْ يُعَلِّمَكُمْ أَحَدٌ مَا هِيَ أَرْكَانُ بَدَاءَةِ أَقْوَالِ ٱللهِ، وَصِرْتُمْ مُحْتَاجِينَ إِلَى ٱللَّبَنِ، لَا إِلَى طَعَامٍ قَوِيٍّ.

យតោ យូយំ យទ្យបិ សមយស្យ ទីគ៌្ហត្វាត៑ ឝិក្ឞកា ភវិតុម៑ អឝក្ឞ្យត តថាបីឝ្វរស្យ វាក្យានាំ យា ប្រថមា វណ៌មាលា តាមធិ ឝិក្ឞាប្រាប្តិ រ្យុឞ្មាកំ បុនរាវឝ្យកា ភវតិ, តថា កឋិនទ្រវ្យេ នហិ កិន្តុ ទុគ្ធេ យុឞ្មាកំ ប្រយោជនម៑ អាស្តេ។

١٣ 13 لِأَنَّ كُلَّ مَنْ يَتَنَاوَلُ ٱللَّبَنَ هُوَ عَدِيمُ ٱلْخِبْرَةِ فِي كَلَامِ ٱلْبِرِّ لِأَنَّهُ طِفْلٌ،

យោ ទុគ្ធបាយី ស ឝិឝុរេវេតិការណាត៑ ធម៌្មវាក្យេ តត្បរោ នាស្តិ។

١٤ 14 وَأَمَّا ٱلطَّعَامُ ٱلْقَوِيُّ فَلِلْبَالِغِينَ، ٱلَّذِينَ بِسَبَبِ ٱلتَّمَرُّنِ قَدْ صَارَتْ لَهُمُ ٱلْحَوَاسُّ مُدَرَّبَةً عَلَى ٱلتَّمْيِيزِ بَيْنَ ٱلْخَيْرِ وَٱلشَّرِّ.

កិន្តុ សទសទ្វិចារេ យេឞាំ ចេតាំសិ វ្យវហារេណ ឝិក្ឞិតានិ តាទ្ឫឝានាំ សិទ្ធលោកានាំ កឋោរទ្រវ្យេឞុ ប្រយោជនមស្តិ។