أعمال 5
| وَرَجُلٌ ٱسْمُهُ حَنَانِيَّا، وَٱمْرَأَتُهُ سَفِّيرَةُ، بَاعَ مُلْكًا | ١ 1 |
തദാ അനാനിയനാമക ഏകോ ജനോ യസ്യ ഭാര്യ്യായാ നാമ സഫീരാ സ സ്വാധികാരം വിക്രീയ
| وَٱخْتَلَسَ مِنَ ٱلثَّمَنِ، وَٱمْرَأَتُهُ لَهَا خَبَرُ ذَلِكَ، وَأَتَى بِجُزْءٍ وَوَضَعَهُ عِنْدَ أَرْجُلِ ٱلرُّسُلِ. | ٢ 2 |
സ്വഭാര്യ്യാം ജ്ഞാപയിത്വാ തന്മൂല്യസ്യൈകാംശം സങ്ഗോപ്യ സ്ഥാപയിത്വാ തദന്യാംശമാത്രമാനീയ പ്രേരിതാനാം ചരണേഷു സമർപിതവാൻ|
| فَقَالَ بُطْرُسُ: «يَا حَنَانِيَّا، لِمَاذَا مَلَأَ ٱلشَّيْطَانُ قَلْبَكَ لِتَكْذِبَ عَلَى ٱلرُّوحِ ٱلْقُدُسِ وَتَخْتَلِسَ مِنْ ثَمَنِ ٱلْحَقْلِ؟ | ٣ 3 |
തസ്മാത് പിതരോകഥയത് ഹേ അനാനിയ ഭൂമേ ർമൂല്യം കിഞ്ചിത് സങ്ഗോപ്യ സ്ഥാപയിതും പവിത്രസ്യാത്മനഃ സന്നിധൗ മൃഷാവാക്യം കഥയിതുഞ്ച ശൈതാൻ കുതസ്തവാന്തഃകരണേ പ്രവൃത്തിമജനയത്?
| أَلَيْسَ وَهُوَ بَاقٍ كَانَ يَبْقَى لَكَ؟ وَلَمَّا بِيعَ، أَلَمْ يَكُنْ فِي سُلْطَانِكَ؟ فَمَا بَالُكَ وَضَعْتَ فِي قَلْبِكَ هَذَا ٱلْأَمْرَ؟ أَنْتَ لَمْ تَكْذِبْ عَلَى ٱلنَّاسِ بَلْ عَلَى ٱللهِ». | ٤ 4 |
സാ ഭൂമി ര്യദാ തവ ഹസ്തഗതാ തദാ കിം തവ സ്വീയാ നാസീത്? തർഹി സ്വാന്തഃകരണേ കുത ഏതാദൃശീ കുകൽപനാ ത്വയാ കൃതാ? ത്വം കേവലമനുഷ്യസ്യ നികടേ മൃഷാവാക്യം നാവാദീഃ കിന്ത്വീശ്വരസ്യ നികടേഽപി|
| فَلَمَّا سَمِعَ حَنَانِيَّا هَذَا ٱلْكَلَامَ وَقَعَ وَمَاتَ. وَصَارَ خَوْفٌ عَظِيمٌ عَلَى جَمِيعِ ٱلَّذِينَ سَمِعُوا بِذَلِكَ. | ٥ 5 |
ഏതാം കഥാം ശ്രുത്വൈവ സോഽനാനിയോ ഭൂമൗ പതൻ പ്രാണാൻ അത്യജത്, തദ്വൃത്താന്തം യാവന്തോ ലോകാ അശൃണ്വൻ തേഷാം സർവ്വേഷാം മഹാഭയമ് അജായത്|
| فَنَهَضَ ٱلْأَحْدَاثُ وَلَفُّوهُ وَحَمَلُوهُ خَارِجًا وَدَفَنُوهُ. | ٦ 6 |
തദാ യുവലോകാസ്തം വസ്ത്രേണാച്ഛാദ്യ ബഹി ർനീത്വാ ശ്മശാനേഽസ്ഥാപയൻ|
| ثُمَّ حَدَثَ بَعْدَ مُدَّةِ نَحْوِ ثَلَاثِ سَاعَاتٍ، أَنَّ ٱمْرَأَتَهُ دَخَلَتْ، وَلَيْسَ لَهَا خَبَرُ مَا جَرَى. | ٧ 7 |
തതഃ പ്രഹരൈകാനന്തരം കിം വൃത്തം തന്നാവഗത്യ തസ്യ ഭാര്യ്യാപി തത്ര സമുപസ്ഥിതാ|
| فأَجَابَهَا بُطْرُسُ: «قُولِي لِي: أَبِهَذَا ٱلْمِقْدَارِ بِعْتُمَا ٱلْحَقْلَ؟». فَقَالَتْ: «نَعَمْ، بِهَذَا ٱلْمِقْدَارِ». | ٨ 8 |
തതഃ പിതരസ്താമ് അപൃച്ഛത്, യുവാഭ്യാമ് ഏതാവന്മുദ്രാഭ്യോ ഭൂമി ർവിക്രീതാ ന വാ? ഏതത്വം വദ; തദാ സാ പ്രത്യവാദീത് സത്യമ് ഏതാവദ്ഭ്യോ മുദ്രാഭ്യ ഏവ|
| فَقَالَ لَهَا بُطْرُسُ: «مَا بَالُكُمَا ٱتَّفَقْتُمَا عَلَى تَجْرِبَةِ رُوحِ ٱلرَّبِّ؟ هُوَذَا أَرْجُلُ ٱلَّذِينَ دَفَنُوا رَجُلَكِ عَلَى ٱلْبَابِ، وَسَيَحْمِلُونَكِ خَارِجًا». | ٩ 9 |
തതഃ പിതരോകഥയത് യുവാം കഥം പരമേശ്വരസ്യാത്മാനം പരീക്ഷിതുമ് ഏകമന്ത്രണാവഭവതാം? പശ്യ യേ തവ പതിം ശ്മശാനേ സ്ഥാപിതവന്തസ്തേ ദ്വാരസ്യ സമീപേ സമുപതിഷ്ഠന്തി ത്വാമപി ബഹിർനേഷ്യന്തി|
| فَوَقَعَتْ فِي ٱلْحَالِ عِنْدَ رِجْلَيْهِ وَمَاتَتْ. فَدَخَلَ ٱلشَّبَابُ وَوَجَدُوهَا مَيْتَةً، فَحَمَلُوهَا خَارِجًا وَدَفَنُوهَا بِجَانِبِ رَجُلِهَا. | ١٠ 10 |
തതഃ സാപി തസ്യ ചരണസന്നിധൗ പതിത്വാ പ്രാണാൻ അത്യാക്ഷീത്| പശ്ചാത് തേ യുവാനോഽഭ്യന്തരമ് ആഗത്യ താമപി മൃതാം ദൃഷ്ട്വാ ബഹി ർനീത്വാ തസ്യാഃ പത്യുഃ പാർശ്വേ ശ്മശാനേ സ്ഥാപിതവന്തഃ|
| فَصَارَ خَوْفٌ عَظِيمٌ عَلَى جَمِيعِ ٱلْكَنِيسَةِ وَعَلَى جَمِيعِ ٱلَّذِينَ سَمِعُوا بِذَلِكَ. | ١١ 11 |
തസ്മാത് മണ്ഡല്യാഃ സർവ്വേ ലോകാ അന്യലോകാശ്ച താം വാർത്താം ശ്രുത്വാ സാധ്വസം ഗതാഃ|
| وَجَرَتْ عَلَى أَيْدِي ٱلرُّسُلِ آيَاتٌ وَعَجَائِبُ كَثِيرَةٌ فِي ٱلشَّعْبِ. وَكَانَ ٱلْجَمِيعُ بِنَفْسٍ وَاحِدَةٍ فِي رِوَاقِ سُلَيْمَانَ. | ١٢ 12 |
തതഃ പരം പ്രേരിതാനാം ഹസ്തൈ ർലോകാനാം മധ്യേ ബഹ്വാശ്ചര്യ്യാണ്യദ്ഭുതാനി കർമ്മാണ്യക്രിയന്ത; തദാ ശിഷ്യാഃ സർവ്വ ഏകചിത്തീഭൂയ സുലേമാനോ ഽലിന്ദേ സമ്ഭൂയാസൻ|
| وَأَمَّا ٱلْآخَرُونَ فَلَمْ يَكُنْ أَحَدٌ مِنْهُمْ يَجْسُرُ أَنْ يَلْتَصِقَ بِهِمْ، لَكِنْ كَانَ ٱلشَّعْبُ يُعَظِّمُهُمْ. | ١٣ 13 |
തേഷാം സങ്ഘാന്തർഗോ ഭവിതും കോപി പ്രഗൽഭതാം നാഗമത് കിന്തു ലോകാസ്താൻ സമാദ്രിയന്ത|
| وَكَانَ مُؤْمِنُونَ يَنْضَمُّونَ لِلرَّبِّ أَكْثَرَ، جَمَاهِيرُ مِنْ رِجَالٍ وَنِسَاءٍ، | ١٤ 14 |
സ്ത്രിയഃ പുരുഷാശ്ച ബഹവോ ലോകാ വിശ്വാസ്യ പ്രഭും ശരണമാപന്നാഃ|
| حَتَّى إِنَّهُمْ كَانُوا يَحْمِلُونَ ٱلْمَرْضَى خَارِجًا فِي ٱلشَّوَارِعِ وَيَضَعُونَهُمْ عَلَى فُرُشٍ وَأَسِرَّةٍ، حَتَّى إِذَا جَاءَ بُطْرُسُ يُخَيِّمُ وَلَوْ ظِلُّهُ عَلَى أَحَدٍ مِنْهُمْ. | ١٥ 15 |
പിതരസ്യ ഗമനാഗമനാഭ്യാം കേനാപി പ്രകാരേണ തസ്യ ഛായാ കസ്മിംശ്ചിജ്ജനേ ലഗിഷ്യതീത്യാശയാ ലോകാ രോഗിണഃ ശിവികയാ ഖട്വയാ ചാനീയ പഥി പഥി സ്ഥാപിതവന്തഃ|
| وَٱجْتَمَعَ جُمْهُورُ ٱلْمُدُنِ ٱلْمُحِيطَةِ إِلَى أُورُشَلِيمَ حَامِلِينَ مَرْضَى وَمُعَذَّبِينَ مِنْ أَرْوَاحٍ نَجِسَةٍ، وَكَانُوا يُبْرَأُونَ جَمِيعُهُمْ. | ١٦ 16 |
ചതുർദിക്സ്ഥനഗരേഭ്യോ ബഹവോ ലോകാഃ സമ്ഭൂയ രോഗിണോഽപവിത്രഭുതഗ്രസ്താംശ്ച യിരൂശാലമമ് ആനയൻ തതഃ സർവ്വേ സ്വസ്ഥാ അക്രിയന്ത|
| فَقَامَ رَئِيسُ ٱلْكَهَنَةِ وَجَمِيعُ ٱلَّذِينَ مَعَهُ، ٱلَّذِينَ هُمْ شِيعَةُ ٱلصَّدُّوقِيِّينَ، وَٱمْتَلَأُوا غَيْرَةً، | ١٧ 17 |
അനന്തരം മഹായാജകഃ സിദൂകിനാം മതഗ്രാഹിണസ്തേഷാം സഹചരാശ്ച
| فَأَلْقَوْا أَيْدِيَهُمْ عَلَى ٱلرُّسُلِ وَوَضَعُوهُمْ فِي حَبْسِ ٱلْعَامَّةِ. | ١٨ 18 |
മഹാക്രോധാന്ത്വിതാഃ സന്തഃ പ്രേരിതാൻ ധൃത്വാ നീചലോകാനാം കാരായാം ബദ്ധ്വാ സ്ഥാപിതവന്തഃ|
| وَلَكِنَّ مَلَاكَ ٱلرَّبِّ فِي ٱللَّيْلِ فَتَحَ أَبْوَابَ ٱلسِّجْنِ وَأَخْرَجَهُمْ وَقَالَ: | ١٩ 19 |
കിന്തു രാത്രൗ പരമേശ്വരസ്യ ദൂതഃ കാരായാ ദ്വാരം മോചയിത്വാ താൻ ബഹിരാനീയാകഥയത്,
| «ٱذْهَبُوا قِفُوا وَكَلِّمُوا ٱلشَّعْبَ فِي ٱلْهَيْكَلِ بِجَمِيعِ كَلَامِ هَذِهِ ٱلْحَيَاةِ». | ٢٠ 20 |
യൂയം ഗത്വാ മന്ദിരേ ദണ്ഡായമാനാഃ സന്തോ ലോകാൻ പ്രതീമാം ജീവനദായികാം സർവ്വാം കഥാം പ്രചാരയത|
| فَلَمَّا سَمِعُوا دَخَلُوا ٱلْهَيْكَلَ نَحْوَ ٱلصُّبْحِ وَجَعَلُوا يُعَلِّمُونَ. ثُمَّ جَاءَ رَئِيسُ ٱلْكَهَنَةِ وَٱلَّذِينَ مَعَهُ، وَدَعَوْا ٱلْمَجْمَعَ وَكُلَّ مَشْيَخَةِ بَنِي إِسْرَائِيلَ، فَأَرْسَلُوا إِلَى ٱلْحَبْسِ لِيُؤْتَى بِهِمْ. | ٢١ 21 |
ഇതി ശ്രുത്വാ തേ പ്രത്യൂഷേ മന്ദിര ഉപസ്ഥായ ഉപദിഷ്ടവന്തഃ| തദാ സഹചരഗണേന സഹിതോ മഹായാജക ആഗത്യ മന്ത്രിഗണമ് ഇസ്രായേല്വംശസ്യ സർവ്വാൻ രാജസഭാസദഃ സഭാസ്ഥാൻ കൃത്വാ കാരായാസ്താൻ ആപയിതും പദാതിഗണം പ്രേരിതവാൻ|
| وَلَكِنَّ ٱلْخُدَّامَ لَمَّا جَاءُوا لَمْ يَجِدُوهُمْ فِي ٱلسِّجْنِ، فَرَجَعُوا وَأَخْبَرُوا | ٢٢ 22 |
തതസ്തേ ഗത്വാ കാരായാം താൻ അപ്രാപ്യ പ്രത്യാഗത്യ ഇതി വാർത്താമ് അവാദിഷുഃ,
| قَائِلِينَ: «إِنَّنَا وَجَدْنَا ٱلْحَبْسَ مُغْلَقًا بِكُلِّ حِرْصٍ، وَٱلْحُرَّاسَ وَاقِفِينَ خَارِجًا أَمَامَ ٱلْأَبْوَابِ، وَلَكِنْ لَمَّا فَتَحْنَا لَمْ نَجِدْ فِي ٱلدَّاخِلِ أَحَدًا». | ٢٣ 23 |
വയം തത്ര ഗത്വാ നിർവ്വിഘ്നം കാരായാ ദ്വാരം രുദ്ധം രക്ഷകാംശ്ച ദ്വാരസ്യ ബഹിർദണ്ഡായമാനാൻ അദർശാമ ഏവ കിന്തു ദ്വാരം മോചയിത്വാ തന്മധ്യേ കമപി ദ്രഷ്ടും ന പ്രാപ്താഃ|
| فَلَمَّا سَمِعَ ٱلْكَاهِنُ وَقَائِدُ جُنْدِ ٱلْهَيْكَلِ وَرُؤَسَاءُ ٱلْكَهَنَةِ هَذِهِ ٱلْأَقْوَالَ، ٱرْتَابُوا مِنْ جِهَتِهِمْ: مَا عَسَى أَنْ يَصِيرَ هَذَا؟ | ٢٤ 24 |
ഏതാം കഥാം ശ്രുത്വാ മഹായാജകോ മന്ദിരസ്യ സേനാപതിഃ പ്രധാനയാജകാശ്ച, ഇത പരം കിമപരം ഭവിഷ്യതീതി ചിന്തയിത്വാ സന്ദിഗ്ധചിത്താ അഭവൻ|
| ثُمَّ جَاءَ وَاحِدٌ وَأَخْبَرَهُمْ قَائِلًا: «هُوَذَا ٱلرِّجَالُ ٱلَّذِينَ وَضَعْتُمُوهُمْ فِي ٱلسِّجْنِ هُمْ فِي ٱلْهَيْكَلِ وَاقِفِينَ يُعَلِّمُونَ ٱلشَّعْبَ!». | ٢٥ 25 |
ഏതസ്മിന്നേവ സമയേ കശ്ചിത് ജന ആഗത്യ വാർത്താമേതാമ് അവദത് പശ്യത യൂയം യാൻ മാനവാൻ കാരായാമ് അസ്ഥാപയത തേ മന്ദിരേ തിഷ്ഠന്തോ ലോകാൻ ഉപദിശന്തി|
| حِينَئِذٍ مَضَى قَائِدُ ٱلْجُنْدِ مَعَ ٱلْخُدَّامِ، فَأَحْضَرَهُمْ لَا بِعُنْفٍ، لِأَنَّهُمْ كَانُوا يَخَافُونَ ٱلشَّعْبَ لِئَلَّا يُرْجَمُوا. | ٢٦ 26 |
തദാ മന്ദിരസ്യ സേനാപതിഃ പദാതയശ്ച തത്ര ഗത്വാ ചേല്ലോകാഃ പാഷാണാൻ നിക്ഷിപ്യാസ്മാൻ മാരയന്തീതി ഭിയാ വിനത്യാചാരം താൻ ആനയൻ|
| فَلَمَّا أَحْضَرُوهُمْ أَوْقَفُوهُمْ فِي ٱلْمَجْمَعِ. فَسَأَلَهُمْ رَئِيسُ ٱلْكَهَنَةِ | ٢٧ 27 |
തേ മഹാസഭായാ മധ്യേ താൻ അസ്ഥാപയൻ തതഃ പരം മഹായാജകസ്താൻ അപൃച്ഛത്,
| قَائِلًا: «أَمَا أَوْصَيْنَاكُمْ وَصِيَّةً أَنْ لَا تُعَلِّمُوا بِهَذَا ٱلِٱسْمِ؟ وَهَا أَنْتُمْ قَدْ مَلَأْتُمْ أُورُشَلِيمَ بِتَعْلِيمِكُمْ، وَتُرِيدُونَ أَنْ تَجْلِبُوا عَلَيْنَا دَمَ هَذَا ٱلْإِنْسَانِ». | ٢٨ 28 |
അനേന നാമ്നാ സമുപദേഷ്ടും വയം കിം ദൃഢം ന ന്യഷേധാമ? തഥാപി പശ്യത യൂയം സ്വേഷാം തേനോപദേശേനേ യിരൂശാലമം പരിപൂർണം കൃത്വാ തസ്യ ജനസ്യ രക്തപാതജനിതാപരാധമ് അസ്മാൻ പ്രത്യാനേതും ചേഷ്ടധ്വേ|
| فَأَجَابَ بُطْرُسُ وَٱلرُّسُلُ وَقَالُوا: «يَنْبَغِي أَنْ يُطَاعَ ٱللهُ أَكْثَرَ مِنَ ٱلنَّاسِ. | ٢٩ 29 |
തതഃ പിതരോന്യപ്രേരിതാശ്ച പ്രത്യവദൻ മാനുഷസ്യാജ്ഞാഗ്രഹണാദ് ഈശ്വരസ്യാജ്ഞാഗ്രഹണമ് അസ്മാകമുചിതമ്|
| إِلَهُ آبَائِنَا أَقَامَ يَسُوعَ ٱلَّذِي أَنْتُمْ قَتَلْتُمُوهُ مُعَلِّقِينَ إِيَّاهُ عَلَى خَشَبَةٍ. | ٣٠ 30 |
യം യീശും യൂയം ക്രുശേ വേധിത്വാഹത തമ് അസ്മാകം പൈതൃക ഈശ്വര ഉത്ഥാപ്യ
| هَذَا رَفَّعَهُ ٱللهُ بِيَمِينِهِ رَئِيسًا وَمُخَلِّصًا، لِيُعْطِيَ إِسْرَائِيلَ ٱلتَّوْبَةَ وَغُفْرَانَ ٱلْخَطَايَا. | ٣١ 31 |
ഇസ്രായേല്വംശാനാം മനഃപരിവർത്തനം പാപക്ഷമാഞ്ച കർത്തും രാജാനം പരിത്രാതാരഞ്ച കൃത്വാ സ്വദക്ഷിണപാർശ്വേ തസ്യാന്നതിമ് അകരോത്|
| وَنَحْنُ شُهُودٌ لَهُ بِهَذِهِ ٱلْأُمُورِ، وَٱلرُّوحُ ٱلْقُدُسُ أَيْضًا، ٱلَّذِي أَعْطَاهُ ٱللهُ لِلَّذِينَ يُطِيعُونَهُ». | ٣٢ 32 |
ഏതസ്മിൻ വയമപി സാക്ഷിണ ആസ്മഹേ, തത് കേവലം നഹി, ഈശ്വര ആജ്ഞാഗ്രാഹിഭ്യോ യം പവിത്രമ് ആത്മനം ദത്തവാൻ സോപി സാക്ഷ്യസ്തി|
| فَلَمَّا سَمِعُوا حَنِقُوا، وَجَعَلُوا يَتَشَاوَرُونَ أَنْ يَقْتُلُوهُمْ. | ٣٣ 33 |
ഏതദ്വാക്യേ ശ്രുതേ തേഷാം ഹൃദയാനി വിദ്ധാന്യഭവൻ തതസ്തേ താൻ ഹന്തും മന്ത്രിതവന്തഃ|
| فَقَامَ فِي ٱلْمَجْمَعِ رَجُلٌ فَرِّيسِيٌّ ٱسْمُهُ غَمَالَائِيلُ، مُعَلِّمٌ لِلنَّامُوسِ، مُكَرَّمٌ عِنْدَ جَمِيعِ ٱلشَّعْبِ، وَأَمَرَ أَنْ يُخْرَجَ ٱلرُّسُلُ قَلِيلًا. | ٣٤ 34 |
ഏതസ്മിന്നേവ സമയേ തത്സഭാസ്ഥാനാം സർവ്വലോകാനാം മധ്യേ സുഖ്യാതോ ഗമിലീയേൽനാമക ഏകോ ജനോ വ്യവസ്ഥാപകഃ ഫിരൂശിലോക ഉത്ഥായ പ്രേരിതാൻ ക്ഷണാർഥം സ്ഥാനാന്തരം ഗന്തുമ് ആദിശ്യ കഥിതവാൻ,
| ثُمَّ قَالَ لَهُمْ: «أَيُّهَا ٱلرِّجَالُ ٱلْإِسْرَائِيلِيُّونَ، ٱحْتَرِزُوا لِأَنْفُسِكُمْ مِنْ جِهَةِ هَؤُلَاءِ ٱلنَّاسِ فِي مَا أَنْتُمْ مُزْمِعُونَ أَنْ تَفْعَلُوا. | ٣٥ 35 |
ഹേ ഇസ്രായേല്വംശീയാഃ സർവ്വേ യൂയമ് ഏതാൻ മാനുഷാൻ പ്രതി യത് കർത്തുമ് ഉദ്യതാസ്തസ്മിൻ സാവധാനാ ഭവത|
| لِأَنَّهُ قَبْلَ هَذِهِ ٱلْأَيَّامِ قَامَ ثُودَاسُ قَائِلًا عَنْ نَفْسِهِ: إِنَّهُ شَيْءٌ، ٱلَّذِي ٱلْتَصَقَ بِهِ عَدَدٌ مِنَ ٱلرِّجَالِ نَحْوُ أَرْبَعِمِئَةٍ، ٱلَّذِي قُتِلَ، وَجَمِيعُ ٱلَّذِينَ ٱنْقَادُوا إِلَيْهِ تَبَدَّدُوا وَصَارُوا لَا شَيْءَ. | ٣٦ 36 |
ഇതഃ പൂർവ്വം ഥൂദാനാമൈകോ ജന ഉപസ്ഥായ സ്വം കമപി മഹാപുരുഷമ് അവദത്, തതഃ പ്രായേണ ചതുഃശതലോകാസ്തസ്യ മതഗ്രാഹിണോഭവൻ പശ്ചാത് സ ഹതോഭവത് തസ്യാജ്ഞാഗ്രാഹിണോ യാവന്തോ ലോകാസ്തേ സർവ്വേ വിർകീർണാഃ സന്തോ ഽകൃതകാര്യ്യാ അഭവൻ|
| بَعْدَ هَذَا قَامَ يَهُوذَا ٱلْجَلِيلِيُّ فِي أَيَّامِ ٱلِٱكْتِتَابِ، وَأَزَاغَ وَرَاءَهُ شَعْبًا غَفِيرًا. فَذَاكَ أَيْضًا هَلَكَ، وَجَمِيعُ ٱلَّذِينَ ٱنْقَادُوا إِلَيْهِ تَشَتَّتُوا. | ٣٧ 37 |
തസ്മാജ്ജനാത് പരം നാമലേഖനസമയേ ഗാലീലീയയിഹൂദാനാമൈകോ ജന ഉപസ്ഥായ ബഹൂല്ലോകാൻ സ്വമതം ഗ്രാഹീതവാൻ തതഃ സോപി വ്യനശ്യത് തസ്യാജ്ഞാഗ്രാഹിണോ യാവന്തോ ലോകാ ആസൻ തേ സർവ്വേ വികീർണാ അഭവൻ|
| وَٱلْآنَ أَقُولُ لَكُمْ: تَنَحَّوْا عَنْ هَؤُلَاءِ ٱلنَّاسِ وَٱتْرُكُوهُمْ! لِأَنَّهُ إِنْ كَانَ هَذَا ٱلرَّأْيُ أَوْ هَذَا ٱلْعَمَلُ مِنَ ٱلنَّاسِ فَسَوْفَ يَنْتَقِضُ، | ٣٨ 38 |
അധുനാ വദാമി, യൂയമ് ഏതാൻ മനുഷ്യാൻ പ്രതി കിമപി ന കൃത്വാ ക്ഷാന്താ ഭവത, യത ഏഷ സങ്കൽപ ഏതത് കർമ്മ ച യദി മനുഷ്യാദഭവത് തർഹി വിഫലം ഭവിഷ്യതി|
| وَإِنْ كَانَ مِنَ ٱللهِ فَلَا تَقْدِرُونَ أَنْ تَنْقُضُوهُ، لِئَلَّا تُوجَدُوا مُحَارِبِينَ لِلهِ أَيْضًا». | ٣٩ 39 |
യദീശ്വരാദഭവത് തർഹി യൂയം തസ്യാന്യഥാ കർത്തും ന ശക്ഷ്യഥ, വരമ് ഈശ്വരരോധകാ ഭവിഷ്യഥ|
| فَٱنْقَادُوا إِلَيْهِ. وَدَعَوْا ٱلرُّسُلَ وَجَلَدُوهُمْ، وَأَوْصَوْهُمْ أَنْ لَا يَتَكَلَّمُوا بِٱسْمِ يَسُوعَ، ثُمَّ أَطْلَقُوهُمْ. | ٤٠ 40 |
തദാ തസ്യ മന്ത്രണാം സ്വീകൃത്യ തേ പ്രേരിതാൻ ആഹൂയ പ്രഹൃത്യ യീശോ ർനാമ്നാ കാമപി കഥാം കഥയിതും നിഷിധ്യ വ്യസർജൻ|
| وَأَمَّا هُمْ فَذَهَبُوا فَرِحِينَ مِنْ أَمَامِ ٱلْمَجْمَعِ، لِأَنَّهُمْ حُسِبُوا مُسْتَأْهِلِينَ أَنْ يُهَانُوا مِنْ أَجْلِ ٱسْمِهِ. | ٤١ 41 |
കിന്തു തസ്യ നാമാർഥം വയം ലജ്ജാഭോഗസ്യ യോഗ്യത്വേന ഗണിതാ ഇത്യത്ര തേ സാനന്ദാഃ സന്തഃ സഭാസ്ഥാനാം സാക്ഷാദ് അഗച്ഛൻ|
| وَكَانُوا لَا يَزَالُونَ كُلَّ يَوْمٍ فِي ٱلْهَيْكَلِ وَفِي ٱلْبُيُوتِ مُعَلِّمِينَ وَمُبَشِّرِينَ بِيَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ. | ٤٢ 42 |
തതഃ പരം പ്രതിദിനം മന്ദിരേ ഗൃഹേ ഗൃഹേ ചാവിശ്രാമമ് ഉപദിശ്യ യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ സുസംവാദം പ്രചാരിതവന്തഃ|
