٢ بطرس 2
| وَلَكِنْ، كَانَ أَيْضًا فِي ٱلشَّعْبِ أَنْبِيَاءُ كَذَبَةٌ، كَمَا سَيَكُونُ فِيكُمْ أَيْضًا مُعَلِّمُونَ كَذَبَةٌ، ٱلَّذِينَ يَدُسُّونَ بِدَعَ هَلَاكٍ. وَإِذْ هُمْ يُنْكِرُونَ ٱلرَّبَّ ٱلَّذِي ٱشْتَرَاهُمْ، يَجْلِبُونَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ هَلَاكًا سَرِيعًا. | ١ 1 |
അപരം പൂർവ്വകാലേ യഥാ ലോകാനാം മധ്യേ മിഥ്യാഭവിഷ്യദ്വാദിന ഉപാതിഷ്ഠൻ തഥാ യുഷ്മാകം മധ്യേഽപി മിഥ്യാശിക്ഷകാ ഉപസ്ഥാസ്യന്തി, തേ സ്വേഷാം ക്രേതാരം പ്രഭുമ് അനങ്ഗീകൃത്യ സത്വരം വിനാശം സ്വേഷു വർത്തയന്തി വിനാശകവൈധർമ്മ്യം ഗുപ്തം യുഷ്മന്മധ്യമ് ആനേഷ്യന്തി|
| وَسَيَتْبَعُ كَثِيرُونَ تَهْلُكَاتِهِمْ. ٱلَّذِينَ بِسَبَبِهِمْ يُجَدَّفُ عَلَى طَرِيقِ ٱلْحَقِّ. | ٢ 2 |
തതോ ഽനേകേഷു തേഷാം വിനാശകമാർഗം ഗതേഷു തേഭ്യഃ സത്യമാർഗസ്യ നിന്ദാ സമ്ഭവിഷ്യതി|
| وَهُمْ فِي ٱلطَّمَعِ يَتَّجِرُونَ بِكُمْ بِأَقْوَالٍ مُصَنَّعَةٍ، ٱلَّذِينَ دَيْنُونَتُهُمْ مُنْذُ ٱلْقَدِيمِ لَا تَتَوَانَى، وَهَلَاكُهُمْ لَا يَنْعَسُ. | ٣ 3 |
അപരഞ്ച തേ ലോഭാത് കാപട്യവാക്യൈ ര്യുഷ്മത്തോ ലാഭം കരിഷ്യന്തേ കിന്തു തേഷാം പുരാതനദണ്ഡാജ്ഞാ ന വിലമ്ബതേ തേഷാം വിനാശശ്ച ന നിദ്രാതി|
| لِأَنَّهُ إِنْ كَانَ ٱللهُ لَمْ يُشْفِقْ عَلَى مَلَائِكَةٍ قَدْ أَخْطَأُوا، بَلْ فِي سَلَاسِلِ ٱلظَّلَامِ طَرَحَهُمْ فِي جَهَنَّمَ، وَسَلَّمَهُمْ مَحْرُوسِينَ لِلْقَضَاءِ، (Tartaroō g5020) | ٤ 4 |
ഈശ്വരഃ കൃതപാപാൻ ദൂതാൻ ന ക്ഷമിത്വാ തിമിരശൃങ്ഖലൈഃ പാതാലേ രുദ്ധ്വാ വിചാരാർഥം സമർപിതവാൻ| (Tartaroō g5020)
| وَلَمْ يُشْفِقْ عَلَى ٱلْعَالَمِ ٱلْقَدِيمِ، بَلْ إِنَّمَا حَفِظَ نُوحًا ثَامِنًا كَارِزًا لِلْبِرِّ، إِذْ جَلَبَ طُوفَانًا عَلَى عَالَمِ ٱلْفُجَّارِ. | ٥ 5 |
പുരാതനം സംസാരമപി ന ക്ഷമിത്വാ തം ദുഷ്ടാനാം സംസാരം ജലാപ്ലാവനേന മജ്ജയിത്വാ സപ്തജനൈഃ സഹിതം ധർമ്മപ്രചാരകം നോഹം രക്ഷിതവാൻ|
| وَإِذْ رَمَّدَ مَدِينَتَيْ سَدُومَ وَعَمُورَةَ، حَكَمَ عَلَيْهِمَا بِٱلِٱنْقِلَابِ، وَاضِعًا عِبْرَةً لِلْعَتِيدِينَ أَنْ يَفْجُرُوا، | ٦ 6 |
സിദോമമ് അമോരാ ചേതിനാമകേ നഗരേ ഭവിഷ്യതാം ദുഷ്ടാനാം ദൃഷ്ടാന്തം വിധായ ഭസ്മീകൃത്യ വിനാശേന ദണ്ഡിതവാൻ;
| وَأَنْقَذَ لُوطًا ٱلْبَارَّ، مَغْلُوبًا مِنْ سِيرَةِ ٱلْأَرْدِيَاءِ فِي ٱلدَّعَارَةِ. | ٧ 7 |
കിന്തു തൈഃ കുത്സിതവ്യഭിചാരിഭി ർദുഷ്ടാത്മഭിഃ ക്ലിഷ്ടം ധാർമ്മികം ലോടം രക്ഷിതവാൻ|
| إِذْ كَانَ ٱلْبَارُّ، بِٱلنَّظَرِ وَٱلسَّمْعِ وَهُوَ سَاكِنٌ بَيْنَهُمْ، يُعَذِّبُ يَوْمًا فَيَوْمًا نَفْسَهُ ٱلْبَارَّةَ بِٱلْأَفْعَالِ ٱلْأَثِيمَةِ. | ٨ 8 |
സ ധാർമ്മികോ ജനസ്തേഷാം മധ്യേ നിവസൻ സ്വീയദൃഷ്ടിശ്രോത്രഗോചരേഭ്യസ്തേഷാമ് അധർമ്മാചാരേഭ്യഃ സ്വകീയധാർമ്മികമനസി ദിനേ ദിനേ തപ്തവാൻ|
| يَعْلَمُ ٱلرَّبُّ أَنْ يُنْقِذَ ٱلْأَتْقِيَاءَ مِنَ ٱلتَّجْرِبَةِ، وَيَحْفَظَ ٱلْأَثَمَةَ إِلَى يَوْمِ ٱلدِّينِ مُعَاقَبِينَ، | ٩ 9 |
പ്രഭു ർഭക്താൻ പരീക്ഷാദ് ഉദ്ധർത്തും വിചാരദിനഞ്ച യാവദ് ദണ്ഡ്യാമാനാൻ അധാർമ്മികാൻ രോദ്ധും പാരയതി,
| وَلَا سِيَّمَا ٱلَّذِينَ يَذْهَبُونَ وَرَاءَ ٱلْجَسَدِ فِي شَهْوَةِ ٱلنَّجَاسَةِ، وَيَسْتَهِينُونَ بِٱلسِّيَادَةِ. جَسُورُونَ، مُعْجِبُونَ بِأَنْفُسِهِمْ، لَا يَرْتَعِبُونَ أَنْ يَفْتَرُوا عَلَى ذَوِي ٱلْأَمْجَادِ، | ١٠ 10 |
വിശേഷതോ യേ ഽമേധ്യാഭിലാഷാത് ശാരീരികസുഖമ് അനുഗച്ഛന്തി കർതൃത്വപദാനി ചാവജാനന്തി താനേവ (രോദ്ധും പാരയതി| ) തേ ദുഃസാഹസിനഃ പ്രഗൽഭാശ്ച|
| حَيْثُ مَلَائِكَةٌ- وَهُمْ أَعْظَمُ قُوَّةً وَقُدْرَةً - لَا يُقَدِّمُونَ عَلَيْهِمْ لَدَى ٱلرَّبِّ حُكْمَ ٱفْتِرَاءٍ. | ١١ 11 |
അപരം ബലഗൗരവാഭ്യാം ശ്രേഷ്ഠാ ദിവ്യദൂതാഃ പ്രഭോഃ സന്നിധൗ യേഷാം വൈപരീത്യേന നിന്ദാസൂചകം വിചാരം ന കുർവ്വന്തി തേഷാമ് ഉച്ചപദസ്ഥാനാം നിന്ദനാദ് ഇമേ ന ഭീതാഃ|
| أَمَّا هَؤُلَاءِ فَكَحَيَوَانَاتٍ غَيْرِ نَاطِقَةٍ، طَبِيعِيَّةٍ، مَوْلُودَةٍ لِلصَّيْدِ وَٱلْهَلَاكِ، يَفْتَرُونَ عَلَى مَا يَجْهَلُونَ، فَسَيَهْلِكُونَ فِي فَسَادِهِمْ، | ١٢ 12 |
കിന്തു യേ ബുദ്ധിഹീനാഃ പ്രകൃതാ ജന്തവോ ധർത്തവ്യതായൈ വിനാശ്യതായൈ ച ജായന്തേ തത്സദൃശാ ഇമേ യന്ന ബുധ്യന്തേ തത് നിന്ദന്തഃ സ്വകീയവിനാശ്യതയാ വിനംക്ഷ്യന്തി സ്വീയാധർമ്മസ്യ ഫലം പ്രാപ്സ്യന്തി ച|
| آخِذِينَ أُجْرَةَ ٱلْإِثْمِ. ٱلَّذِينَ يَحْسِبُونَ تَنَعُّمَ يَوْمٍ لَذَّةً. أَدْنَاسٌ وَعُيُوبٌ، يَتَنَعَّمُونَ فِي غُرُورِهِمْ صَانِعِينَ وَلَائِمَ مَعَكُمْ. | ١٣ 13 |
തേ ദിവാ പ്രകൃഷ്ടഭോജനം സുഖം മന്യന്തേ നിജഛലൈഃ സുഖഭോഗിനഃ സന്തോ യുഷ്മാഭിഃ സാർദ്ധം ഭോജനം കുർവ്വന്തഃ കലങ്കിനോ ദോഷിണശ്ച ഭവന്തി|
| لَهُمْ عُيُونٌ مَمْلُوَّةٌ فِسْقًا، لَا تَكُفُّ عَنِ ٱلْخَطِيَّةِ، خَادِعُونَ ٱلنُّفُوسَ غَيْرَ ٱلثَّابِتَةِ. لَهُمْ قَلْبٌ مُتَدَرِّبٌ فِي ٱلطَّمَعِ. أَوْلَادُ ٱللَّعْنَةِ. | ١٤ 14 |
തേഷാം ലോചനാനി പരദാരാകാങ്ക്ഷീണി പാപേ ചാശ്രാന്താനി തേ ചഞ്ചലാനി മനാംസി മോഹയന്തി ലോഭേ തത്പരമനസഃ സന്തി ച|
| قَدْ تَرَكُوا ٱلطَّرِيقَ ٱلْمُسْتَقِيمَ، فَضَلُّوا، تَابِعِينَ طَرِيقَ بَلْعَامَ بْنِ بَصُورَ ٱلَّذِي أَحَبَّ أُجْرَةَ ٱلْإِثْمِ. | ١٥ 15 |
തേ ശാപഗ്രസ്താ വംശാഃ സരലമാർഗം വിഹായ ബിയോരപുത്രസ്യ ബിലിയമസ്യ വിപഥേന വ്രജന്തോ ഭ്രാന്താ അഭവൻ| സ ബിലിയമോ ഽപ്യധർമ്മാത് പ്രാപ്യേ പാരിതോഷികേഽപ്രീയത,
| وَلَكِنَّهُ حَصَلَ عَلَى تَوْبِيخِ تَعَدِّيهِ، إِذْ مَنَعَ حَمَاقَةَ ٱلنَّبِيِّ حِمَارٌ أَعْجَمُ نَاطِقًا بِصَوْتِ إِنْسَانٍ. | ١٦ 16 |
കിന്തു നിജാപരാധാദ് ഭർത്സനാമ് അലഭത യതോ വചനശക്തിഹീനം വാഹനം മാനുഷികഗിരമ് ഉച്ചാര്യ്യ ഭവിഷ്യദ്വാദിന ഉന്മത്തതാമ് അബാധത|
| هَؤُلَاءِ هُمْ آبَارٌ بِلَا مَاءٍ، غُيُومٌ يَسُوقُهَا ٱلنَّوْءُ. ٱلَّذِينَ قَدْ حُفِظَ لَهُمْ قَتَامُ ٱلظَّلَامِ إِلَى ٱلْأَبَدِ. (questioned) | ١٧ 17 |
ഇമേ നിർജലാനി പ്രസ്രവണാനി പ്രചണ്ഡവായുനാ ചാലിതാ മേഘാശ്ച തേഷാം കൃതേ നിത്യസ്ഥായീ ഘോരതരാന്ധകാരഃ സഞ്ചിതോ ഽസ്തി| (questioned)
| لِأَنَّهُمْ إِذْ يَنْطِقُونَ بِعَظَائِمِ ٱلْبُطْلِ، يَخْدَعُونَ بِشَهَوَاتِ ٱلْجَسَدِ فِي ٱلدَّعَارَةِ، مَنْ هَرَبَ قَلِيلًا مِنَ ٱلَّذِينَ يَسِيرُونَ فِي ٱلضَّلَالِ، | ١٨ 18 |
യേ ച ജനാ ഭ്രാന്ത്യാചാരിഗണാത് കൃച്ഛ്രേണോദ്ധൃതാസ്താൻ ഇമേ ഽപരിമിതദർപകഥാ ഭാഷമാണാഃ ശാരീരികസുഖാഭിലാഷൈഃ കാമക്രീഡാഭിശ്ച മോഹയന്തി|
| وَاعِدِينَ إِيَّاهُمْ بِٱلْحُرِّيَّةِ، وَهُمْ أَنْفُسُهُمْ عَبِيدُ ٱلْفَسَادِ. لِأَنَّ مَا ٱنْغَلَبَ مِنْهُ أَحَدٌ، فَهُوَ لَهُ مُسْتَعْبَدٌ أَيْضًا! | ١٩ 19 |
തേഭ്യഃ സ്വാധീനതാം പ്രതിജ്ഞായ സ്വയം വിനാശ്യതായാ ദാസാ ഭവന്തി, യതഃ, യോ യേനൈവ പരാജിഗ്യേ സ ജാതസ്തസ്യ കിങ്കരഃ|
| لِأَنَّهُ إِذَا كَانُوا، بَعْدَمَا هَرَبُوا مِنْ نَجَاسَاتِ ٱلْعَالَمِ، بِمَعْرِفَةِ ٱلرَّبِّ وَٱلْمُخَلِّصِ يَسُوعَ ٱلْمَسِيحِ، يَرْتَبِكُونَ أَيْضًا فِيهَا، فَيَنْغَلِبُونَ، فَقَدْ صَارَتْ لَهُمُ ٱلْأَوَاخِرُ أَشَرَّ مِنَ ٱلْأَوَائِلِ. | ٢٠ 20 |
ത്രാതുഃ പ്രഭോ ര്യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ ജ്ഞാനേന സംസാരസ്യ മലേഭ്യ ഉദ്ധൃതാ യേ പുനസ്തേഷു നിമജ്ജ്യ പരാജീയന്തേ തേഷാം പ്രഥമദശാതഃ ശേഷദശാ കുത്സിതാ ഭവതി|
| لِأَنَّهُ كَانَ خَيْرًا لَهُمْ لَوْ لَمْ يَعْرِفُوا طَرِيقَ ٱلْبِرِّ، مِنْ أَنَّهُمْ بَعْدَمَا عَرَفُوا، يَرْتَدُّونَ عَنِ ٱلْوَصِيَّةِ ٱلْمُقَدَّسَةِ ٱلْمُسَلَّمَةِ لَهُمْ. | ٢١ 21 |
തേഷാം പക്ഷേ ധർമ്മപഥസ്യ ജ്ഞാനാപ്രാപ്തി ർവരം ന ച നിർദ്ദിഷ്ടാത് പവിത്രവിധിമാർഗാത് ജ്ഞാനപ്രാപ്താനാം പരാവർത്തനം|
| قَدْ أَصَابَهُمْ مَا فِي ٱلْمَثَلِ ٱلصَّادِقِ: «كَلْبٌ قَدْ عَادَ إِلَى قَيْئِهِ»، وَ«خِنْزِيرَةٌ مُغْتَسِلَةٌ إِلَى مَرَاغَةِ ٱلْحَمْأَةِ». | ٢٢ 22 |
കിന്തു യേയം സത്യാ ദൃഷ്ടാന്തകഥാ സൈവ തേഷു ഫലിതവതീ, യഥാ, കുക്കുരഃ സ്വീയവാന്തായ വ്യാവർത്തതേ പുനഃ പുനഃ| ലുഠിതും കർദ്ദമേ തദ്വത് ക്ഷാലിതശ്ചൈവ ശൂകരഃ||
