١ كورنثوس 2

١ 1 وَأَنَا لَمَّا أَتَيْتُ إِلَيْكُمْ أَيُّهَا ٱلْإِخْوَةُ، أَتَيْتُ لَيْسَ بِسُمُوِّ ٱلْكَلَامِ أَوِ ٱلْحِكْمَةِ مُنَادِيًا لَكُمْ بِشَهَادَةِ ٱللهِ،

హే భ్రాతరో యుష్మత్సమీపే మమాగమనకాలేఽహం వక్తృతాయా విద్యాయా వా నైపుణ్యేనేశ్వరస్య సాక్ష్యం ప్రచారితవాన్ తన్నహి;

٢ 2 لِأَنِّي لَمْ أَعْزِمْ أَنْ أَعْرِفَ شَيْئًا بَيْنَكُمْ إلَّا يَسُوعَ ٱلْمَسِيحَ وَإِيَّاهُ مَصْلُوبًا.

యతో యీశుఖ్రీష్టం తస్య క్రుశే హతత్వఞ్చ వినా నాన్యత్ కిమపి యుష్మన్మధ్యే జ్ఞాపయితుం విహితం బుద్ధవాన్|

٣ 3 وَأَنَا كُنْتُ عِنْدَكُمْ فِي ضَعْفٍ، وَخَوْفٍ، وَرِعْدَةٍ كَثِيرَةٍ.

అపరఞ్చాతీవ దౌర్బ్బల్యభీతికమ్పయుక్తో యుష్మాభిః సార్ద్ధమాసం|

٤ 4 وَكَلَامِي وَكِرَازَتِي لَمْ يَكُونَا بِكَلَامِ ٱلْحِكْمَةِ ٱلْإِنْسَانِيَّةِ ٱلْمُقْنِعِ، بَلْ بِبُرْهَانِ ٱلرُّوحِ وَٱلْقُوَّةِ،

అపరం యుష్మాకం విశ్వాసో యత్ మానుషికజ్ఞానస్య ఫలం న భవేత్ కిన్త్వీశ్వరీయశక్తేః ఫలం భవేత్,

٥ 5 لِكَيْ لَا يَكُونَ إِيمَانُكُمْ بِحِكْمَةِ ٱلنَّاسِ بَلْ بِقُوَّةِ ٱللهِ.

తదర్థం మమ వక్తృతా మదీయప్రచారశ్చ మానుషికజ్ఞానస్య మధురవాక్యసమ్బలితౌ నాస్తాం కిన్త్వాత్మనః శక్తేశ్చ ప్రమాణయుక్తావాస్తాం|

٦ 6 لَكِنَّنَا نَتَكَلَّمُ بِحِكْمَةٍ بَيْنَ ٱلْكَامِلِينَ، وَلَكِنْ بِحِكْمَةٍ لَيْسَتْ مِنْ هَذَا ٱلدَّهْرِ، وَلَا مِنْ عُظَمَاءِ هَذَا ٱلدَّهْرِ، ٱلَّذِينَ يُبْطَلُونَ. (aiōn g165)

వయం జ్ఞానం భాషామహే తచ్చ సిద్ధలోకై ర్జ్ఞానమివ మన్యతే, తదిహలోకస్య జ్ఞానం నహి, ఇహలోకస్య నశ్వరాణామ్ అధిపతీనాం వా జ్ఞానం నహి; (aiōn g165)

٧ 7 بَلْ نَتَكَلَّمُ بِحِكْمَةِ ٱللهِ فِي سِرٍّ: ٱلْحِكْمَةِ ٱلْمَكْتُومَةِ، ٱلَّتِي سَبَقَ ٱللهُ فَعَيَّنَهَا قَبْلَ ٱلدُّهُورِ لِمَجْدِنَا، (aiōn g165)

కిన్తు కాలావస్థాయాః పూర్వ్వస్మాద్ యత్ జ్ఞానమ్ అస్మాకం విభవార్థమ్ ఈశ్వరేణ నిశ్చిత్య ప్రచ్ఛన్నం తన్నిగూఢమ్ ఈశ్వరీయజ్ఞానం ప్రభాషామహే| (aiōn g165)

٨ 8 ٱلَّتِي لَمْ يَعْلَمْهَا أَحَدٌ مِنْ عُظَمَاءِ هَذَا ٱلدَّهْرِ، لِأَنْ لَوْ عَرَفُوا لَمَا صَلَبُوا رَبَّ ٱلْمَجْدِ. (aiōn g165)

ఇహలోకస్యాధిపతీనాం కేనాపి తత్ జ్ఞానం న లబ్ధం, లబ్ధే సతి తే ప్రభావవిశిష్టం ప్రభుం క్రుశే నాహనిష్యన్| (aiōn g165)

٩ 9 بَلْ كَمَا هُوَ مَكْتُوبٌ: «مَا لَمْ تَرَ عَيْنٌ، وَلَمْ تَسْمَعْ أُذُنٌ، وَلَمْ يَخْطُرْ عَلَى بَالِ إِنْسَانٍ: مَا أَعَدَّهُ ٱللهُ لِلَّذِينَ يُحِبُّونَهُ».

తద్వల్లిఖితమాస్తే, నేత్రేణ క్కాపి నో దృష్టం కర్ణేనాపి చ న శ్రుతం| మనోమధ్యే తు కస్యాపి న ప్రవిష్టం కదాపి యత్| ఈశ్వరే ప్రీయమాణానాం కృతే తత్ తేన సఞ్చితం|

١٠ 10 فَأَعْلَنَهُ ٱللهُ لَنَا نَحْنُ بِرُوحِهِ. لِأَنَّ ٱلرُّوحَ يَفْحَصُ كُلَّ شَيْءٍ حَتَّى أَعْمَاقَ ٱللهِ.

అపరమీశ్వరః స్వాత్మనా తదస్మాకం సాక్షాత్ ప్రాకాశయత్; యత ఆత్మా సర్వ్వమేవానుసన్ధత్తే తేన చేశ్వరస్య మర్మ్మతత్త్వమపి బుధ్యతే|

١١ 11 لِأَنْ مَنْ مِنَ ٱلنَّاسِ يَعْرِفُ أُمُورَ ٱلْإِنْسَانِ إِلَّا رُوحُ ٱلْإِنْسَانِ ٱلَّذِي فِيهِ؟ هَكَذَا أَيْضًا أُمُورُ ٱللهِ لَا يَعْرِفُهَا أَحَدٌ إِلَّا رُوحُ ٱللهِ.

మనుజస్యాన్తఃస్థమాత్మానం వినా కేన మనుజేన తస్య మనుజస్య తత్త్వం బుధ్యతే? తద్వదీశ్వరస్యాత్మానం వినా కేనాపీశ్వరస్య తత్త్వం న బుధ్యతే|

١٢ 12 وَنَحْنُ لَمْ نَأْخُذْ رُوحَ ٱلْعَالَمِ، بَلِ ٱلرُّوحَ ٱلَّذِي مِنَ ٱللهِ، لِنَعْرِفَ ٱلْأَشْيَاءَ ٱلْمَوْهُوبَةَ لَنَا مِنَ ٱللهِ،

వయఞ్చేహలోకస్యాత్మానం లబ్ధవన్తస్తన్నహి కిన్త్వీశ్వరస్యైవాత్మానం లబ్ధవన్తః, తతో హేతోరీశ్వరేణ స్వప్రసాదాద్ అస్మభ్యం యద్ యద్ దత్తం తత్సర్వ్వమ్ అస్మాభి ర్జ్ఞాతుం శక్యతే|

١٣ 13 ٱلَّتِي نَتَكَلَّمُ بِهَا أَيْضًا، لَا بِأَقْوَالٍ تُعَلِّمُهَا حِكْمَةٌ إِنْسَانِيَّةٌ، بَلْ بِمَا يُعَلِّمُهُ ٱلرُّوحُ ٱلْقُدُسُ، قَارِنِينَ ٱلرُّوحِيَّاتِ بِٱلرُّوحِيَّاتِ.

తచ్చాస్మాభి ర్మానుషికజ్ఞానస్య వాక్యాని శిక్షిత్వా కథ్యత ఇతి నహి కిన్త్వాత్మతో వాక్యాని శిక్షిత్వాత్మికై ర్వాక్యైరాత్మికం భావం ప్రకాశయద్భిః కథ్యతే|

١٤ 14 وَلَكِنَّ ٱلْإِنْسَانَ ٱلطَّبِيعِيَّ لَا يَقْبَلُ مَا لِرُوحِ ٱللهِ لِأَنَّهُ عِنْدَهُ جَهَالَةٌ، وَلَا يَقْدِرُ أَنْ يَعْرِفَهُ لِأَنَّهُ إِنَّمَا يُحْكَمُ فِيهِ رُوحِيًّا.

ప్రాణీ మనుష్య ఈశ్వరీయాత్మనః శిక్షాం న గృహ్లాతి యత ఆత్మికవిచారేణ సా విచార్య్యేతి హేతోః స తాం ప్రలాపమివ మన్యతే బోద్ధుఞ్చ న శక్నోతి|

١٥ 15 وَأَمَّا ٱلرُّوحِيُّ فَيَحْكُمُ فِي كُلِّ شَيْءٍ، وَهُوَ لَايُحْكَمُ فِيهِ مِنْ أَحَدٍ.

ఆత్మికో మానవః సర్వ్వాణి విచారయతి కిన్తు స్వయం కేనాపి న విచార్య్యతే|

١٦ 16 «لِأَنَّهُ مَنْ عَرَفَ فِكْرَ ٱلرَّبِّ فَيُعَلِّمَهُ؟». وَأَمَّا نَحْنُ فَلَنَا فِكْرُ ٱلْمَسِيحِ.

యత ఈశ్వరస్య మనో జ్ఞాత్వా తముపదేష్టుం కః శక్నోతి? కిన్తు ఖ్రీష్టస్య మనోఽస్మాభి ర్లబ్ధం|