Kantiku i Kantikëve 2

1 Unë jam trëndafili i Sharonit, zambaku i luginave.

ego flos campi et lilium convallium

2 Si një zambak midis gjembave, ashtu është mikesha ime midis vajzave.

sicut lilium inter spinas sic amica mea inter filias

3 Si një mollë midis pemëve të pyllit kështu është i dashuri im midis të rinjve. Kam dëshëruar shumë të rri në hijen e tij dhe aty jam ulur, fryti i tij ishte i ëmbël në gojën time.

sicut malum inter ligna silvarum sic dilectus meus inter filios sub umbra illius quam desideraveram sedi et fructus eius dulcis gutturi meo

4 Më çoi në shtëpinë e banketit dhe flamuri i tij mbi mua është dashuria.

introduxit me in cellam vinariam ordinavit in me caritatem

5 Më mbani me pite rrushi, më përtërini me mollë, sepse unë vuaj nga dashuria.

fulcite me floribus stipate me malis quia amore langueo

6 Dora e tij e majtë është poshtë kokës sime, dora e tij e djathtë më përqafon.

leva eius sub capite meo et dextera illius amplexabitur me

7 Ju përgjërohem, o bija të Jeruzalemit, për gazelat dhe sutat fushave, mos e ngacmoni dhe mos e zgjoni dashurinë time, deri sa kështu t’i pëlqejë

adiuro vos filiae Hierusalem per capreas cervosque camporum ne suscitetis neque evigilare faciatis dilectam quoadusque ipsa velit

8 Ja zëri i të dashurit tim! Ja, ai vjen duke kërcyer mbi malet, duke u hedhur mbi kodrat.

vox dilecti mei ecce iste venit saliens in montibus transiliens colles

9 I dashuri im i përngjan një gazele apo një dreri të ri. Ja ku është prapa murit tonë, shikon nga dritaret, hedh vështrime nëpërmjet hekurave të tyre.

similis est dilectus meus capreae hinuloque cervorum en ipse stat post parietem nostrum despiciens per fenestras prospiciens per cancellos

10 I dashuri im më ka folur dhe më ka thënë: “Çohu, mikja ime, e bukura ime, dhe eja!

et dilectus meus loquitur mihi surge propera amica mea formonsa mea et veni

11 Sepse, ja, dimri ka kaluar, shiu pushoi, iku.

iam enim hiemps transiit imber abiit et recessit

12 Lulet duken mbi tokë, koha e të kënduarit erdhi, dhe në vendin tonë dëgjohet zëri i turtulleshës.

flores apparuerunt in terra tempus putationis advenit vox turturis audita est in terra nostra

13 Fiku nxjerr fiqtë e tij të papjekur, vreshtat në lulëzim përhapin një aromë të këndshme. Çohu, mikja ime, e bukura ime, dhe eja.

ficus protulit grossos suos vineae florent dederunt odorem surge amica mea speciosa mea et veni

14 O pëllumbesha ime, që rri në të çarat e shkëmbinjve, në strukat e rrëmoreve, ma trego fytyrën tënde, më bëj ta dëgjoj zërin tënd, sepse zëri yt është i këndshëm dhe fytyra jote është e hijshme”.

columba mea in foraminibus petrae in caverna maceriae ostende mihi faciem tuam sonet vox tua in auribus meis vox enim tua dulcis et facies tua decora

15 I zini dhelprat, dhelprat e vogla që dëmtojnë vreshtat, sepse vreshtat tona janë në lulëzim.

capite nobis vulpes vulpes parvulas quae demoliuntur vineas nam vinea nostra floruit

16 I dashuri im është imi, dhe unë jam e tij; ai e kullot kopenë midis zambakëve.

dilectus meus mihi et ego illi qui pascitur inter lilia

17 Para se të fryjë flladi i ditës dhe hijet të ikin, kthehu, i dashuri im, dhe sillu si një gazelë o një drenushë mbi malet që na ndajnë.

donec adspiret dies et inclinentur umbrae revertere similis esto dilecte mi capreae aut hinulo cervorum super montes Bether