Psalmet 77

1 Zëri im lartohet te Perëndia dhe unë bërtas; zëri im lartohet te Perëndia dhe ai ka për të më dëgjuar.

Til Sangmesteren. Til Jedutun. Af Asaf. En Salme.

2 Ditën e fatkeqësisë sime kërkova Zotin; gjatë natës dora ime mbeti e nderur pa u lodhur dhe shpirti im nuk pranoi të ngushëllohet.

Jeg raaber højt til Gud, højt til Gud, og han hører mig;

3 Më kujtohet Perëndia dhe rrënkoj; vajtoj dhe fryma ime dobësohet. (Sela)

jeg søger Herren paa Nødens Dag, min Haand er om Natten utrættet udrakt, min Sjæl vil ikke lade sig trøste;

4 Ti m’i mban të hapura qepallat; jam aq i turbulluar sa nuk mund të flas.

jeg ihukommer Gud og stønner, jeg sukker, min Aand vansmægter. (Sela)

5 Sjell ndërmënd përsëri ditët e lashta, vitet e kohëve të shkuara.

Du holder mine Øjne vaagne, jeg er urolig og maalløs.

6 Gjatë natës më kthehet në mendje kënga ime, mendoj thellë në zemrën time dhe fryma ime bën kërkime.

Jeg tænker paa fordums Dage, ihukommer længst henrundne Aar;

7 A do të më hedhë poshtë për gjithnjë Zoti? E nuk do të më pëlqejë më kurrë?

jeg gransker om Natten i Hjertet, grunder og ransager min Aand.

8 Dhe mirësia e tij ka marrë fund për gjithnjë dhe falja e tij ka munguar për brezat e ardhshme?

Vil Herren bortstøde for evigt og aldrig mer vise Naade,

9 Vallë Perëndia e ka harruar mëshirën dhe në zemërimin e tij u ka dhënë fund dhembshurive të tij? (Sela)

er hans Miskundhed ude for stedse, hans Trofasthed omme for evigt og altid,

10 Unë kam thënë: “Shkaku i hidhërimit tim është se dora e djathtë e Shumë të Lartit ka ndryshuar”.

har Gud da glemt at ynkes, lukket sit Hjerte i Vrede? (Sela)

11 Do t’i kujtoj veprat e Zotit; po, do të kujtoj mrekullitë e tua të kohëve të kaluara,

Jeg sagde: Det er min Smerte, at den Højestes højre er ikke som før.

12 do të mendohem thellë për gjithë veprat e tua dhe do të kem parasysh bëmat e tua.

Jeg kommer HERRENS Gerninger i Hu, ja kommer dine fordums Undere i Hu.

13 O Perëndi, jeta jote është e shenjtë; cili Perëndi është i madh si Perëndia?

Jeg tænker paa al din Gerning og grunder over dine Værker.

14 Ti je Perëndia që kryen mrekulli; ti ke bërë të njihet forca jote midis popujve.

Gud, din Vej var i Hellighed, hvo er en Gud saa stor som Gud!

15 Me krahun tënd ke shpenguar popullin tënd, bijtë e Jakobit dhe të Jozefit. (Sela)

Du er en Gud, som gør Undere, du gjorde din Vælde kendt blandt Folkene,

16 Ujërat të panë, o Perëndi, ujërat të panë dhe u trëmbën; edhe humnerat u drithtuan.

udøste dit Folk med din Arm, Jakobs og Josefs Sønner. (Sela)

17 Retë derdhën përmbytje uji, qiejtë gjëmuan dhe shigjetat e tua vepruan.

Vandene saa dig, Gud, Vandene saa dig og vred sig i Angst, ja Dybet tog til at skælve;

18 Gjëmimi i bubullimës sate ishte në vorbullën, vetëtimat ndriçuan botën dhe toka u tund dhe u drodh.

Skyerne udøste Vand, Skyhimlens Stemme gjalded, dine Pile for hid og did;

19 Ti e hape rrugën tënde në mes të detit, shtegun tënd në mes të ujërave të mëdha, dhe gjurmët e tua nuk u njohën.

din bragende Torden rulled, Lynene oplyste Jorderig, Jorden bæved og skjalv;

20 Ti e udhëheq popullin tënd si një kope me dorën e Moisiut dhe të Aaronit.

din Vej gik midt gennem Havet, din Sti gennem store Vande, dine Fodspor kendtes ikke. Du førte dit Folk som en Hjord ved Moses's og Arons Haand.