Psalmet 74

1 O Perëndi, pse na ke hedhur poshtë për gjithnjë? Pse vlon zemërimi yt kundër kopesë së kullotës sate?

Pesem ukovita, Asafu. Zakaj, Bog, zametaš vekomaj, vedno kadí se jeza tvoja v čedo paše tvoje!

2 Kujto popullin tënd, që dikur e more, që ti e shpengove që të ishte fisi i trashëgimisë sate, të këtij mali të Sionit, mbi të cilin ke banuar.

Spomni se občine svoje; da si prej pridobil, odkupil rod posesti svoje, da je to gora Sijonska, na kateri si prebival.

3 Drejto hapat e tua në këto rrënoja të pandreqshme; armiku i ka prishur të gjitha në shenjtërore.

Vzdigni noge svoje na večne podrtije, na vse zlo, kar ga dela sovražnik v svetem kraji.

4 Armiqtë e tu vrumbullojnë në vendin e kuvendeve të tua; kanë vënë aty shenjat e tyre si flamuj.

Rujoveč so sovražniki tvoji sredi zbirališč tvojih postavili znamenja svoja, za znamenja.

5 Dukej sikur godisnin me sëpata në pjesën e dëndur të një pylli.

Za plemenitega so imeli izmed njih vsakega, kakor je dvigal kvišku nad zapleteno lesovje sekire.

6 Dhe tani me sqeparë dhe çekane po prishin tërë skulpturat e tij.

Še zdaj bijejo izdolbene podobe njegove vkup s kolom in s kladivi.

7 I kanë vënë zjarrin shenjtërores sate; kanë përdhosur banesën që mban emrin tënd, duke e hedhur poshtë.

Zažgali so svetišča tvoja, pahnili so na tla in oskrunili prebivališče tvojega imena.

8 Kanë thënë në zemër të tyre: “T’i shkatërrojmë të gjithë”; kanë djegur tërë qendrat e kuvendeve të shenjta në vend.

Rekli so v srci svojem: Zgrabimo ga vsi vkup; zapalili so vsa zbirališča Boga mogočnega, in pahnili jih na tla.

9 Ne nuk i shohim më shenjat tona; nuk ka më profet dhe midis nesh nuk ka asnjë që të dijë deri kur.

Znamenj naših ne vidimo, ni več preroka, in ni ga pri nas, ki bi vedel, doklej.

10 Deri kur, o Perëndi, kundërshtari do të fyejë? Armiku vallë, do ta përçmojë emrin tënd përjetë?

Doklej, o Bog, bode zasramoval sovražnik, dražil bode neprijatelj ime tvoje vekomaj?

11 Pse e tërheq dorën tënde, pikërisht të djathtën? Nxirre nga gjiri yt dhe shkatërroji.

Zakaj odtezaš roko svojo, in desnico svojo? Iz srede nedrija svojega strahúj.

12 Por Perëndia është mbreti im qysh prej kohëve të lashta; ai sjell shpëtimin mbi tokë.

Saj Bog je kralj moj že od nekdaj, delajoč blaginjo sredi zemlje.

13 Me forcën tënde ndave detin dhe shtype kokën e përbindëshve të detit në ujërat.

Ti si razklal v moči svoji morje; razbil si zmajem glave v vodah.

14 Copëtove kokat e Levitanëve dhe ia dhe për të ngrënë popullit të shkretëtirës.

Ti si razbil somu glave, dajal si hrane samemu ljudstvu, potujočemu skozi puščavo.

15 Bëre që të dalin burime dhe përrenj dhe thave lumenj të përhershëm.

Ti si odprl studenec in potok; ti posušaš reke mogočne.

16 Jotja është dita, jotja është edhe nata; ti ke vendosur dritën dhe diellin.

Tvoj je dan, in tvoja noč; ti si napravil luč njeno in solnce.

17 Ti ke caktuar tërë kufijtë e tokës dhe ke bërë verën dhe dimrin.

Ti si postavil vse meje zemlji; samo poletje in zimo napravil si tí.

18 Mbaje mend këtë, o Zot, që armiku të ka fyer dhe që një popull i pamend ka përbuzur emrin tënd.

Spomni se vendar tega, da sovražnik zasramuje, o Gospod, in da ljudstvo nespametno draži ime tvoje.

19 Mos ia braktis bishave jetën e turtulleshës sate; mos harro përjetë jetën e të përvuajturve të tu.

Ne dajaj tistemu krdelu življenja grlice svoje, krdela ubozih svojih ne pozabi vekomaj.

20 Respekto besëlidhjen, sepse vendet e errëta të tokës janë plot me strofka dhune.

Ozri se na zavezo, ker napolnjeni so najskrivnejši kraji zemlje, silovitosti so jama.

21 Mos lejo që i shtypuri të kthehet i turpëruar; bëj që i përvuajturi dhe nevojtari të lëvdojnë emrin tënd.

Kdor je ponižan, naj se ne vrne zmeden; ubogi in potrebni naj hvalita ime tvoje.

22 Çohu o Perëndi, mbro kauzën tënde! Mos harro që i pamendi të fyen tërë ditën.

Vstani, o Bog; potegni se za pravdo svojo; spomni se zasramovanja svojega, katero ti dela nespametni vsak dan.

23 Mos harro britmën e armiqve të tu; zhurma e tyre që ngrihen kundër teje ngjitet vazhdimisht në qiell.

Ne pozabi glasú sovražnikov svojih; ropota spenjajočih se v té, ki se množi vedno.